Joanna Opiat-Bojarska

W sierpniu 1964 roku zanotowano w Szczecinku -0,1 stopnia Celsjusza. Asia Opiat-Bojarska wspominając o tym fakcie, pisała o moim rodzinnym mieście, jeszcze zanim się poznaliśmy. To nie może być przypadek. Przypadki nie istnieją, prawda? Powiedzcie, że to prawda. A teraz na poważnie. Tym razem autorka zabiera nas w podróż do Łodzi. Prosimy o zapięcie pasów, ponieważ mając za przewodniczkę Joannę Opiat-Bojarską tudzież Aleksandrę Wilk, turbulencje gwarantowane. Oczywiście będą one spowodowane nie lada emocjami. W Niebezpiecznej grze, oprócz architektury i historii miasta Włókniarzy, zgłębimy się także w hermetyczny świat sztuki. Nie codziennie mamy okazję poznać galerie sztuki od kuluarów, przyglądając się od wewnątrz pracy marszandów. Oczywiście autorka jak zwykle popisała się niesamowitym researchem z medycyny, przykuwając szczególną wagę do amnezji. Nasza przewodniczka zabiera nas nie tylko na łódzki parnas, ale również parias, czyli squat odbijający głębokim echem przeszłość bohaterki. „Nie ma większej odwagi, niż przyjmowanie życia na trzeźwo. Takim, jakie jest”. Wspomniany tytuł, to 10., jubileuszowa książka autorki. Ja tymczasem, jako wierny fan jej twórczości, mam na swoim koncie 14 tytułów spod jej pióra. Liczby mówią same za siebie. Warto sięgać po książki JOB. A może macie ochotę sprawdzić nietypowy, dwutorowy rodzaj narracji, która prowadzona jest zarówno z perspektywy lirycznego „ja”, jak i głównej bohaterki? Enjoy! ;) PS. A propos bohaterki, Aleksandra Wilk sugeruje, że „z psami się nie rozmawia. Tak mówi stara zasada wszystkich doświadczonych przez życie ludzi”. ;)