Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W związku iskrzy. Ona o nim: "mimoza". On do niej: "w tobie brak kobiecości".

"Dziś siedzę w spelunie portowej, w ręku czuję obrzydliwy kształt kieliszka i czuję odór alkoholu. Topię resztki swego romantyzmu. (...) A moglibyśmy być razem, moglibyśmy się z siebie cieszyć, moglibyśmy wyjeżdżać nad morze, iść przez góry, mógłbym Cię trzymać teraz za rękę, mógłbym Cię całować. A tymczasem czas ucieka, wspomnienia się zacierają, między nami setki kilometrów. Ty tam, ja tu - bo ty kaktus, a ja mimoza?"

"Kiedy rok temu - szedłem do Ciebie do Liliputki, nie zastanawiałem się nad niczym. Wszystko było mi całkowicie obojętne. To samo, kiedy - posyłałem bzy...Tak wtedy musiało być. I to miało szalony urok, to było zgodne z moim własnym ja. I dziś ten urok nie przeminął - może się nawet spotęgował - tylko przybrał inne, zupełnie inne barwy, które trzeba umieć rozróżnić."

Wieczory spędza samotnie: "I przyznam Ci się szczerze, że czuję się źle. Piszesz mi, że Ci smutno za nami, wierzę Ci. Mnie jakoś pusto tu bez Ciebie. Miasto straciło urok i po Karmelickiej już nie ma sensu chodzić - więc jeżdżę tramwajem."

Inauguracja roku akademickiego 1949/1950 odbywa się z wielką pompą. Krakowska Państwowa Szkoła Dramatyczna uzyskuje status wyższej uczelni. Od teraz nazywa się Państwowa Wyższa Szkoła Aktorska. Naukę wydłużono o rok - z trzech do czterech lat. W uroczystości biorą udział władze miejskie, krakowscy notable i artyści, dyrekcja szkoły i grono pedagogiczne.
Zgodnie z duchem czasu przemówienie wygłasza też murarz sprowadzony z budowy Nowej Huty.
Kończy mowę: "Wiemy, że trzeba mieszkań, bo kraj jest zrujnowany. Jak się do tego weźmiemy - my, murarze i wy, cyrkowcy - to razem zbudujemy wspaniałą Polskę".
"Cyrkowcy" starszego pokolenia zachowują powagę. Młodzi tłumią śmiech, zwłaszcza gdy murarz wyciąga pęto kiełbasy i dorzuca: "Wiem, że wam ciężko w tym mieście. Ja jestem ze wsi, w mieście zarabiam, a w domu świnkę sobie jeszcze odchowam".

Czyta jej Małego Księcia. Zastanawiają się, czy na planecie B-612 baranek zjadł różę i czy rzeczywiście człowiek staje się na zawsze odpowiedzialny za to, co oswoił. Oglądają razem włoskie filmy - Cud w Mediolanie i Złodziei rowerów Vittoria De Siki. W baśniowych włoskich filmach biedacy potrafią cieszyć się drobnymi rzeczami, takimi jak zachód słońca, melodia katarynki i kolorowe baloniki. Barbara Lerczak: "Kiedyś Zbyszek odprowadził mnie, pożegnał się i odszedł. Poszłam do pokoju, umyłam i zakręciłam włosy, włożyłam szlafrok i wtedy weszła portierka, mówiąc, że ktoś na mnie czeka na dole. Zbiegłam szybko w tym niezbyt reprezentacyjnym stroju. Okazało się, że to Zbyszek: >Słuchaj, zapomniałem ci powiedzieć, że cię kocham.< I odszedł, już go nie było."

"Byliśmy potwornie, nieludzko sentymentalni sentymentalnością nie do podrobienia. Ozdobna rzewność panowała między kobietami i mężczyznami, a także między przyjaciółmi. (...) dorosły mężczyzna, który nie miał pluszowego misia, po prostu nie mógł się pokazać w towarzystwie."
- Nie mieliśmy prawdziwego dzieciństwa, no bo kiedy? - tłumaczy mi Mieczysław Kochanowski, urbanista, członek Bim-Bomu. - Najpierw była wojna, potem parę lat powojennej biedy i stalinizm. Kiedy się skończył, młodość była wprawdzie przed nami, ale dzieciństwo minęło. Być może Zbyszek miał czulsze receptory. Ale nie >Stary Polak z tako nisko dużo dupo<,bo nie wymawiał samogłosek nosowych. Był wspaniały, pięknie spontanicznie przemawiał, trudno było go nie lubić. Miał takie słynne powiedzenie, gdy coś mu się podobało, ktoś dobrze zagrał: >Ja cię o dwunastej w południe pod kościołem Mariackim w dupę za to pocałuję<. Ten komplement to był największy zaszczyt. Mnie udało się go usłyszeć kilka razy".

W związku iskrzy. Ona o nim: "mimoza". On do niej: "w tobie brak kobiecości".

"Dziś siedzę w spelunie portowej, w ręku czuję obrzydliwy kształt kieliszka i czuję odór alkoholu. Topię resztki swego romantyzmu. (...) A moglibyśmy być razem, moglibyśmy się z siebie cieszyć, moglibyśmy wyjeżdżać nad morze, iść przez góry, mógłbym Cię trzymać teraz za rękę, mógłbym Cię całować....

Dobrze być razem w dojrzałym związku, ale ta baza, która pozwala przejść w życiu kolejne straty, polega również na siedzeniu w kącie i mierzeniu się z tym w samotności. Umieramy sami. Niezależnie od tego, jak bardzo bliska była czy nadal jest druga osoba. W każdym z nas jest dość istotny obszar tajemnicy i odrębności. Nawet jakby się bardzo chciało, to się nie wpuści tam drugiej osoby. W hiszpańskim jest na to słowo "incommunicado" - obszar nieprzekazywalny.

Dobrze być razem w dojrzałym związku, ale ta baza, która pozwala przejść w życiu kolejne straty, polega również na siedzeniu w kącie i mierzeniu się z tym w samotności. Umieramy sami. Niezależnie od tego, jak bardzo bliska była czy nadal jest druga osoba. W każdym z nas jest dość istotny obszar tajemnicy i odrębności. Nawet jakby się bardzo chciało, to się nie wpuści tam...

Ludziom zdaje się, że zakochując się, uzyskują pełnię? Platoniczne zjednoczenie dusz? Szczerze wątpię. Uważam, że właśnie do tego momentu trwamy w pełni. Miłość powoduje w nas pęknięcie. Byłeś całością - i nagle pękasz, otwierasz się. Ona była tym obcym ciałem wprowadzonym w twoją pełnię. A ty przez półtora roku usiłowałeś to obce ciało przyswoić. Ale nigdy nie odzyskasz pełni, dopóki go z siebie nie wyrzucisz. Albo się go pozbędziesz, albo wchłoniesz je przez własne wynaturzenie. I to właśnie uczyniłeś, i to własnie doprowadziło cię do obłędu. [...]
Przywiązanie rujnuje nas, jest naszym wrogiem. Joseph Conrad: Kto tworzy więzy, jest zgubiony. To absurd, żebyś tu siedział i wyglądał, jak wyglądasz. Zakosztowałeś tego. Nie wystarczy? Wszystkiego można jedynie zakosztować. Tylko to jest nam dane w życiu, tylko to jest nam dane z życia. Posmak. Nic więcej.

Ludziom zdaje się, że zakochując się, uzyskują pełnię? Platoniczne zjednoczenie dusz? Szczerze wątpię. Uważam, że właśnie do tego momentu trwamy w pełni. Miłość powoduje w nas pęknięcie. Byłeś całością - i nagle pękasz, otwierasz się. Ona była tym obcym ciałem wprowadzonym w twoją pełnię. A ty przez półtora roku usiłowałeś to obce ciało przyswoić. Ale nigdy nie odzyskasz...