Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Leżałem z rękami podłożonymi pod głowę, nade mną wiatr szumiał w gałęziach, gdzieś w głazach dzwonił potok, a mimo to było tak cicho, że słyszałem własny oddech i posapywanie wujaszka. Niebo było granatowe, prawie czarne, a gwiazdy bardzo jasne i wielkie. Inne niebo niż u nas i inne gwiazdy I Mleczna Droga, jak srebrzysta pręga, przecinała widnokrąg ponad zakrzepły mi grzbietami gór. - O czym myślisz? - zapytał nagle wujaszek. - Patrzę na Mleczną Drogę. Jest inna niż w Warszawie. - Wyraźniej ją widać. Jesteśmy bardzo wysoko i na południu. - I zdaje mi się, że płynie. - To sierpniowe noce sprawiają takie wrażenie. - I że jestem strasznie mały... Tak mały, jak pyłek. - Może jeszcze mniejszy - roześmiał się wujaszek. - Mniejszy od pyłka i zupełnie nieważny. - To się zgadza. - I... tak się czuję, jakbym nie rozumiał samego siebie... Jak gdybym nie wiedział, kim jestem. - To jedyny dowód, że myślisz. -I śmieszne... - zająknąłem się - ale w tej chwili wydaje mi się, że te zgubione pieniądze wobec tej niezmierzonej przestrzeni to naprawdę drobiazg. - Filozof z ciebie, mój mały! A teraz, dobranoc. Trzeba spać, bo jutro... - uniósł się na łokciu i spojrzał na mnie uważniej. - Ech, nie myślmy o jutrze! Jutro na pewno będzie dobry dzień.

Leżałem z rękami podłożonymi pod głowę, nade mną wiatr szumiał w gałęziach, gdzieś w głazach dzwonił potok, a mimo to było tak cicho, że słyszałem własny oddech i posapywanie wujaszka. Niebo było granatowe, prawie czarne, a gwiazdy bardzo jasne i wielkie. Inne niebo niż u nas i inne gwiazdy I Mleczna Droga, jak srebrzysta pręga, przecinała widnokrąg ponad zakrzepły mi grzbieta...

Leonowi przydałaby się rozsądna żona - mówiła kiedyś moja mama ojca. Ten człowiek nie wie, na jakim żyje świecie". Wujaszek dobrze jednak wiedział, a żona była mu zupełnie niepotrzebna. Wolał kanarki. Kanarki nie chodzą do fryzjera, nie noszą kapeluszy, nie przypalają zupy i nie robią awantur, gdy człowiek sprzeda szwajcarski zegarek.

Leonowi przydałaby się rozsądna żona - mówiła kiedyś moja mama ojca. Ten człowiek nie wie, na jakim żyje świecie". Wujaszek dobrze jednak wiedział, a żona była mu zupełnie niepotrzebna. Wolał kanarki. Kanarki nie chodzą do fryzjera, nie noszą kapeluszy, nie przypalają zupy i nie robią awantur, gdy człowiek sprzeda szwajcarski zegarek.

I w ogóle muszę ci powiedzieć, przywiązujesz za dużą wagę do martwych przedmiotów. Człowiek rodzi się nagusieńki, a potem powoli obrasta w rozmaite fidrygałki, które zatruwają mu życie. Na przykład ubranie. Albo mieszkanie. Zamykamy się w ciasnych klatkach jak mrówki, a świat jest tak piękny, tak szeroki... Człowiek stał się niewolnikiem przedmiotów martwych. Zresztą, co ci będę tłumaczył, przyjdzie czas, to zrozumiesz.

I w ogóle muszę ci powiedzieć, przywiązujesz za dużą wagę do martwych przedmiotów. Człowiek rodzi się nagusieńki, a potem powoli obrasta w rozmaite fidrygałki, które zatruwają mu życie. Na przykład ubranie. Albo mieszkanie. Zamykamy się w ciasnych klatkach jak mrówki, a świat jest tak piękny, tak szeroki... Człowiek stał się niewolnikiem przedmiotów martwych. Zresztą, co ci będ...

A mógł przecie odrzuciwszy pewną granicę ostrożności - odegrać rolę bohatera. Jakby to było pięknie przyznać się do wszystkiego: „Tak, Ewo, jestem kurierem. Wyobraź sobie, otrzymuję niezwykle ważne zadania -przenoszę wojskowe szyfry, tajne dokumenty, pieniądze, czasem przeprowadzam ludzi. Czy masz pojęcie, jak ważną rolę odgrywam, na jakie narażam się niebezpieczeństwo? Nie, ty tego nie potrafisz zrozumieć. Nie wiesz, co to znaczy nocny marsz przez niedostępne góry w zimową zawieję; nie masz pojęcia jak mocnych nerwów wymaga przejazd samochodem z Kyssaku do Smokowca, kiedy wydaje ci się, że za każdym zakrętem stoi patrol, który zatrzyma samochód. Nie szłaś nigdy w deszczowy dzień przez rozmiękłe bezdroża; nie forsowałaś lodowatych potoków; nie zaznałaś panicznego strachu na widok zbliżającego się strażnika ani męki śmiertelnego zmęczenia, kiedy człowiek upada pod ciężarem plecaka... - Bukowy uśmiechnął się cierpko do siebie. Nie, Ewo, nie powiem ci tego, muszę być dla ciebie zwykłym cywilnym uchodźcą, tkwiącym bezczynnie w obozie w Leanyfalu".

A mógł przecie odrzuciwszy pewną granicę ostrożności - odegrać rolę bohatera. Jakby to było pięknie przyznać się do wszystkiego: „Tak, Ewo, jestem kurierem. Wyobraź sobie, otrzymuję niezwykle ważne zadania -przenoszę wojskowe szyfry, tajne dokumenty, pieniądze, czasem przeprowadzam ludzi. Czy masz pojęcie, jak ważną rolę odgrywam, na jakie narażam się niebezpieczeństwo? Nie, ty...