Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ależ to jest młodzieżowa petarda!

Nie ukrywałem nigdy, że Kasia kupiła mnie cyklem "Między światami", a dokładnie drugim tomem, a nie znoszę urban fantasy. 😉 I kiedy na początku lektury okazało się, że "Wakacje pełne magii" to jest to samo uniwersum, no uśmiech zagościł na mojej twarzy. 😁 Znajomość trylogii "Między światami" nie jest wymagana, jeśli ktoś poczuł się w tym momencie zaniepokojony. 😉

W książce jest wszystko, co zadowoli małych i dużych. Smok, krokodyl, magia i wakacje! I przygody, nie zapominajmy o przygodach!
Dobrze skonstruowana fabuła i świetni bohaterowie. Jak zawsze bardzo dobry zapis i dużo, dużo tekstów, które rozbawią wszystkie grupy wiekowe. 😉

Ponieważ ostatnio jestem w klimacie książek dla dzieci/młodzieży, to doceniam te, w których dedykowani odbiorcy nie są traktowani jak "przygłupy". Kasia podchodzi do swoich młodszych czytelników z całkowitym szacunkiem i daje im "poważną" historię, w której poruszony jest na przykład temat niepełnosprawności (za co wielki szacun!), ale nie szczędzi też różnych chwilowych traum i opisów emocji, co bardzo mi się podobało, a przekaźnikiem tychże jest główna bohaterka, której mocą jest "odbieranie" myśli innych ludzi.

Konkludując, polecam bardzo, a może nawet jeszcze bardziej! Ta seria, bo już wiadomo, że następny tom musi być, to będzie petarda, jak pisałem na wstępie.

PS
I jak ona jest pięknie wydana! Oprawa graficzna jest tak samo dobra jak treść. Brawa dla ilustratorki Wioletty Herczyńskiej i wydawnictwa Mięta!


Za egzemplarz do recenzji dziękuję autorce!

Ależ to jest młodzieżowa petarda!

Nie ukrywałem nigdy, że Kasia kupiła mnie cyklem "Między światami", a dokładnie drugim tomem, a nie znoszę urban fantasy. 😉 I kiedy na początku lektury okazało się, że "Wakacje pełne magii" to jest to samo uniwersum, no uśmiech zagościł na mojej twarzy. 😁 Znajomość trylogii "Między światami" nie jest wymagana, jeśli ktoś poczuł się w tym...

"Świetny debiut! Nie mogłam się oderwać. Na kolejne książki tej autorki czekam niecierpliwie."
- Anna Kańtoch

I ja się pod słowami Ani mogę podpisać. Muszę przyznać, że ciężko pisać bez spoilerów, a rzecz, która mi się podobała byłaby spoilerem, tak że kilka słów spróbuję złożyć tak, żeby nie psuć wam zabawy.
Po pierwsze przeczytałem w życiu mnóstwo kryminałów i wiem, że wszystko już było. Od lat patrzę na ten gatunek trochę pod innym kątem i Szantażystka wpisuje się w ten rodzaj kryminału, który lubię. Dostajemy mocną warstwę obyczajową, która wybija się ponad warstwę kryminalną. Ponadto bardzo dobrze i zrozumiale prowadzona fabuła, w której przy uważnym czytaniu, nie idzie się pogubić. Nie ma zalewu postaci, że w połowie niewiadomo kto jest kto, a historia pana Stasia ciągnie się przez dziesięć stron, żeby pan Stasio znalazł rzecz/trupa i nigdy się więcej na stronach powieści nie pojawił (if ya know what I mean 😉 Lipowo vibe).
Dobrze skonstruowane postacie, szczególnie podkomisarz Konrad Lis, który nie jest wszechwiedzącym i błyskotliwym detektywem, a postacią wiarygodną z bardzo ciekawym tłem prywatnym. Scena podczas nieformalnego przesłuchania podejrzanego była mocna i naprawdę świetnie napisana.
Druga główna bohaterka, czyli dziennikarka Anna Kaczmarek, może na początku wydawać się irytująca, ale jej historia też jest dobra.
Kolejna rzecz, na którą patrzę, to krzaki fabularne. I ich, dzięki dowolna siła wyższo, też nie ma. Książka dzięki temu ma taką objętość, jaką preferuję przy kryminałach. Temat <cenzura>, który jest poruszony, jest ważnym tematem, szczególnie w mniejszych miejscowościach i ważne, żeby go grzać i uświadamiać ludzi, że jeśli ktoś chodzi do <cenzura> i się leczy, to nie znaczy, że jest <cenzura>.
Konkludując, Marta już trzykrotnie oczarowała mnie swoimi opowiadaniami, które już nie raz polecałem.
Szantażystka to dobry debiut, nie bez wad, ale na pewno stabilny. Z czystym sumieniem mogę go polecić, szczególnie jeśli kryminał z warstwą obyczajową was interesuje.

PS.
A wykorzystując Riders on the storm autorka zyskała u mnie +100 do wspaniałości. ❤️

"Świetny debiut! Nie mogłam się oderwać. Na kolejne książki tej autorki czekam niecierpliwie."
- Anna Kańtoch

I ja się pod słowami Ani mogę podpisać. Muszę przyznać, że ciężko pisać bez spoilerów, a rzecz, która mi się podobała byłaby spoilerem, tak że kilka słów spróbuję złożyć tak, żeby nie psuć wam zabawy.
Po pierwsze przeczytałem w życiu mnóstwo kryminałów i wiem, że...

Są takie książki, które zostają z nami na zawsze. Są takie książki, które wypalają w nas znamię.

Po "Bar dobrych ludzi" JR Moehringera sięgnąłem pierwszy raz w 2011 roku. Ta opowieść pomogła mi w tamtym czasie, ponieważ historia w niej zawarta jest tożsama w wielu miejscach z moimi przeżyciami. Przez wiele lat chciałem sięgnąć po nią ponownie, ale bałem się, że po takim czasie może się okazać, że wyidealizowałem ją w swojej głowie. Bałem się, że ja się zmieniłem i książka okażę się nie taka, jaką pamiętam. Miałem już tak z kilkoma filmami i książkami.
Do ponownego przeczytania zmotywował mnie film, który powstał na jej podstawie i który miałem nieprzyjemność obejrzeć. Nie ma on wiele wspólnego z książką i jest przykładem na to jak można zepsuć genialną historię.

Tak, ponownie mnie oczarowała, zmieszała, żeby na koniec zasmucić, a jednocześnie dać nadzieję.
"Bar dobrych ludzi" można nazwać dziennikami, wspomnieniami, powieścią autobiograficzną, ale to tylko semantyka. To jest po prostu świetna historia. Chociaż nie ma w niej szybkiej akcji, spektakularnych twistów itd. Ale kiedy się ją zacznie, to naprawdę trudno ją odłożyć.
Jest to opowieść o życiu, poszukiwaniu siebie i swojej tożsamości. Braku kontroli nad życiem i odzyskaniu jej.
Wiem, że wiele osób może nie dać rady jej przeczytać. Wymaga ona poświęcenia czasu i odkrywania powoli tej historii. Moehringer stworzył dzieło kompletne i absorbujące. Skłaniające do przemyśleń i zastanowienia się nad własnym życiem. Pozycję dla ludzi z pewnym doświadczeniem życiowym, ale i młodych, którzy mogą dzięki niej uniknąć niektórych kłopotów, jeśli tylko zechcą wyciągnąć z niej wnioski.

Są takie książki, które zostają z nami na zawsze. Są takie książki, które wypalają w nas znamię.

Po "Bar dobrych ludzi" JR Moehringera sięgnąłem pierwszy raz w 2011 roku. Ta opowieść pomogła mi w tamtym czasie, ponieważ historia w niej zawarta jest tożsama w wielu miejscach z moimi przeżyciami. Przez wiele lat chciałem sięgnąć po nią ponownie, ale bałem się, że po takim...