Mistrz Wojny

„Pierwszy i jedyny” – Imperatorze, niechaj zniknie drugie słowo – tom cyklu, który wysoko oceniłem.

„Duchy Gaunta” miały kilka niekwestionowanych zalet. Dokładnie i przekonująco opisane działania wojenne z punktu widzenia żołnierzy o różnych specjalizacjach. Skupienie się na Gwardzistach, a nie na nadludzkich Kosmicznych Marines, którzy regularnie są ukazywani w innych cyklach. Pozwala nam to łatwiej postawić się w sytuacji bohaterów. Jednocześnie niewiele tracimy z rozmachu typowego dla uniwersum, ponieważ Adeptus Astartes wspierają niekiedy Gwardzistów. Dzięki temu kontrastowi Kosmiczni Marines wypadają bardziej imponująco, niż kiedy czytamy wyłącznie o ich bataliach.
„Mistrz Wojny” posiada dodatkowo mocne punkty, których próżno szukać w poprzednich tomach „Duchów Gaunta”.
Stawka. W miarę rozwoju akcji czujemy, że tym razem nie uczestniczymy w jednej z wielu bitew. Bierzemy udział w przełomowej batalii, która może zadecydować o losach Krucjaty o Światy Sabbat.
Ukoronowanie. Nie jest to finał „Duchów Gaunta”, ale książka jest swoistego rodzaju uwiecznieniem. Ukazuje nam, że droga, którą pokonywał Ibram Gaunt wraz ze swoimi Duchami, nie była bez znaczenia. Wszelkie trudy, poświęcenie i wiara doprowadziły ich do konkretnego punktu.
Perspektywa. Możemy spojrzeć na konflikt strategicznie, oczami najwyższych dowódców. Dowiedzieć się, w jaki sposób Mistrz Wojny zarządza, planuje i podejmuje decyzje. Obserwować rozgrywki polityczne, gdzie nie tylko pragmatyzm wojenny, ale również ambicje wpływają na zakulisowe działania.
SPOILERY:



Wspomnę wyłącznie o jednym motywie, ponieważ to wokół niego oscylują wymienione przeze mnie zalety XIV tomu cyklu. Mistrz Wojny Macaroth. Fragmenty z nim to najmocniejszy punkt książki i jeden z najmocniejszych „Duchów Gaunta”.
„Szaleństwo od geniuszu dzieli bardzo cienka linia”. Pod tym cytatem jako opisem Macarotha podpisałaby się znacząca część kadry dowódczej. Mistrz Wojny bez wątpienia jest genialny. Czy jest również szalony? Na pewno jego ekscentryczność i wyalienowanie mogą niektórych pokusić o takie stwierdzenie.
Ma obsesję na punkcie danych. Wychodzi z założenia, że najmocniejszą stroną Imperium Ludzkości są pieczołowicie gromadzone informacje. Bezustannie je analizuje. Zwraca uwagę na z pozoru błahe kwestie. Gaunt określił jego podejście „mikrozarządzaniem”. Było to niezwykle trafne. Macaroth pozostawia podległym mu najwyższym dowódcą patrzenie na wojnę z szerokiej perspektywy, samemu skupiając się na szczegółach. Uważa, że o wyniku wojny mogą zadecydować drobnostki. Pojedynczy Gwardzista; niezamknięte przejście; skrzynka amunicji.
Odrobinę przypomina Thrawna, dowódcę z Gwiezdnych Wojen, który pozyskiwał wiedzę o wrogach poprzez studiowanie dzieł sztuki. Zarówno Macaroth, jak i Thrawn wierzyli, że na wojnie od liczebności i siły ognia ważniejsza jest informacja. Stosowali po prostu inne metody.



KONIEC SPOILERÓW:
Zdecydowanie jest to najlepsza pozycja „Duchów Gaunta”. Czytelnicy sięgający po poszczególne tomy cyklu wybiórczo, nie powinni ominąć tego. Choć zdecydowanie najbardziej zostanie doceniony przez tych, którzy wraz z Duchami Gaunta maszerowali przez wszystkie pola bitewne.

„Pierwszy i jedyny” – Imperatorze, niechaj zniknie drugie słowo – tom cyklu, który wysoko oceniłem.

„Duchy Gaunta” miały kilka niekwestionowanych zalet. Dokładnie i przekonująco opisane działania wojenne z punktu widzenia żołnierzy o różnych specjalizacjach. Skupienie się na Gwardzistach, a nie na nadludzkich Kosmicznych Marines, którzy regularnie są ukazywani w innych...

Klasycznie, nasz bohater imperium wraz ze swoim regimentem ratują po raz X krucjatę o światy Sabat i robią to fethowo skutecznie. Początek to wielki warpowy plot twist okraszony dużą ilością bolter porn, który powoli zmienia się w intrygi, spiski i inne rzeczy. Autor nadal trzyma poziom jednego z najlepszych pisarzy czarnej biblioteki. Bolała jedna dziura fabularna na samej planecie, lecz wartka akcja rekompensuje te małe bolączki.

Klasycznie, nasz bohater imperium wraz ze swoim regimentem ratują po raz X krucjatę o światy Sabat i robią to fethowo skutecznie. Początek to wielki warpowy plot twist okraszony dużą ilością bolter porn, który powoli zmienia się w intrygi, spiski i inne rzeczy. Autor nadal trzyma poziom jednego z najlepszych pisarzy czarnej biblioteki. Bolała jedna dziura fabularna na samej...

Nareszcie poznajemy Mistrza wojny Macarotha. Z początku rozczarowanie, ale później.... Dużo akcji, dużo wątków, aż szkoda że tak się skończyło. Czekam na kolejną część.

Nareszcie poznajemy Mistrza wojny Macarotha. Z początku rozczarowanie, ale później.... Dużo akcji, dużo wątków, aż szkoda że tak się skończyło. Czekam na kolejną część.

Po sukcesie na stacji "Ocalenie" Gaunt wraz ze swoimi ludźmi dociera do świata kuźni, jednak przez awarię systemów podróży w immaterium okazuje się, że powrócili po 10 latach.
Miejsce gdzie dotarli okazuje się głównym frontem zmagań a naa planecie przebywa nie tylko jeden z arcywrogów ale także mistr wojny wraz z praktycznie całym sztabem a nawet święta która Gaunt uratował lata wcześniej.
Jak zawsze dostajemy dobrą akcję z mnóstwem podstępów gdyż wróg jest nie tylko ten znany ale także wewnętrzny bo co z tego, iż trwa wojna ale zawiść i ambicja nadal w ludziach wrze. Czekam na następny tom.

Po sukcesie na stacji "Ocalenie" Gaunt wraz ze swoimi ludźmi dociera do świata kuźni, jednak przez awarię systemów podróży w immaterium okazuje się, że powrócili po 10 latach.
Miejsce gdzie dotarli okazuje się głównym frontem zmagań a naa planecie przebywa nie tylko jeden z arcywrogów ale także mistr wojny wraz z praktycznie całym sztabem a nawet święta która Gaunt uratował...