Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść Jennifer Croft zbudowana z krótkich obrazów, pokazujących relacje dwóch sióstr Amy i Zoe. Ich silna siostrzana więź kruszeje gdy najmłodsza z sióstr zaczyna zmagać się z chorobą nowotworową. Amy i Zoe zaczynają rozdzielać tajemnice, pierwsze doświadczenia związane z dojrzewaniem. Beztroskie kadry dzieciństwa przysłaniają silne emocje, poczucie winy, niezrozumienia. Historię uzupełniają zdjęcia i podpisy, które są jakby listem do siostry, próbą odbudowania wspólnego tajnego języka, który stworzyły jako dzieci. To także opowieść o słowach, ich tłumaczeniu, szukaniu dla nich najlepszych znaczeń i definicji.
W ”Odeszło zostało” nie porwie nas fabuła, ale opowieść o siostrzanej więzi, gubieniu się w sobie i ponownym odszukiwaniu. Cień choroby, ciągła obawa o siostrę, zbyt szybkie wejście w świat dorosłych, samotność - to jedne z głównych kadrów, które budują świat Amy. Takich książek potrzebujemy aby odkryć w nas to, co może być tak trudno przetłumaczyć, znaleźć określenie, słowa na opisanie doświadczenia, które wciąż się w nas tli. Ważna książka.
I dla samego wiersza Jewgienija Jewtuszenki, warto ją poznać.
„W dzieciństwie chciałam, żebyśmy były ośmiornicami, bo wtedy nie potrzebowałybyśmy słów” s. 153.
Tłum. Robert Sudół

Powieść Jennifer Croft zbudowana z krótkich obrazów, pokazujących relacje dwóch sióstr Amy i Zoe. Ich silna siostrzana więź kruszeje gdy najmłodsza z sióstr zaczyna zmagać się z chorobą nowotworową. Amy i Zoe zaczynają rozdzielać tajemnice, pierwsze doświadczenia związane z dojrzewaniem. Beztroskie kadry dzieciństwa przysłaniają silne emocje, poczucie winy, niezrozumienia....

Dobry wieczór. Nie mogłam rozstać się tą książką, obiecałam sobie, że opowiem o niej wszystkim, którzy nieopatrznie zapytają - co dobrego ostatnio czytałam.
To opowieść o człowieku, naukowcu, zakochanym w matematyce. Niestety wskutek wypadku jego pamięć rejestruje tylko przeszłość i 80 minut teraźniejszości. Żyje on jakby zatrzymany w czasie, co nie przeszkadza mu snuć opowieści o liczbach, rozwiązywać kolejne równania. Widzimy go oczami głównej bohaterki, która zostaje zatrudniona jako sprzątaczka. Między nimi oraz jej synem, nawiązuje sie niesamowita więź, porozumienie dusz, pomimo, że każdego dnia kobieta musi na nowo przedstawiać się i odpowiadać na te same pytania, które zadaje jej profesor. Odnajduje w nieznajomym, ekscentrycznym człowieku ogromne ciepło, wrażliwość i poczucie bezpieczeństwa.
Matematyka brzmi w tej powieści autorstwa Ogawy jak poezja, chciałabym opowiadać tak o literaturze jak ten profesor, który swoją pasją oświetla drogę innych ludzi.
„Liczby były dla niego tym, czym dla innych wyciągnięcie ręki na powitanie. Jednocześnie byt też płaszczem ochronnym.” (S.13).
Ogromną wdzięczność za wydanie tej japońskiej powieści kieruję w stronę wydawnictwa Tajfuny oraz przekazuję wielkie podziękowania dla tłumaczki Anny Horikoshi💚 Ta historia budzi nadzieję i daje tak wiele ciepła.
PS. Dużo w tej książce magii, bo tak jak profesor i narratorka zostali związani ze sobą niewidzialną siecią liczb, tak i ja odnalazłam bliską mi liczbę 28(dzień moich urodzin)💜, która wiele razy pojawiała się jako liczba wyjątkowa. To jedna z niesamowitych, przedziwnych zbieżności, które dzieją się gdy czytam książki. I wiem, że niektórzy bardzo mocno doświadczają tego przyciągania 💙

Dobry wieczór. Nie mogłam rozstać się tą książką, obiecałam sobie, że opowiem o niej wszystkim, którzy nieopatrznie zapytają - co dobrego ostatnio czytałam.
To opowieść o człowieku, naukowcu, zakochanym w matematyce. Niestety wskutek wypadku jego pamięć rejestruje tylko przeszłość i 80 minut teraźniejszości. Żyje on jakby zatrzymany w czasie, co nie przeszkadza mu snuć...

Przez ostatnie dni sierpnia wsłuchiwałem się w kobiece historie, które spięła Magdalena Kostyszyn, a wydało Wydawnictwo W.A.B.. „Też tak mam” to głos wsparcia dla każdej kobiety, która styka się z krytyką, wykorzystywaniem, brakiem pewności siebie, porównywaniem, przytłoczeniem codziennością. Autorka pokazuje jak łatwo wkładamy kobiety do szufladek stereotypów, z jaką łatwością przychodzi kobietom krytykowanie, komentowanie i budowanie pięter poczucia winy w drugiej kobiecie. Rozmówczynie, które odsłaniają swoje historie, opowiadają jak trudno powiedzieć o swoich prawdziwych uczuciach, rozczarowaniach, złości, walce o siebie, gdy jednak pojawiają sie podobne doświadczenia czy zrozumienie innej słuchającej, pojawia się przestrzeń szczerości. W przestrzeni „Też tak mam” usłyszmy głosy mocne, szczere, ludzkie, to czasami krzyk wołający o szacunek i wolność wyboru.
Może gdy kolejny raz bliska lub nieznajoma kobieta obdarzy mnie zaufaniem, nie będę próbowała narzucać swojej perspektywy czy oceniania, filtru szufladkowania, ale wsłucham się w jej świat, a na końcu spotkania podsunę jej książkę „Też tak mam”. Bo nie jesteśmy same

Przez ostatnie dni sierpnia wsłuchiwałem się w kobiece historie, które spięła Magdalena Kostyszyn, a wydało Wydawnictwo W.A.B.. „Też tak mam” to głos wsparcia dla każdej kobiety, która styka się z krytyką, wykorzystywaniem, brakiem pewności siebie, porównywaniem, przytłoczeniem codziennością. Autorka pokazuje jak łatwo wkładamy kobiety do szufladek stereotypów, z jaką...