Śmierć na Wenecji

Trudno mi uwierzyć, że już 9 lat minęło od wydania "Tajemnicy domu Helclów"... Piąty raz spotykamy się z krakowską detektywką i po dość spadkowym tomie czwartym z radością mogę odnotować, że profesorowa Szczupaczyńska wraca do formy. Niestety, jednak wciąż nie tej z pierwszych tomów. Tym razem los pobłogosławił naszą bohaterkę dwoma trupami i rzucił wyzwanie w postaci wielu ślepych tropów w nieułatwiającym śledztwa anturażu powodzi z 1903 roku. Przyrodzone bohaterce mieszczańskie pruderie muszą z kolei ustąpić, kiedy Szczupaczyńska dla dobra śledztwa "infiltruje" społeczność krakowskich urningów.

Intryga kryminalna ginie nieco pod nawałem erudycji Autorów i naporem samego Krakowa, jego historii, topografii i mentalności mieszkańców. Nie oceniam tego pozytywnie ani negatywnie, taka jest natura tej serii, ale warto mieć świadomość, że to coś więcej niż kryminał.

To, czego nie kupiłam to rozdziały Franciszki, zadziornej służącej Szczupaczyńskich, pomyślane chyba jako komediowy przerywnik. Ostatecznie bez żalu przelatywałam je wzrokiem, bo i niełatwo je czytać, ze względu na bardzo autorską ortografię bohaterki.

Czy sięgnę po następny tom? Oczywiście, że tak.

Trudno mi uwierzyć, że już 9 lat minęło od wydania "Tajemnicy domu Helclów"... Piąty raz spotykamy się z krakowską detektywką i po dość spadkowym tomie czwartym z radością mogę odnotować, że profesorowa Szczupaczyńska wraca do formy. Niestety, jednak wciąż nie tej z pierwszych tomów. Tym razem los pobłogosławił naszą bohaterkę dwoma trupami i rzucił wyzwanie w postaci wielu...

Uwielbiam tą serię i Profesorową. Cudowna podróż do Krakowa XX wieku.

Uwielbiam tą serię i Profesorową. Cudowna podróż do Krakowa XX wieku.

Najbardziej dojrzała część cyklu. Niespieszna zagadka, ale za to klimatyczna. Dla miłośników Krakowa mnóstwo smaczków.

Najbardziej dojrzała część cyklu. Niespieszna zagadka, ale za to klimatyczna. Dla miłośników Krakowa mnóstwo smaczków.

Bardzo mnie wciągnęła. W dużym stopniu ten tom przypomina mi Agatę Christie, co przywołuje dobre wspomnienia sprzed wieków, kiedy połykałam jej kryminały. Ale przede wszystkim oceniam wysoko za niesamowicie ciekawe oddanie realiów historycznych mojego rodzinnego Krakowa i poczucie humoru.

Bardzo mnie wciągnęła. W dużym stopniu ten tom przypomina mi Agatę Christie, co przywołuje dobre wspomnienia sprzed wieków, kiedy połykałam jej kryminały. Ale przede wszystkim oceniam wysoko za niesamowicie ciekawe oddanie realiów historycznych mojego rodzinnego Krakowa i poczucie humoru.

To jest całkiem porządny kryminał, do tego osadzony w Krakowie z samego początku XX w. To mój pierwszy z serii, ale myślę, że sięgnę po następne.

To jest całkiem porządny kryminał, do tego osadzony w Krakowie z samego początku XX w. To mój pierwszy z serii, ale myślę, że sięgnę po następne.

Profesorowa Szczupaczyńska znowu na tropie!
Bardzo dziękuję autorom za osadzenie przygód pani profesorowej w czasie wielkiej powodzi krakowskiej 1903 r. Lubię dowiadywać się czegoś nowego z naszej historii, a o tym zdarzeniu w ogóle nie wiedziałam, więc tym bardziej moje zainteresowanie wzrosło.
Dwa zgony, zupełnie ze sobą nie związane, a jednak wizyta w kostnicy sprawiła, że pani profesorowa zainteresowała się oboma denatami.
I jak to ona po nitce do kłębka, zadając wnikliwe pytania i dokonując iście holmesowskiej analizy i syntezy dochodzi do konkretnych wniosków. A my towarzyszymy jej w tej koronkowej pracy myślowej chodząc z nią (a raczej pływając) po zalanych uliczkach Krakowa.

Profesorowa Szczupaczyńska znowu na tropie!
Bardzo dziękuję autorom za osadzenie przygód pani profesorowej w czasie wielkiej powodzi krakowskiej 1903 r. Lubię dowiadywać się czegoś nowego z naszej historii, a o tym zdarzeniu w ogóle nie wiedziałam, więc tym bardziej moje zainteresowanie wzrosło.
Dwa zgony, zupełnie ze sobą nie związane, a jednak wizyta w kostnicy sprawiła,...

W moim prze-czytaniu zaledwie 5/10. gwizdek, gwiazdek znaczy. W sensie nie jest żle. ewidentne nawiązania, wręcz cytaty, powiazania. Szkoda tylko rozwiązania. Bo nazbyt prędko, nawet ja, wiedziałem jak i co się stało.
Czuję, że autorka traci jakby impet. Dlatego tylko pięć. Na dziesięć.

W moim prze-czytaniu zaledwie 5/10. gwizdek, gwiazdek znaczy. W sensie nie jest żle. ewidentne nawiązania, wręcz cytaty, powiazania. Szkoda tylko rozwiązania. Bo nazbyt prędko, nawet ja, wiedziałem jak i co się stało.
Czuję, że autorka traci jakby impet. Dlatego tylko pięć. Na dziesięć.

Podejście do tematu też jest nietypowe, bo uwaga czytelnika zwrócona jest nie tylko na dwa podejrzane zgony, ale na zachowania ludzie w trakcie ekstremalnej sytuacji. Nie jest to powieść psychologiczna, ale są frapujące pod tym względem fragmenty. Przykładowo Szczupaczyńska czuje dyskomfort, gdy przypomina sobie, że jej ukochany mąż nic nie wie na temat jej największej pasji i nie przychodzi mu nawet na myśl, że ona zajmuje się jakimiś śledztwami i tropi morderców. Otóż ona z jednej strony nie chce oszukiwać męża, ale z drugiej chce mieć kawałek życia tylko dla siebie, taki prywatny, dostępny tylko dla niej.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2024/02/maryla-szymiczkowa-powodz-na-wenecji.html

Podejście do tematu też jest nietypowe, bo uwaga czytelnika zwrócona jest nie tylko na dwa podejrzane zgony, ale na zachowania ludzie w trakcie ekstremalnej sytuacji. Nie jest to powieść psychologiczna, ale są frapujące pod tym względem fragmenty. Przykładowo Szczupaczyńska czuje dyskomfort, gdy przypomina sobie, że jej ukochany mąż nic nie wie na temat jej największej...

"Autorka" po raz piąty udowadnia, że można napisać wartościowy kryminał bez krwawych jatek, bezczeszczenia ciał, hektolitrów krwi i seryjnych zwyrodnialców, za to z ciekawą intrygą, klasycznym prywatnym śledztwem i oryginalnym finałem. Do tego garść historii, szczypta humoru i oczywiście CK krakowskich klimatów.

"Autorka" po raz piąty udowadnia, że można napisać wartościowy kryminał bez krwawych jatek, bezczeszczenia ciał, hektolitrów krwi i seryjnych zwyrodnialców, za to z ciekawą intrygą, klasycznym prywatnym śledztwem i oryginalnym finałem. Do tego garść historii, szczypta humoru i oczywiście CK krakowskich klimatów.

Po nieco nudnym 4 tomie, tym razem profesorowa Szczupaczyńska znów w formie. Chyba najlepsza z całej serii, czyta się błyskawicznie.

Po nieco nudnym 4 tomie, tym razem profesorowa Szczupaczyńska znów w formie. Chyba najlepsza z całej serii, czyta się błyskawicznie.