Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już dawno nie przeczytałam tak dobrej komedii kryminalnej. Jest zachowany balans pomiędzy zagadką (zagadkami!) kryminalną, poczuciem humoru i tłem polityczno-obyczajowym. Świetne dialogi, przy niektórych wybuchałam naprawdę szczerym śmiechem, co jest rzadkością. Na dodatek w wykonaniu Maćka Stuhra - perełka!

Już dawno nie przeczytałam tak dobrej komedii kryminalnej. Jest zachowany balans pomiędzy zagadką (zagadkami!) kryminalną, poczuciem humoru i tłem polityczno-obyczajowym. Świetne dialogi, przy niektórych wybuchałam naprawdę szczerym śmiechem, co jest rzadkością. Na dodatek w wykonaniu Maćk...

Rozwiń

Zwiń

Książka ma 41 lat. Od tego czasu nasza wiedza na temat spectrum autyzmu bardzo się rozwinęła. W tamtych czasach wszyscy byli raczej bezbronni. Teraz wiemy znacznie więcej (co nie oznacza, że już wszystko) o mechanizmach tego zaburzenia i przede wszystkim, jak pracować z takim dzieckiem – jaki zastosować rodzaj terapii. Wszystko to oczywiście biorę pod uwagę. Ale coś trudno mi uwierzyć, że 19-letni chłopak, który opiekował się Kajem był tak dojrzały. Za dużo w tej małej książeczce jest dla mnie patosu, wylanych przez opiekuna łez. Może jestem totalnie nieczułą osobą, ale najbardziej żal mi było Henrika, młodszego brata Kaja, który jak to w przypadku takich dzieci, był na drugim planie. Naprawdę, powiedzenie 6-letniemu chłopcu, że to on jest starszym bratem, nie załatwia jego poczucia niesprawiedliwości, uzasadnionej złości. On tak samo jak Kaj potrzebował zainteresowania i miłości.
Książka jest apelem o zrozumienie, podążaniem za dzieckiem, o miłość. I w porządku. Ale ciągle mam przed oczami horror posiadania takiego dziecka. Czasami książka wydawała mi się, jakby napisana była na potrzeby ruchu pro-life. Nie wylewałam łez, raczej chciałam ją jak najszybciej skończyć.

Książka ma 41 lat. Od tego czasu nasza wiedza na temat spectrum autyzmu bardzo się rozwinęła. W tamtych czasach wszyscy byli raczej bezbronni. Teraz wiemy znacznie więcej (co nie oznacza, że już wszystko) o mechanizmach tego zaburzenia i przede wszystkim, jak pracować z takim dzieckiem – j...

Rozwiń

Zwiń

Mam to szczęście, że mieszkam na takim osiedlu wielkiego miasta, że widok z każdego okna jest widokiem na zieleń, rano budzi mnie śpiew ptaków, na spacerze spotykam jeże, a czasami gdzieś przemknie kuna. Ale też widzę, gdy oddalę się parę kilometrów od mojego miejsca przeklętą betonozę, co szczególnie latem jest nie do zniesienia. A jednak książka mnie nie porwała. Doceniam zachęcanie do uważnego patrzenia i wskazywanie na nasze delikatnie mówiąc przywary w traktowaniu miejsc, w których żyjemy. Jednak coś jest w stylu pisania Książka, który powoduje, że po jakimś czasie czułam znużenie taką ilością nazw roślin, świat ptaków średnio mnie interesuje, a koncentracja na Warszawie oddala mnie od tych czułych spacerów. Może, gdyby to była opowieść o moim mieście pewnie bardziej bym się zaangażowała.
Jednocześnie z pewną satysfakcją odkryłam, że jestem orędowniczką dzikarium w moim przydomowym ogródku - porośniętym chwastami, "pełnym nieładu i zaniechania, który owadom i ssakom wychodzi na dobre".

Mam to szczęście, że mieszkam na takim osiedlu wielkiego miasta, że widok z każdego okna jest widokiem na zieleń, rano budzi mnie śpiew ptaków, na spacerze spotykam jeże, a czasami gdzieś przemknie kuna. Ale też widzę, gdy oddalę się parę kilometrów od mojego miejsca przeklętą betonozę, co...

Rozwiń

Zwiń

Słuchowisko jest rewelacyjne. Nie wiedziałam, że Sapkowski był taki progresywny - niezbywalnym prawem kobiety jest pełna swoboda wyboru. Brawo!!!

Słuchowisko jest rewelacyjne. Nie wiedziałam, że Sapkowski był taki progresywny - niezbywalnym prawem kobiety jest pełna swoboda wyboru. Brawo!!!

Wiwisekcja krwawej dyktatury. Dla mnie ciekawe było przyjrzenie się nie tylko postaci samego Trujillo (spełnia wszystkie kryteria tyrana), ale przede wszystkim jego współpracownikom. Co dzieje się z ludźmi, którzy znajdują się w orbicie takiego bandyty, który ma w swoich rękach pełnię władzy. Jak kształtuje się ta zależność, oparta nie tylko na strachu, ale chyba w jeszcze większej mierze na ogłupieniu i zatraceniu jakiejkolwiek moralności. To widać przede wszystkim w postawie i czynach ojca Uranity. Doprowadził się do skrajnego upadku jako człowiek i ojciec. Pewnie takie samo robactwo otacza Putina i innych mniejszych lub większych dyktatorów. Takimi tchórzliwymi wyznawcami, ludzkim planktonem otacza się też nasz „mały dyktatorek”, na szczęście odsunięty od władzy. Skala nieporównywalna, ale gdyby rządził ponad 30 lat, kto wie, do czego by doprowadził.
Jeden z wysokich oficerów, który w końcu przyłączył się do spisku przeciwko Trujillo, widział to w ten sposób: „… zniknęła jego waleczność i poczucie honoru, a pojawił się paraliż rozumu, służalcze posłuszeństwo i szacunek. Często pytał, dlaczego sama obecność Szefa – jego wysoki głos i nieruchome spojrzenie – unicestwiły go moralnie.”

Wiwisekcja krwawej dyktatury. Dla mnie ciekawe było przyjrzenie się nie tylko postaci samego Trujillo (spełnia wszystkie kryteria tyrana), ale przede wszystkim jego współpracownikom. Co dzieje się z ludźmi, którzy znajdują się w orbicie takiego bandyty, który ma w swoich rękach pełnię wład...

Rozwiń

Zwiń

Książka, którą można odczytywać na wielu poziomach. Oczywiście jako powieść polityczno-historyczna z towarzyszącymi faktycznym wydarzeniom teoriami spiskowymi. I tak jak to bywa najczęściej w sytuacjach, gdy jakieś zdarzenie nie jest do końca wyjaśnione, granica między faktami a interpretacjami jest tutaj dość płynna. Bo drugi poziom to pokazanie mechanizmu powstawania „spiskowych teorii dziejów” – skąd się biorą, dlaczego tak ludziom są potrzebne i cieszą się taką popularnością. Jednym z ciekawszych wątków książki jest pokazanie ich wymiaru globalnego (społecznego), ale też indywidualnego (motywacje Carballo, które poznajemy dopiero na końcu tej opowieści i wiele kwestii staje się dla nas zdecydowanie bardziej czytelnych i mających swoje uzasadnienie). Świetnie to podsumował sam autor w jednym z wywiadów: „Jako gatunek my, ludzie jesteśmy opowiadaczami i zaczynamy wymyślać własne opowieści, kiedy oficjalne wersje dziejów nam nie wystarczają. Jeśli mamy do wyboru brak historii i historię zbudowaną w półprawd, najbardziej nawet niewiarygodną, wybierzemy tę drugą."
To też książka o mechanizmach władzy. Opowiada o Kolumbii, ale tak dzieje się wszędzie tam, gdzie nie ma demokracji, gdzie decydentami stają się ludzie nie myślący ani o rozwoju swojego kraju, ani o ludziach w nim żyjących, ale „najwyższym dobrem” jest dla nich utrzymanie tej władzy dla siebie. To wtedy kłamstwa, manipulacje i brutalna siła stają się podstawowymi narzędziami wpływania na obywateli. I wtedy jest to pożywka dla rozwoju teorii spiskowych. W swojej fabularnej warstwie to też przecież książka szpiegowska. Na dodatek po części autobiograficzna i jakby było tego mało o pisaniu książek. Biorąc to wszystko pod uwagę to niezaprzeczalnie dzieło monumentalne, ale jednocześnie takie, które świetnie się czyta, wzbogaca naszą wiedzę i zachęca do refleksji, jak my interpretujemy świat i do jakiego stopnia naginamy tę interpretację do naszych preferencji politycznych. Czy to dla poparcia aktualnej władzy, czy to dla wyobrażeń jak inna powinna ona być.

Książka, którą można odczytywać na wielu poziomach. Oczywiście jako powieść polityczno-historyczna z towarzyszącymi faktycznym wydarzeniom teoriami spiskowymi. I tak jak to bywa najczęściej w sytuacjach, gdy jakieś zdarzenie nie jest do końca wyjaśnione, granica między faktami a interpreta...

Rozwiń

Zwiń

Ależ to doskonale napisany kryminał. Wielowątkowy, trzymający w napięciu, z wartką akcją i ciekawymi bohaterami. Bardzo doceniam poruszenie problemu przeniesionego zespołu Münchhausena.

Ależ to doskonale napisany kryminał. Wielowątkowy, trzymający w napięciu, z wartką akcją i ciekawymi bohaterami. Bardzo doceniam poruszenie problemu przeniesionego zespołu Münchhausena.