Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Konstrukcja noweli bliźniaczo podobna do "Czarnego kota", jednak tu nie ma opisów dręczenia zwierząt, więc siłą rzeczy czytało się o wiele przyjemniej

Konstrukcja noweli bliźniaczo podobna do "Czarnego kota", jednak tu nie ma opisów dręczenia zwierząt, więc siłą rzeczy czytało się o wiele przyjemniej

"Dlaczego nie Evans?" wniósł nieco powiewu świeżości do mojego zapoznawania się z twórczością Christie. Nie śledzimy tu bowiem intrygi z perspektywy panny Marple czy Herculesa Poirot, tylko dwojga młodych osób, dla których usiłowanie rozwikłania zagadki jest w zasadzie zabawą. Są niedoświadczeni, więc z jednej strony łatwiej się czytelnikowi z nimi utożsamić, a z drugiej sprawia to, że często błądzą, popełniają błędy, dają się wyprowadzać na manowce...
Sama intryga jest ciekawa, zaczyna się od hitchcockowskiego trzęsięnia ziemi, bo tym razem autorka nie każe czytelnikom długo czekać na trupa. Następnie jednak akcja zwalnia, by dopiero pod sam koniec wprowadzić wręcz sensacyjne elementy. Mimo że samo wyjaśnienie wydało mi się nieco przekombinowane, a mniej więcej od połowy autorka zapomina niemal zupełnie o jednym z bohaterów (tym najmłodszym), to odpowiedź na tytułowe pytanie mnie usatysfakcjonowała.
Przy okazji polecam też ekranizację od Hugh Lauriego, która przyjemnie zdynamizowała ten kryminał, i wniosła do niego sporo brytyjskiego humoru.

"Dlaczego nie Evans?" wniósł nieco powiewu świeżości do mojego zapoznawania się z twórczością Christie. Nie śledzimy tu bowiem intrygi z perspektywy panny Marple czy Herculesa Poirot, tylko dwojga młodych osób, dla których usiłowanie rozwikłania zagadki jest w zasadzie zabawą. Są niedoświadczeni, więc z jednej strony łatwiej się czytelnikowi z nimi utożsamić, a z drugiej...

Kryminały Agathy Christie nie należą zwykle do dynamicznych, wartka akcja ustępuje miejsca skrupulatnej dedukcji, tu jednak fabuła rozwija się wyjątkowo powoli. Byłem mniej więcej po przeczytaniu jednej trzeciej, gdy uświadomiłem sobie, że tu nie ma nawet żadnych poszlak. I faktycznie Christie nigdzie się nie spieszy. Czuć, że starszą panią jest nie tylko główna bohaterka, ale i sama autorka, bowiem to jedna z ostatnich książek królowej kryminału. Przejawia się to nie tylko w wolnym tempie, ale i w licznych powtórzeniach. Nie ma szansy zgubić się w tej fabule, bo nawet jeśli jakiś szczegół zostanie przeoczony, autorka już zadba o to, by kilkakrotnie o nim przypomnieć w kolejnych rozmowach bohaterów.
Plusem niewątpliwie jest nieszablonowy punkt wyjścia - panna Marple rozwiązuje śledztwo niejako wypełniając testament swojego znajomego, długo jest jak dziecko we mgle brodząc po omacku, szukając nie wiadomo czego. Do minusów zaliczyłbym natomiast bardzo niepokojące uwagi dotyczące gwałtów. Można odnieść wrażenie, że Christie traktowała to przestępstwo zdumiewająco łagodnie.

Kryminały Agathy Christie nie należą zwykle do dynamicznych, wartka akcja ustępuje miejsca skrupulatnej dedukcji, tu jednak fabuła rozwija się wyjątkowo powoli. Byłem mniej więcej po przeczytaniu jednej trzeciej, gdy uświadomiłem sobie, że tu nie ma nawet żadnych poszlak. I faktycznie Christie nigdzie się nie spieszy. Czuć, że starszą panią jest nie tylko główna bohaterka,...