Dziennik rumowy

Hunter w nieco spokojniejszej, choć dość ogłuszonej alkoholem, formie. Bawi bystrością spostrzeżeń, jak zwykle wyśmienity.

Hunter w nieco spokojniejszej, choć dość ogłuszonej alkoholem, formie. Bawi bystrością spostrzeżeń, jak zwykle wyśmienity.

O ile "Lęk i odraza..." to była jazda bez trzymanki, tak tu mamy nudną (choć sprawnie napisaną) relację o tym, że pijemy rum i nikt nikogo nie lubi, dopiero w drugiej części zaczyna się coś dziać.

O ile "Lęk i odraza..." to była jazda bez trzymanki, tak tu mamy nudną (choć sprawnie napisaną) relację o tym, że pijemy rum i nikt nikogo nie lubi, dopiero w drugiej części zaczyna się coś dziać.

Moim zdaniem najlepsza książka HST zaraz po „Lęku i odrazie w Las Vegas.” Zachwyciła mnie lekkość, z którą autor opisuje beztroskie życie na Karaibach i liczne przygody. Ciekawi bohaterowie i wartka akcja to coś co lubię. Czyta się szybko i przyjemnie. Polecam na leniwe popołudnia!

Moim zdaniem najlepsza książka HST zaraz po „Lęku i odrazie w Las Vegas.” Zachwyciła mnie lekkość, z którą autor opisuje beztroskie życie na Karaibach i liczne przygody. Ciekawi bohaterowie i wartka akcja to coś co lubię. Czyta się szybko i przyjemnie. Polecam na leniwe popołudnia!

Portoryko, redakcja gazety najniższej klasy. Fabuła rozgrywa się w środowisku pracujących tam dziennikarzy - arogantów, nieudaczników, drobnych cwaniaczków, cyników, przegrywów życiowych czy zwykłych wolnych elektronów, którzy nie przejmują się przyszłością dalszą niż piętnaście minut. I jest to w zasadzie fabuła o niczym. Rzecz zaczyna się znikąd, nigdzie nie dociera. Piją, imprezują, zawsze brak im kasy, uganiają się za dupeczkami, wdają w konflikty z policją, czasem popracują, czasem zrobią coś z sensem. Od razu przypomniały mi się czasy studenckie. Na upartego można by się jakich tam myśli odautorskich dopatrywać, ale na zasadzie, że w pewnym sensie, wszystko jest w pewnym sensie.

Zaletą pozycji jest sprawny warsztat autora. Wszystko jest tu technicznie na miejscu, ładne, gładkie, dobrze skonstruowane. Wzorcowy zapychacz, czytadło idealne. Wpada i wypada nie pozostawiając śladu.

Wysłuchałem w dobrej interpretacji Roberta Jarocińskiego.
5/10

Portoryko, redakcja gazety najniższej klasy. Fabuła rozgrywa się w środowisku pracujących tam dziennikarzy - arogantów, nieudaczników, drobnych cwaniaczków, cyników, przegrywów życiowych czy zwykłych wolnych elektronów, którzy nie przejmują się przyszłością dalszą niż piętnaście minut. I jest to w zasadzie fabuła o niczym. Rzecz zaczyna się znikąd, nigdzie nie dociera....

Najpierw obejrzałem film i był taki sobie. Ale pomyślałem, książka zawsze lepsza. Poza tym sporo kumpli uwielbia tego autora, a ja jeszcze nic nie czytałem. Czemu nie.

Niestety, książka też jest taka sobie. Dobrze napisana, pisarz ma talent. Ale trochę nuży. Bo jest w zasadzie o niczym.

Najpierw obejrzałem film i był taki sobie. Ale pomyślałem, książka zawsze lepsza. Poza tym sporo kumpli uwielbia tego autora, a ja jeszcze nic nie czytałem. Czemu nie.

Niestety, książka też jest taka sobie. Dobrze napisana, pisarz ma talent. Ale trochę nuży. Bo jest w zasadzie o niczym.

W zasadzie historia niby zwyczajna, niby prosta a jak się zacznie czytać to nawet nie wiadomo kiedy książka się kończy ;)

W zasadzie historia niby zwyczajna, niby prosta a jak się zacznie czytać to nawet nie wiadomo kiedy książka się kończy ;)

Rześkość letniego poranka, kiedy na lekkim kacu wracasz z nocnych wojaży. Chrzęst drobnoziarnistego piasku. Jedwabne koszule, przylepione do spoconych pleców. Chropowatość kokosowej łupiny. Drażniący smak rumu, przepalający gardło. Uporczywa potrzeba, by lodem gasić rumową pożogę.
Upał. Lód. Wędrówka. Jestem na tak.

Rześkość letniego poranka, kiedy na lekkim kacu wracasz z nocnych wojaży. Chrzęst drobnoziarnistego piasku. Jedwabne koszule, przylepione do spoconych pleców. Chropowatość kokosowej łupiny. Drażniący smak rumu, przepalający gardło. Uporczywa potrzeba, by lodem gasić rumową pożogę.
Upał. Lód. Wędrówka. Jestem na tak.

No cóż. Zieeeew. O ile Hell’s Angels. Anioły Piekieł byli fenomenalni, to w przypadku Dziennika rumowego po prostu się wynudziłem, nie dając mu szansy do końca. Filmu nigdy nie obejrzałem w całości, liczyłem na książkę. A tu nic.

Ot dziennikarz – wolny strzelec udaje się do Portoryko, by pisać dla upadającej gazetki. Wszyscy piją i marzą o odmianie własnego losu. Wygląda jednak na to, że literacko wolę pić z Rosjanami niż z Amerykanami. Jedyna refleksja w trakcie – gdyby napisać coś takiego o polskim dziennikarzu, wysłanym gdzieś do pracy w zapadłej dziurze byłoby właściwie tak samo. Z wyjątkiem klimatu.

http://www.speculatio.pl/dziennik-rumowy/

No cóż. Zieeeew. O ile Hell’s Angels. Anioły Piekieł byli fenomenalni, to w przypadku Dziennika rumowego po prostu się wynudziłem, nie dając mu szansy do końca. Filmu nigdy nie obejrzałem w całości, liczyłem na książkę. A tu nic.

Ot dziennikarz – wolny strzelec udaje się do Portoryko, by pisać dla upadającej gazetki. Wszyscy piją i marzą o odmianie własnego losu. Wygląda...

Rytm Puerto Rico i całych Karaibów uchwycony w punkt. Jednak po przeczytaniu Lęku i odrazy spodziewałam się po tej powieści znacznie znacznie więcej. Czyta się ją znakomicie, puls, rytm i opisy przyrody, klimatu miast jest wprost wspaniały, jednak losy bohaterów sprawiają, że człowiek czuje tylko niesmak i żal. Niesmak, że istnieją ludzie którzy maja świat u stóp nie potrafią tego dostrzec i tego wykorzystać. Szczerze to aż nie chce mi się tego komentować. Puerto Rico zawsze kojarzyło mi się z czymś tak egzotycznym. mistycznym i wspaniałym, że wolę je kojarzyć z Vają con dios niż z ta powieść i tak niech zostanie. Cóż więc opisy miejsc i klimat pięknie uchwycony, jedyne co mogę powiedzieć że skoro jest to oparte na wątkach autobiogragicznych to żal mi Huntera i nie dziwie się ze walnął sobie w łeb.

Rytm Puerto Rico i całych Karaibów uchwycony w punkt. Jednak po przeczytaniu Lęku i odrazy spodziewałam się po tej powieści znacznie znacznie więcej. Czyta się ją znakomicie, puls, rytm i opisy przyrody, klimatu miast jest wprost wspaniały, jednak losy bohaterów sprawiają, że człowiek czuje tylko niesmak i żal. Niesmak, że istnieją ludzie którzy maja świat u stóp nie...

Uwielbiam twórczość Huntera Thompsona, niestety Dziennik Rumowy nie powalił na kolana, jak miało to miejsce w przypadku Lęk i odraza w Las Vegas.

Uwielbiam twórczość Huntera Thompsona, niestety Dziennik Rumowy nie powalił na kolana, jak miało to miejsce w przypadku Lęk i odraza w Las Vegas.