Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zachęcony serialem "The Boys", który dopiero niedawno miałem okazję nadrobić, postanowiłem sięgnąć po komiksowy pierwowzór tego już kultowego dzieła. Rzecz to niebanalna, opowiadająca o bohaterach tak różnych od tych, których znamy z uniwersum Marvela i DC jak tylko można. Całkiem to obrazoburcze przedstawić uwielbianych i kochanych bohaterów ze wszystkimi ich ułomnościami cechami odległymi od książkowych ideałów rycerzy w białych zbrojach. Pełno tu brudu i ohydy, jest brutalne i momentami tak okropnie, że może być to ciężko strawne. Krew leje się strumieniami, flaki fruwają we wszystkie strony, no trup ściele się gęsto. Jednak ja to kupuje bo jest to odmianą wobec tej słodkopierdzącej papki wciskanej nam na każdym rogu. Bohaterowie są wyraziści i pełnokrwiści, mają wady i zalety i kierują się zasadami dość pokrętnego kodeksu moralnego. W sumie to o moralności ciężko tutaj w ogóle mówić - uwierzcie mi takiego zestawu zdeprawowanych i okrutnych indywiduów próżno szukać w popkulturowym mainstreamie. Ale oczywiście są też pozytywne postacie, które postanawiają dać odpór supkom. Przewodzi nimi Billy Rzeźnik mający osobiste powody, aby nienawidzić Ojczyznosława - lidera osławionej Siódemki.

Zachęcony serialem "The Boys", który dopiero niedawno miałem okazję nadrobić, postanowiłem sięgnąć po komiksowy pierwowzór tego już kultowego dzieła. Rzecz to niebanalna, opowiadająca o bohaterach tak różnych od tych, których znamy z uniwersum Marvela i DC jak tylko można. Całkiem to obraz...

Rozwiń

Zwiń

Komiks "Ukryte Imperium" to zwieńczenie historii zmagań Szkarłatnego Świtu - przestępczego syndykatu kierowanego przez bezkompromisową Qi'rę - z Imperium Galaktycznym. Konfrontacja to krwawa i zacięta rozgrywana na wielu frontach. Qi'ra przygotowała pułapkę na Lordów Sithów, od których chce uwolnić galaktykę. Broń jaką posiadła zwana Klatką Fermata ma ostatecznie zniszczyć Dartha Vadera i Imperatora. W albumie przewijają się Rycerze Ren, uwielbiana przez mnie doktor Aphra, a ich wątki znajdują tu zakończenie. Uwielbiam te pomieszanie technologii, starożytnych artefaktów z magią i Mocą w sosie polityczno-frontowych zmagań o dominację! Straszne żałowałem, że ten rewelacyjny, pełen dynamiki i akcji, pięknie narysowany komiks jest tak krótki! Bawiłem się świetnie bo nie męczył ścianami tekstu, a niektóre kadry zapierały dech. Już tęsknię!

Komiks "Ukryte Imperium" to zwieńczenie historii zmagań Szkarłatnego Świtu - przestępczego syndykatu kierowanego przez bezkompromisową Qi'rę - z Imperium Galaktycznym. Konfrontacja to krwawa i zacięta rozgrywana na wielu frontach. Qi'ra przygotowała pułapkę na Lordów Sithów, od których chc...

Rozwiń

Zwiń

W komiksie "Star Wars Wielka Republika. Ostrze" najbardziej podobały mi się rysunki oraz zastosowana paleta stonowanych barw. Było to coś zupełnie innego do czego nas przyzwyczajono i życzyłbym sobie, aby komiksy z mojego ulubionego uniwersum takie właśnie były. Fajnie kiedy autorzy eksperymentują z rysunkami i barwami dodając całości innego wyrazu. Komiks to przecież głownie medium wizualne, powinien kreować opowieść obrazem, kadrem i barwą, a nie ścianami nudnawych dialogów. Bohaterowie również byli ciekawi szkoda, że sama historia przedstawiona w albumie jest mocno pretekstowa i pasująca bardziej do telenoweli niż do "Gwiezdnych wojen". Para rycerzy Jedi - strażników pokoju - trafia do samego serca lokalnego konfliktu. Jak możemy się spodziewać konflikt okaże się czymś zupełnie innym niż przedstawiają to strony sporu. Powiem tylko tyle - Porter Engle i Barash Silvain zasługują na coś o wiele lepszego i tylko dla nich warto po ten album sięgnąć.

W komiksie "Star Wars Wielka Republika. Ostrze" najbardziej podobały mi się rysunki oraz zastosowana paleta stonowanych barw. Było to coś zupełnie innego do czego nas przyzwyczajono i życzyłbym sobie, aby komiksy z mojego ulubionego uniwersum takie właśnie były. Fajnie kiedy autorzy eksper...

Rozwiń

Zwiń

Popkultura przedstawia nam Paryż jako miejsce szyku i elegancji. Wielkie domy mody, ogromne pieniądze i fantastyczna historia. Miasto, w którym artyści snują się po Montmartre, a w wykwintnych restauracjach serwuje się wyśmienite dania. Świat tak inny od tego naszego pełnego brudu i nędzy. Ale jak jest naprawdę? Co zobaczymy, gdy spojrzymy w trzewia tej wielokulturowej metropolii?

W reportażu "Kelner w Paryżu" Edward Chisholm przedstawia czytelnikowi zupełnie inny Paryż, Paryż w którym rewolucyjne zawołanie "Liberté, Égalité, Fraternité!" ma mocny posmak goryczy, a podziały klasowe są silne jak nigdy. Chisholm chciał zacząć w Paryżu nowe życie, marzył o karierze pisarza, ale przewrotny los zgotował mu nie lada psikusa. Autor trafia wprost do Tartaru, do paryskiej restauracji, w której to przyszło mu posmakować trudów pracy w bardzo nieprzyjemnym środowisku. Jako pikolak, najniższy w restauracyjnej hierarchii pomocnik kelnera, musi zmagać się z wyzyskiem, rywalizacją i uprzedzeniami.

Reportaż ten jest niezwykle barwnym, ale i okrutnym obrazem Paryża. Pełno tu ohydy i brudu, przestępczości i zwykłego wyzysku. Historie bohaterów to gotowy materiał na serial kryminalny. Każdy z nich przyjechał do stolicy Francji, aby polepszyć swój byt, a trafił na samo dno społecznej hierarchii. Praca w gastronomii jawi się jako niekończąca się męka, w której ciężko o przyjaciół. Wymagający i pretensjonalni klienci, nieprzychylne szefostwo i równie trudni we współpracy towarzysze niedoli to tylko wierzchołek góry lodowej. Autorowi nie brak jednak humoru, a jego lekki i przystępy styl sprawia, że z każdym rozdziałem chce się wejść w ten świat głębiej i głębiej. Warto sięgać po takie pozycje, warto burzyć te fasady obłudy i fałszu, aby zmieniać ten świat na lepsze.

Popkultura przedstawia nam Paryż jako miejsce szyku i elegancji. Wielkie domy mody, ogromne pieniądze i fantastyczna historia. Miasto, w którym artyści snują się po Montmartre, a w wykwintnych restauracjach serwuje się wyśmienite dania. Świat tak inny od tego naszego pełnego brudu i nędzy....

Rozwiń

Zwiń

Czuję, że moje początkowe zachłyśniecie się regularnie wydawanymi komiksami Star Wars dobiega końca. Coraz trudniej przebrnąć mi przez te tomy, które niewiele wnoszą do uniwersum, a jedynie wypełniają kolejne, i tak ciasne już, życiorysy bohaterów klasycznej trylogii. No nudziłem się niestety czytając drugi tom " Han Solo i Chewbacca: Za milion kredytów". Zmęczyłem to jakoś kartkując kolejne strony zapełnione nieciekawymi kadrami, tak poprawnymi i bezpłciowymi, że kompletnie niezapadającymi w pamięć. Sama historia, bardzo sztampowa i przewidywalna, pozbawiona jest jakiś mocnych elementów pozwalających się jej "uczepić" i pogrążyć w niej bez reszty.

Czuję, że moje początkowe zachłyśniecie się regularnie wydawanymi komiksami Star Wars dobiega końca. Coraz trudniej przebrnąć mi przez te tomy, które niewiele wnoszą do uniwersum, a jedynie wypełniają kolejne, i tak ciasne już, życiorysy bohaterów klasycznej trylogii. No nudziłem się niest...

Rozwiń

Zwiń

Wszystkie opowieści zmierzają do nieuchronnego końca, także te o miłości. No chyba, że mamy na myśli miłość Brook i Ridża z "Mody na Sukces", ale to tylko wyjątek potwierdzający regułę. W trzecim tomie przebojowych przygód ostrej jak piekło pani Papriki trafiamy do Włoch, pod których niebem rozgrywa się finał miłosnych zmagań. Jest zatem dynamicznie i zabawnie, jest pieprznie, a chwilami nawet wzruszająco. To nie jest opowieść dla wysublimowanego czytelnika z muchami w nosie, ale raczej lekka opowieść o życiu, miłości i dążeniu do poznania swoich pragnień, o odwadze do ich spełniania, w której, na jakimś poziomie, każdy z nas może się odnaleźć. Z dużą przyjemnością wertowałem kolejne strony ciesząc się nasyconymi kolorami rysunkami Mirki Andolfo.

Wszystkie opowieści zmierzają do nieuchronnego końca, także te o miłości. No chyba, że mamy na myśli miłość Brook i Ridża z "Mody na Sukces", ale to tylko wyjątek potwierdzający regułę. W trzecim tomie przebojowych przygód ostrej jak piekło pani Papriki trafiamy do Włoch, pod których niebe...

Rozwiń

Zwiń

Pod względem graficznym bardzo poprawny, ale chwilami rozczarowujący album "Star Wars: Mandalorianin: Sezon pierwszy. Część druga" skupia się na skrótowym przekładzie na język komiksu kolejnych czterech odcinków serialu. Ciężko tu o napisanie czegoś sensownego bo komiks nie wnosi do tematu absolutnie nic nowego, a przedstawione w nim wydarzenia znacznie lepiej działają w serialu. Lektura tego komiksu powodowała u mnie jedynie zniechęcenie i nudę. Nie trzyma w napięciu, nie zaskakuje, nie czaruje efektownymi kadrami, takie meh.

Pod względem graficznym bardzo poprawny, ale chwilami rozczarowujący album "Star Wars: Mandalorianin: Sezon pierwszy. Część druga" skupia się na skrótowym przekładzie na język komiksu kolejnych czterech odcinków serialu. Ciężko tu o napisanie czegoś sensownego bo komiks nie wnosi do tematu...

Rozwiń

Zwiń

"Legendarne potwory wodne" to krótka, bogato ilustrowana, książka przybliżająca sylwetki najpopularniejszych bestii zamieszkujących wodne odmęty z mitologii świata. Autorka w telegraficznym skrócie przedstawiła siedemnaście potworów z rejonów bliskich nam jak Morze Bałtyckie czy tych bardziej odległych jak wody okalające Japonię. pokusiła się również o dywagacje na temat rzeczywiście istniejących zwierząt, które mogły stać się inspiracją dla tych legendarnych. Największym jednak atutem publikacji są piękne czarnobiałe ilustracje. Sama lektura na jakieś pół godziny. Szkoda, że autorka nie pokusiła się o bardziej rozbudowane opisy stworzeń, które od lat przerażały żeglarzy, ale i zwykłych ludzi wybierających się nad rzekę czy jezioro.

"Legendarne potwory wodne" to krótka, bogato ilustrowana, książka przybliżająca sylwetki najpopularniejszych bestii zamieszkujących wodne odmęty z mitologii świata. Autorka w telegraficznym skrócie przedstawiła siedemnaście potworów z rejonów bliskich nam jak Morze Bałtyckie czy tych bardz...

Rozwiń

Zwiń

Mnichów, szczególnie tych średniowiecznych, postrzega się jako odzianych w habity smutasów z wygolonymi na czubku głowy włosami. Smutasów oddanych modlitwie i kontemplacji. Czasem trafi się w popkulturze jakiś mnich intelektualista czy zabawny braciszek-grubasek, ale to wyjątki potwierdzające regułę. Jak jednak wyglądało życie średniowiecznych mnichów, w czasach, w których dopiero co taka formuła oddawania czci Bogu się kształtowała? Jakim pokusom musieli opierać się mnisi i mniszki w swoich pustelniach czy klasztorach? Czy droga, którą obrali rzeczywiście była przepojona spokojem i zadumą czy wręcz przeciwnie była to ciągła walka o skupienie na sprawach ważnych i miłych Bogu?

O tym właśnie jest arcyciekawa książka "Reguła mnicha" opowiadająca o życiu mnichów, które odarte z banałów jawi się zupełnie inaczej niż do tego nawykliśmy. Autor w kolejnych rozdziałach porusza kwestie związane z budowaniem wspólnoty, odniesieniami do świata mnichom współczesnego, do postrzegania ciała jak również umysłu, pracy, modlitwy czy studiowania ksiąg. Okazuje się, ze życie mnicha pełne było pokus i pułapek, a radzono sobie z tymi pokusami bardzo różnie. Szczególnie ubawiło mnie to co później wpłynęło na rozwój piśmiennictwa i wyglądu i edycji tekstów zawartego w kodeksach. Dodawanie przypisów, zabawnych komentarzy czy odniesień do innych dzieł jako jeden ze sposobów na uważne i pilne studiowanie treści zawartych w tekstach znacząco przyczynił się do rozwoju intelektualnego.

Autor ma lekkie pióro i prowadzi swój wywód w sposób przystępny i klarowny. To co wydawać by się mogło nudą jakich mało jest ciekawe i wciągające. Oby więcej takich książek, które swoją treścią i formą zachęcają do poznawania historii.

Mnichów, szczególnie tych średniowiecznych, postrzega się jako odzianych w habity smutasów z wygolonymi na czubku głowy włosami. Smutasów oddanych modlitwie i kontemplacji. Czasem trafi się w popkulturze jakiś mnich intelektualista czy zabawny braciszek-grubasek, ale to wyjątki potwierdzaj...

Rozwiń

Zwiń

"Edgar Allan Poe. Ciemna strona Księżyca" to przedziwna biografia autora niezwykle klimatycznych opowiadań grozy, ale i myśliciela, miłośnika nauki i literatury. Dlaczego przedziwna? Otóż John Tresch osadził postać Poego w szerokim kontekście epoki, w której autor "Zagłady Domu Usherów" żył zatracając jednak kompletnie proporcje. Oczywistym jest, że nie można przedstawić losów opisywanej postaci bez odmalowania historii epoki, w której owa postać żyła. Czytając jednak tę biografię dowiadujemy się więcej o postaciach pobocznych i samej historii (arcyciekawej dodam dla porządku rzeczy) kształtowania się i rozwoju nauki w Stanach Zjednoczonych niż o samym Poem. Dla wielu będzie to minus, bo Poe stał się, bardziej pretekstem do przedstawienia czasów, w których żył, sam pozostając w dużej mierze nadal tajemnicą. Mnie jednak książkę czytało się bardzo dobrze, bardzo lubię epokę, w której żył, a przedstawione informacje na temat życia Poego, jego wszystkich wzlotach i upadkach, nieprzeciętnej inteligencji i wspaniałej twórczości uznaję za wystarczające.

"Edgar Allan Poe. Ciemna strona Księżyca" to przedziwna biografia autora niezwykle klimatycznych opowiadań grozy, ale i myśliciela, miłośnika nauki i literatury. Dlaczego przedziwna? Otóż John Tresch osadził postać Poego w szerokim kontekście epoki, w której autor "Zagłady Domu Usherów" ży...

Rozwiń

Zwiń