Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[Współpraca barterowa z
Wydawnictwo WasPos ]
"Zraniona miłość jest bolesną lekcją i nadzieją, że po burzy wyjrzy słońce."
Wiecie, co mi się najbardziej spodobało w powieści Magdy Rysy?
Po pierwsze, osadzenie części akcji w cudownej scenerii kompleksu pałacowo - folwarcznego w Siemczynie (dawnym Henrykowie), którego historia również jest opisana w tej książce.
Muszę przyznać, że dodaje jej to niezwykłego uroku. Tym bardziej, że pałac ten jest odnawiany przez jego właścicieli. Obecnie mieszczą się w nim dwa muzea - "Pałac Siemczyno w epoce baroku" i "Uniwersalium Rzemiosł Różnych."
Po drugie fakt, że bohaterowie powieści są bardziej dojrzali. Zarówno Emilia, jak i Norbert są po czterdziestce.
Jest to piękny czas, który może stać się początkiem czegoś nowego.
Życie po czterdziestce nie oznacza ciągłej stagnacji, ani końca wszystkiego. Zwłaszcza jeśli pewnego dnia mąż oznajmia ci, że chce rozwodu.
W takiej właśnie sytuacji znalazła się bohaterka książki.
"I tak ponad dwadzieścia lat wspólnego życia rozsypało się Emilii jak domek z kart. Nawet "przepraszam" nie powiedział. Nic, po prostu zakochał się i wychodzi. Z ich domu, z jej życia."
Jak byście zareagowały w takiej sytuacji?
Rozwód nigdy nie jest łatwą decyzją. Przyzwyczajamy się do tego co mamy. I gdy nagle wszystko wali się nam na głowę i jesteśmy zmuszeni podjąć radykalne kroki, nie jest to dla nas łatwe.
Jednak każdy koniec jest zarazem początkiem czegoś nowego, trzeba się tylko na to otworzyć. A najlepszym lekarstwem na złamane serce jest nowa miłość.
Tak właśnie było w przypadku Emilii i Norberta. Poznali się w idealnym momencie, by móc razem zbudować przyszłość. Jednak los nie jest dla nich łaskawy i rzuca im kłody pod nogi.
"Przywarł do niej, wtulając twarz w jej szyję. Za wszelką cenę chciał uratować to, co działo się między nimi. Dawno zrozumiał, że takiej kobiety jak Emilia nigdy już nie spotka, że to ona jest tą jedyną miłością w życiu."
Razem z losami Emilii i Norberta poznajemy również historię miłości Melanii i Lucjana.
W jaki sposób losy tych czworga są ze sobą połączone? Czy wymyślona historia może wydarzyć się w świecie realnym?
Historia dwóch miłości to niezwykle wciągająca powieść, w której znajdziemy idealny balans pomiędzy teraźniejszością a przeszłością. Bohaterowie są świetnie przedstawieni, choć nie ustrzegli się błędnych decyzji, które zaważyły na ich życiu.
Jest to opowieść o uczuciach, drugich szansach i prawdziwej miłości, która pomimo wielu przeciwności zostaje na zawsze w naszym sercu.
Zachęcam was do zapoznania się z tą wyjątkową historią.

[Współpraca barterowa z
Wydawnictwo WasPos ]
"Zraniona miłość jest bolesną lekcją i nadzieją, że po burzy wyjrzy słońce."
Wiecie, co mi się najbardziej spodobało w powieści Magdy Rysy?
Po pierwsze, osadzenie części akcji w cudownej scenerii kompleksu pałacowo - folwarcznego w Si...

Rozwiń

Zwiń

[Współpraca barterowa z
Wydawnictwo FLOW ]
"W tym momencie Ben zatrzymał się przed Dworem Artusa i z podziwem zadarł głowę na rzeźby postaci spozierających z góry na przechodniów. Nie rozpoznał Scypiona Afrykańskiego, Temistoklesa Kamillusa i Judy Machabeusza, przeniósł wzrok wyżej, na kobiece posągi i westchnął z podziwem."
Mieliście kiedyś okazję zwiedzić Gdańsk? Spacerowaliście nabrzeżem wzdłuż Motławy? Widzieliście Dwór Artusa i Wyspę Spichrzów?
To właśnie tam rozgrywa się akcja powieści Anny Sakowicz.
Mam to szczęście, że mieszkam niedaleko Gdańska, więc mogę często bywać na Starym Mieście i oglądać zabytkowe kamienice.
Czy wiecie skąd wzięły się nazwy ulic w Gdańsku, które funkcjonują do dziś?
Takich ciekawostek również dowiecie się z tej powieści.
"Ben wiedział od wuja, że dawniej Wyspy Spichrzów w nocy strzegły psy pędzone tu każdego dnia przez Hundegasse (ulica Ogarna) i Kuhbrücke (Most Krowi). Dawno temu jednak rozebrano Psi Wał, zabezpieczający wyspę od wschodu, zrezygnowano też ze zwierzęcych strażników."
Jestem zachwycona powieścią Anny Sakowicz Kamienica Schopenhauerów. Cudownie było przenieść się w przeszłość do 1788 roku, gdy Danzig był miastem hanzeatyckim pod wpływami Rzeczypospolitej.
Ta historia jest jak okno pozwalające nam zajrzeć w przeszłość, która już nie wróci.
Z kart tej powieści możemy poznać losy mieszkańców miasta, a wszystkie opisy są niezwykle barwne i sprawiają, że możemy usłyszeć krzyk mew i wyobrazić sobie zapach soli i ryb z rozładowywanych statków na nabrzeżu Motławy.
"Cumowało tu dzisiaj mnóstwo statków. Ruch był taki, jakby kto kij wetknął w mrowisko. Tragarze dźwigali pękate worki w kierunku spichrzów. Pod stopami można było poczuć nie tylko błoto, ale też rozsypane ziarno. W powietrzu krążyły mewy, rybitwy i gołębie. Drewno stękało pod ciężarem najróżniejszych towarów (...)
Wokół unosił się słonawy zapach wody pomieszany z aromatem najróżniejszych przypraw przywiezionych z odległych zakątków świata."
To właśnie to niezwykłe miasto przyciągało ludzi z różnych stron. Osiemnastowieczny Danzig był mieszaniną przepychu i bogactwa oraz mrocznych zakamarków pełnych brudu i ubóstwa.
To właśnie w tym mieście Frieda próbuje zrealizować swoje marzenia.
W tamtych czasach jedyną drogą dla kobiety do uzyskania pewnej niezależności w świecie rządzonym przez mężczyzn stanowiło małżeństwo lub wyuczenie się pożytecznego fachu.
Tak więc Freda przyuczała się w kuchni domu państwa Schopenhauerów pod okiem swojej ciotki, Anny.
Los jednak bywa przewrotny i tragiczna śmierć jej ciotki splotła losy dziewczyny z dwoma rzezimieszkami.
Jak potoczą się losy bohaterów? Czy uda się odnaleźć mordercę Anny?
Jestem pod ogromnym wrażeniem reaserchu, który autorka zrobiła pisząc tą historię, by jak najdokładniej oddać realia tamtej epoki. Tym bardziej, że jak sama pisze, inspiracją stały się dla niej Gdańskie wspomnienia młodości Johanny Schopenhauer oraz wydarzenia, które miały miejsce w Gdańsku w 1650 roku.
Autorka w niesamowity sposób ukazuje zarówno piękne oblicze miasta Danzig, jak i jego mroczniejszą stronę, gdzie bieda i przemoc domowa królowały wśród mieszkańców z niższych warstw społecznych, którzy próbowali jakoś związać koniec z końcem.
"Rita przetarła ramiona. Walczyły w niej nienawiść do pijaka i lojalność małżeńska, ale w tle majaczył strach o przyszłość. Dopiero teraz spojrzała na Zosię(...)
Nie chciała pytać, gdzie była, choć słyszała, jak Henryk wysyłał ją na ulicę, wymagając, by przyniosła pieniądze. Nieraz wyzywał swoje dzieci od darmozjadów i bękartów, a na dziewczynki patrzył z większą niechęcią. Kilka razy powtórzył im, że gdy tylko się nadadzą, to za mąż wyda za pierwszego lepszego obwiednia, by pozbyć się gęb do wyżywienia."
Niesamowite emocje zawarte w tej historii sprawiły, że niejeden raz łzy pojawiały się w moich oczach.
Pani Anna idealnie oddała klimat tamtej epoki posługując się niemieckimi nazwami ulic i miejscowości, zgodnie ze stanem faktycznym z XVIII wieku. Dodatkowo wplotła cytaty z oryginalną pisownią z tamtych czasów. Przy czym te stylizacje językowe, jak sama pisze, ograniczyła do minimum, by nie utrudniać odbioru współczesnemu czytelnikowi.
To była niesamowita przyjemność przemierzać ulice XVIII - wiecznego Gdańska razem z bohaterami tej powieści.
Jestem ogromnie ciekawa ich dalszych losów i z niecierpliwością czekam na kolejny tom pt. Karczma Pod Rybim Łbem.
Jeśli macie ochotę zajrzeć w przeszłość i poczuć klimat minionej epoki gorąco polecam wam tą historię.

[Współpraca barterowa z
Wydawnictwo FLOW ]
"W tym momencie Ben zatrzymał się przed Dworem Artusa i z podziwem zadarł głowę na rzeźby postaci spozierających z góry na przechodniów. Nie rozpoznał Scypiona Afrykańskiego, Temistoklesa Kamillusa i Judy Machabeusza, przeniósł wzrok wyżej, ...

Rozwiń

Zwiń

[Współpraca barterowa z
Wydawnictwo Zwierciadło ]
"Waldemar, klęcząc przy łóżku Stefci, targany szaloną rozpaczą, porywającą go w bezkresy, ściskał drobne ręce dziewczyny, a z piersi jego wydobywał się jęk zdławiony, do ryku podobny.
- Żyj, żyj!... na Boga... zostań... nie odchodź!"
Która z nas nie zna tej łamiącej sceny z książki Heleny Mniszkówny - Trędowata. A może nawet bardziej przejmującego jej obrazu ukazanego w filmie pod tym samym tytułem.
Chyba najbardziej znana nam jest ekranizacja filmu z 1976 roku z Elżbietą Starostecką i Leszkiem Teleszyńskim.
Przyznaję szczerze, że ilekroć oglądam ten film, zawsze się wzruszam i łzy płyną mi po twarzy.
Byłam ogromnie ciekawa historii kobiety, która swoimi powieściami potrafiła poruszyć kobiece serca.
I kiedyś, i dzisiaj kobiety ogromnie się wzruszają czytając, bądź oglądając Trędowatą.
Dlatego też, gdy ukazała się powieść biograficzna Mniszkówna o tej sławnej pisarce, postanowiłam się z nią zapoznać pomimo, że nie jestem wielką miłośniczką książek biograficznych.
Spodziewałam się suchych faktów z życia i twórczości Heleny Mniszkówny, tymczasem otrzymałam zaskakującą i wciągającą historię, od której nie mogłam się oderwać.
Napisana w stylu powieści historycznej, przenosi nas w przeszłość, w lata młodości Heleny Chyżyńskiej (po pierwszym mężu), zanim jeszcze stała się sławną pisarką.
Ta książka pozwala nam poznać autorkę poczytnych powieści w sposób dogłębny. Wraz z nią poznajemy losy jej rodziny, dzieci i kolejnego małżeństwa.
Poznamy upodobania pisarki oraz grono artystyczne, w jakim obracała się Helena Mniszkówna. A wśród nich znajdą się znane wszystkim nazwiska.
Opinie krytyków dotyczące pierwszej i chyba najbardziej znanej powieści autorki - Trędowata, były dość stonowane, ale zachęcające ją do dalszej pracy. Jednak po nich pojawiły się również negatywne.
"Zaczęły napływać krytyczne, przy pierwszej, która sugerowała, iż dzieło powinno być traktowane jako próba pisarska: ukryte na zawsze w szufladzie lub spalone Halszka rozpłakała się i uciekła do sypialni."
Na szczęście czytelniczki miały zgoła odmienne zdanie niż krytycy i ciągle żądały nowych powieści.
Pierwsze nakłady Trędowatej rozeszły się, jak ciepłe bułeczki, a sama książka doczekała się szesnastu wznowień od 1938 roku. Helena Mniszkówna została okrzyknięta autorką romansów z życia wyższych sfer.
Jeśli macie ochotę poznać historię i twórczość Heleny Mniszkówny gorąco polecam wam biografię autorki, którą napisała Katarzyna Droga. Ja jestem nią oczarowana.

[Współpraca barterowa z
Wydawnictwo Zwierciadło ]
"Waldemar, klęcząc przy łóżku Stefci, targany szaloną rozpaczą, porywającą go w bezkresy, ściskał drobne ręce dziewczyny, a z piersi jego wydobywał się jęk zdławiony, do ryku podobny.
- Żyj, żyj!... na Boga... zostań... nie odchodź!&q...

Rozwiń

Zwiń

[Współpraca barterowa
LoveBook ]
"Wiązał mnie z nim cyrograf, który nieświadomie i nawet nieosobiście podpisałam - jak się okazało z samym diabłem. W dodatku ten diabeł był piękny, seksowny i niezwykle uwodzicielski w tym swoim eleganckim wydaniu."
Znacie książki Moniki Magoskiej - Suchar?
Miałam ogromną przyjemność zapoznać się z twórczością autorki czytając Serca ze śniegu i płomieni, cudowną historię, która mnie oczarowała.
Dlatego też byłam ogromnie ciekawa kolejnej odsłony jej powieści. Tym bardziej, że mamy tu intrygujący motyw bliźniaczek i zamiany miejsc, a dodatkowo akcja osadzona została w kraju kwitnącej wiśni - Japonii.
Holly i Mila są identyczne z wyglądu, jednak ich charakter jest krańcowo różny. Pierwsza to idealna córka, natomiast druga jest w rodzinie czarną owcą.
Holly ginie krótko przed wylotem do Japonii, gdzie miała objąć lukratywne stanowisko guwernantki. Mila, która nie ma potrzebnych środków do utrzymania, a dodatkowo jest skłócona z rodziną przejmuje tożsamość siostry. Jednak dość szybko okazuje się, że obowiązki w nowej pracy nie są takie, jak się spodziewała, a jej szefem zostaje niebezpieczny Shinji Sakai, wnuk mafijnego bossa.
Jak potoczą się dalsze losy dziewczyny? Czy Mila podoła obowiązkom w pracy?
"Myślałam, że moje dotychczasowe życie sięgnęło dna, ale się myliłam. To moja siostra była tam przede mną i teraz ściągnęła mnie w otchłań, z której nie dało się uciec. Cóż z tego, że ta otchłań była ze złota."
Czytając opis historii nieco inaczej ją sobie początkowo wyobrażałam. Dlatego cieszę się, że stanowi ona dla mnie bardzo pozytywne zaskoczenie i muszę powiedzieć, że taka wersja ogromnie mi się podoba.
Autorka świetnie ukazała przemianę Mili i jej nowej osobowości, która niejako została wymuszona przez sekrety jej siostry.
Postacie są bardzo dobrze wykreowane, a sama historia jest niesamowicie wciągająca i zdecydowanie HOT ❤️
Mamy tu sporo pikantnych scen oraz wątków BDSM, dlatego też jest ona przeznaczona dla dorosłego czytelnika. Jednak wszystkie sceny przedstawione zostały z odpowiednią dozą wrażliwości, pożądania i pikanterii, tak aby rozpalić nasze zmysły.
"O tak. Shinji Sakai był demonem seksu i erotyzmu. Samym wzrokiem rozpalał do czerwoności, a jego dotyk był niczym świeca zapłonowa..."
Muszę przyznać, że orientalne klimaty i kultura Japonii stanowią idealne tło dla tej powieści.
Skradziona tożsamość to historia, która pochłonęła mnie od pierwszych stron, a nietuzinkowa fabuła tylko dodała jej tajemniczości.
Każdy z nas ma jakieś sekrety, jednak niektóre mogą sprawić, że zmieni się nasze postrzeganie danej osoby. Choć tak naprawdę, aby kogoś oceniać powinniśmy najpierw poznać motywy, które nią kierowały.
Skradziona tożsamość jest pierwszym tomem cyklu Spadkobierca i powiem wam, że z ogromną niecierpliwością czekam na ciąg dalszy. Tym bardziej, że nie wszystkie sekrety ujrzały jeszcze światło dzienne.
Jeśli szukacie historii, która rozpali wasze zmysły polecam wam tą książkę.

[Współpraca barterowa
LoveBook ]
"Wiązał mnie z nim cyrograf, który nieświadomie i nawet nieosobiście podpisałam - jak się okazało z samym diabłem. W dodatku ten diabeł był piękny, seksowny i niezwykle uwodzicielski w tym swoim eleganckim wydaniu."
Znacie książki Moniki Magoskie...

Rozwiń

Zwiń

[Współpraca barterowa z Wydawnictwem
Skarpa Warszawska ]
"Jak dobrze mieć świadomość, że gdzieś jest ktoś, kto myśli, kto czeka, kto kocha. Świat wokół staje się wtedy dobry i piękny. I my stajemy się lepsi. Tylko z miłością życie ma sens..."
Zakochana służąca to drugi tom cyklu Dom pełen tajemnic. Poznajemy w nim dalsze losy księżnej Sary Leokadii Reszko oraz jej ochmistrzyni Marty Skowronek.
Marta, oddana na służbę we dworze jako mała dziewczynka, całe swoje życie towarzyszyła Sarze. Gdy Sara została księżną dziewczyna udała się razem z nią do Karczewa, a następnie do Warszawy. Była podporą księżnej we wszystkich trudnych chwilach, których ta doświadczała spod ręki męża tyrana.
Sama nigdy dotąd nie była zakochana. Jednak pewnego dnia na jej drodze stanął przystojny pocztylion Waldemar Promyk. Marta bez reszty traci dla niego głowę, jednak ich wspólna przyszłość stanie pod znakiem zapytania, gdy na drodze mężczyzny pojawi się młoda dziewczyna, która będzie chciała go usidlić.
Jesteście ciekawi, jak potoczy się ta historia?
Wioletta Piasecka po raz kolejny zabiera nas w przeszłość, gdzie podział na sfery był na porządku dziennym, kobiety nie miały zbyt wielu praw, a świat był zdominowany przez mężczyzn.
Styl pisania autorki, barwne opisy, wciągająca historia i interesujący bohaterowie sprawiają, że od tej książki, podobnie jak od tomu pierwszego, nie można się oderwać.
Bardzo się cieszę, że miałam możliwość poznać dalsze losy księżnej, która wyprzedzała kobiety swojej epoki. Była niezależną kobietą, która realizowała swoje pasje i marzenia wbrew ostracyzmowi swojej klasy i wbrew wszystkim przeciwnościom, których było niemało.
"Niestety, niby postępowy kraj, a jednak w tym temacie zacofany. Nawet Amantine Dupin, czyli George Sand, pisze pod męskim pseudonimem. I nie tylko pisze, nosi się też po męsku. Pruderia, wszędzie pruderia. Sporo wody w rzekach upłynie, nim świat otworzy się na twórczość kobiet. Jesteś jedną z pionierek. Winszuję odwagi, to naprawdę wielka rzecz."
Dzięki tej historii możemy również lepiej poznać losy Marty, a także przeżyć razem z nią jej pierwsze porywy serca.
Czasy w jakich żyły bohaterki tej powieści nie były przyjazne dla kobiet. W klasie wyższej bardzo często małżeństwa były mariażem, który miał przynieść korzyści rodzinie, o miłości rzadko się mówiło. Natomiast służba nie miała zbyt wielu przywilejów, często nie miała nawet własnego domu, a jedynie swój pokój, dopóki służyła u jaśnie państwa.
Tym bardziej cieszę się, że księżna Sara Leokadia Reszko nie została wkomponowana w ramy i normy jej czasów. Dzięki temu możemy razem z nią przeżywać zarówno jej wzloty, jak i upadki oraz tym bardziej docenić przyjaźń jaka ją połączyła z jej ochmistrzynią Martą Skowronek.
"Marzyłam dla ciebie o twoim własnym szczęściu. Wierzę w to, że nie zrezygnujesz ze służby u mnie. Jesteś mi najbliższą osobą. Gdybyś odeszła, Marto, czułabym ogromną pustkę. Jesteś nie do zastąpienia. Jak najbliższa przyjaciółka. Właściwie siostra."
Jeśli macie ochotę przenieść się w czasie i dowiedzieć się, jak potoczyły się losy obu kobiet, gorąco polecam wam tą cudowną i wciągającą historię.

[Współpraca barterowa z Wydawnictwem
Skarpa Warszawska ]
"Jak dobrze mieć świadomość, że gdzieś jest ktoś, kto myśli, kto czeka, kto kocha. Świat wokół staje się wtedy dobry i piękny. I my stajemy się lepsi. Tylko z miłością życie ma sens..."
Zakochana służąca to drugi tom cyklu...

Rozwiń

Zwiń

[Współpraca barterowa z
Wydawnictwo Jaguar ]
"Dlaczego namalowałeś niebo? (...)
Ponieważ gdy na nie patrzysz, widzisz bezkres, brak ograniczeń i ogrom możliwości. Chciałbym być jednym z ptaków, który mógłby tego wszystkiego dosięgnąć (...). Nareszcie wolny i zdolny do wszystkiego."
The Paper Dolls to pierwszy tom serii Mulberry Tales. Jest to historia, która porusza niezwykle ważne i bolesne tematy, takie jak: depresja, zachowania destrukcyjne, przemoc psychiczna i fizyczna czy próby samobójcze. Według mnie jest ona przeznaczona dla osób pełnoletnich.
Sama autorka umieściła ostrzeżenie co do treści tej historii w książce po to, aby czytelnik świadomie podjął decyzję czy jest w stanie zmierzyć się z taką tematyką.
Jeśli nie jesteś zwolennikiem takich motywów w książce - nie sięgaj po nią tylko po to, by wystawić jej negatywną ocenę.
Tematy, które są w niej poruszane nie są wymyślone i niejednokrotnie możemy o nich usłyszeć w telewizji.
Według mnie na opisaną w książce historię trzeba spojrzeć z kilku perspektyw, aby zobaczyć i zrozumieć całość. A zaręczam, że warto się z nią zapoznać, bo jest niezwykle wciągająca.
Mulberry Heights to szkoła z internatem dla młodzieży z bogatych rodzin, położona w samym środku lasu. Panują tam bardzo restrykcyjne zasady. Charmaine trafiła do niej wbrew własnej woli i trudno jest jej zaakceptować nową sytuację. Jednak, gdy jej ciekawość budzi pewien chłopak, o którym krąży wiele niepokojących plotek, a dodatkowo dziewczyna znajduje grono przyjaciół, zaczyna oswajać się z nowym środowiskiem.
Dość szybko okazuje się, że ten chłopak również próbuje zbliżyć się do Charmaine.
A to, co zaczyna ich łączyć jest zarówno - ekscytujące i niebezpieczne.
Gdy pewnego dnia w niewyjaśnionych okolicznościach znika jeden z uczniów szkoły, głównym podejrzanym staje się obiekt zainteresowania dziewczyny.
Czy Charms zdąży uratować go... przed samym sobą?
I to jest bardzo dobre pytanie...
Młodzież, która trafiła do Mulberry Heights ma swoje problemy. Pomimo, że pochodzą z bogatych rodzin nie uniknęli bolesnych lekcji od życia. A kto wie, może niektórzy z nich dostali tych lekcji więcej niż przeciętny nastolatek?
"Uśmiechnął się z grymasem i spojrzał mi w oczy.
- A gdzie jest ta granica, hm? - rzucił pozornie rozbawiony. - gdzie ona jest, bo ja jej nie widzę - wycedził, a jakiekolwiek pozytywne emocje z niego wyparowały. - W domu walenie moją głową o ścianę było równie powszechne jak wspólne jedzenie kolacji. Byłabyś w stanie powiedzieć takiemu dziecku, że to, co robiła mu osoba, która powinna się o nie troszczyć, przekraczało granicę?"
Niektórzy mogliby się przyczepić do relacji Charmaine i Gabriela - że jest szkodliwa i toksyczna. Zgodzę się, że nie jest to typowa relacja nastolatków jednak, żeby zrozumieć, dlaczego ma taki wymiar, trzeba bliżej poznać ich historię.
"Tak bardzo byliśmy do siebie podobni, bo tak jak u mnie, za część jego blizn odpowiadali rodzice, za inne on sam. Różniło nas tylko to, że jego znajdują się na skórze, moje głęboko we mnie."
Ogromnie poruszyła mnie historia Gabriela. Dziecko, które wynosi z domu same destrukcyjne zachowania, które doświadcza przemocy zarówno psychicznej, jak i fizycznej, nie ma właściwych wzorców do naśladowania.
Co jest dobre? Jakie zachowanie jest właściwe, skoro osoba, która powinna go kochać tylko sprawia mu ból?
Przemoc psychiczna może objawiać się w różny sposób. Także umniejszając czyjeś poczucie własnej wartości.
"Mama była zawodową modelką(...)
Druga ciąża - jak to lubi powtarzać - zniszczyła ją. Ja ją zniszczyłam. Zniszczyłam jej ciało, czyli coś, czym pracowała i jednocześnie coś, czym zatrzymywała tatę przy sobie. Mama zawsze mówi, że to moja wina, że ją zostawił, bo odebrałam jej urodę."
Problem depresji jest coraz częstszy, a jego podstawy mogą leżeć w braku akceptacji u innych, gnębieniu przez rówieśników oraz niestety poprzez sytuacje, jaką nastolatki mają w domu, co jest bardzo dobrze ukazane w tej historii.
Gdy ciosy spadają na ciebie z każdej strony nie każdy potrafi sobie z nimi poradzić. A wtedy do głosu dochodzą negatywne myśli.
Dobrze, że takie historie pojawiają się na rynku. Może właśnie osobom najbardziej potrzebującym zdołają otworzyć oczy i sprawić, by znaleźli siłę i poszukali fachowej pomocy. Tym bardziej, że na końcu książki są podane numery telefonów oraz adresy stron internetowych, gdzie osoby z depresją lub innymi problemami mogą szukać pomocy.
The Paper Dolls jest niezwykle poruszającą historią. Muszę przyznać, że wciągnęła mnie ona od samego początku oraz złamała moje serce. Postacie, ich problemy oraz kompleksy są ukazane niezwykle wyraziście. A sama historia nie jest tak jednoznaczna jakby się wydawało. Aby zrozumieć postępowanie jej bohaterów, trzeba przeczytać ją całą, aż do ostatniej strony. Dopiero wtedy ukaże nam się całkowity obraz.
Czekam z niecierpliwością na drugi tom, który pozwoli nam rozwikłać niektóre tajemnice.
Tym, którzy nie boją się trudnych tematów - polecam tą historię.

[Współpraca barterowa z
Wydawnictwo Jaguar ]
"Dlaczego namalowałeś niebo? (...)
Ponieważ gdy na nie patrzysz, widzisz bezkres, brak ograniczeń i ogrom możliwości. Chciałbym być jednym z ptaków, który mógłby tego wszystkiego dosięgnąć (...). Nareszcie wolny i zdolny do wszystkiego.&qu...

Rozwiń

Zwiń

[Współpraca barterowa z
Wydawnictwo W.A.B. ]
"W uśpionej głowie Meli przemknął obraz błyszczących oczu i zaszumiały słowa: masz wybór, zawsze masz wybór."
Magdalena Kordel po raz kolejny zabiera nas do Kotkowa. Schody do lata to drugi tom cyklu Przystań Śpiących Wiatrów.
Poznajemy w nim dalsze losy rodziny Saganków: Stelli, Meli, Julki i Beniamina.
Główną postacią tej części jest Mela i jej historia. Jednak będziemy mieli okazję dowiedzieć się również, jak potoczyły się dalsze starania Stelli o wymarzony dwór, a także poznamy jego historię.
Jest to niezwykle emocjonujący tom, w którym autorka ukazuje ogromnie ważny problem przemocy psychicznej.
Malwina nie może dłużej udawać, że wszystko jest w porządku. Choć tłumaczy zachowanie swojego narzeczonego sama przed sobą na wiele sposobów, to jednak jasne się staje, że doświadcza ona przemocy.
"Dotarło do niej, że Jacek może i nie podnosił na nią ręki, poza tym jednym razem, ale codziennie i z wyjątkowym upodobaniem katował jej serce i duszę. Ale twierdził też, że ją kocha i że to nie on jest winny, tylko ona. Bo przecież rozczarowanie też musi znaleźć ujście. A ona go non stop rozczarowuje..."
Na szczęście Mel nie jest sama. Na pomoc ruszają jej siostry i brat oraz pan Wiktor, który zostaje wtajemniczony w ich plany.
Odpowiedzi na nurtujące ją dylematy kobieta odnajdzie właśnie zaglądając w przeszłość Przystani Śpiących Wiatrów.
Powiem wam, że serce mnie bolało, gdy czytałam o tym jak bardzo Jacek stłamsił Melę. Zastraszył ją, odciął od rodziny i odebrał całą radość z życia, a ona go wciąż usprawiedliwiała i szukała wytłumaczenia dla jego zachowania biorąc winę na siebie. A przecież nigdy nie jest tak, że wina leży po jednej stronie.
Pewne zachowania świadczące o stosowaniu przemocy psychicznej powinny być dla nas sygnałem alarmowym. Nie może być przyzwolenia dla znęcania się nad innymi. Tym bardziej, że nie jest to zjawisko odosobnione i z pewnością niejeden z nas spotkał się z podobnymi sytuacjami w życiu codziennym.
Tylko osoba posiadająca kompleksy, nie umiejąca przyjąć krytyki własnej osoby i pozbawiona kompasu moralnego może w ten sposób postępować wobec kogoś słabszego. I trzeba reagować w porę, aby nie doszło do tragedii.
"Zatęskniła całą sobą za widokiem z górskiego szczytu. Najlepiej takiego, z którego mogłaby skoczyć - w razie gdyby nie mogła już wytrzymać. Na główkę. I choć przez moment znów poczuć, jak to jest, gdy dusza dostaje skrzydeł i wierzy się w szczęście."
Ta historia poruszy was do głębi i sprawi, że łzy napłyną wam do oczu. Tym bardziej, że styl pisania pani Magdaleny jest tak niezwykle plastyczny, że praktycznie na kartkach papieru wyczarowuje nam obrazy tej poruszającej historii.
To właśnie te emocje sprawiają, że od tej historii trudno jest się oderwać. Pragniemy przenieść się do Przystani Śpiących Wiatrów w Kotkowie, pragniemy skosztować wypieków sióstr Kazimierczkówien. A fakt wplecenia w tą historię wydarzeń z przeszłości i opisanie losów poprzednich właścicieli dworu dodaje tej powieści jeszcze większej autentyczności.
Schody do lata to książka, która pochłonie was od pierwszych stron. To historia o poszukiwaniu siebie i odnajdywaniu wewnętrznej siły by walczyć z przeciwnościami. Jest to również opowieść o miłości i sile więzów rodzinnych.
I wierzę gorąco w to, że autorka nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa w tej historii i będziemy mieli jeszcze niejedną okazję przeżyć wszystkie perypetie jej bohaterów razem z nimi.
Gorąco polecam wam tą cudowną historię.

[Współpraca barterowa z
Wydawnictwo W.A.B. ]
"W uśpionej głowie Meli przemknął obraz błyszczących oczu i zaszumiały słowa: masz wybór, zawsze masz wybór."
Magdalena Kordel po raz kolejny zabiera nas do Kotkowa. Schody do lata to drugi tom cyklu Przystań Śpiących Wiatrów.
Poznaj...

Rozwiń

Zwiń

[Współpraca barterowa z Wydawnictwem
Skarpa Warszawska ]
"Rycerze, kasztelani i pozbawione imion sieroty, podobnie jak Bytom i Jawor, nazwane na cześć wsi i miasteczek, gdzie odnalezione w rynsztoku przez duchownych, wpadły w tryby Kapituły i niekończącej się wojny. Przysposobieni do miecza i krzyża, najpierw stalą, a później kulami z samopałów i karabinów rozbijały w pył upiory, by samemu w końcu lec z duszą lub bez, z rąk tych, którzy raz już umarli."
Książek z motywem wrót do piekła, zastępów piekielnych próbujących podporządkować sobie ludzi czy demonów jest dużo. Niemniej jednak, gdy tylko przeczytałam opis tej książki ogromnie mnie on zaintrygował. Stanowi zapowiedź historii, jakiej jeszcze nie czytałam.
Akcja książki dzieje się w bliżej nieokreślonej przyszłości. Na Morawach dochodzi do piekielnej manifestacji. Neutralizacją piekielnych zastępów zajmuje się oddział specjalnie wyszkolonych kanoników. Jednak coś idzie nie tak jak powinno...
Dochodzi do strat po stronie sił kościelnych i ludności cywilnej. Ocalali wracają do Warszawy, gdzie zaczyna się zupełnie inna rozgrywka...
W sam jej środek trafia Roksana, kanoniczna nawiedzana przez koszmary, które usilnie próbuje rozwikłać.
Tymczasem piekło "nie powiedziało" jeszcze ostatniego słowa...
Walka dobra ze złem trwa od tysięcy lat, często niezauważalnie dla nas.
Z jednej strony walka z potępionymi oddziałami, z drugiej wewnętrzne konflikty, które zaczynają przesłaniać właściwy cel.
"Dla ciebie ofiara kanoników to uszczuplenie świętych szeregów w wiecznym konflikcie. Dla mnie to zmurszała cegła wyjęta z równie chybotliwego muru, zza którego nie sposób już prowadzić skutecznej obrony. Ten mur musi runąć. Bo my mój drogi przyjacielu, chcemy na gruzach tego lichego szańca wznieść warownię, której nie zarysują diable pazury i ognie piekielnych armat. To marzenie kosztuje, a zapłatą jest ludzkie życie i ...ludzkie dusze."
Ogromnie zaintrygował mnie sposób, w jaki autor podszedł do walki dobra ze złem. Z takim spojrzeniem do tej pory się nie zetknęłam w literaturze.
Kanonicy, jako wyszkolona i uzbrojona armia przyszłości, walcząca z piekielnymi zastępami i to nie za pomocą krzyża i wody święconej, ale broni palnej.
Początek powieści zaczął się niezwykle interesująco. Niestety później w samą historię wkradło się sporo zagrywek politycznych, i naprawdę przez chwilę obawiałam się, że całość akcji skupi się właśnie na tym. Na szczęście tak się nie stało, z czego ogromnie się cieszę, bo walka pomiędzy siłami dobra i zła rozgorzała na dobre. Tak więc zapowiada się interesujący ciąg dalszy tej historii.
Ogromnie podobało mi się to, że bohaterowie nie są wyidealizowani. Są ludźmi popełniającymi błędy, pełnymi pychy i pragnień.
Ogromnie intryguje mnie Roksana i jej sekret. Natomiast nie do końca podobało mi się zrobienie z niej kozła ofiarnego, ale rozumiem zamysł autora.
Takie jest życie. Czyż na co dzień nie spotykamy się z ocenianiem innych na podstawie poszlak?
Wyznaję zasadę, że jeśli jesteśmy zespołem - działamy razem. Gdy brak jest jednomyślności w zespole, to w jaki sposób możemy osiągnąć założone cele?
"Piekło jest prawdziwe i bardzo chce tutaj wejść - wyjaśnił Augustyniak. - Czasem okazuje się, że dociera do nas nie tylko przez bramę, ale wyłazi z nas samych. Musimy więc bronić się również przed swoimi."
"Wieczne Igrzysko. Imię duszy " stanowi ciekawy początek całej historii. Jestem ogromnie ciekawa dalszych losów bohaterów, tak więc z niecierpliwością czekam na kolejny tom. Polecam.

[Współpraca barterowa z Wydawnictwem
Skarpa Warszawska ]
"Rycerze, kasztelani i pozbawione imion sieroty, podobnie jak Bytom i Jawor, nazwane na cześć wsi i miasteczek, gdzie odnalezione w rynsztoku przez duchownych, wpadły w tryby Kapituły i niekończącej się wojny. Przysposobieni do...

Rozwiń

Zwiń

[Współpraca barterowa z autorką Krefft Gj ]
"Zostaliśmy siłą obdarci z naszej wolności, godności i życia. Jakże okrutny musi być jeden gatunek, aby zrobić coś takiego drugiemu... A przecież historia nie kłamie - ludzie nie są wcale lepsi. Na przestrzeni wieków ludzki rodzaj udowodnił już niejednokrotnie, że potrafi być tak samo potworny w stosunku do innych, jak teraz wobec nas podli są obcy."
Lubicie książki z gatunku science-fiction? Muszę przyznać, że ten gatunek literacki zaczyna mnie coraz bardziej intrygować.
Przyznaję, że byłam ogromnie ciekawa tej historii po przeczytaniu jej opisu oraz opiniach.
I nie zawiodłam się. Wręcz przeciwnie, Nietykalna przykuła moją uwagę od pierwszych stron, a z każdą kolejną coraz bardziej intrygował mnie świat przedstawiony przez autorkę.
Olympia Blunt budzi się w miejscu, którego nie poznaje. Jednak w jej pamięci znajdują się przebłyski niepokojących przeżyć z Ziemi zaatakowanej przez obcych.
Kobieta dostaje się do niewoli razem z innymi ludźmi i zostaje wywieziona do galaktyki oddalonej o setki tysięcy lat świetlnych od Ziemi.
Olympia wbrew sobie zostaje uwikłana w sprawy obcej cywilizacji, a jej los zależy od potężnego księcia Adlaia. A ma on wobec kobiety swoje własne plany.
Gdy Olympia udaremnia zamach na życie księcia, ten zaczyna szkolić ją na swoją osobistą ochroniarkę, jednak jego fascynacja kobietą z każdym dniem przybiera na sile.
Wkrótce Olympia będzie musiała zdecydować - podążyć za swoimi pragnieniami..., czy zrealizować plan wyzwolenia ludzi.
Czytając tą historię na myśli przychodzą mi pytania, które naukowcy zadają sobie już od wielu lat. Czy jesteśmy tutaj sami? Czy w kosmosie istnieje inna cywilizacja, o której nic nie wiemy? Czy kontakt z obcymi skończyłby się dla ludzi podobnie jak ta historia?
Co byście zrobili, gdyby przyszło wam wybierać - dobro jednostki, czy dobro ogółu? Teoretycznie odpowiedź jest prosta, ale jeśli tą jednostką jesteście wy sami? Jeśli musielibyście wybrać swoje dobro, czy dobro wszystkich porwanych ludzi, co byście zrobili?
Przed takim dylematem staje Olympia.
"Opium, bycie Nietykalnym oznacza życie w ciągłym zagrożeniu. Nietykalni są osobistymi ochroniarzami rodziny królewskiej, a ich najważniejszym zadaniem jest utrzymanie ich przy życiu bez względu na cenę. Stają się cieniami rodziny królewskiej i podążają za nią wszędzie, niezależnie od tego, co ta robi."
Status Nietykalnej księcia Adlamereia wiąże się dla Olympii z licznymi nakazami i zakazami, jednak dzięki temu i stopniowemu zaufaniu, jakim darzy ją książę, Olympia może powoli wcielać swój plan w życie. Cóż, nie bez znaczenia jest też fakt, że książę jej obsesyjnie pożąda i ta obsesja z każdym dniem się pogłębia.
Autorka świetnie ukazała dylematy kobiety i jej rozterki. Gdy serce zmaga się z rozumem nie jest łatwo wybrać. Jednak czasem trzeba się poświęcić, by osiągnąć większy cel.
Bardzo podobał mi się motyw enemies to lovers, który autorka świetnie wykreowała w swojej powieści.
Obcy zniszczyli jej planetę, zamordowali wielu ludzi, a jeszcze większa ilość trafiła do niewoli.
Czy w takiej sytuacji można darzyć uczuciem swojego oprawcę? Czy można oddzielić uczucia i pozostawić wyłącznie pożądanie jako swoisty element osiągnięcia drogi do celu?
Sama Olympia, jako córka wojskowego oraz ekonomistka z wykształcenia radzi sobie nadzwyczaj dobrze na obcej planecie, jak na człowieka. Zostaje poddana morderczemu treningowi na Nietykalną księcia Adlaia. Dzięki zaawansowanej technologicznie medycynie obcej cywilizacji wszelkie urazy mogą być dosyć szybko niwelowane, a zastrzyki, które kobieta otrzymuje sprawiają, że staje się silniejsza, szybsza i może konkurować w walce wręcz z przedstawicielami obcych.
Nietykalna to niezwykle udany debiut literacki autorki. Świetnie wykreowani bohaterowie sprawiają, że jesteśmy ogromnie ciekawi ich losów. Olympia zwana na planecie Borgomom Opium jest dokładnie taką bohaterką, jakie lubię najbardziej - twarda, zawzięta, nieustępliwa i zaradna. A my kibicujemy jej z całych sił w realizacji zamierzonego celu, gdyż stanowi on być, albo nie być wielu ludzi.
Nietykalna to nie jest słodka opowieść o rodzącej się miłości ludzkiej kobiety i obcego, to historia o przetrwaniu za wszelką cenę, o ambicjach, skomplikowanych planach, zemście, nadziei i trudnych wyborach. Choć nuty pikanterii również w niej nie zabraknie.
Polecam gorąco tą książkę fanom fantastyki i science-fiction, a ja czekam z niecierpliwością na kolejny tom tej historii. Tom pierwszy to dopiero początek...

[Współpraca barterowa z autorką Krefft Gj ]
"Zostaliśmy siłą obdarci z naszej wolności, godności i życia. Jakże okrutny musi być jeden gatunek, aby zrobić coś takiego drugiemu... A przecież historia nie kłamie - ludzie nie są wcale lepsi. Na przestrzeni wieków ludzki rodzaj udowodnił ...

Rozwiń

Zwiń