Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No nie. "Życie seksualne kanibali" było książką zabawną i ciekawą, a "Na haju do raju" to jakieś nudne nieporozumienie. Być może dlatego, że na Vanuatu autor żyje jako expat, a nie regularny mieszkaniec, ale podczas gdy człowiek po lekturze "Życia..." coś tam o życiu na Kiribati wie, tak po tej publikacji - nic, poza tym, że Vanuatu oblegane jest przez niegrzecznych ekspatów i że działanie kavy jest wspaniałe. Gdzieś tam po drodze na 20 stron zagościło Fiji, ale nowo narodzony syn ze zrozumiałych względów jest ważniejszy.
Szkoda czasu.

No nie. "Życie seksualne kanibali" było książką zabawną i ciekawą, a "Na haju do raju" to jakieś nudne nieporozumienie. Być może dlatego, że na Vanuatu autor żyje jako expat, a nie regularny mieszkaniec, ale podczas gdy człowiek po lekturze "Życia..." coś tam ...

Rozwiń

Zwiń

Ej, kto zna i może polecić fajną książkę o Oceanii? Taką, która nie będzie miała rasistowskich odzywek, która nie będzie trąciła myszką ani kropielnicą, której autor lub autorka nie będą skakać po tematach, w której będą mieli do powiedzenia coś więcej niż "przyjechałem, gorąco, biednie/bogato, spotkałem innego Polaka"?

Ej, kto zna i może polecić fajną książkę o Oceanii? Taką, która nie będzie miała rasistowskich odzywek, która nie będzie trąciła myszką ani kropielnicą, której autor lub autorka nie będą skakać po tematach, w której będą mieli do powiedzenia coś więcej niż "przyjechałem, gorąco, biedn...

Rozwiń

Zwiń

Miałam cichą nadzieję, że tylko w Polsce wydawnictwom o uznanej pozycji i renomie zdarza się wypuszczać gnioty, ale niestety nie - ta publikacja wydana przez Tuttle jest tego dowodem.

Edytorsko i typograficznie jest bez zarzutu, ale treść... Dlaczego ten niegrzeczny, obraźliwy gniot ukazał się w druku?

Książka ta jest wyjątkowo przykra przede wszystkim dlatego, że koncentruje się nie na sumo, ale na autorze: na jego niemożliwym bólu pewnej części ciała, że inni zagraniczni fani sumo są zafiksowani na technicznych detalach sportu, co jest niepoważne (chyba że robi to sam autor, wtedy jest spoko), na jego postrzeganiu zawodników (na ogół niewykształceni, mało elokwentni), na tym, jak nazywa sobie zawodników, żeby nie potykać się o ich podobnie brzmiące przydomki (jakimś dziwnym trafem zauważa w nich mało sympatyczne cechy), na tym, że sumo jest źle zorganizowane i że on ma lepsze pomysły, bo obecna organizacja jest skostniała i feudalna, a w wielu wypadkach niesprawiedliwa oraz tego, jak mu przeszkadza bufonada i fasadowość sumo, ewentualnie jak mu okropnie przeszkadza, że wokół sumo budowana jest otoczka sportu trudnego, wymagającego i uświęconego tradycją.

I teraz tak - ta książka miałaby potencjał, gdyby te rzekomo dowcipne i skrzące się intelektem enuncjacje dyskretnie usunąć. Ta książka bardzo by też zyskała na wartości, gdyby autor zauważył, że to, co tak mu przeszkadza w fanach sumo, jest typowe dla większości fanów i sportu jako zjawiska kulturowego. Przy okazji, wydaje mi się dość kuriozalne piętnowanie fetysza danych i statystyk, żeby poświęcić kilkanaście stron niemożebnie nudnej analizie swojego własnego systemu rankingowego służącego do rozgrywania wymyślonych walk.

Autor oczywiście okropnie zżyma się na frazesy typu "sumo uosabia ducha Japonii", a tymczasem paradoksalnie jego wywody bardzo mocno tę tezę potwierdzają - długa tradycja, miejscami troszkę poprawiona i podkolorowana, słabość do rytuałów i gestów, hierarchiczna struktura, swoja własna logika i sprawiedliwość (polecam lekturę porównawczą książek o sumo pod kątem zagadnienia ustawiania walk).
Jedyne, co ratuje tę książkę, to kilka szczegółów, na przykład dotyczących "drabinki" turniejowej i trudności, z jakimi mierzą się zawodnicy w randze powyżej maegashiry, których nie znalazłam nigdzie indziej.
Całą resztę można sobie odpuścić.

Miałam cichą nadzieję, że tylko w Polsce wydawnictwom o uznanej pozycji i renomie zdarza się wypuszczać gnioty, ale niestety nie - ta publikacja wydana przez Tuttle jest tego dowodem.

Edytorsko i typograficznie jest bez zarzutu, ale treść... Dlaczego ten niegrzeczny, obraźliwy gniot ukaz...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli nie masz cierpliwości przebijać się przez wikipedię i jej dziesiątki łączy do innych artykułów, ta niewielka, ale treściwa książeczka odpowiada na większość pytań o sumo - począwszy od tego, jak przebiega typowa walka i krótkiego opisu technik, aż do historii sportu, jego przyszłości i... zdrowia rikishi.

Jeśli nie masz cierpliwości przebijać się przez wikipedię i jej dziesiątki łączy do innych artykułów, ta niewielka, ale treściwa książeczka odpowiada na większość pytań o sumo - począwszy od tego, jak przebiega typowa walka i krótkiego opisu technik, aż do historii sportu, jego przyszłości...

Rozwiń

Zwiń

Po majowym turnieju sumo w Osace przepadłam - myślałam, że to sport, który nie ma nic do zaoferowania, a emocje były takie, że jakoś zrozumiałam, czemu wydarzenie było wyprzedane od pierwszego do ostatniego dnia.

Siłą rzeczy zabrałam się więc za jedyną polską pozycję, która opisuje sumo... no i cóż. Yobidashi to "pomagacz", który w czasie turnieju i poza nim zamiata przestrzeń wokół doyo, dba o podaż soli, przekazuje nagrody sędziemu i wywołuje zawodników. Odpowiedzialne, ale jakoś... nie kojarzy się z prestiżem, prawda?

Z tego powodu uważam, że lektura tej książki dałaby mi więcej satysfakcji, gdybym wiedziała coś więcej o sumo i mogła osadzić wszystkie te frapujące szczegóły i smaczki w jakimś kontekście.
Niestety, kontekstu dzięki tej książce można złapać niewiele, również dlatego - co słusznie zauważyła Ola w recenzji niżej - że zabrakło tu redakcji i to już na poziomie japońskiego wydawcy.

Książka jest chaotyczna, autor odbiega od tematu, wikła się w dygresje, sygnalizuje, że do tematu wróci później i faktycznie, wraca po kilka razy w przypadkowych miejscach wywodu - co to ma być?
Polskiemu tłumaczeniu poza tym zabrakło i redakcji naukowej (może jakieś przypisy?), i redakcji technicznej, i porządnej korekty.
Podwójna szkoda, bo książka miała potencjał.

Po majowym turnieju sumo w Osace przepadłam - myślałam, że to sport, który nie ma nic do zaoferowania, a emocje były takie, że jakoś zrozumiałam, czemu wydarzenie było wyprzedane od pierwszego do ostatniego dnia.

Siłą rzeczy zabrałam się więc za jedyną polską pozycję, która opisuje sumo....

Rozwiń

Zwiń

Bardzo nieprzyjemna Wielkanoc sprawia, że człowiek nabiera ochoty na coś solidnego, staroświeckiego, kojarzącego się ze stabilnym, godnym i uregulowanym życiem wiejskim, a co może być lepszego, niż wybór listów do redakcji znanego czasopisma Country Life?

Mamy tu wszystko, co kojarzy się z "przedwojenną angielskością": szczypta ekscentryczności połączona z solidnymi tradycjami, kultywowanie ustalonego trybu życia przy jednoczesnej ciekawości świata, ironiczny brytyjski humor połączony z dystansem do siebie. Czytelnicy piszą listy o wszystkim: o historii swoich miejscowości i lokalnych osobliwościach, o problemach codziennego życia (czy pies nauczony przynosić piłki golfowe "pracując" w niedzielę łamie przykazanie, aby dzień święty święcić?), dzielą się obserwacjami świata, doradzają innym czytelnikom.

Książeczka ta, przepięknie zresztą wydana, nie jest szczególnie długa i jest to jej duża zaleta. Po pierwszych 70 stronach listy stają się trochę monotonne, ich treść nie zawsze jest też porywająca. To, co jest w niej urocze, to staroświecka grzeczność autorów i autorek - pod tym względem Country Life nie zawodzi.

Bardzo nieprzyjemna Wielkanoc sprawia, że człowiek nabiera ochoty na coś solidnego, staroświeckiego, kojarzącego się ze stabilnym, godnym i uregulowanym życiem wiejskim, a co może być lepszego, niż wybór listów do redakcji znanego czasopisma Country Life?

Mamy tu wszystko, co kojarzy się...

Rozwiń

Zwiń

I znowu - czy bohaterkom nie byłoby łatwiej w życiu, gdyby pogadały szczerze, czego oczekują i jakie mają plany, zamiast zastanawiać się, o co chodzi tej drugiej i co ona czuje?

Poza tym jest słodko i kjutnie, nieporadność bohaterek i wzrusza, i bawi, i rozczula. Pojawiają się też poważniejsze tematy dotyczące przyszłości bohaterek - i żeby nie spoilerować powiem wam tylko, że jak skończyłam czytać, to poszłam się do żony przytulić :)

I znowu - czy bohaterkom nie byłoby łatwiej w życiu, gdyby pogadały szczerze, czego oczekują i jakie mają plany, zamiast zastanawiać się, o co chodzi tej drugiej i co ona czuje?

Poza tym jest słodko i kjutnie, nieporadność bohaterek i wzrusza, i bawi, i rozczula. Pojawiają się też poważn...

Rozwiń

Zwiń