"Życie na Xanaxie" autorstwa Jarosława Mikołajewskiego to dla mnie głęboka podróż przez labirynt emocji, gdzie realność spleciona jest z mglistym światem ukojenia, jakie oferuje Xanax.
Podobnie jak autor, mam problem z uzależnieniem od tego leku, dlatego też mogę się z nim identyfikować.
Mikołajewski odważnie opowiada o swojej codzienności związanej z przyjmowaniem Xanaxu, eksponując zarówno chwile spokoju, jak i cienie uzależnienia. Poprzez szczere ukazanie własnych doświadczeń, autor rzuca światło na problematykę zdrowia psychicznego w społeczeństwie, jednocześnie angażując czytelnika w osobiste refleksje na temat tożsamości i sensu życia.
"Życie na Xanaxie" to lektura, która nie tylko zmusza do refleksji nad własnymi demonami, ale także inspiruje do poszukiwania równowagi w życiu. Autor ciągle "zmusza" czytelnika żeby oddać się w stu procentach lekturze. Zatrzymać się i zastanowić nad samym sobą jak i otaczającym światem. Czytając tomik "Życie na Xanaxie" nieustannie miałem dreszcze, a stan ducha zmieniał się od totalnego płaczu, gdzie uświadomiłem sobie że rozmyślanie o chorobach i wojnach ukajam xanaxem aż do chwilowego odprężenia.
Jednak tomik ten nie jest spokojną lekturą przed snem, gdzie od razu pojawiają się myśli na temat własnej tożsamości i sensu życia.
To jak autor opisuje swoje ukojenie i chwile zasygnalizowanie swojego cierpienie jest napisane na miarę wybitnego poety, który ukrywa dosłowność pod pierzynką zgrabnych i trafnych epitetów.

"Życie na Xanaxie" autorstwa Jarosława Mikołajewskiego to dla mnie głęboka podróż przez labirynt emocji, gdzie realność spleciona jest z mglistym światem ukojenia, jakie oferuje Xanax.
Podobnie jak autor, mam problem z uzależnieniem od tego leku, dlatego też mogę się z nim identyfikować.
Mikołajewski odważnie opowiada o swojej codzienności związanej z przyjmowaniem Xanaxu,...

dawno nie czytałam tak słabych wierszy. miałam sobie odpuścić po paru stronach, ale wtedy zobaczyłam peany i wysokie oceny, więc zrobiłam challenge i dotrwałam do końca. ważne tematy są poruszane, ale to jeszcze nie oznacza, że warto było właśnie w ten sposób zagospodarować 107 (!!!) stron.

dawno nie czytałam tak słabych wierszy. miałam sobie odpuścić po paru stronach, ale wtedy zobaczyłam peany i wysokie oceny, więc zrobiłam challenge i dotrwałam do końca. ważne tematy są poruszane, ale to jeszcze nie oznacza, że warto było właśnie w ten sposób zagospodarować 107 (!!!) stron.

Poezja która łączy lirykę z trudnymi tematami dnia codziennego. Zamienia codzienność w chwilę wytchnienia albo zastanowienia nad losem człowieka.

Poezja która łączy lirykę z trudnymi tematami dnia codziennego. Zamienia codzienność w chwilę wytchnienia albo zastanowienia nad losem człowieka.

Wielokrotnie podkreślałem, że nie pałam szczególnymi uczuciami do poezji. Najłatwiej i najprzyjemniej przychodzi mi obcować z literaturą non – fiction, która odpowiada na bieżące problemy życia społecznego. W czasach zamiatania niewygodnych kwestii pod dywan oraz przekłamywania współczesności trudno odnaleźć ukojenie w wierszach, skoro ich twórczynie i twórcy dość powściągliwie wypowiadają się o bolączkach codzienności. Na szczęście zdarzają się wyjątki. Codzienność uczyniono wspólnym mianownikiem zbioru białych wierszy Jarosława Mikołajewskiego o przewrotnym tytule „Życie na xanaksie”. Poeta nie zaszywa się w domowym sanktuarium, opuszcza bezpieczną przystań i kreśli obrazy codzienności, do czego wykorzystuje miejskie chodniki, tramwaje, ludzkie spojrzenia, a także skrzętnie przechowywane wspomnienia z przeszłości. Jarosław Mikołajewski chwyta się tego, co ulotne, podejmuje próbę otulenia słowami przemijalności. Na próżno szukać codzienności w łacińskim carpe diem, skoro niepoprawnie po nią sięgamy. Dynamizujący świat nie sprzyja chwilom refleksji, które bywają bardziej satysfakcjonujące niż kolejny sukces na liście bieżących celów do osiągnięcia. Wiersze Jarosława Mikołajewskiego wywołują podobne efekty, co xanaks, tyle że nie otumaniają ich odbiorców. Poeta ujął mnie spokojem i ciekawym spojrzeniem na świat, w którym obaj żyjemy. Okazuje się, że jego egzystencjalne, chwilami melancholijne wiersze przykuły uwagę poszukiwacza racjonalnych rozwiązań w zawiłej codzienności. Świat jest skomplikowany, za trudny. Z tą myślą odkładam na półkę załączoną pozycję, która jak żadna inna urzeczywistnia horacjańskie non omnis moriar.

Wielokrotnie podkreślałem, że nie pałam szczególnymi uczuciami do poezji. Najłatwiej i najprzyjemniej przychodzi mi obcować z literaturą non – fiction, która odpowiada na bieżące problemy życia społecznego. W czasach zamiatania niewygodnych kwestii pod dywan oraz przekłamywania współczesności trudno odnaleźć ukojenie w wierszach, skoro ich twórczynie i twórcy dość...

,, Życie na xanaksie " balansuje na granicy jawy i snu. Autor kreśli etapy życia człowieka. Zadaje pytania o sens istnienia. Desekralizuje przemijanie. Kłóci się z Bogiem. Wpuszcza w swój świat, serducho, dzieli refleksjami. Rozprawia o unicestwieniu, uchodźczym losie, zmianie w ciele i duszy na przestrzeni lat. Wybebesza wojnę. Rozkłada jej okrucieństwo na czynniki pierwsze. Pisze emocjami - ewidentnie. Jest zafrasowany tym, jak wygląda dzisiejsza rzeczywistość. Wskazuje ,ile waży strach. Opowiada o bólu wsączającym się w źrenice, tragediach wyświetlających się pod woalem powiek. Dzieli rozterkami o naszych najbliższych sąsiadach. Ich walce o byt, przetrwanie. Zdania ociekają bezdenną tęsknotą, wrażliwością na ludzką krzywdę. Miłością, która nie przemija. Nie rozumiem skąd ten tytuł. Kompletnie nie pasuje do ciężaru tematu. Język żywy. Słowa tryskają realnością. Proszą się o uwagę. Krzyczą, by się zatrzymać. Spojrzeć panoptykalnie. pomóc. Zastanowić nad bezpieczeństwem, które jak wiadomo jest niezwykle kruche, efemeryczne.
To mariaż życia i śmierci. Widok na upadek rodzaju ludzkiego. Pojawia się pierwotny strach, przemoc arbitralnych granic, brak zgody na to, co obok.Wiersze mają repetetywny charakter. Ogrom w nich blizn, chronicznego cierpienia. Jest również wiwisekcja wyjątkowych cech autora. Jego czułość, bezmiar empatii, otwartość na tematy, których nie wolno tabuizować, przykryć całunem milczenia. Udawać, że nas nie dotyczą. Mnogość warstw interpretacyjnych i symbolika robią spore wrażenie, Diapazon całości przejmujący, chwytający za krtań, oddziałujący na psyche.

,, Życie na xanaksie " balansuje na granicy jawy i snu. Autor kreśli etapy życia człowieka. Zadaje pytania o sens istnienia. Desekralizuje przemijanie. Kłóci się z Bogiem. Wpuszcza w swój świat, serducho, dzieli refleksjami. Rozprawia o unicestwieniu, uchodźczym losie, zmianie w ciele i duszy na przestrzeni lat. Wybebesza wojnę. Rozkłada jej okrucieństwo na czynniki...