Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Empuzjon" to moje drugie spotkanie z Panią Olgą, pierwsze to był "Prawiek" w 1996 roku, wtedy bez zachwytu, stąd dosyć powściągliwie się wyrażałem o autorce, co budziło pewne kontrowersje ;) mamy wspaniałe tradycje kłótni o książki i pisarzy, mało kłótni - prawdziwych batalii, jedni osądzają od czci i wiary, inni bronią niczym niepodległości, większość nie czytała, ale mają doskonale wyrobione zdanie dzięki Gazecie Wyborczej / Radiu Maryja* (*niepotrzebne skreślić).
Jak pisałem wyżej do tej pory zdanie miałem takie sobie, co było mocno ryzykowne, bowiem oceniano mnie jako "pisiora" czy nawet "mochera"! Po "Empuzjonie" będę narażony na etykietę "antypolaka", bo ta książka jest wyśmienita.
Do lektury skusił mnie fakt, że rzecz dzieje się w Görbersdorfie (obecnie Sokołowsko), była to zatem dalsza odsłona moich dolnośląskich podróży literackich.
Fabuła jest prosta - do gruźliczego sanatorium przybywa młody lwowianin w celu podkurowania lichego zdrowia, większość czasu spędza na intelektualnie pobudzających (w dużej mierze mizoginistycznych) dyskusjach z współkuracjuszami i na przemyśleniach. Brzmi znajomo? No jasne, że tak, autorka puszcza oko do miłośników Mannowskiej "Czarodziejskiej góry". Najważniejsze jednak to co w tle, czyli mroczna aura otaczających lasów oraz niewyjaśnione śmierci młodych mężczyzn, które powtarzają się każdego roku w listopadzie... Czy faktycznie coś jest na rzeczy? Czy śmierć w gruźliczym sanatorium to codzienność, żadnej tajemnicy, a już na pewno mocy nadprzyrodzonych mocy w tym nie ma? Jeśli chcecie wiedzieć przeczytajcie koniecznie.
No i ta narracja, to jest majstersztyk!

"Empuzjon" to moje drugie spotkanie z Panią Olgą, pierwsze to był "Prawiek" w 1996 roku, wtedy bez zachwytu, stąd dosyć powściągliwie się wyrażałem o autorce, co budziło pewne kontrowersje ;) mamy wspaniałe tradycje kłótni o książki i pisarzy, mało kłótni - prawdziwych ...

Rozwiń

Zwiń

Kontynuując literackie podróże po moim ukochanym Dolnym Śląsku trafiłem do przedwojennego Wrocławia (ówcześnie Breslau) w najbardziej mrocznym momencie - początek lat trzydziestych, na ulicach pojawiły się sztandary ze swastyką a postrach siać zaczęło gestapo i ss.

Czy wrócę kiedyś do Breslau? Na pewno. Czy zdecyduję się na towarzystwo Eberharda Mocka? Nie wiem... Choć historia jest ciekawa, literacko jest dobrze, to klimat brudnego i upadłego miasta, gdzie właściwie nie ma dobrych bohaterów, każdy ma coś nieczystego na sumieniu i moralnie jest wątpliwy działa nieco depresyjnie. Ale i czasy w których osadzona jest fabuła wesołe nie były.

Tak, czy tak miłośnikom kryminałów retro polecam, miłośnikom Wrocławia i Dolnego Śląska polecam jeszcze bardziej. Ale uprzedzam - nie będzie miło.

Kontynuując literackie podróże po moim ukochanym Dolnym Śląsku trafiłem do przedwojennego Wrocławia (ówcześnie Breslau) w najbardziej mrocznym momencie - początek lat trzydziestych, na ulicach pojawiły się sztandary ze swastyką a postrach siać zaczęło gestapo i ss.

Czy wrócę kiedyś do Bre...

Rozwiń

Zwiń

Po bardzo dobrych Szwedach ("Szwedzi.Ciepło na Północy" - Katarzyna Molęda) i miernych Duńczykach ("Duńczycy. Patent na szczęście" Patrick Kingsley) sięgnąłem po kolejny tytuł serii, tym razem rzecz się tyczy Meksyku.

Już na pierwszy rzut widać, że autor jest pracownikiem naukowym i częściej publikuje prace oryginalne w uznanych periodykach niż klasyczny reportaż. Czy to jest zarzut? Absolutnie nie, wręcz jest to zaleta tej książki. Jako, że zawodowo związany jestem z wydawnictwami publikującymi treści stricte naukowe, lubię i przyzwyczajony jestem do takiego języka. Tutaj mamy doskonałe połączenie pracy antropologicznej z literaturą faktu. Połączenie dobre - czyta się szybko i z zainteresowaniem, język naukowca przeplata się z humorem. Poznajemy niewielki wcinek życia i kultury meksykańskich Indian i Metysów.

To czego mi brakuje, to bibliografia, namiarów na inne książki o niełatwym życiu w kraju pełnym przemocy, kraju barwnych tradycji, kraju bogatej historii, kraju będącym sąsiadem Wielkiego Brata.

Znam i czytałem kilka tytułów (szczególnie polecam "Miasto - morderca kobiet" Marc Fernandez, Jean-Christophe Rampal), ale chcę więcej :)

Po bardzo dobrych Szwedach ("Szwedzi.Ciepło na Północy" - Katarzyna Molęda) i miernych Duńczykach ("Duńczycy. Patent na szczęście" Patrick Kingsley) sięgnąłem po kolejny tytuł serii, tym razem rzecz się tyczy Meksyku.

Już na pierwszy rzut widać, że autor jest pracownik...

Rozwiń

Zwiń

Po doskonałej "Piaskowej Górze" i równie rewelacyjnej "Chmurdali" sięgnąłem w końcu po "Gorzko, gorzko" - już dawno, naprawdę dawno nie czytałem niczego, co zrobiło na mnie tak kolosalne wrażenie. Ta książka ociera się o arcydzieło...
Losy czterech kobiet osaczonej przez ojca Berty, straumatyzowanej wojną Barbary, łaknącej miłości i akceptacji Violetty oraz dźwigającej brzemię przeszłości Kaliny, która z losów prababki, babki oraz matki tka tę niesamowitą opowieść.
Nawet nie wiem, co mogę jeszcze napisać? Chyba tylko tyle, że powinniście przeczytać książkę (tę jak i przytoczone we wstępie losy rodziny Dominiki Chmury).
Nie wyciągajcie też zbyt pochopnych wniosków, że to literatura feministyczna - owszem, mężczyźni pojawiają się w tu rolach drugo a nawet trzecioplanowych, ale nie jest to ideologiczno-lewicowy manifest. To po prostu smutne losy czterech kobiet, które szukają miłości i akceptacji. Tylko tyle i aż tyle.

Po doskonałej "Piaskowej Górze" i równie rewelacyjnej "Chmurdali" sięgnąłem w końcu po "Gorzko, gorzko" - już dawno, naprawdę dawno nie czytałem niczego, co zrobiło na mnie tak kolosalne wrażenie. Ta książka ociera się o arcydzieło...
Losy czterech kobiet osa...

Rozwiń

Zwiń