Dzienniki. Tom I: 1947-1963. Odrodzona

Niezmiernie lubię być zaskakiwana w ten sposób. Spodziewać się czegoś, a otrzymać coś jeszcze wspanialszego. Ostatnio jest mi wyjątkowo po drodze z dziennikami. Jednak tu jest coś więcej. Jestem świadkiem kształtowania się niezwykłej osobowości.

To wielka radość obserwować życie kogoś, kto wybrał swoją drogę i od razu tą właściwą. Kiedy czytam dzienniki dwudziestoletniej Sontag, która czyta i odkrywa to, co ja odkryłam całkiem niedawno, to żal mi tych lat i moich pokrętnych ścieżek. Ale to też upewnia mnie co do właściwego miejsca i kierunku.

To tylko zapiski, czasem skrawki, czasem bardzo faktograficzne notatki. Jednak można z tego wyczytać taki intelektualny ogień. Sontag hipnotyzuje. Chce się za nią podążać.


Caveat lector - niech czytelnik się strzeże

Niezmiernie lubię być zaskakiwana w ten sposób. Spodziewać się czegoś, a otrzymać coś jeszcze wspanialszego. Ostatnio jest mi wyjątkowo po drodze z dziennikami. Jednak tu jest coś więcej. Jestem świadkiem kształtowania się niezwykłej osobowości.

To wielka radość obserwować życie kogoś, kto wybrał swoją drogę i od razu tą właściwą. Kiedy czytam dzienniki dwudziestoletniej...

Najwcześniejsze wpisy szokująco dojrzałe jak na tak młody wiek!!! czuć ten vibe amerykańskiej bohemy ubiegłego wieku

Najwcześniejsze wpisy szokująco dojrzałe jak na tak młody wiek!!! czuć ten vibe amerykańskiej bohemy ubiegłego wieku

mam ochotę podkreślić co drugie zdanie
dawno nie czułam takiego zrozumienia jak podczas czytania tej książki ❤️‍🩹

mam ochotę podkreślić co drugie zdanie
dawno nie czułam takiego zrozumienia jak podczas czytania tej książki ❤️‍🩹

Ciężko uwierzyć, że Susan Sontag była kiedyś młoda. Pierwszy tom jej dzienników ukazuje Sontag w jej latach młodości, gdy była nastolatką, a potem bardzo młodą żoną i matką. To nie do wiary, jak bardzo dojrzałe były jej spostrzeżenia w tak młodym wieku. Warto przeczytać te dzienniki, aby zobaczyć, jak powstawał intelekt tak wyjątkowej, nieco ekscentrycznej osoby. Gdybym mogła, to podkreśliłabym co drugie zdanie w tej książce. Nie mogę się doczekać, aż przeczytam drugi tom.

Ciężko uwierzyć, że Susan Sontag była kiedyś młoda. Pierwszy tom jej dzienników ukazuje Sontag w jej latach młodości, gdy była nastolatką, a potem bardzo młodą żoną i matką. To nie do wiary, jak bardzo dojrzałe były jej spostrzeżenia w tak młodym wieku. Warto przeczytać te dzienniki, aby zobaczyć, jak powstawał intelekt tak wyjątkowej, nieco ekscentrycznej osoby. Gdybym...

Pierwszy tom publikowanych dzienników Sontag odsłania punkty brzegowe jej młodzieńczego wzrastania w wymiarze intelektualnym i seksualnym. Lektura daje wgląd w najważniejsze dylematy osobiste i filozoficzne Sontag z jej okresu młodości, obnaża jej wewnętrzną gorączkę, ale również stanowi spis bieżących lektur i filmów.

Pierwszy tom publikowanych dzienników Sontag odsłania punkty brzegowe jej młodzieńczego wzrastania w wymiarze intelektualnym i seksualnym. Lektura daje wgląd w najważniejsze dylematy osobiste i filozoficzne Sontag z jej okresu młodości, obnaża jej wewnętrzną gorączkę, ale również stanowi spis bieżących lektur i filmów.

Po esejach Susan oczekiwania rosną, Dziennik nie całkiem je spełnia, ale mimo to są ciekawe fragmenty.

Po esejach Susan oczekiwania rosną, Dziennik nie całkiem je spełnia, ale mimo to są ciekawe fragmenty.

Przyznam szczerze - oczekiwania miałem inne. Chciałem zapoznać się z Susan - z jej filozofią, podejściem do życia i patrzeniem na świat i pomyślałem , że Dzienniki byłyby dobrym wstepem do poznania jej twórczości. W pierwszym (z trzech) tomie dzienników mamy Susan "nieopierzoną", pełną wątpliwości, odkrywającą własną seksualność, taką, która nie tyle "wie", co "dowiaduje się". Nie mamy tu więc głębokich wynurzeń i błyskotliwych wywodów, są raczej miłosne rozterki i życiowe wątpliwości. Do tego taki filozoficzno-kulturalny misz-masz. Zresztą - czemu się dziwić? pierwszego wpisu Susan dokonuje w wieku 14 lat - życie dopiero przed nią! Mają więc te zapiski wartość historyczną i niewiele ponad to - czyli, że: dla biografów i wielbicieli (coś jak Kronos Gombrowicza).

Przyznam szczerze - oczekiwania miałem inne. Chciałem zapoznać się z Susan - z jej filozofią, podejściem do życia i patrzeniem na świat i pomyślałem , że Dzienniki byłyby dobrym wstepem do poznania jej twórczości. W pierwszym (z trzech) tomie dzienników mamy Susan "nieopierzoną", pełną wątpliwości, odkrywającą własną seksualność, taką, która nie tyle "wie", co...

Skłaniająca do myślenia i inspirująca opowieść. Polecam gorąco!

Skłaniająca do myślenia i inspirująca opowieść. Polecam gorąco!

osinskipoludzku.blogspot.com

Po dzienniki Susan Sontag sięgnąłem z dwóch powodów. Po pierwsze postanowiłem to zrobić już po lekturze rozmowy, którą znajdziecie w książce "Myśl to forma odczuwania", a ponadto jeśli jakiegoś autora polecają Niespodziegadki to ja z całym przekonaniem do jego literackich dokonań zaglądam. W rozmowie z Jonathanem Cottem Sontag dała się poznać jako postać szalenie intrygująca, a kiedy zachęcony lekturą i wypowiadanymi przez nią opiniami poszperałem w internecie to okazało się, że ta kobieta należy do jednych z najwybitniejszy myślicieli naszej epoki. Wstyd się wręcz przyznać do tego, że jak dotąd to nazwisko niewiele mi mówiło. W każdym bądź razie już tak nie jest, bo po osobistych i elektryzujących dziennikach mam poczucie, że całkiem nieźle udało mi się poznać tę.. i tu właśnie pojawia się trudność, bo ciężko jest określić główną dziedzinę działalności Susan. Jest ona po części socjologiem, po trochu myślicielem, reporterem, z pewnością filozofem a przede wszystkim kobietą.


Susan Sontag w pierwszym tomie swych dzienników daje się poznać jeszcze na etapie budowania się jej tożsamości jako człowieka, kobiety i doskonałego wkrótce analityka ludzkich zachowań i jego miejsca w grupie społecznej. Śledząc kolejne strony jej dzienników możemy zaobserwować proces kształtowania się jej kobiecości, orientacji seksualnej, relacji z otaczającym światem i światopoglądu. To co rzuca się w oczy już od samego początku to ogromna potrzeba na bodźce, wszelkiego rodzaju informacje, które z początku Susan Sontag zdaje się rejestrować i gromadzić bez konkretniejszego klucza, aby w swoim czasie składać z niego wizję świata. Zazdroszczę osobom takim jak ona niebywałej uważności na wszystko co dzieje się wokół. Podczas gdy mi zdarza się przegapić sygnały, które stają często tuż przed moimi oczami, ona zdaje się je wychwytywać z najgłębszych czeluści, a rzeczy o zjawiska najbardziej oczywiste zdają się odkrywać kolejne warstwy, poddając się pod jej niezwykle analitycznym umysłem. Rozważania Susan Sontag to jedne z tych nielicznych momentów kiedy "dzielenie włosa na czworo" nie powoduje irytacji ale szczery zachwyt. Przynajmniej u mnie... Cudnie jest przyglądać się dojrzewaniu tego - z czym zgadzam się w stu procentach - jednego z najwybitniejszych umysłów nie tylko naszej epoki.


Czasem traktujemy zbyt wiele rzeczy w naszym życiu jako oczywiste. Wydaje mi się, że ten błąd kosztuje nas za dużo. Tracimy bowiem w ten sposób świadomość. Może nie jest to strata istotna dla przeciętnego oglądacza propagandowej TV czy też głupich sitcomów, ale dla człowieka inteligentnego to już całkiem sporo. Życie nieświadome to zwykła wegetacja, a jego przeciwieństwem jest byt oparty na świadomości własnych potrzeb, rozumienie swojego ciała, własnych popędów, a przede wszystkim umiejętność wyciągania konstruktywnych wniosków z własnego postępowania jak również postaw innych ludzi. Właśnie taki model proponuje Susan Sontag, która intelektualną podnietę stawia na równi z tą natury seksualnej, a myślowy orgazm jest dla niej chyba bardziej realny niż ten osiągany podczas stosunku. Kontestuje ona przy tym zastaną rzeczywistość, wciąż jest niespokojna, niepewna, ciągle stawia pytania, a jej umysł pozostaje nienasycony. Jest wzorem tego jak świadomie powinno się wykorzystać dany nam czas na tej ziemi i osobiście bliskie mi jest przeżycie tegoż życia właśnie tak - w pełni, na sto procent w miejsce ciągłego lęku i pozostawania w cieniu hamujących przekonań i stereotypów. Pierdolić konwenanse! Żyjmy po swojemu i starajmy się unikać schematów w myśleniu i postępowaniu, aby wycisnąć z życia wszystko co się da. Żeby jednak to zrobić musimy ciągle analizować i starać się uczyć w toku intelektualnego wnioskowania. Tego uczy nas Susan Sontag, równocześnie nie zapomina o empatii, która czyni z niej "ludzkiego" filozofa, takiego który nie snuje swych rozważań dla samej przyjemności z dochodzenia do prawdy, ale stara się przy tym przyczynić do propagowania tolerancji i zwykłej ludzkiej przyzwoitości.

osinskipoludzku.blogspot.com

Po dzienniki Susan Sontag sięgnąłem z dwóch powodów. Po pierwsze postanowiłem to zrobić już po lekturze rozmowy, którą znajdziecie w książce "Myśl to forma odczuwania", a ponadto jeśli jakiegoś autora polecają Niespodziegadki to ja z całym przekonaniem do jego literackich dokonań zaglądam. W rozmowie z Jonathanem Cottem Sontag dała się poznać...

Polecam każdemu zainteresowanemu życiem tej wszechstronnej pisarki. Gdyby nie ona dzisiejsza sztuka nie byłaby tak wielofunkcyjna jak jest teraz, a także wrażliwość twórcy nie byłaby aż tak brana pod uwagę.

Polecam każdemu zainteresowanemu życiem tej wszechstronnej pisarki. Gdyby nie ona dzisiejsza sztuka nie byłaby tak wielofunkcyjna jak jest teraz, a także wrażliwość twórcy nie byłaby aż tak brana pod uwagę.