Jakoś nie przemówiła do mnie ta książka, ciężko mi się ją czytało i marzyłam tylko o tym, żeby ją skończyć.

Jakoś nie przemówiła do mnie ta książka, ciężko mi się ją czytało i marzyłam tylko o tym, żeby ją skończyć.

Co prawda nie do końca jestem w grupie docelowej: mam adhd, ale jestem niebinarne (nie każdy to wie i tak ta książka trafiła w moje ręce),ale i tak mi się podobała i wniosła coś do mojego życia. Bardziej kluczowym czynnikiem dla utożsamiania się z treścią jest socjalizacja do kobiecej roli, doświadczenia z pierwszego rozdziału były mi poruszająco bliskie. Przyjemniej by mi się ją czytało, gdyby nie była pisana tylko dla kobiet, ale tytuł mówi, że będzie, więc nie obniżam za to oceny. Co do tytułu, zdziwiło mnie, jak bardzo różni się od oryginalnego "RADICAL guide for women with adhd". Trochę denerwujące, ale z drugiej strony gdyby to słowo zostało, pewnie zniechęciłoby mnie do próby przeczytania. Właściwie ostatni rozdział był dla mnie właśnie jakiś zbyt radykalny, ale treść poprzednich zdecydowanie to wynagradza, a możliwe, że i do tego rozdziału jakoś "dorosnę". Myślę, że może ten rozdział lepiej by się sprawił jako drugi tom? Na razie chcę zrobić ćwiczenia z 2 pierwszych rozdziałów w każdym razie:)) Po tym, jak mój tata przeczyta. Bardzo mnie ciekawi, czy to pomoże w jego rozumieniu mnie jako osoby z adhd, bo on nie ma, ale o dziwo wpadł na pomysł przeczytania i moim zdaniem jest potencjał, że w tym celu też ta książka się sprawdzi!

Co prawda nie do końca jestem w grupie docelowej: mam adhd, ale jestem niebinarne (nie każdy to wie i tak ta książka trafiła w moje ręce),ale i tak mi się podobała i wniosła coś do mojego życia. Bardziej kluczowym czynnikiem dla utożsamiania się z treścią jest socjalizacja do kobiecej roli, doświadczenia z pierwszego rozdziału były mi poruszająco bliskie. Przyjemniej by mi...

naprawdę wartościowa.

naprawdę wartościowa.

Pomogła mi spojrzeć na siebie przychylniej, nie wymagać od siebie Bóg wie czego, tylko pozwolić sobie robić wszystko w swoim tempie. Kilka ważniejszych stron z książki spisałam, by mieć je blisko, ale niektóre ze zdań podejrzewam, że będą mi dźwięczały w głowie jeszcze długo. I dobrze. Zdecydowanie polecam.

Pomogła mi spojrzeć na siebie przychylniej, nie wymagać od siebie Bóg wie czego, tylko pozwolić sobie robić wszystko w swoim tempie. Kilka ważniejszych stron z książki spisałam, by mieć je blisko, ale niektóre ze zdań podejrzewam, że będą mi dźwięczały w głowie jeszcze długo. I dobrze. Zdecydowanie polecam.

Bardzo wartościowa i pomocna, już udało mi się wdrożyć drobne i jednocześnie ważne zmiany dzięki niej :)

Bardzo wartościowa i pomocna, już udało mi się wdrożyć drobne i jednocześnie ważne zmiany dzięki niej :)

Zastanawiasz się, czy masz ADHD? Chociaż ADHD dotyka w równym stopniu wszystkich płci, miliony kobiet żyją bez diagnozy. Całe życie mechanizmów radzenia sobie i błędnego etykietowania objawów jako cech osobistych może sprawić, że często czujesz się nieadekwatnie, bywasz zestresowana, a nawet przygnębiona.

ADHD u kobiet (zaburzenia z deficytem uwagi i nadaktywności) obejmuje różne objawy, które mogą utrudniać codzienne życie. Zbyt często kobiety odczuwają dodatkową presję ze strony społeczeństwa: zajmowanie się domem i dziećmi, dbanie o trwałość związku, utrzymywanie pracy. ADHD u kobiet sprawia, że sprostanie tym wymaganiom jest wyjątkowo stresujące i trudne.

Badania pokazują, że objawy ADHD u dorosłych częściej pozostają niezdiagnozowane u kobiet niż u mężczyzn. Podkreśla to znaczenie niezależnych ocen ADHD kobiet; w celu uzyskania diagnozy, pomocy w radzeniu sobie z objawami i uzyskaniu potrzebnego leczenia.

Klinicyści, rodzice i pracujący z dziećmi poszukują męskiego modelu objawów ADHD, który koncentruje się na nadpobudliwości i impulsywności. Kiedy dziewczęta wykazują objawy nieuwagi, zapominalstwa, gadatliwości lub trudności z zarządzaniem czasem, zachowania te przypisuje się innym przyczynom lub oczekiwaniom kulturowym.

ADHD to zaburzenie trwające całe życie, a postawienie właściwej diagnozy i leczenie może znacznie poprawić życie kobiet w każdym wieku. Dzięki książce Michelle Frani i Sari Solden przyjrzyjmy się niektórym z najczęstszych objawów ADHD u dorosłych kobiet i ich funkcjonowaniu w życiu codziennym.

Książka Emocjonalne wsparcie dla kobiet z ADHD to praktyczny podręcznik dla kobiet z diagnozą zaburzenia z deficytem uwagi i nadaktywności, który ma na celu pomóc im uwolnić się od negatywnych przekonań i narracji opartych na wstydzie.

Autorki książki proponują przełomowe podejście, łączące tradycyjne leczenie ADHD ze współczesnymi metodami terapii, takimi jak terapia akceptacji i zaangażowania (ACT),aby pomóc kobietom z ADHD zrealizować życiowy potencjał.

W książce znajdują się konkretne porady dotyczące tego, jak zarządzać trudnościami związanymi z ADHD, takimi jak problemy z organizacją czasu, problemy z koncentracją, czy trudności w relacjach interpersonalnych. Autorki skupiają się także na problemach, z jakimi kobiety z ADHD często się borykają, czyli niskie poczucie własnej wartości, poczucie osamotnienia, lęk i depresja.

Książka Emocjonalne wsparcie dla kobiet z ADHD to cenna lektura dla każdej kobiety z ADHD, która szuka sposobu na przełamanie negatywnych przekonań i osiągnięcie życiowego potencjału. Doskonała książka z praktycznymi poradami dla kobiet, jak radzić sobie, rozwijać się i odnaleźć swoją wyjątkowość w życiu z ADHD.

Z tego przewodnika dowiesz się o:

Oznakach i objawach ADHD, które mogły pozostać niezauważone.
Roli funkcji wykonawczych w umyśle nadpobudliwym.
Wpływie ADHD na dysfunkcje społeczne i niepokój.
I wiele więcej!

Czy jesteś kobietą, której codzienne życie jest wyzwaniem z powodu diagnozy ADHD? A może znasz kobietę, która ma trudności w życiu społecznym z powodu ADHD i chciałbyś jej pomóc? Zdecydowanie poleć jej książkę Emocjonalne wsparcie dla kobiet z ADHD.

Zastanawiasz się, czy masz ADHD? Chociaż ADHD dotyka w równym stopniu wszystkich płci, miliony kobiet żyją bez diagnozy. Całe życie mechanizmów radzenia sobie i błędnego etykietowania objawów jako cech osobistych może sprawić, że często czujesz się nieadekwatnie, bywasz zestresowana, a nawet przygnębiona.

ADHD u kobiet (zaburzenia z deficytem uwagi i nadaktywności)...

Co znaczy dziś być normalnym i jak łatwo przychodzi nam przypinanie łatki "dziwny"?

Wyobraźcie sobie, że w latach dziewięćdziesiątych ADHD było niemożliwym do opanowania zachowaniem nadpobudliwych chłopców. Tak, wyłącznie, bo jak to tak, niegrzeczna dziewczynka? Na ich temat milczano. Z jednej strony, dlatego że większość z nich nie wykazywała cech nadaktywności, a te które je przejawiały były marginalizowane. W końcu nie mieściły się w społecznych normach i nie spełniały oczekiwań co do płci. Lepiej więc zepchnąć, pod dywan zamieść i żyć dalej, jak gdyby nigdy nic. W wielu przypadkach doprowadziło to do mechanizmu radzenia sobie z rzeczywistością za pomocą konstruowania fałszywego ja, usilnych prób postępowania "tak jak się powinno" i odrzucaniem siebie, taką jaką się jest. A to zawsze boli.

To książka, która ma wspierać zarówno kobiety z ADHD, jak ich bliskich, ale także społeczeństwo, by rozumiało więcej. Nie przesadzę też, gdy napiszę, że jej przekaz jest na tyle uniwersalny, że odnajdą się w niej i osoby, które z różnych przyczyn głęboko odczuwają swoją inność. Choć nie doświadczyłam na własnej skórze ADHD, to mogę się domyślać jak duże znaczenie, ta pozycja, sobą niesie. Bo okazuje się, że idea samoakceptacji, jakkolwiek wzniośle brzmi, jest tak trudna do realizacji w starciu z codziennym życiem. Dlatego tę lekturę określiłam mianem drogi, bo do rzeczy ważnych nie prowadzi jeden sus, ale złożony proces.

Dostajemy tu całą paletę różnorodnej kobiecości. Z empatią i bez ocen, a mam wrażenie, że tego dziś jak ba lekarstwo. Bo każdy wie lepiej i swoje zdanie, niczym imperatyw wewnętrzny, wyrazić musi. Czy rzeczywiście zawsze jest to niezbędne?

Odkrywamy typy ADHD i dotykamy problematyki związanej z diagnozowaniem. Warto powiedzieć dosadnie, że uwarunkowane genetycznie ADHD nie jest wyrokiem, ale zamiast izolacji warto podjąć wyzwanie. O samą siebie zawalczyć. Nie, to nigdy nie jest łatwe.

Idąc przez poszczególne trzy części zaglądamy w oczy odwadze i potencjałowi. Ściągamy maski, by pojąć, że nasza neurorożnorodność jest wartością, a nie trudnością, że razem jest raźniej niż samotną wyspą będąc. Jednocześnie funkcjonujemy w świecie naznaczonym patologizowaniem odmienności. Rodzi to liczne blokady, bariery kulturowe, relacyjne, społeczne, a często buduje trwale zakorzenione stereotypy. Nikomu to nie jest potrzebne. Nikomu dobra nie przynosi. A jednak się dzieje. Jednak kiełkuje, wrasta się i rozprzestrzenia.

Wracamy do dzieciństwa, które kluczem do tak wielu drzwi. Przyglądamy się zolnościom poznawczym, emocjom oraz zachowaniem. Wreszcie wsłuchujemy się w kanały komunikacji, bo często na tej płaszczyźnie dochodzi do licznych zakłóceń. A można by ich uniknąć. Wszystko po to, by czuć się komfortowo z tym jakim się jest. Bez porównań, za to z własnej wartości poczuciem zamiast ciągnących w dół myśli. Uczymy się jak zabłysnąć, nie bać spełniania marzeń i scalać siebie, ale i rozwijać, sieć wsparcia tworząc. Jak bez obaw stanąć na scenie, własne miejsce na ziemi odnajdując. Sedno. Do tego wszystkiego niezbędny okazuje się plan działania i krok po kroku ten właśnie tworzymy.

Przeplatana opowieściami z życia wziętymi, co jest jej atutem, bo prawdziwych ludzi i ich zmagania pokazuje. Jest m.in. Kim, która miała trudności w szkole, a rodzice ponad wszystko chcieli by lekarką została. Wczuwamy się w sytuację Brianny, która słyszała, że ma radzić sobie sama, bagatelizować występujące problemy i nie oczekiwać wyrozumiałości i Pauli, która przyjęła, że ma ADHD i nie oznacza to bycia gorszą. Wreszcie Jean, której dopiero w wieku 50 lat postawiono diagnozę.

Język nieprzeintelektualizwany, a przez to dostępny każdemu. Czytało się bardzo szybko, mimo poważnego tematu. W każdym rozdziale znajdujemy też refleksje, odkrycia, zadania praktyczne i podsumowanie, co wprowadza przejrzystość i nie przytłacza naukowymi wywodami.

Na koniec przypominam sobie, Wam i społeczeństwu całemu. Naprawia się przedmioty, nie ludzi, a dopiero akceptacja może przynieść zmianę. Paradoks? Nie sądzę.

Co znaczy dziś być normalnym i jak łatwo przychodzi nam przypinanie łatki "dziwny"?

Wyobraźcie sobie, że w latach dziewięćdziesiątych ADHD było niemożliwym do opanowania zachowaniem nadpobudliwych chłopców. Tak, wyłącznie, bo jak to tak, niegrzeczna dziewczynka? Na ich temat milczano. Z jednej strony, dlatego że większość z nich nie wykazywała cech nadaktywności, a te...

Jak zaakceptować neuroróznorodność, żyć odważnie i pokonywać przeszkody

ADHD to przypadłość dotykająca wiele osób, w tym kobiet, do których szczególnie skierowana jest ta książka.

Osoby zmagające się z tym dowiedzą się tutaj jak czerpać radość że swojej różnorodności, jak ja doceniać zamiast się z nią męczyć, jak poradzić sobie z brakiem wiary, wstydem czy brakiem pewności siebie.

Jest to szczególny poradnik. Nie są to puste słowa ani formułki. Owszem jest sporo wiedzy, ale przede wszystkim są to przystępne, motywujące treści, która mają trafić bezpośrednio do czytelniczki i dodać jej otuchy I wiary a siebie.

Takie książki są bardzo potrzebne i dobrze że powstają. Ta jest bardzo dokładnie przygotowana, uczucia, emocjonalnie, motywująco.

Jak zaakceptować neuroróznorodność, żyć odważnie i pokonywać przeszkody

ADHD to przypadłość dotykająca wiele osób, w tym kobiet, do których szczególnie skierowana jest ta książka.

Osoby zmagające się z tym dowiedzą się tutaj jak czerpać radość że swojej różnorodności, jak ja doceniać zamiast się z nią męczyć, jak poradzić sobie z brakiem wiary, wstydem czy brakiem...

Lubie książki (poradniki) które pisane są przez specjalistów w danej dziedzinie i oferują konkretne ćwiczenia. Dlatego uważam, ze ta pozycja jest naprawdę wartościowa.

Lubie książki (poradniki) które pisane są przez specjalistów w danej dziedzinie i oferują konkretne ćwiczenia. Dlatego uważam, ze ta pozycja jest naprawdę wartościowa.