Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bo po wschodniej granicy jest niebo. No błagam.

Bo po wschodniej granicy jest niebo. No błagam.

Autor pisze w sposób dosyć ciekawy, zwłaszcza interesująco opisuje życie codzienne i elementy kultury, niestety odkrycia geograficzne i bankowość są przedstawione odstraszająco :( A szkoda, bo przemiany ówczesnej epoki pod tym względem były pouczające. Książka polecona przez wykładowcę na uniwersytecie i wbrew pozorom nie jest nudna, także będzie dobra dla osób mających trochę czasu (dosyć gruba!) i chęci na zapoznanie się z dorobkiem renesansu.

Autor pisze w sposób dosyć ciekawy, zwłaszcza interesująco opisuje życie codzienne i elementy kultury, niestety odkrycia geograficzne i bankowość są przedstawione odstraszająco :( A szkoda, bo przemiany ówczesnej epoki pod tym względem były pouczające. Książka polecona przez wykładowcę na uniwersytecie i wbrew pozorom nie jest nudna, także będzie dobra dla osób mających...

,,Chodzi o to, że życie trzeba wytrzymać i przeżyć. Tylko jak przeżyć? - oto jest
problem. Codzienna praca, obowiązki - to nic trudnego. Zostanę sędzią pokoju jak Ambroży, a z czasem członkiem parlamentu. Jak wszyscy w rodzinie, będę szacownym i poważanym obywatelem, godnie uprawiającym ziemię i dbającym o swoich ludzi. I nikt nie odgadnie, jak wielki przygniata mnie ciężar i każdego dnia, nękany wątpliwościami, zadaję sobie pytanie, na które nie znajduję odpowiedzi. Czy Rachela była niewinna czy winna? Może i tego dowiem się w czyśćcu.”

Każdy z nas miał moment, w którym był czegokolwiek bez odwołania pewien i zna to uczucie, gdy los po raz kolejny zagrał na naszym nosie. W takiej sytuacji został postawiony Filip Ashley, główny bohater powieści Daphne Du Maurier, młody mężczyzna rozpamiętujący przeszłość i z żalem spoglądający na portret prawdziwej miłości – swojego wuja Ambrożego. Wychowywany przez niego i otaczany czułością, poczuł zazdrość na wieść o jego ślubie z tytułową kuzynką Rachelą, którą poznał podczas swoich leczniczych podróży. Można rzec, że tu właściwie rozpoczyna się akcja.

Razem z Filipem podejmujemy się trudu odkrycia prawdy, tak bardzo zaplątanej w szeregu dziwnych i niewytłumaczalnych, a jednocześnie nęcących, zachowań Racheli. Młodzieniec na podstawie listów Ambrożego, zwłaszcza ostatnich, przepełnionych lękiem i widmem zbliżającej się śmierci, buduje obraz kobiety bezwzględnej, okrutnej, dwulicowej. Jak się okazuje, pierwsze spotkanie rozwiewa już te wytwory wyobraźni...

W czasie toku powieści akcja urozmaicana jest tajemniczymi listami wuja Ashleya, które przez niektórych uznawane są za ostatnie symptomy choroby, przez innych za niemą prośbę o ratunek. Dowody obciążające kuzynkę pojawiają się równie często, co oznaki jej dobroci i wspaniałomyślności. Odnajdujemy podejrzaną korespondencję Racheli z jej bliskim włoskim przyjacielem, aby za chwilę zbesztać siebie za podejrzenia o jej niewierność.

Momentami nie byłam pewna, czy Rachela jest diabłem pod postacią anioła, czy manipulowanym, lękliwym stworzeniem. Autorka nie wyjaśnia żadnej z zagadek i nie pokazuje prawdziwej natury przybyłej kuzynki. Podobno Maurier, zapytana kiedyś, czy Rachela jest winna, odpowiedziała, że nie wie. Takie stanowisko i otwarte zakończenie daje czytelnikowi możliwość oskarżenia bądź uniewinnienia Racheli – żadna postawa nie jest negowana przez pisarkę.

Recenzją starałam się oddać klimat powieści – niejasny, tajemniczy, a przede wszystkim skomplikowany i pełen sprzeczności. A to wszystko na tle malowniczej, XIX-wiecznej Anglii i dzikiej przyrody Kornwalii, tak pięknie uwiecznionych za pomocą pióra Maurier. Plastyczność jej języka odzwierciedla rozterki targające Filipem i oddaje głębię jego refleksji. Pozwala cieszyć się niespieszną akcją i obyczajowością epoki, z doskonale rozrysowanymi psychologicznie bohaterami. Z chęcią powrócę do tej książki nieraz i, może w końcu, odkryję zagrzebaną prawdę :)

,,Chodzi o to, że życie trzeba wytrzymać i przeżyć. Tylko jak przeżyć? - oto jest
problem. Codzienna praca, obowiązki - to nic trudnego. Zostanę sędzią pokoju jak Ambroży, a z czasem członkiem parlamentu. Jak wszyscy w rodzinie, będę szacownym i poważanym obywatelem, godnie uprawiającym ziemię i dbającym o swoich ludzi. I nikt nie odgadnie, jak wielki przygniata mnie ciężar...