Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nienawidzimy ludzi, a mimo to chcemy być razem z nimi, ponieważ tylko z ludźmi i tylko pośród ludzi mamy szansę żyć dalej i nie oszaleć. W samotności nie wytrzymujemy zbyt długo, oświadczył Reger, sądzimy, że możemy być sami, sądzimy, że możemy zostać opuszczeni, wmawiamy sobie, że możemy sami dalej żyć, oświadczył Reger, ale to tylko rojenia mózgu. Sądzimy, że obędziemy się bez ludzi, wierzymy wręcz, że obędziemy się nawet bez jednego, jedynego człowieka, i uroiliśmy też sobie, że mamy tylko jedną szansę, tylko wtedy, kiedy jesteśmy sami z sobą, ale to są rojenia mózgu. Bez ludzi nie mamy najmniejszej szansy przetrwania, powiedział Reger, choćbyśmy sobie nie wiem ilu wielkich duchem i dawnych mistrzów wzięli za towarzyszy, oni nie zastąpią żadnej istoty ludzkiej, oświadczył Reger, w końcu to właśnie przede wszystkim ci tak zwani wielcy duchem i tak zwani dawni mistrzowie zostawią nas samym sobie, w końcu pojmujemy, że właśnie wielcy duchem i dawni mistrzowie z nas tylko szydzili i to najnikczemniej w świecie, w końcu stwierdzimy, że nasz związek ze wszystkimi tymi wielkimi duchem, wszystkimi tymi dawnymi mistrzami oparty był zawsze tylko na szyderstwie. (...) Cała sztuka w ogóle nie jest niczym innym jak sztuką przetrwania, niech pan tego nie traci z oczu, jest ona w sumie jedną, nieustannie ponawianą, poruszającą również rozum, próbą uporania się z tym światem, w całej jego obrzydliwości, a tego, jak wiadomo, dokonać można, jedynie ustawicznie uciekając się do kłamstwa i zakłamania, obłudy i oszukiwania samego siebie, oświadczył Reger. Te obrazy pełne są kłamstwa i zakłamania, pełne obłudy i oszukiwania samego siebie, niczego poza tym w nich nie ma, nie licząc ich jakże często genialnej zręczności. Wszystkie te obrazy są ponadto wyrazem absolutnej bezradności człowieka, niemożności uporania się przez niego z sobą i z tym, co przez całe życie go otacza

Nienawidzimy ludzi, a mimo to chcemy być razem z nimi, ponieważ tylko z ludźmi i tylko pośród ludzi mamy szansę żyć dalej i nie oszaleć. W s...

Kiedyś nie zdawała sobie sprawy, że można znudzić się strachem. Przypomniała sobie przeróżne jego przejawy, od kiedy to się zaczęło: ataki zaślepiającej paniki, szaleństwo niepewności, załamanie psychiczne. Ani chwili nudy! Ale jednak zrozumiała, że jest znudzona. Znudzona do łez. Do szpiku kości. Śmiertelnie znudzona tym ciągłym zamieszaniem oraz własnym tchórzostwem, własnym strachem.

Kiedyś nie zdawała sobie sprawy, że można znudzić się strachem. Przypomniała sobie przeróżne jego przejawy, od kiedy to się zaczęło: ataki z...

Kto wie, może piekło to biblioteka, a ty jesteś ślepy.

Kto wie, może piekło to biblioteka, a ty jesteś ślepy.

Celowa sekwencja sąsiadujących ze sobą obrazów plastycznych i innych, służąca przekazywaniu informacji i/lub wywołaniu relacji estetycznej u odbiorcy".

Celowa sekwencja sąsiadujących ze sobą obrazów plastycznych i innych, służąca przekazywaniu informacji i/lub wywołaniu relacji estetycznej u...

Życie tworzone z taką łatwością, że nakrycie głowy mogło się stać noszącym je człowiekiem. To czapka mnie nosiła.

Życie tworzone z taką łatwością, że nakrycie głowy mogło się stać noszącym je człowiekiem. To czapka mnie nosiła.

Ciało znów mnie zdradza. Czasem mam wrażenie, że moje ciało to nic innego, jak jedno wielkie pasmo zdrad ciała. Wiesz, co jest najgorsze w ciele? To, że jest w i d o c z n e, takie w i d o c z n e".

Ciało znów mnie zdradza. Czasem mam wrażenie, że moje ciało to nic innego, jak jedno wielkie pasmo zdrad ciała. Wiesz, co jest najgorsze w c...

Znacznie lepiej by uczynił, gdyby poświęcił się czytaniu. Czytanie to przyjemność i radość z tego, że się żyje, albo smutek z tego, że jest się żywym, a przede wszystkim poznanie i pytania. Pisanie zaś to zazwyczaj pustka.

Znacznie lepiej by uczynił, gdyby poświęcił się czytaniu. Czytanie to przyjemność i radość z tego, że się żyje, albo smutek z tego, że jest ...

Nie, miłość jest nieobliczalna. Nigdy nie dotrzemy do jej sedna. Mieszkamy z kimś i jesteśmy szczęśliwi, pojawiają się dzieci, spokojne wieczory, wiele codziennych, ale przyjemnych zdarzeń, a od czasu do czasu coś bardziej emocjonującego, i myślimy: takie ma być życie. I wtedy spotykamy kogoś innego, być może nie dzieje się nic specjalnego, po prostu ona mruga okiem i mówi coś zupełnie zwyczajnego, a mimo to już po nas, jesteśmy bez szans, serce nam wali, puchnie, wszystko traci na znaczeniu wobec tej osoby. Kilka miesięcy później mieszkacie razem, stary świat zburzony, budujecie nowy. Czasem jeden świat musi się skończyć, by mógł się zacząć inny.

Nie, miłość jest nieobliczalna. Nigdy nie dotrzemy do jej sedna. Mieszkamy z kimś i jesteśmy szczęśliwi, pojawiają się dzieci, spokojne wiec...

Teraz jednak kukurydza wypuściła wiechy, mija pełnia lata, czas otwiera swoje podwoje, gotów, by znowu w nie przyjąć drobne sprzeczki i błahostki. Dni tracą swoje ostre krawędzie, znika poczucie fatum, które brzęczało nam w żyłach jak rój drobnych nieustępliwych owadów. Następuje powrót do stanu, w którym nikt nam nie obiecuje wielkich zmian, poza zmianą pór roku. Jakieś niedopracowanie, niedbałość, nawet sporadyczna nuda zwisają w przestworzu ziemi i nieba”. - - - {w:} „A po co pani to wiedzieć?”, s. 447.

Teraz jednak kukurydza wypuściła wiechy, mija pełnia lata, czas otwiera swoje podwoje, gotów, by znowu w nie przyjąć drobne sprzeczki i błah...