Genki Kawamura

"Sto kwiatów" to kolejna powieść autora Genki Kawamura, którego niektórzy mogą kojarzyć z powieścią "A gdyby tak ze świata zniknęły koty?". Autor jest scenarzystą i producentem filmowym. Na podstawie powieści "Sto kwiatów" powstał film w reżyserii samego autora. Historia jaką przedstawia nam autor jest bardzo poruszająca. Na tyle smutna jednak na ile jest każda jednostkowa historia dotycząca choroby Alzheimera... Główną bohaterkę Yuriko poznajemy w momencie jej pierwszego zagubienia. Wyszła po zakupy, ale potem zapomniała gdzie i po co miała iść... To swoisty początek końca.. Choroba jak to zwykle bywa nie dotyka tylko jednej osoby a całej rodziny. W tym przypadku jest ona ogromnie bolesna dla jej syna, który wychowywał się tylko z matką. Razem z głównymi bohaterami wracamy do wspomnień, momentów, które zapisały się w ich pamięci. Widzimy jak bliska była relacja matki z synem. W moim odczuciu jednak niektóre fragmenty były nużące, a autor za bardzo chaotycznie przedstawiał przeszłość bohaterów, wspomnienia wyskakiwały niczym królik z kapelusza i trzeba było być bardzo skupionym na narracji. W powieści zostaje też zamieszczony pamiętnik Yuriko z wpisami z jednego roku. Moim zdaniem zupełnie niepotrzebnie i nie wiem czemu miało służyć wplecenie do powieści tego czasu z życia głównej bohaterki 🤔 Ciekawym zabiegiem jest natomiast zestawienie choroby Yuriko z momentem życia jej syna, który spodziewała się dziecka. To kontrast końca z początkiem. Izumi kompletuje wyprawkę dla syna i zdaje sobie sprawę, że podobne środki do higieny kupował przed chwilą matce... Yuriko jest bowiem teraz jak dziecko, tyle że we mgle... Niewątpliwie historia Yuriko zmusza czytelnika do refleksji nad przemijaniem, nad tym co nieuchronne: starością. I nie tyle samą starością co obciążoną chorobą, która odbiera nam to co przeżyliśmy, nasze pielęgnowane w sercu wspomnienia.. Czy można być na to gotowym? Myślę, że nie, dlatego parafrazując ks. Twardowskiego: 'spieszmy się kochać ludzi, bo tak szybko odchodzimy'..