Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ukoi bólu po stracie. Nie złagodzi. Pomoże obejść się z nim, ale nie w stu procentach.

To mało. I dużo.

(Żegnaj, do zobaczenia w niebie.)

Nie ukoi bólu po stracie. Nie złagodzi. Pomoże obejść się z nim, ale nie w stu procentach.

To mało. I dużo.

(Żegnaj, do zobaczenia w niebie.)

Nie każda książka jest odpowiednia na każdy czas. Ta wpadła mi w ręce w samą porę, pomimo tego że miałam ją na półce od pół roku. "Przypadek"...

Kiedy moje życie rozsypało się w pustkę, a cierpienie jeszcze nigdy tak głęboko nie zajrzało mi w duszę, poznałam Kamilę. Dziewczyna jak milion innych, historia zranienia jak milion innych, ale to zadośćuczynienie jej krzywdziciela w postaci domku w Milanówku to już przesada. To już nie życie, a literatura właśnie. Poza tym w książce pojawia się bardzo dziś realny problem bezrobocia wśród młodych ludzi z równie nierealnym rozwiązaniem co wspomniany powyżej domek. Ale literaturze się przecież wybacza... Zaskakujące zwroty akcji, trzyma w napięciu do końca, krótkie chwile szczęścia przeplatają się z cierpieniem - tak oto fikcja przenika się z życiem na czterystu stronach "Ogrodu Kamili", które pochłonęłam w dwa dni.

Odłożyłam na półkę i znowu zostałam sam na sam z moim cierpieniem. Głęboko zagląda mi w oczy. Chciałabym cierpieć fizycznie, by ukoić ból duszy.

Nie każda książka jest odpowiednia na każdy czas. Ta wpadła mi w ręce w samą porę, pomimo tego że miałam ją na półce od pół roku. "Przypadek"...

Kiedy moje życie rozsypało się w pustkę, a cierpienie jeszcze nigdy tak głęboko nie zajrzało mi w duszę, poznałam Kamilę. Dziewczyna jak milion innych, historia zranienia jak milion innych, ale to zadośćuczynienie jej...

"Tabletki..." wpadły mi w ręce przypadkiem w momencie, kiedy krzyż stał się zbyt ciężki i kiedy za bardzo nie widziałam sensu cierpienia na horyzoncie mojego życia. Uśmiechnęłam się przez łzy do kilkunastu stron opatrzonych niekonwencjonalnym humorem, przyswoiłam kilka nowych dla mnie informacji i spisałam parę książek z bibliografii. Niewątpliwie Szymon Hołownia rzuca promyk obiektywnego światła na rzeczy doniosłe, ostateczne i wieczne. Dobrze było uświadomić sobie, że jest coś więcej poza moim prywatnym "ała".

"Tabletki..." wpadły mi w ręce przypadkiem w momencie, kiedy krzyż stał się zbyt ciężki i kiedy za bardzo nie widziałam sensu cierpienia na horyzoncie mojego życia. Uśmiechnęłam się przez łzy do kilkunastu stron opatrzonych niekonwencjonalnym humorem, przyswoiłam kilka nowych dla mnie informacji i spisałam parę książek z bibliografii. Niewątpliwie Szymon Hołownia rzuca...