Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobre opowiadanie, ale chyba nic poza tym. Jak ktoś lubi krótką formę, to mu podpasuje. :)

Dobre opowiadanie, ale chyba nic poza tym. Jak ktoś lubi krótką formę, to mu podpasuje. :)

Książka niezła, rzeczywiście dużo w niej ironii, chociaż czasem trochę na siłę. Niezwykle ciekawy wątek i historia alternatywna, nawet pomimo tego, że kompletnie nierealny. Napisany ze znaną u Miłoszewskiego zmianą perspektywy co rozdział, przez co trudno się od niej oderwać. Tym nie mniej nie zachwyca, jest dobra, przeczytanie tych 480 stron to nie był czas stracony, ale pozostaje trochę niedosyt. Uwagę na pewno zwracają - będące zresztą jak najbardziej na miejscu - przykłady intertekstualności, czy to odniesienia do przeszłości, czy do przyszłości (dla świata przedstawionego). To taki rodzaj puszczania oczka do czytelnika, który czytelnik lubi.
Czasem trochę rozwlekłe opisy i dywagacje. Pominąłem niektóre, nie czuję, żebym wiele stracił.
Reasumując, książka dobra.

Książka niezła, rzeczywiście dużo w niej ironii, chociaż czasem trochę na siłę. Niezwykle ciekawy wątek i historia alternatywna, nawet pomimo tego, że kompletnie nierealny. Napisany ze znaną u Miłoszewskiego zmianą perspektywy co rozdział, przez co trudno się od niej oderwać. Tym nie mniej nie zachwyca, jest dobra, przeczytanie tych 480 stron to nie był czas stracony, ale...

Dobra książka, antyutopia, w której książki i wiedza są zakazane, a strażacy zajmują się podpalaniem domów, w których znaleziono książki. Pokazuje, jak nowoczesna technologia i politycy za jej pomocą ogłupiają społeczeństwo. Na minus rozwlekła, powolna narracja, przez co czyta się nieco wolniej.

Dobra książka, antyutopia, w której książki i wiedza są zakazane, a strażacy zajmują się podpalaniem domów, w których znaleziono książki. Pokazuje, jak nowoczesna technologia i politycy za jej pomocą ogłupiają społeczeństwo. Na minus rozwlekła, powolna narracja, przez co czyta się nieco wolniej.