Cora Reilly

Ze wszystkich do tej pory wydanych tomów z tej serii, najbardziej czekałam na ten, bo został osadzony w mojej ukochanej mafii, a niestety najbardziej się na nim zawiodłam. Przez całą książkę towarzyszyło mi wrażenie, że wszystko, co zostało w niej opisane jest bardzo nieproporcjonalne – początek był niesamowicie rozwleczony i nużący, a zakończenie wręcz tak ekspresowe, że zanim się obejrzałam, a już wszyscy „żyli długo i szczęśliwie”, a do tego sam środek był bardzo niedopracowany, wszystko, co miało miejsce było rozpoczęte i już za dwie strony zakończone, przez co miałam wrażenie, że relacja między bohaterami nie opierała się na niczym innym jak tylko na ich zbliżeniach. Annie na samym początku tej historii w stosunku do Santino brak jakiejkolwiek godności i było mi za nią i za jej zachowanie niesamowicie wstyd, i to do tego stopnia, że nie mogłam czasami tego czytać, bo było to żenujące i przy tym bardzo denerwujące. Ale za to Santino zyskał moją sympatię już od pierwszych stron, i to on uratował mi całą tę książkę, i to dzięki niemu całkiem dobrze się bawiłam. Zdecydowanie oczekiwałam od tego tomu dużo, dużo więcej.