Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kraje takie jak Tajlandia, Brazylia, Pakistan, Mauretania, Indie itp. kojarzą się większości z nas z ciekawą kuchnią, architekturą, przyrodą, a może nawet z technologią (np. Aditya L-1 lub Embraer). Niestety w tych, i wielu innych krajach, wyzysk i odbieranie ludziom wolności kwitnie.

W książce czytamy o współczesnym niewolnictwie – to jest niewoli, która ograbia człowieka z jego godności, narusza jego sferę bezpieczeństwa, zdrowia i intymności. Czyni go bezwolnym – zagraża życiu. Staje się chronicznym stanem pogłębianym przez klimat, kulturę, analfabetyzm, religię, choroby, niewiedzę, pazerność itp. Dowiadujemy się tu, o nieludzkim traktowaniu oraz ekonomicznym uzależnieniu wywoływanym poprzez drakońskie metod zadłużania najbardziej bezbronnych. Oto stan będący normą w świecie bezpardonowej rywalizacji, w zglobalizowanej gospodarce wyniszczającej naszą Planetę. Tak tworzy się bogactwo międzynarodowych firm i tak eksternalizuje się koszty, by krajom ludzi białych żyło się lepiej. Lecz jak nam się żyje? Czy i my nie jesteśmy marionetkami globalnego rynku? Czy nie jesteśmy niewolnikami kredytów, pracodawców, polityków, producentów… Np. zastanówmy się, jaki start mają młodzi ludzie, choćby w Portugalii, Hiszpanii, czy Polsce? Czy mają szansę na własne mieszkanie, jakąś rodzinę, życie… dzieci? Czy usamodzielnią się przed czterdziestką, zwłaszcza bez pomocy rodziców? Do czego to prowadzi i kto na tym korzysta? Czy nie korporacje, banki, wielkie molochy, wąska grupa właścicieli?

Dane w książce nie są świeże, ale pokazują skalę oraz wskazują na globalny trend. W opisach pełnych szczegółów dominuje praca ponad siły, bez prawa do urlopu, zwolnienia zdrowotnego, czy poszanowania zasad higieny i bezpieczeństwa. Niewolnicy nie mają szans wyjść ze spirali żądań swych panów, muszą tkwić w kieracie pokoleniowo i poddawać się woli oraz kaprysom właścicieli. Mechanizm jest tu podobny do tego, czym spętuje się ludzi w sekcie lub w grupie destrukcyjnej, tyle że nieco inne stosuje się środki perswazji. Tak tworzy się podporządkowanie i marazm, tak tworzy się niewolnika.

Książka jest bardzo smutna, ale pokazuje prawdziwe oblicze świata. Tak żyją ludzie! I taki jest świat. Prawa człowieka, to luksus dla nielicznych… Po części – to wszystko – cały ten schemat, ma, moim zdaniem, ciekawe i nie wprost dostrzegalne elementy wspólne do tego o czym wspominały książki: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5104369/ruinerwold-ucieklem-z-sekty-mojego-... oraz https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5095098/spowiedz-scjentologa-byly-lider-sek... – tak trzyma się bliźnich za mordę, a więc więzi całe społeczeństwa; i tak ludzi dla kaprysu i zysku nielicznych zmusza do niewolniczej pracy za miskę strawy. Raz jest to sekta, a drugim razem jest to system ekonomiczny. Różnica nie jest duża.

Kraje takie jak Tajlandia, Brazylia, Pakistan, Mauretania, Indie itp. kojarzą się większości z nas z ciekawą kuchnią, architekturą, przyrodą, a może nawet z technologią (np. Aditya L-1 lub Embraer). Niestety w tych, i wielu innych krajach, wyzysk i odbieranie ludziom wolności kwitnie.

W książce czytamy o współczesnym niewolnictwie – to jest niewoli, która ograbia...

Książkę dostałam od koleżanki. Zapytała się, czy znam tę panią. Nie znałam. Okazuje się, że jest to Królowa Życia. Ha-ha... cóż za bóstwo!

Niestety Dagmara Kaźmierska straciła ostatnio wiele, choćby kontrakt ze stacją Polsat. To efekt wypłynięcia na jaw faktów, które dalekie są od przyzwoitości lub jakiejkolwiek etyki. To, że ta osoba zaistniała w mediach to skandal.

A sam tekst, to byle-książka oparta o "mondrości" bliskie tajemnicom polszynela. Elokwencja miesza się tu ze słowotokiem i pismactwem - grafomaństwem. Z tekstu ewidentnie wyziera smrodek narcyzmu. A na domiar złego autorka sam sobie zaprzecza, jest niespójna i egotyczna. Wyznaje filozofię Kalego. Jej życie, to pasmo jakiejś masakry. Oszukiwała, kłamała, kręciła…

Najistotniejsze jest jednak to, że była żoną gangstera i prowadziła z nim, o zgrozo, agencję towarzyską, gdzie pastwiła się nad kobietami. W 2009 roku została skazana za „działanie w zorganizowanej grupie przestępczej, stręczycielstwo, sutenerstwo i zmuszanie młodych kobiet do prostytucji”. A w książce o tym niemal cisza! Mamy za to tyle o talentach, samouwielbieniu i materialnych cudeńkach, że rzygać się chce. Kuriozum... i tyle! O czym to jest?

Coś okropnego!!! Jak można coś takiego wydawać?

Książkę dostałam od koleżanki. Zapytała się, czy znam tę panią. Nie znałam. Okazuje się, że jest to Królowa Życia. Ha-ha... cóż za bóstwo!

Niestety Dagmara Kaźmierska straciła ostatnio wiele, choćby kontrakt ze stacją Polsat. To efekt wypłynięcia na jaw faktów, które dalekie są od przyzwoitości lub jakiejkolwiek etyki. To, że ta osoba zaistniała w mediach to skandal.

A...

Książka ma jakiś wspólny mianownik z czytanym przeze mnie CHROBOTEM – Tomasza Michniewicza, a także z UCIECZKA OD BEZRADNOŚCI – Tomasza Stawiszyńskiego. Autor NIE PRZECZYTASZ TEGO W BAJKACH odważnie konfrontuje czytelnika z trudnymi, nieupiększonymi aspektami życia Homo Sapiens. Podkreśla, że każde doświadczenie – zarówno radość, jak i trauma wpływa na naszą ocenę sytuacji – zmienia nasz punkt odniesienia, naszą hierarchię wartości oraz to, kim jesteśmy. Obecnie, kultura życia odbiega znacząco od tego, co było paradygmatem dla naszych rodziców lub dziadków. Dziś raczej kreujemy, udajemy, odzieramy swoją prywatność i grzęźniemy w niedojrzałościach – żyjemy mrzonkami; fikcją, baśniami. Liczy się to jak nas widzą inni oraz jak bardzo jesteśmy popularni. Nie dajemy sobie zbytnio prawa do bycia zmęczonymi, bezradnymi, nieatrakcyjnymi, smutnymi, wściekłymi. Wszyscy chcą mieć życie jak z katalogu. Żądają szczęścia, miłości, zdrowia… Chcą być naj… i to we wszystkim, i na każdym polu, w każdej dziedzinie – zarówno w kwestiach osobistych jak i zawodowych. Tymczasem życie to brak stabilności, konsumpcja własnego czasu, tworzenie ujemnego bilans zysków i strat, plątanina stref wpływu, interesów i zależności, ruchome piaski niewiedzy, rozlewiska szamba, ukryte potrzaski i ciemne zaułki. Uznanie własnej bezradności wobec pewnych faktów i spraw jest potrzebne dla własnego dobra lub choćby zrównoważonej higieny psychicznej. Nie wszystkie tematy, sprawy, zawiłości dają się prosto rozstrzygnąć. Nie z każdej sytuacji jest wyjście. Są problemy nierozwiązywalne – rzeczy, których nie usuniemy i z którymi żyć nam przyjdzie może nawet do końca dni naszych. Pewnych zdarzeń nie da się również odzobaczyć, czy puścić w niepamięć, ot tak. Krzywda, niesprawiedliwość, samotność, gorycz, trauma… to elementy życia. Takie ono jest. Lepiej po prostu mieć tego świadomość, niż żyć mrzonkami i być hiperoptymistą. Zwyczajnie, możemy trwać i doświadczać będąc wdzięcznymi za to, co mamy pozostając realistami. Godzić się z nieuniknionym. I kształtować siebie.

Nawet jeśli jesteśmy pokiereszowani, jest jeszcze coś co pozwala nam żyć dalej. Nadzieja umiera ostatnia. Zawsze mamy prawo być: ludzcy, delikatni, wrażliwi. Gdy dochodzi do katastrofy nie warto tłumić uczuć, grać… można, a nawet trzeba uronić łzę, spuścić głowę, posiedzieć w smutku, przeczekać. Okoliczności niekiedy mogą nas mile zaskoczyć. Dla tych momentów warto żyć. Świat nie jest od tego, by spełniać nasze marzenia… ale i one mogą się ziścić :)

Książka ma jakiś wspólny mianownik z czytanym przeze mnie CHROBOTEM – Tomasza Michniewicza, a także z UCIECZKA OD BEZRADNOŚCI – Tomasza Stawiszyńskiego. Autor NIE PRZECZYTASZ TEGO W BAJKACH odważnie konfrontuje czytelnika z trudnymi, nieupiększonymi aspektami życia Homo Sapiens. Podkreśla, że każde doświadczenie – zarówno radość, jak i trauma wpływa na naszą ocenę sytuacji...