Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak wiecie uwielbiam serię ,,Miasto gasnących świateł”, więc oczywistym jest, że przeczytałam również ,,Równonoc”. Nie ukrywam, że miałam pewne obawy, bo jednak sensacja to nie jest do końca mój gatunek. Jednak Ci bohaterowie kusili, a ja nie mogłam im odmówić!

Książki Oli są dla mnie gwarancją świetnie poprowadzonej warstwy obyczajowej, przy czym, co ważne, wyważonej. Kiedy mamy zgłębiać relacje między bohaterami i poznawać ich bliżej, wtedy dostajemy takie właśnie opisy, ale kiedy ma się ,,dziać” i ma być akcja, tak właśnie jest.

Uwielbiam to, z jaką subtelnością i dbałością autorka dba o wykreowane przez nią postacie. Robi to bardzo świadomie, ale przy tym ich nie oszczędza, bo przecież świat bywa okrutny. Nie wyolbrzymia i sprawia, że ich problemy wydają nam się bliskie i niemal namacalne. Pokuszę się wręcz o stwierdzenie, że każdy z nas znajdzie cząstkę siebie w bohaterach tego uniwersum. Otula ich przy tym kocem bezpieczeństwa i bez względu na ich dalsze losy, nam czytelnikom, na pewno zapadną one w pamięć.

Tak jak wspominałam nie jest to do końca mój gatunek. Dlatego też tutaj czasem musiałam przymknąć oko, a pewne pytania pozostały bez jasnej odpowiedzi. Moja podświadomość, wiecznie analizująca i szukająca rozwiązania, za bardzo się tutaj wyrywała, choć wiedziałam, że w tym gatunku nie wszystko ma być realistyczne.

Dostajemy tutaj niesamowicie intrygującego antagonistę. I gdyby to był kryminał, aż prosiłoby się o wyciśnięcie z niego więcej i więcej, niczym z cytryny. Za to poznajemy bliżej Antka! Ależ to jest ciekawy bohater. Kryjący w sobie tyle warstw, które po kolei odkrywamy i zdajemy sobie sprawę, że pod tą maską pewności siebie, kryje się zagubiony i samotny człowiek. Przestrzeń, którą tu otrzymał została wykorzystana w stu procentach.

Ta seria to nie tylko dobra rozrywka, ale też głos rozsądku wskazujący na ważne sprawy. Na szacunek do drugiego człowieka, tolerancje i zaprzestanie szerzenia nienawiści. Po co przybierać jakąś maskę? Tylko po to, żeby przypodobać się innym? Bądź sobą!

Jak wiecie uwielbiam serię ,,Miasto gasnących świateł”, więc oczywistym jest, że przeczytałam również ,,Równonoc”. Nie ukrywam, że miałam pewne obawy, bo jednak sensacja to nie jest do końca mój gatunek. Jednak Ci bohaterowie kusili, a ja nie mogłam im odmówić!

Książki Oli są dla mnie gwarancją świetnie poprowadzonej warstwy obyczajowej, przy czym, co ważne, wyważonej....

Małgorzata Rogala powraca do nas z kolejnym tomem serii z podkomisarz Moniką Gniewosz! Ponownie zanurzamy się w uroki małej miejscowości, jaką jest Pełnia. Czy najszczęśliwszy dzień w życiu mógł zmienić się w tragedię przypadkowo? Czy stoją za tym jakiś tajemnice z przeszłości?

Mimo dużej ilości bohaterów, nie było mi ciężko się odnaleźć w tym, kto jest kim. Część bohaterów znamy już dobrze z poprzednich tomów, więc mogliśmy wrócić do stworzonych już relacji i obserwować, jak się rozwijają. I tutaj na pochwałę zasługuje wątek romantyczny, czyli coś, co zazwyczaj bardzo mnie uwiera w kryminałach. Tutaj dostajemy relacje, która rozwija się w idealnym tempie, a subtelne jej przesłanki dają czytelnikowi nadzieję, na jej pozytywne skutki.

Niestety tym razem historia mnie nie zaskoczyła. Dostaliśmy tutaj bardzo ciekawy, ale jednak często wykorzystywany motyw w tego typu literaturze. Jeśli ktoś jest wytrawnym czytelnikiem kryminałów, szybko domyśli się, kto stoi za tą okrutną zbrodnia i jakie były jej pobudki.

Niemniej jednak miło było wrócić ponownie do Pełni. Ogromnym atutem tej serii jest warstwa obyczajowa. Przedstawione tutaj problemy są bardzo realistyczne i mogą dotknąć każdego z nas, a wątek porachunków mafijnych i powiązań z nimi, tylko nadaje dynamiki powieści.

Dostajemy tutaj również szeroką paletę matczynej miłości. Autorka prezentuje nam różne jej odcienie i pozostawia nam samym ocenę postępowania przestawionych tutaj matek.

To idealna książka, jeśli szukacie czegoś lekkiego. Do przeczytania po innej traumatycznej książce lub w przypadku potrzeby odpoczęcia po mocnych książkach!

Małgorzata Rogala powraca do nas z kolejnym tomem serii z podkomisarz Moniką Gniewosz! Ponownie zanurzamy się w uroki małej miejscowości, jaką jest Pełnia. Czy najszczęśliwszy dzień w życiu mógł zmienić się w tragedię przypadkowo? Czy stoją za tym jakiś tajemnice z przeszłości?

Mimo dużej ilości bohaterów, nie było mi ciężko się odnaleźć w tym, kto jest kim. Część...

Jestem jedną z nielicznych osób, która sięgnęła po tę książkę dopiero teraz. Kiedyś była hitem, nawet ja to pamiętam, chociaż wtedy nie siedziałam jeszcze tak głęboko w kryminałach i thrillerach, jak teraz.

Co w niej więc jest takiego, co przyciągało czytelnika i wywoływało u niego zachwyt? Jestem przekonana, że w czasie, gdy wychodziła ta książka, było to coś innego, oryginalnego. Coś, czego do tego momentu raczej się nie spotykało w tego typu literaturze. I prawdopodobnie, gdybym ja przeczytała jakieś 4 lata temu, też brałabym zachwycona. Niestety podobnych książek obecnie na rynku jest mnóstwo, więc nie było to dla mnie nic odkrywczego.

Od pierwszych zdań, wiedziałam już co będzie głównym motywem przewodnim tej książki i jak zakończy się ta historia. Chcic nie ukrywam, autorka umie budować napięcie! Bardzo podobało mi się to przeplatanie perspektyw czasowych. Zdecydowanie dodawało to dynamiki i dramaturgii, która jest tak ważna w tego typu powieściach.

Na ogromną pochwałę zasługuje ukazanie siostrzanej miłości. Sposób, w jaki autorka opowiadała o relacji Millie i Grace, wzbudzał emocje i niejednokrotnie wywoływał uśmiech na twarzy, ale również pobudzał pokłady troski i strachu.

,,Za zamkniętymi drzwiami” to powieść o tym, jak pozory mogą mylić. Jak często coś co wydaje nam się idealnie jest wręcz odwrotnością tego stwierdzenia. Głęboko drzemiące w ludziach zło bardzo często nie jest na pierwszy rzut oka widoczne. No bo przecież taki miły człowiek, dzień dobry na klatce mówi, a co dzieje się właśnie za tytułowymi zamkniętymi drzwiami? To wiedzą tylko bohaterowie tego dramatu.

Klaustrofobiczna atmosfera i duszny klimat udzielają się czytelnikowi. Choć nie da się ukryć, że jest bardzo przewidywalnie, co nieco zaburza te odczucia. Podsumowując, w tym momencie, ta książka jest po prostu okey, bez większych zachwytów, ale dobrze mi się ją czytało.

Jestem jedną z nielicznych osób, która sięgnęła po tę książkę dopiero teraz. Kiedyś była hitem, nawet ja to pamiętam, chociaż wtedy nie siedziałam jeszcze tak głęboko w kryminałach i thrillerach, jak teraz.

Co w niej więc jest takiego, co przyciągało czytelnika i wywoływało u niego zachwyt? Jestem przekonana, że w czasie, gdy wychodziła ta książka, było to coś innego,...