Totentanz

Czy tylko ja miałam wrażenie, jakby autor powtarzał w kółko jedne i te same sceny gwałtów i strzelanin? Może to nie jest zła książka, ale jest w niej wszystkiego za dużo. Trzeba było ją skrócić o 1/3 i byłoby dobrze. Niby nie ciągnie się jak flaki z olejem ale autor goni w piętkę

Czy tylko ja miałam wrażenie, jakby autor powtarzał w kółko jedne i te same sceny gwałtów i strzelanin? Może to nie jest zła książka, ale jest w niej wszystkiego za dużo. Trzeba było ją skrócić o 1/3 i byłoby dobrze. Niby nie ciągnie się jak flaki z olejem ale autor goni w piętkę

Spodziewałem się, że będzie się działo ale takich fajerwerków nie przewidywałem. Wciągająca, nie pozwalająca się oderwać na dłużej. Polecam

Spodziewałem się, że będzie się działo ale takich fajerwerków nie przewidywałem. Wciągająca, nie pozwalająca się oderwać na dłużej. Polecam

Ludzie święci! Co tu się odwaliło!
Jedną z najlepszych rzeczy jaką mogłam zrobić po przeczytaniu "Iluzji" - tomu drugiego, było sięgnięcie po tom trzeci.
Trzy pozornie niezwiązane ze sobą sprawy. Wysyp samobójstw wśród młodzieży. Zaginiona przed rokiem dziewczyna. Zabójstwo dilera narkotykowego. Czy to może się ze sobą jakoś łączyć? Cóż w realnym świecie może i nie, ale w tańcu śmierci łączy się wręcz idealnie i to tak, że kopara opada.
Pamiętacie jak przy Iluzji narzekałam, że miejscami książka jest przegadana? No cóż Totentanz choć najgrubszy (to naprawdę niezła cegiełką) przegadana nie jest wcale. Przez strony tej powieści dosłownie płynie się jak kajakiem po rwącej rzece. Pan Gorzka zaserwował nam coś co rzadko się w serich spotyka. Zazwyczaj to pierwszy tom jest tym wielkim wow a im dalej - tym słabiej. Tu mamy odwrotną sytuację. Tom pierwszy choć niezły nie zachwycił mnie jakoś mocniej i bez problemu zrobiłam sobie po nim przerwę. Tom drugi, czytało mi się lepiej. Historia bardziej mnie wciągnęła, ale i tam znalazłam pewne mankamenty. Natomiast trzeci? Tutaj dla mnie jest wielkie WOW. Moja mina gdy nastąpiło pierwsze olśnienie musiała być bezcenna. Dalej czytałam już z zapartym tchem chcąc sprawdzić czy moje przypuszczenia się potwierdzą. Potwierdziły, ale bynajmniej to nie było to ostatnie zaskoczenie! Plot Twist jaki zaserwował mi autor sprawił, że prawie wyleciałam ze wspomnianego wcześniej kajaku. Ależ to było przyjemne!
Wiele się tu dzieje, naprawdę wiele! Szantaże. Gwałty. Molestowanie. Nieszczęśliwe wypadki. Posterunkowy walczący o życie. Prokurator na bakier z prawem. Uzależnienie, choroba psychiczna, zacierająca się granica dobra ze złem. W końcu bohater rodem z miksu Terminatora i Mission Impossible. Do ostatniego można by sie było pewnie przyczepić, ale nie zamierzam tego robić bo wyjaśnienie jakim cudem niemożliwe stało się możliwe, dla mnie jest w zupełności wystarczające. Sama nie wiem czy więcej tu było "tych dobrych", "tych zabitych" czy "tych złych". Cały ten galimatias okraszony został osobistymi rozterkami bohaterów, którzy choć walczą ze złem, mimo wszystko nadal są tylko ludźmi, zmagającymi się ze swoimi myślami, smutkami, tęsknotami i porażkami. Dodajmy do tego jeszcze profilowanie i psychologię, jako przysłowiową wisienką na torcie. Czy może być coś lepszego? Raczej nie. Dla mnie ta powieść miała w sobie wszystko czego potrzebuje moje kryminalne serce i serdecznie ją Wam polecam.

Ludzie święci! Co tu się odwaliło!
Jedną z najlepszych rzeczy jaką mogłam zrobić po przeczytaniu "Iluzji" - tomu drugiego, było sięgnięcie po tom trzeci.
Trzy pozornie niezwiązane ze sobą sprawy. Wysyp samobójstw wśród młodzieży. Zaginiona przed rokiem dziewczyna. Zabójstwo dilera narkotykowego. Czy to może się ze sobą jakoś łączyć? Cóż w realnym świecie może i nie, ale w...

Po raz kolejny nasz polski Nesbo mnie nie zawiódł. Śmiem sądzić, że “Totentanz” jest idealnym zwieńczeniem trylogii “Cieni przeszłości”, ale ciut słabszym od “Iluzji”. Zapraszam do tańca. Tańca śmierci.
Fabuła ma mnóstwo nowych wątków, a także kilka rozpoczętych z poprzednich części. Trzeba czytać uważnie i znać choć trochę zarys fabuły ze wcześniejszych książek, ale autor tak prowadzi historię, że i bez tego czytelnik będzie rozumiał akcję i się dobrze bawił. Najważniejsze, że wszystkie te wątki zostają idealnie połączone i zamknięte w całość. Największą zagadka tej serii zostaje rozwiązana.
Marcin Zakrzewski to dalej rasowy pies, a dokładniej wilk samotnik. Tym razem musi prowadzić zespół młodych zdolnych. Przypomina to trochę motyw z “Blade’a 3” gdzie motyw samotnego mściciela nieco się wypalił więc dodano mu pomocników. Jednakże natury się nie oszuka. Karolina Buczko to młoda i perspektywiczna śledcza. Cieszy mnie to, że autor nie zrobił z niej kochanki Zakrzewskiego. Częsty jest to zabieg w innych książkach. Paulina Czerny próbuje zmienić się w żeńską wersję Zakrzewskiego, ale to nie jest takie proste. Nim trzeba się po prostu urodzić. Główny antagonista może się wydawać zbyt fantastyczny, ale na temat chorób psychicznych jak to powiedział profiler to “my znamy jedynie wstęp i pierwszy rozdział w książce o ludzkim mózgu”. Pojedynek jego z komisarzem jest niczym wyciągnięty z filmu “Nieśmiertelny”. Drapieżnik może być tylko jeden…
Im bliżej do zakończenia to każda odkryta tajemnica potrafiła zszokować i zaskoczyć czytelnika. Powoli jednak już było czuć przesyt i oczekiwało się tylko na finałowe starcie, któremu trochę zabrakło do ideału. Może to przez tę całą pogoń za symboliczny króliczkiem. Tak długo go goniliśmy, że finał przestał być już atrakcyjny.
Coś się zakończyło to teraz czas na nową trylogię autora. Mam nadzieję że będzie równie dobra, a “Krwawnica” to był tylko wypadek przy pracy.


Nad Wrocławiem nadciągają czarne chmury. Wśród młodzieży dochodzi do serii samobójstw, w dziwnych okolicznościach znikają młode kobiety, a do tego wszystkiego pojawia się w mieście płatny zabójca na zlecenie bossów narkotykowych. Marcin Zakrzewski wszystkiego sam nie ogarnie, a bardzo by chciał. Dostaje do kierowania małą grupę śledczą. Paulina Czerny odkrywa prawdę, która pozwoli jej raz na zawsze odciąć się od Wysockiego. Parol sprowadza na siebie bardzo duże kłopoty. Cienie przeszłości zaatakują na całego.

Po raz kolejny nasz polski Nesbo mnie nie zawiódł. Śmiem sądzić, że “Totentanz” jest idealnym zwieńczeniem trylogii “Cieni przeszłości”, ale ciut słabszym od “Iluzji”. Zapraszam do tańca. Tańca śmierci.
Fabuła ma mnóstwo nowych wątków, a także kilka rozpoczętych z poprzednich części. Trzeba czytać uważnie i znać choć trochę zarys fabuły ze wcześniejszych książek, ale autor...

Panie Gorzka, czy napisze Pan kiedyś złą książkę?

Panie Gorzka, czy napisze Pan kiedyś złą książkę?

"Totentanz"
Mieczysław Gorzka

Nad Wrocławiem wici ewidentnie widmo śmierci. W mieście szaleje nieuchwytny od lat płatny zabójca a młodzież popełnia samobójstwa. Na domiar złego policja znajduje ciała bestialsko zamordowanych młodych kobiet.
Wśród społeczeństwa chodzą słuchy o trzech podejrzanych postaciach budzących grozę.
Komisarz Zakrzewski, wraz z nową partnerką Kariną, próbują rozwikłać niesamowicie poplątaną kryminalną zagadkę.
W tym samym momencie Paulina Czerny, z pomocą znajomego dziennikarza, szuka haków na byłego kochanka i szanownego Pana prokuratora Wolskiego.

Cóż to była za literacka uczta kryminalna!
Mieczysław Gorzka przyzwyczaił nas do swoich wielowątkowych powieści i tutaj również mamy doczynienia z wieloma wątkami, każdy z nich jest ogromnie interesujący i wymaga od czytelnika niesamowitego skupienia by połapać się w całej sytuacji.
Napięcie rośnie wraz z każdą przeczytaną stroną a zakończenie totalnie wbija w fotel!
Podobnie jak w poprzednich częściach fabuła jest powiązana z przeszłością i nie raz powraca do wspomnień z wcześniejszych lat, dzięki czemu możemy poznać mechanizm tworzenia się mordercy idealnego.
Ta cześć jest również naszpikowana w brutalniejsze opisy zbrodni co bardzo przypadło mi do gustu.
Na chwilę obecną "Totentanz" to najlepsza część o Komisarzu Zakrzewskim 🔥

Moja ocena : 10/10

#recenzja #book #booklover #bookstagrammer #bookstagram #bookstagrampl #czytambolubie #czytamkryminaly #czytamthrillery #thriller #kryminał #rybnik #rybnikczyta #pijackawe_czytam #myszaczyta #parabookstagrama #atrament_mroku

"Totentanz"
Mieczysław Gorzka

Nad Wrocławiem wici ewidentnie widmo śmierci. W mieście szaleje nieuchwytny od lat płatny zabójca a młodzież popełnia samobójstwa. Na domiar złego policja znajduje ciała bestialsko zamordowanych młodych kobiet.
Wśród społeczeństwa chodzą słuchy o trzech podejrzanych postaciach budzących grozę.
Komisarz Zakrzewski, wraz z nową partnerką...

Najlepsza częś serii, oszałamiające zawiązanie wątków z poprzednich części. Świetni antagoniści 😉 Od początku domyślamy się kto jest jednym ze sprawców, a potem następuje taki plot twist, że można prawie kark skręcić przez taki obrót spraw. Wspaniała książka!

Najlepsza częś serii, oszałamiające zawiązanie wątków z poprzednich części. Świetni antagoniści 😉 Od początku domyślamy się kto jest jednym ze sprawców, a potem następuje taki plot twist, że można prawie kark skręcić przez taki obrót spraw. Wspaniała książka!

Oceniam bardziej jako całość trylogii niż konkretny tom. Moim zdaniem każda kolejna część jest nieco słabsza od poprzedniej. O ile pierwsza była w miarę spójna, autor zachował w niej ciąg logiczno-przyczynowy, tak w dwóch kolejnych coraz częściej dochodziło do niesamowitych zbiegów okoliczności, podczas których bohater mógł zginąć z 20 razy, ale oczywiście wychodził z tych przygód bez szwanku. Więcej w tym fantastyki niż rzetelnego śledztwa. Trzeci tom to już festiwal bardzo specyficznych bohaterów, którzy mordują (zdawałoby się) połowę miasta, a do tego ogrom wątków prywatnych z życia śledczych. Bez trudu można pogubić się w zrozumieniu, kto jest kim, tym bardziej, że sam autor trochę unika wyjaśniania wszystkich zawiłości akcji. Ot, bohaterowie nagle się pojawiają w tych miejscach, gdzie akurat wypada, żeby coś się zadziało. Kilkukrotnie musiałam cofać się o stronę-dwie, by zrozumieć, co tam się właściwie wydarzyło i dlaczego tam właśnie pojechali. Gdyby to trochę okroić i uporządkować, a z głównego bohatera przestać robić niezniszczalnego gladiatora, to całość byłaby o wiele bardziej strawna w czytaniu oraz odbiorze. Niemniej doceniam ciekawy pomysł na fabułę, choć odrobinę zbyt wymyślny, by w kilku momentach nie westchąć przy lekturze głośnego: serio?

Oceniam bardziej jako całość trylogii niż konkretny tom. Moim zdaniem każda kolejna część jest nieco słabsza od poprzedniej. O ile pierwsza była w miarę spójna, autor zachował w niej ciąg logiczno-przyczynowy, tak w dwóch kolejnych coraz częściej dochodziło do niesamowitych zbiegów okoliczności, podczas których bohater mógł zginąć z 20 razy, ale oczywiście wychodził z tych...

Zakończenie trylogii, mam takie wrażenie że trochę przekombinowana. Wiadomo było, że brat wróci… ale jakoś z jednej strony czegoś mi tu zabrakło a jednocześnie paradoksalnie coś tu za dużo było. Za dużo tu wątków, w porównaniu z trylogią Wściekle psy ta niestety przegrywa, zdecydowanie wolę tamtą.

Zakończenie trylogii, mam takie wrażenie że trochę przekombinowana. Wiadomo było, że brat wróci… ale jakoś z jednej strony czegoś mi tu zabrakło a jednocześnie paradoksalnie coś tu za dużo było. Za dużo tu wątków, w porównaniu z trylogią Wściekle psy ta niestety przegrywa, zdecydowanie wolę tamtą.

Kolejny tom z komisarzem Zakrzewskim to z cała pewnością fascynująca przygoda. Nie jestem pewna czy autor nie przekombinował, czy nie za dużo wszystkiego tu było. Z jednej strony oczywistym było ze ten brat bliźniak jeszcze się pojawi w tej serii o przeszłości, tylko czy należało go aż tak „ skomplikować „ no nie wiem. Czytało się dobrze , dużo ciekawych zwrotów akcji, interesująca geneza tych wszystkich zbrodni, przyczyna i skutek. Niemniej jednak trochę za dużo wszystkiego tu było.? Ciagle trzymam kciuki żeby autorowi nie przyszło do głowy zniszczenie Zakrzewskiego za pomocą, alkoholu, narkotyków lub innych, autorowi tylko znanych makabrycznych środków. Zauważyłam ze autorzy kryminałów lubią znęcać się nad swoimi bohaterami , robią z nich alkoholików, narkomanów, niezdolnych do życia w społeczeństwie introwertyków o genialnych umysłach. Od czasów Sherlocka Holmesa to się sprawdza i coś czuje, ze Zakrzewski zmierza w tym kierunku, szczególnie widać to w tym tomie. Ech trochę szkoda gdyby ten jego moralny kręgosłup i sympatyczny charakter zostały popsute przez złośliwe intencje autora 😉 No ale co zrobisz jak nic nie zrobisz 🤷🏼‍♀️ autor ma swoje pokrętne sposoby na wywijanie czytelnikowi różnych złośliwych numerów, my zaś albo ich kochamy za to albo rzucamy książkę w kąt. W moim wypadku słuchanie audiobooka skutecznie utrudniło mi rzucanie książką a pan Filip Kosior „złotousty” sprawił, ze musiałam wysłuchać do końca. Sięgam po kolejny tom oczywiście .

Kolejny tom z komisarzem Zakrzewskim to z cała pewnością fascynująca przygoda. Nie jestem pewna czy autor nie przekombinował, czy nie za dużo wszystkiego tu było. Z jednej strony oczywistym było ze ten brat bliźniak jeszcze się pojawi w tej serii o przeszłości, tylko czy należało go aż tak „ skomplikować „ no nie wiem. Czytało się dobrze , dużo ciekawych zwrotów akcji,...