Wracam do domu

Zakończenie opowieści o dysfunkcyjnej rodzinie, gdzieś na północy Szwecji. Trudna lektura, bo i problemy w niej opisane, nie są łatwe. Dla ciekawych. 4+

Zakończenie opowieści o dysfunkcyjnej rodzinie, gdzieś na północy Szwecji. Trudna lektura, bo i problemy w niej opisane, nie są łatwe. Dla ciekawych. 4+

Trzeci tom o janiekippo, tak samo doskonały jak poprzednie. Znów mamy północną Szwecję, ale i podróż na południowy zachód; Szwecję zdecydowanie daleką od opowieści Astrid Lindgren, bliższą za to do historii Stiega Larssona. Kraj pełen mężczyzn, którzy nienawidzą kobiet i takich, którzy je tak kochają, że raczej pobiją, niż pozwolą im odejść; kobiet rozpaczliwie szukających choć odrobiny bliskości; dzieci krzywdzonych i krzywdzących swoje, gdy już dorosną... I tylko czasem pojawia się przebłysk człowieczeństwa.

Historia janykippo zostanie ze mną na dłużej. To kawał świetnej literatury, o której nie da się zapomnieć, bo rezonuje w człowieku i będzie wracać.

Polecam.

Trzeci tom o janiekippo, tak samo doskonały jak poprzednie. Znów mamy północną Szwecję, ale i podróż na południowy zachód; Szwecję zdecydowanie daleką od opowieści Astrid Lindgren, bliższą za to do historii Stiega Larssona. Kraj pełen mężczyzn, którzy nienawidzą kobiet i takich, którzy je tak kochają, że raczej pobiją, niż pozwolą im odejść; kobiet rozpaczliwie szukających...

Dwie poprzednie części przeczytałam z wielkim zaangażowaniem i bardzo mi się podobały. Trzecia część znacznie odbiega od reszty. Niby czytałam, bo interesowało mnie to, co wydarzy się dalej, ale jednocześnie czegoś mi tam brakowało. Wydarzenia przedstawione w tej części- takie trochę na siłę . Tak czy siak trylogia, którą warto przeczytać.

Dwie poprzednie części przeczytałam z wielkim zaangażowaniem i bardzo mi się podobały. Trzecia część znacznie odbiega od reszty. Niby czytałam, bo interesowało mnie to, co wydarzy się dalej, ale jednocześnie czegoś mi tam brakowało. Wydarzenia przedstawione w tej części- takie trochę na siłę . Tak czy siak trylogia, którą warto przeczytać.

W porównaniu z poprzednimi częściami wyszło słabiej. Gdzieś zagubiła się duszna atmosfera, która tak bardzo przykuwała moją uwagę. Z zagubionej dziewczyny o skomplikowanej przeszłości Jana zmienia się w superbohaterkę, ale już tak nie przekonuje. Jej romans w tej części jest dość płaski, wstawki sztokholmskie jakby niepotrzebne. Nie kupuję też nagłego sukcesu artystycznego ani całego wątku z mrocznym rzeźbiarzem na wyspie. Jak zwykle czytało się wartko i miejscami z zapartym tchem, ale to już nie to samo co w poprzednich powieściach. Może dlatego, że tym razem autorka skupiła się na samej Janie, a nie na świecie-odbieranym-przez-janękippo i okazało się, że w sumie zabrakło oryginalnego pomysłu na tę postać.

W porównaniu z poprzednimi częściami wyszło słabiej. Gdzieś zagubiła się duszna atmosfera, która tak bardzo przykuwała moją uwagę. Z zagubionej dziewczyny o skomplikowanej przeszłości Jana zmienia się w superbohaterkę, ale już tak nie przekonuje. Jej romans w tej części jest dość płaski, wstawki sztokholmskie jakby niepotrzebne. Nie kupuję też nagłego sukcesu artystycznego...

Wracam do domu – Karin Smirnoff to trzecia i ostatnia część sagi rodziny Kippów. W ostatniej części czytamy o Janie, która próbuje zmierzyć się tak naprawdę z samą sobą.
Autorka ukazuje, jak trudno jej kochać innych, jak trudno okazywać uczucia, jak pozwolić kochać i być kochaną. Trudne dzieciństwo nosi w sobie, niczym tatuaż, którego nie można się pozbyć. Przeszłość daje znać w każdym aspekcie jej życia, pełnego bólu i krzywdy.
Powieść jest naładaowana takimi emocjami, które pozostają na długo w czytelniku, ktorych nie da się zapomnieć.
Jana tak naprawdę wraca do domu, ale tego wewnętrznego domu - spokoju własnego serca.

Wracam do domu – Karin Smirnoff to trzecia i ostatnia część sagi rodziny Kippów. W ostatniej części czytamy o Janie, która próbuje zmierzyć się tak naprawdę z samą sobą.
Autorka ukazuje, jak trudno jej kochać innych, jak trudno okazywać uczucia, jak pozwolić kochać i być kochaną. Trudne dzieciństwo nosi w sobie, niczym tatuaż, którego nie można się pozbyć. Przeszłość daje...

Przeczytałam trzeci tom #czytamKarinSmirnoff gdzie było to pożegnanie.
Takie, gdzie serce łka w ciszy, zawieszając się w samotności.
Takie, które szepta do ucha niewypowiedziane wcześniej słowa.
Takie, które przywołuje dobre chwile, pierwszy dotyk i uśmiechnięte oczy.
Ale już czas. Czas wrócić do domu.

W ostatniej części trylogii Karin Smirnoff stawia swoją bohaterkę przed najtrudniejszym wyborem, jakim jest jej życie. Janakippo, która zawsze była inna , wyobcowana z bliznami pełne bólu, krzyku i żalu. Trzeci tom jest jak spowiedź, czas rozliczenia się przeszłością. Ale czy da się cofnąć czas, zapomnieć i naprawić?
Czy da się znaleźć miejsce, takie własne, takie na stałe?

Smirnoff przedstawiła samotny świat Jannykipo, surowy, pełen bólu i żalu. Mimo,że gdzieś u góry czuwał nad nią Bror to jej życie było smutne. Przeszłości nie da się wymazać, ona wraca, z każdym wspomnieniem i z każdym oddechem.
Autorka stworzyła obraz niezwykle wyjątkowy, tak bardzo emocjonalny, wręcz paraliżujący. Ta historia wdziera się niczym szept, po cichu ale z każdą kolejną stroną mocniej i głębiej osacza nas swoją niesamowitą oryginalnością. Kocham styl Smirnoff! Tej historii nie da się zapomnieć.
Ona zostaje uwięziona tam głęboko w nas. Na zawsze.

Przeczytałam trzeci tom #czytamKarinSmirnoff gdzie było to pożegnanie.
Takie, gdzie serce łka w ciszy, zawieszając się w samotności.
Takie, które szepta do ucha niewypowiedziane wcześniej słowa.
Takie, które przywołuje dobre chwile, pierwszy dotyk i uśmiechnięte oczy.
Ale już czas. Czas wrócić do domu.

W ostatniej części trylogii Karin Smirnoff stawia swoją bohaterkę...

Bror zginął, wraz z jego śmiercią Jana poszukuje nowego miejsca dla siebie. W tle retrospektywy z dawnego przemocowego związku bohaterki. Podróże otwierają przestrzeń do zrozumienia własnej historii.

W moim odczuciu najsłabsza część trylogii. Może zachowania Jany, były niespójne z jej wcześniejszym obrazem. Być może też w historię wpleciono za wiele wątków. Kumulacja okoliczności, których celowości nie rozumiem np. opieka nad małym uchodźcą.

Bror zginął, wraz z jego śmiercią Jana poszukuje nowego miejsca dla siebie. W tle retrospektywy z dawnego przemocowego związku bohaterki. Podróże otwierają przestrzeń do zrozumienia własnej historii.

W moim odczuciu najsłabsza część trylogii. Może zachowania Jany, były niespójne z jej wcześniejszym obrazem. Być może też w historię wpleciono za wiele wątków. Kumulacja...

Bardzo lubię trylogie, ale mam z nimi problem przez który kilka z nich nigdy nie dokończyłam. Trzy książki to dla mnie optymalna ilość, która pozwala zżyć się z bohaterami, ale jednocześnie nimi nie znudzić i gdy wiem, że już więcej nie spotkam ich w książkowym świecie - najzwyczajniej boję się tego rozstania. Obawiam się też czy poziom został zachowany. Zupełnie niepotrzebnie w przypadku Wracam do domu, ponieważ nie dość, że ostatni tom trylogii jest klamrą spinającą wszystkie wydarzenia i trzeba go przeczytać, to jeszcze jest wyjątkowy, nowatorski, a może nawet dziwny w sposób do którego Smirnoff zdążyła nas już przyzwyczaić.

Po zaskakujących wydarzeniach z Jedziemy z matką na północ janakippo wiele musi ułożyć sobie w głowie, mnóstwo przepracować. Tytułowe Wracam do domu nie dotyczy powrotu do miejsca, ale do głębi swojej duszy, zrozumienia kim tak naprawdę jest i czego chce od życia. Najmocniejszym punktem każdej z książek trylogii są relacje międzyludzkie, które są suche, surowe, ukazane nawet jako prymitywne, ale to one kształtują nas jako ludzi. Smirnoff nie patyczkuje się ze swoimi bohaterami, testuje ich na różne sposoby, pcha w stronę traumatycznych relacji, które pozostawiają po sobie tylko zgliszcza, ale to właśnie charakterystyczna cecha jej prozy. Jest mocno, surowo i bardzo klimatycznie.

Jeśli ktoś jeszcze o tym nie słyszał - w całej trylogii autorka praktycznie nie używa znaków interpunkcyjnych, pisze też imiona i nazwiska razem, z małych liter. To ciekawy zabieg, który sprawia, że odbieramy te książki jak strumienie myśli prosto z głowy głównej bohaterki. Nadaje to dużo dynamiki, napięcia i niepokoju, a co najważniejsze w ogóle nie utrudnia czytania. Przynajmniej ja praktycznie nie zauważyłam tego jako jakiejkolwiek przeszkody.

Jeśli lubicie literaturę skandynawską, jej charakterystyczny surowy klimat oraz powieści o arcytrudnych relacjach międzyludzkich, zwłaszcza rodzinnych to jest to książka, po którą musicie sięgnąć. Wyjątkowa, nowatorska proza, która zaskakuje i zmusza do myślenia.

Bardzo lubię trylogie, ale mam z nimi problem przez który kilka z nich nigdy nie dokończyłam. Trzy książki to dla mnie optymalna ilość, która pozwala zżyć się z bohaterami, ale jednocześnie nimi nie znudzić i gdy wiem, że już więcej nie spotkam ich w książkowym świecie - najzwyczajniej boję się tego rozstania. Obawiam się też czy poziom został zachowany. Zupełnie...

Książka "Wracam do domu" Karin Smirnoff to finalna część sagi rodziny Kippów.
Smirnoff, znana z charakterystycznego stylu pisania, w tym tomie nie ominęła również trudnych tematów jak toksyczne relacje, molestowanie czy kazirodztwo, które są kluczowe dla głównej bohaterki, jak i samej fabuły. Poruszenie w powieści tak trudnych tematów powoduje że dostajemy niezwykle emocjonalnie naładowaną historię, która eksploruje głębokość ludzkiej natury, walki o przetrwanie, odnalezieniu własnej tożsamości i wyjściu z najgłębszych zakamarków piekła. To znakomita wiwisekcja udręczonej duszy a zarazem poruszająca historia rodziny, w której nagromadzenie krzywd i traum osiągnęło apogeum bólu, którym musiała zmierzyć się główna bohaterka.
Historia rodziny Kippów może złamać serce niejednemu czytelnikowi i spowodować wiele bezcennych nocy. Już dawno nie czytałem tak wciągającej historii, napisanej w niezwykle oryginalny sposób, gdzie mimo wielu krzywd i bólu jakiego doświadczyła Jana, niosąc ze sobą potężny bagaż traumatycznych doświadczeń pali się światełko nadziei, że zawsze można na nowo spróbować na nowo swoje nowe "ja"

Książka "Wracam do domu" Karin Smirnoff to finalna część sagi rodziny Kippów.
Smirnoff, znana z charakterystycznego stylu pisania, w tym tomie nie ominęła również trudnych tematów jak toksyczne relacje, molestowanie czy kazirodztwo, które są kluczowe dla głównej bohaterki, jak i samej fabuły. Poruszenie w powieści tak trudnych tematów powoduje że dostajemy niezwykle...

Moim zdaniem, ta część opowieści o rodzie Kippów jest najsłabsza. Taka trochę przeciągająca się agonia. Jana wyjeżdża na swoją wystawę do Sztokholmu, potem na wyspę, gdzie uczy się rzeźbiarstwa od ojca poznanej na wystawie Nikki.
Potem wraca do swojego gospodarstwa bo z Johnem nie jest dobrze. W tle obrazy z jej życia Stevenem Kingiem. Dla mnie to trochę taki groch z kapustą. Najmniej podobała mi się sytuacja z Dianą- jej córką. Zupełnie nie umiały wykrzesać z siebie żadnych uczuć, jakby były sobie obce.
I sam koniec też taki bezpłciowy. Jana dojrzała żeby zostać artystką bo to było jej terapią. Wszyscy ludzie, którzy ją otaczali gdzieś się rozpierzchli i została jej tylko sztuka i suka, którą kiedyś przygarnęła.

Moim zdaniem, ta część opowieści o rodzie Kippów jest najsłabsza. Taka trochę przeciągająca się agonia. Jana wyjeżdża na swoją wystawę do Sztokholmu, potem na wyspę, gdzie uczy się rzeźbiarstwa od ojca poznanej na wystawie Nikki.
Potem wraca do swojego gospodarstwa bo z Johnem nie jest dobrze. W tle obrazy z jej życia Stevenem Kingiem. Dla mnie to trochę taki groch z...