Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomimo tematu koszmarnego dla każdego rodzica, książka jest naprawdę dobra i szybko się ją czyta. Ktoś mógłby powiedzieć, że pisarka przeciąga ale tak naprawdę każdy element i dialog wydawał się znaczący i mający sens. Olsson skradła moje serce już drugą książką :) Do samego końca podejrzany był zagadką i to mnie się najbardziej podobało :-)

Pomimo tematu koszmarnego dla każdego rodzica, książka jest naprawdę dobra i szybko się ją czyta. Ktoś mógłby powiedzieć, że pisarka przeciąga ale tak naprawdę każdy element i dialog wydawał się znaczący i mający sens. Olsson skradła moje serce już drugą książką :) Do samego końca podejrzany był zagadką i to mnie się najbardziej podobało :-)

Już od paru lat Jaśko krążył wokół mnie, od czasu śmierci swojej i wiedziałam, że kiedyś przyjdzie na niego czas. I jak przyszedł z filmem "Johnny" który upolował mnie bardziej niż ja jego w tv, tak książkę dosłownie połknęłam i chce kolejne!

Już od paru lat Jaśko krążył wokół mnie, od czasu śmierci swojej i wiedziałam, że kiedyś przyjdzie na niego czas. I jak przyszedł z filmem "Johnny" który upolował mnie bardziej niż ja jego w tv, tak książkę dosłownie połknęłam i chce kolejne!

Do 200 strony byłam bardzo mile zaskoczona zmianą sposobu pisania i pomyślałam, że może ktoś miał podobne odczucia po poprzednich książkach i szepnął słówko pisarzowi (hahaha) a jak się zaczęła ta przemądrzać, jak myślałam, że trzepnę tą książką w pierniki, że nie zdzierżę kolejnej strony z ta babą, że głupiam była, że autor się zmieni i zacznie pisać od tak sensownie, że kończę z Beckettem na dobre bo choć chłop sie stara to dawno nie czytałam o tak wnerwiającej bohaterce... to się w miarę rozmyło im bliżej było końca.:D ale, że niesmak pozostał to ma duma nie pozwala na ocenę wyższą niż 6 :D Bardzo mnie ucieszyło, że Hunter (choć ślepy jak kret) pożegnał się z ta babą, tak zadziwiło mnie jak bardzo się nie domyślał.. (bo ja, np. tak:P) od początku mi ten Terry śmierdział a ich niechęć wzajemna nieudanym romansem, ale co ja tam wiem. Teraz idę od początku z Katerine Ohhlson. Bye bye!

Do 200 strony byłam bardzo mile zaskoczona zmianą sposobu pisania i pomyślałam, że może ktoś miał podobne odczucia po poprzednich książkach i szepnął słówko pisarzowi (hahaha) a jak się zaczęła ta przemądrzać, jak myślałam, że trzepnę tą książką w pierniki, że nie zdzierżę kolejnej strony z ta babą, że głupiam była, że autor się zmieni i zacznie pisać od tak sensownie, że...