Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsze, co zrobiłam, gdy skończyłam czytać, to zapytałam autorkę, czy planuje kontynuację.

Genialny klimat, intrygi i tajemnice. A w tym wszystkich ciekawy zarys psychiki ludzi dążących do władzy za wszelką cenę skontrastowany z niewinnością innych.

Pierwsze, co zrobiłam, gdy skończyłam czytać, to zapytałam autorkę, czy planuje kontynuację.

Genialny klimat, intrygi i tajemnice. A w tym wszystkich ciekawy zarys psychiki ludzi dążących do władzy za wszelką cenę skontrastowany z niewinnością innych.

Nie należę do osób zachwycających się ekranizacją. Właściwie pierwszy sezon wymęczyłam, dalej już nie oglądałam. Ale kiedy usłyszałam, że książka o Anthonym – moim ulubionym Bridgertonie – z pewnością mi się spodoba, musiałam ją przeczytać.

Zaskoczyło mnie to, jak bardzo się wciągnęłam. To lekka historia, niewymagająca, a Julia Quinn ma przyjemny styl i świetnie oddaje chemię między bohaterami. Ale jak kreację Anthony’ego uważam za świetną, jego motywacje za logiczne, a charakter za konsekwentnie ukazany w różnych okolicznościach, tak z Kate miałam problem. Nużyła mnie jej przeszłość, wielki punkt kulminacji z nią związany nie wzbudził we mnie żadnych emocji (pewnie dlatego, że zbyt łatwo rozszyfrowałam zagadkę), a jej nastawienie do Anthony’ego uległo zmianie z dnia na dzień bez wyraźnej przyczyny. Poza tym odniosłam wrażenie, że akcja rozgrywa się na podobnym schemacie co pierwsza część (którą co prawda tylko oglądałam, ale uczucie powtarzalności pozostaje).

Bardzo za to podobała mi się relacja rodzeństwa Bridgertonów – wielokrotnie mnie bawili, a jednocześnie to było takie prawdziwe! No i scena pierwszego pocałunku mnie kupiła – a zwłaszcza reakcje na niego obojga bohaterów. Bardzo do nich pasowały.

Nie należę do osób zachwycających się ekranizacją. Właściwie pierwszy sezon wymęczyłam, dalej już nie oglądałam. Ale kiedy usłyszałam, że książka o Anthonym – moim ulubionym Bridgertonie – z pewnością mi się spodoba, musiałam ją przeczytać.

Zaskoczyło mnie to, jak bardzo się wciągnęłam. To lekka historia, niewymagająca, a Julia Quinn ma przyjemny styl i świetnie oddaje...

Opowiadanie Oliwii Ciesielskiej to wakacyjna historia o przekraczaniu granic, które są w naszej głowie, które sami sobie narzuciliśmy, bo wydaje nam się, że świat się skończył. To historia o wychodzeniu ze strefy komfortu, by zobaczyć świat takim, jakiego dotąd nie znaliśmy.

Opowiadanie Oliwii Ciesielskiej to wakacyjna historia o przekraczaniu granic, które są w naszej głowie, które sami sobie narzuciliśmy, bo wydaje nam się, że świat się skończył. To historia o wychodzeniu ze strefy komfortu, by zobaczyć świat takim, jakiego dotąd nie znaliśmy.

Przeczytałam prawie połowę i końcówkę… to pierwsza książka papierowa, którą porzucam. Nie miałam wygórowanych oczekiwań – spodziewałam się czegoś lekkiego, prostego, zabawnego, z emocjami. To nie jest gatunek, od którego wymagam.

Bohaterowie bez wad. Autorka wyraźnie boi się urazić feministki (jeśli bohaterka nie zgadza się z jakimś zachowaniem kobiety, to zaraz zaznacza, że oczywiście nie ma w tym nic złego), przez co wprowadza podwójne standardy (kobiecie wolno, facetowi nie). Urocze momenty psuły nagłe podteksty, które w większości miejsc nie pasowały (w niektórych tak i komicznie wychodziły, ale rzadko). Pewność siebie Zacha długo była urocza, ale w pewnym momencie zaczęła irytować. O Delii nawet nie mam zdania. A pierwsze spotkanie na żywo, zamiast zachęcić, sprawiło, że sprawdziłam, jak historia się kończy. Szkoda, zapowiadało się swietnie.

Przeczytałam prawie połowę i końcówkę… to pierwsza książka papierowa, którą porzucam. Nie miałam wygórowanych oczekiwań – spodziewałam się czegoś lekkiego, prostego, zabawnego, z emocjami. To nie jest gatunek, od którego wymagam.

Bohaterowie bez wad. Autorka wyraźnie boi się urazić feministki (jeśli bohaterka nie zgadza się z jakimś zachowaniem kobiety, to zaraz zaznacza,...