Bogusz Dawidowicz

Powieść zbiera dobre lub bardzo dobre recenzje. Prawdopodobnie słusznie i pewnie jest to zasługa odwagi autora w poruszeniu delikatnego tematu. Pedofilia to bańka, którą wszak niełatwo literacko nakłuwać; wymaga to nie lada wyczucia, wrażliwości, ważenia słów, solidnego researchu. I to się w dużej mierze autorowi udało. Drugi solidny filar tej powieści to zabawa gatunkami. Bogusz Dawidowicz umiejętnie korzysta z konwencji antykryminału i przeplata proste sprawy zwykłych ludzi z tymi wagi państwowej (jak bezpieczeństwo publiczne). I to chyba wystarczające dla tej zwięzłej w formie powieści, aby zapewnić jej swoisty sukces. Czy to źle lub czy to jej wada? Nie, absolutnie - pochwały dla Dawidowicza za odwagę i zręczność w osiągnięciu powyższego, oraz za to, że nie kombinuje. Autor bierze na warsztat ludzką codzienność by pod płaszczykiem tejże prostoty zajrzeć w głębsze zakamarki psychiki oraz naszą przeszłość i ten zabieg także się udaje. Niezgrabne pozostają czasem kwestie, które prześwitują gdzieś "pomiędzy" - tu dobór słów (np. antourage nie do końca przystaje do opisu wyglądu meliny, do którego zostaje użyty, chyba, że jest to ironia autora, której nie wyczuwam). Także naiwne, tendencyjne, dość stereotypowe ramy i konstrukcje, które tworzą niezbędne tła i wypełniacze historii (konserwatywna, tradycyjna rodzina bohaterki, ojciec alkoholik, niezwykle sztampowe zachowania młodzieży, czy kasjerów na stacjach benzynowych). Czasem ciężko "wkręcić" się też w głowy bohaterów, by namacalnie poczuć faktyczne motywy ich działań - to wszystyko jednak można wybaczyć młodemu autorowi, nadal stawiającemu przecież swoje pierwsze kroki w większym pisaniu fabularnym. Poniekąd te nieścisłości (jak na przykład prawdziwy motyw działania Sandry) wyjaśnia też paranoidalna natura przypadłości głównej bohaterki, co także można przyjąć (co też jest zasługą pomysłowości autora) jako sprytne deus ex machina, które na sam koniec łata narracyjne dziury zaistniałe w trakcie lektury powieści. Brawa za zabawę formą oraz ciężar gatunku podjętego tematu - tak mógł to zrobić chyba wyłącznie ktoś taki jak Bogusz Dawidowicz - młody, przebojowy, odważny, nie bojący się wyrazić swojego zdania (jak na przykład w sieci). Na plus!