Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Do kobiet trzeba być podejściowym. Dzień dobry, przepraszam, proszę. Miłe słówka, prezenciki. No i słuchać ich. One same mówią, czego by chciały. Spełniasz wpierw ich zachcianki, a potem, jak się zakochają, robią co im każesz. Proste.” On. Miły, przystojny, szarmancki i świetnie ubrany. One. Młode, w średnim wieku i starsze. Wszystkie poszukujące akceptacji, miłości i szczęścia. Kiedy go spotkały na swojej drodze wszytko inne zeszło na dalszy plan. One żyją dla niego. A on może obiecać im wszystko to, czego one potrzebują. Bajka? Nie… koszmar… “Ten facet jest jak z romantycznego filmu. Z tym źe bez perypetii i wszystko kończy się dobrze…” Najnowsza książka Katarzyny Bondy to powieść napisana na kanwie prawdziwych wydarzeń. Wydarzeń wciąż świeżych, bowiem pierwowzór głównego bohatera tej powieści został skazany na karę dożywotniego więzienia dopiero rok temu. Sprawa ta ma nadal wiele wątków do rozwikłania, białych plam, których wyjaśnienie może otworzyć kolejne “puszki Pandory”. Cała ta historia jest tak nieprawdopodobna, że gdyby nie była prawdziwa, to nie miała by racji bytu jako fabuła powieściowa. Gdzieś kiedyś przeczytałam, albo usłyszałam, że prawda jest czasami straszniejsza od fikcji. “Krew w piach” potwierdza tę tezę. Lektura tej książki jest wstrząsająca. Autorka zmieniła imiona i nazwiska bohaterów, miejsce w którym są osadzone wydarzenia i niektóre wątki tej historii po to, by jako powieść nabrała odpowiedniego kształtu. Co szczegółowo jest również wyjaśnione w posłowiu. Nie mogłam się oderwać… wciąż nie mogę uwierzyć… Śledziłam tę historię od początku, w lokalnych mediach, bo tak naprawdę działa się tuż obok mnie. Żyło nią całe miasto i wszyscy byli równie skonfundowani kiedy prawda wyszła na jaw. Niedowierzanie, złość i bezsilność opanowały miasto na wiele dni. “Krew w piach” oprócz oczywistej funkcji przekazania czytelnikowi tej historii, ma również inną, zdecydowanie ważniejszą. Mianowicie przypomina, że wszędzie może być niebezpiecznie. Że złe rzeczy nie dzieją się tylko w filmach i książkach. Że ci najsłabsi, często zagubieni, tak bardzo pragnący szczęścia, mogą być znakomitym celem. Że często to kobiety. Zakochane, tracące dla tej miłości głowę i kontakt z rzeczywistością. Czy to źle? Chyba nie - przecież o takiej miłości piszą w powieściach. Czy to niebezpieczne? Zdecydowanie tak… Wszyscy przejdziemy w pewnym momencie do zwykłego porządku. Emocje opadną. Będą tacy, pewnie bliscy ofiar, którzy już zawsze będą się zastanawiali, czy wtedy mogli zrobić coś więcej. Będą też tacy, którzy będą szczęśliwi, że nigdy nie spotkali tego człowieka na swojej drodze. Mnie ta historia nauczyła jednego - kochajmy życie, poddajmy się jego nurtowi, ale pamiętajmy, że złe rzeczy dzieją się także tutaj. Piękna okładka!