Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgnęłam po tę powieść mając nadzieję na żywe opisy tego pięknego miasta, karnawału, ale są one zupełnie bez wyrazu. Narracja nie jest szczytem finezji, styl dość suchy i raczej surowy. Wysiłki autora, by akcja toczyła się wartko, spełzły na niczym. Nie widzę tu niczego zaskakującego, jednym słowem knot.

Sięgnęłam po tę powieść mając nadzieję na żywe opisy tego pięknego miasta, karnawału, ale są one zupełnie bez wyrazu. Narracja nie jest szczytem finezji, styl dość suchy i raczej surowy. Wysiłki autora, by akcja toczyła się wartko, spełzły na niczym. Nie widzę tu niczego zaskakującego, jed...

Rozwiń

Zwiń

Szkoda, że tak późno odkryłam pisarstwo Angusa Wilsona. Ze zbiorami opowiadań bywa tak, że jedne z nich są lepsze, a inne słabsze. Tu jednak poziom jest wyrównany. Podoba mi się konstrukcja tych utworów, każdy z nich ma niespodziewane zakończenie, a autor niezwykle trafnie przedstawia ludzkie charaktery i zachowania. Przyznać należy, że Wilson stworzył uczciwy kawałek prozy. Opowiadanie "Malinowy dżem" po prostu mnie powaliło.

Szkoda, że tak późno odkryłam pisarstwo Angusa Wilsona. Ze zbiorami opowiadań bywa tak, że jedne z nich są lepsze, a inne słabsze. Tu jednak poziom jest wyrównany. Podoba mi się konstrukcja tych utworów, każdy z nich ma niespodziewane zakończenie, a autor niezwykle trafnie przedstawia ludz...

Rozwiń

Zwiń

Nie wiem, czy to dobrze czy źle, ale niemal jedną czwartą książki zajmuje aneks zawierający przewodnik po francuskich winiarniach i restauracjach. Ja średnio jestem zainteresowana produkcją wina, miałam raczej ochotę na lekki kryminał, którym w istocie jest powieść.

Nie wiem, czy to dobrze czy źle, ale niemal jedną czwartą książki zajmuje aneks zawierający przewodnik po francuskich winiarniach i restauracjach. Ja średnio jestem zainteresowana produkcją wina, miałam raczej ochotę na lekki kryminał, którym w istocie jest powieść.

Nieźle napisana, choć miejscami nieco chaotycznie, historia braci, którzy po śmierci rodziców muszą zmierzyć się z życiem. Bynajmniej nie jest smutna czy przygnębiająca. Przeciwnie, masa tu subtelnego humoru sytuacyjnego. Za ten dowcip właśnie stawiam mocne sześć.

Nieźle napisana, choć miejscami nieco chaotycznie, historia braci, którzy po śmierci rodziców muszą zmierzyć się z życiem. Bynajmniej nie jest smutna czy przygnębiająca. Przeciwnie, masa tu subtelnego humoru sytuacyjnego. Za ten dowcip właśnie stawiam mocne sześć.

Utwory zawarte w książce dziś już niestety trącą myszką i nie każdy z czytelników zrozumie absurdalny ich humor. Utwory te to w zasadzie skecze pisane z myślą o scenie czy radiu. Trzeba przyznać, że autor odnajduje się w tej formie pisarstwa, jednak, podkreślam, książkę zrozumieją ci, którzy pamiętają PRL.

Utwory zawarte w książce dziś już niestety trącą myszką i nie każdy z czytelników zrozumie absurdalny ich humor. Utwory te to w zasadzie skecze pisane z myślą o scenie czy radiu. Trzeba przyznać, że autor odnajduje się w tej formie pisarstwa, jednak, podkreślam, książkę zrozumieją ci, któr...

Rozwiń

Zwiń

Książka zawiera dwa opowiadania, a każde z nich traktuje o relacjach pomiędzy mężczyznami a kobietami. Obie opowieści dzieją się w małych, prowincjonalnych miasteczkach. Fabuły nie są skomplikowane, a na uwagę zasługuje różnorodność i prawdopodobieństwo psychologiczne postaci.

Książka zawiera dwa opowiadania, a każde z nich traktuje o relacjach pomiędzy mężczyznami a kobietami. Obie opowieści dzieją się w małych, prowincjonalnych miasteczkach. Fabuły nie są skomplikowane, a na uwagę zasługuje różnorodność i prawdopodobieństwo psychologiczne postaci.

Nie dość, że świetnie napisana, to jeszcze nic nie traci na swojej aktualności. Powieść jest nie tylko historią naiwnego, poczciwego, wyższego urzędnika w prowincjonalnym magistracie, który wskutek zawiści ludzkiej i bezpodstawnych pomówień traci pracę, ale znakomitą krytyką przedwojennej Polski. Nepotyzm, obejmowanie stanowisk przez ludzi niekompetentnych, nawet jeśli chodzi o prezydenturę miasta. Polecam również jako znakomitą powieść sensacyjną, a także miłośnikom warszawskiej gwary brukowej.

Nie dość, że świetnie napisana, to jeszcze nic nie traci na swojej aktualności. Powieść jest nie tylko historią naiwnego, poczciwego, wyższego urzędnika w prowincjonalnym magistracie, który wskutek zawiści ludzkiej i bezpodstawnych pomówień traci pracę, ale znakomitą krytyką przedwojennej ...

Rozwiń

Zwiń

Brak mi słów, by wyrazić mój zachwyt tym zbiorem krótkich, a jakże pojemnych emocjonalnie i intelektualnie opowiadań. Każde z nich charakteryzuje świetny koncept i wyrafinowanie językowe. Opowiadania te mają również różny klimat, nie brak tu metafizyki, melancholii, ale też i subtelnego humoru. W swoim gatunku to prawdziwe arcydzieło.

Brak mi słów, by wyrazić mój zachwyt tym zbiorem krótkich, a jakże pojemnych emocjonalnie i intelektualnie opowiadań. Każde z nich charakteryzuje świetny koncept i wyrafinowanie językowe. Opowiadania te mają również różny klimat, nie brak tu metafizyki, melancholii, ale też i subtelnego hu...

Rozwiń

Zwiń

O książce na pewno można śmiało powiedzieć, że jest intrygująca. Samotny bohater musi zmierzyć się ze swoim bólem, a żeby go ukoić postanawia dokonać niemożliwego. Efektowny pierwszy rozdział wzbudza w czytelniku zainteresowanie, a dalej jest już tylko lepiej. Wartkie tempo i niespodziewane zwroty akcji przypadły mi do gustu.

O książce na pewno można śmiało powiedzieć, że jest intrygująca. Samotny bohater musi zmierzyć się ze swoim bólem, a żeby go ukoić postanawia dokonać niemożliwego. Efektowny pierwszy rozdział wzbudza w czytelniku zainteresowanie, a dalej jest już tylko lepiej. Wartkie tempo i niespodziewan...

Rozwiń

Zwiń

Książka ta, to wspomnienia, z których wyłania się człowiek o nieprzeciętnym poczuciu humoru, trochę cwaniaka, którego życiem rządził w dużej mierze przypadek. Czytając, pomyślałam sobie, że niezłe było z niego ziółko. Polecam wszystkim czytelnikom ceniącym Witolda Pyrkosza.

Książka ta, to wspomnienia, z których wyłania się człowiek o nieprzeciętnym poczuciu humoru, trochę cwaniaka, którego życiem rządził w dużej mierze przypadek. Czytając, pomyślałam sobie, że niezłe było z niego ziółko. Polecam wszystkim czytelnikom ceniącym Witolda Pyrkosza.