Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To jedna z tych powieści, po którą większość sięga po obejrzeniu serialu więc wyobraźnia jest już zaprogramowana:) Ale historia wygląda tu bardzo podobnie ponieważ serial nakręcono wiernie w stosunku do pierwowzoru literackiego. O dziwo, miałem wrażenie, że dzieciństwo Beth w sierocińcu, w powieści przemyka szybciej niż w filmie i mocniej skoncentrowane jest wokół jej szachowej pasji. To dla mnie dobra wiadomość, bo akurat ta część filmu nieco mnie nudziła. A samo Methuen wydaje się nieco bardziej opresyjne.

Nie jestem szachistą więc obawiałem się trochę dość drobiazgowo relacjonowanych posunięć w rozgrywanych partiach szachowych. Niesłusznie. Jakimś cudem jest w tym naprawdę sporo dramaturgii nawet dla laika. Przypuszczam jednak, że ktoś biegle poruszający się w meandrach gry w szachy znajdzie w tym jeszcze więcej satysfakcji niż ja.

znienacka.com.pl

To jedna z tych powieści, po którą większość sięga po obejrzeniu serialu więc wyobraźnia jest już zaprogramowana:) Ale historia wygląda tu bardzo podobnie ponieważ serial nakręcono wiernie w stosunku do pierwowzoru literackiego. O dziwo, miałem wrażenie, że dzieciństwo Beth w sierocińcu, w powieści przemyka szybciej niż w filmie i mocniej skoncentrowane jest wokół jej...

Pomysł „Nieśmiertelników” jest na tyle fascynujący, że wręcz rzuciłem się na tę lekturę. Świat ogarnia kolejna epidemia, tym razem ludzkość musi zmierzyć się z wirusem nieśmiertelności. Biologiczny proces starzenia zatrzymuje się, ludzie przestają umierać z przyczyn naturalnych. Kto jest w tym momencie trzydziestolatkiem, biologicznie pozostanie nim na zawsze, niestety pięciolatek biologicznie również zawsze będzie pięciolatkiem mimo, że jego rozwój intelektualny postępuje normalnie. Opuścić ziemski padół można już tylko w wyniku wypadku, działania osób trzecich lub samobójstwa. Historia zaczyna biec w roku 2025 i co pięć, sześć stron przesuwa się o kolejny rok żeby dobrnąć do finału w 2076 roku. Na tej przestrzeni czasu śledzimy losy Jakuba, jego rodziny i znajomych. Poznajemy go jako cynicznego, bezwzględnego i wpływowego polityka rządzącej partii, ale w ciągu 51 lat sporo się w jego życiu zmieni. Obserwując Jakuba, obserwujemy toczącą się historię Polski i świata w tych niecodziennych warunkach. Widzimy jaki wpływ na ludzką psychikę, na sposób myślenia, działania, motywacje ma epidemia nieśmiertelności.

Książka wciąga choć z tego pomysłu można było i należało wyciągnąć znacznie więcej. Łatwo się zorientować, że Migalski bardzo chciałby być Michaelem Houellebecq'iem ale niestety nim nie jest. Z jednej strony brakuje mu talentu, z drugiej koncepcja powieści, w której czas pędzi do przodu jak szalony, nie pozostawia miejsca ani na rozważania filozoficzne ani na to by zbudować psychologiczną głębię. Można jedynie prześlizgnąć się po temacie i zasygnalizować problemy. Ale jest tu słynny Houellebecqowski pesymizm, zgorzknienie, dekadencja, libertynizm, niewybredny język, zwłaszcza na początku powieści kiedy doświadczamy politycznej kuchni. Skojarzenia z „Uległością”, „Serotoniną”, „Cząstkami elementarnymi” są tutaj jednoznaczne, tyle, że nie układa się to w arcydzieło literackie. To co u Houellebecqa jest wyrafinowane, u Migalskiego jest niestety prostackie. Ale sam temat wydaje mi się na tyle atrakcyjny, że warto tę książkę przeczytać.

znienacka.com.pl

Pomysł „Nieśmiertelników” jest na tyle fascynujący, że wręcz rzuciłem się na tę lekturę. Świat ogarnia kolejna epidemia, tym razem ludzkość musi zmierzyć się z wirusem nieśmiertelności. Biologiczny proces starzenia zatrzymuje się, ludzie przestają umierać z przyczyn naturalnych. Kto jest w tym momencie trzydziestolatkiem, biologicznie pozostanie nim na zawsze, niestety...

Nowa biografia Nienackiego, pióra Jarosława Molendy, wbrew zapowiedziom nie jest książką odkrywczą. Prawie wszystko co w niej znajdziemy wiadomo od dawna. Co najmniej 90% objętości książki jest kompilacją wypowiedzi i cytatów pochodzących z rozmaitych źródeł, komentarzy autorskich jest naprawdę niewiele.

To co autor wyciąga z tych źródeł układa się w spójną opowieść o Nienackim, choć jest to opowieść ze z góry założoną tezą. W przypadku faktów biograficznych trudno mieć do niego pretensję, że bazował na wiedzy zawartej w wywiadach, artykułach prasowych i innych źródłach pisanych, bo dzisiaj już niestety trudno dotrzeć do świadków tamtych czasów. Natomiast zastosowanie tej samej metody w przypadku oceny twórczości Nienackiego to już zupełnie inna sprawa. Razi mnie, że opinii własnych autora jest tu jak na lekarstwo.

Stosunek Molendy do Nienackiego jest mieszaniną niechęci (której nie kryje) oraz podziwu dla jego literackich osiągnięć i umiejętnej autokreacji (co podkreśla). Stąd wybór opinii, z których korzysta często dobrany jest tendencyjnie. Nie podobają mi się również drobne manipulacje, których autor dopuszcza się po to by opisywane fakty zyskały bardziej sensacyjny charakter i pasowały do narracji, którą sobie założył. Nadinterpretuje, zmienia akcenty, żarty i anegdoty podaje jako informacje zupełnie serio, co zmienia ich wydźwięk. Chętnie opiera się na plotkach. Każda taka manipulacja z osobna jest drobiazgiem ale wszystkie razem budują wypaczony obraz. W swoich zapędach żeby koniecznie dokopać Nienackiemu, Molenda przekracza niekiedy granice śmieszności.

Książka ma ładną szatę graficzną, jest bogato ilustrowana i bardzo przyzwoicie wydana staraniem wydawnictwa Prószyński i S-ka.

Więcej na: znienacka.com.pl

Nowa biografia Nienackiego, pióra Jarosława Molendy, wbrew zapowiedziom nie jest książką odkrywczą. Prawie wszystko co w niej znajdziemy wiadomo od dawna. Co najmniej 90% objętości książki jest kompilacją wypowiedzi i cytatów pochodzących z rozmaitych źródeł, komentarzy autorskich jest naprawdę niewiele.

To co autor wyciąga z tych źródeł układa się w spójną opowieść o...