Dzień tryfidów

#współpracabarterowa

Wyobraźcie sobie świat, w którym nagle 99% ludzi traci wzrok. Brzmi przerażająco, prawda?😱

Bill Mason uważa się za pechowego człowieka, gdy omija go spektakularny pokaz świetlny przedziwnych meteorów, a wszystko to przez operację oczu. Jeszcze nie wie, że tak naprawdę jest w gronie szczęśliwców. Zaniepokojony przedłużającą się nieobecnością personelu i specyficznym brakiem zgiełku ulicznego dochodzącego zza okna, sam zdejmuje bandaże... i odkrywa, że jest jednym z garstki, którzy nie oślepli.
😱

To naprawdę straszna książka! Rozwój sytuacji śledzimy z perspektywy Billa. Szok i poczucie osamotnienia. W dosyć szybkim czasie doszło do totalnego chaosu! Oślepieni ludzie błądzący po omacku ulicami w poszukiwaniu pożywienia. Nie wszyscy sobie z tą nagłą ślepotą radzą, popełniają samobójstwa lub zapijają się. Hordy niewidomych robiące z widzących niewolników...

To przerażające jak krucha jest cywilizacja. Z jaką łatwością pierwotne instynkty przejmują przewagę nad zdrowym rozsądkiem. Jak szybko stajemy się sobie wrogami mając odpowiednie po temu warunki.

Po globalnej ślepocie powstają różne typy społeczności, które radzą sobie inaczej. I są zmuszeni walczyć nie tylko z innymi grupkami dążącymi do władzy, ale także z enigmatycznym, nieznanym wrogiem...

Ludzie muszą się nauczyć żyć na nowo. Na widzących spada wielka odpowiedzialność, ich moralność jest kwestionowana. Czy pozostawić niewidomych samych sobie? Codzienna walka o przetrwanie, i czy da się w takich okolicznościach zachować ludzkie odruchy? Nowa rzeczywistość jest przygnębiająca i mroczna.

Przyroda szybko obejmuje wielkie miasta w swe władanie, zielsko się pleni... Rozpadające się budowle w pył, ulice zawalone autami, gnijące trupy... Opuszczone miejsca mają niepokojący klimat!

Skłania do refleksji, jak sami byśmy się w takiej sytuacji zachowali? Czy jest nadzieja dla ludzkości? I czym są tytułowe tajemnicze tryfidy? Przekonajcie się sami! Ta książka jest nieodkładalna! Jedna z lepszych postapo jakie czytałam! Zostaje w głowie na dłużej. Po prostu uwielbiam ją!🖤

#współpracabarterowa

Wyobraźcie sobie świat, w którym nagle 99% ludzi traci wzrok. Brzmi przerażająco, prawda?😱

Bill Mason uważa się za pechowego człowieka, gdy omija go spektakularny pokaz świetlny przedziwnych meteorów, a wszystko to przez operację oczu. Jeszcze nie wie, że tak naprawdę jest w gronie szczęśliwców. Zaniepokojony przedłużającą się nieobecnością personelu...

Świat boryka się z niedoborem paliw. Jest jeden olej wspaniały, dotąd niespotykany. Olej z tryfidów. Nieznanej rośliny, która pojawiła się na Ziemi pewnego dnia. Korporacja kupiła nasiona i założyła plantacje. Część nasion wysiewa się dziko, ale występuje rzadko. Nie wiadomo skąd je przywiało. Dziwoląg botaniczny z trzema nogami kojarzący się z bólem, strachem i udręką. Owadożerny. Naukowcy przeprowadzają szczegółowe badania nad tryfidami, by poznać ich naturę, budowę i zwyczaje. Jedno jest pewne. Na tryfidy trzeba uważać, bo mają torebki jadowe a ich toksyna zabija w ułamku sekundy. Bill Maseno i Josella Playton to para młodych ludzi tułająca się po Londynie po katastrofie. Oboje widzą. Widzą, bo nie widzieli pięknego, zielonego spektaklu świateł, deszczu meteorów w wieczór zielonych błysków. Ci co widzieli oślepli. Ślepcy wyskakują przez okna, zażywają truciznę, piją na umór. Niektórzy próbują się dostosować przy pomocy niewielkiej liczby osób widzących. Ludzi dziesiątkuje zaraza i po cichu eliminują .... tryfidy. Książka jest łagodna i czysta. Jest obrazem apolitycznym, ale takim spokojnym, bez histerii. Bez opisów naturalistycznych, powściągliwa w wyrazie jak Anglicy. Autor jest Anglikiem. Spotkać za to można cytaty z klasyków na tle obrazu licznych ciał osób zmarłych. Nawet koniec dotychczasowego świata zbiera tylko łzy w oczach. Żadnej histerii. Żadnych złorzeczeń. Dla porównania polecam "Miasto ślepców" José Saramago jakże odmiennego w wyrazie. Powstają grupy oparte na zasadach chrześcijańskich, bo to dekadencja, rozwiązłość i brak wiary byl przyczyną większości nieszczęść świata. (?) Powstają też inne grupy , bardzo dekadenckie właśnie, jak przystało na Koniec świata. Nie zgadzam się tylko z wywodami Cokera na temat kobiet. Pasożyty? Chyba się koleś zagalopował. Całość bardzo dobra, ciekawa i skąpa w wyrazie. Opanowana. Sprawozdanie po katastrofie.

Świat boryka się z niedoborem paliw. Jest jeden olej wspaniały, dotąd niespotykany. Olej z tryfidów. Nieznanej rośliny, która pojawiła się na Ziemi pewnego dnia. Korporacja kupiła nasiona i założyła plantacje. Część nasion wysiewa się dziko, ale występuje rzadko. Nie wiadomo skąd je przywiało. Dziwoląg botaniczny z trzema nogami kojarzący się z bólem, strachem i udręką....

Od dawna fascynowały mnie książki czy też filmy katastroficzne, kataklizmy, ogólnie post-apo i science fiction, choć bardziej w filmach uwielbiałam te emocje.
Dlatego też z przyjemnością pokazuje Wam dzisiaj książkę ,,Dzień Tryfidów" Johna Wyndham, która jest moim zdaniem klasyką gatunku post-apo, ale nie tylko ona jedna zresztą.
Czy ktoś z Was już czytał albo ma w planach?
Świat stworzony przez autora zaskakuje, a główne motto brzmi: co zrobić, żeby przeżyć. Bohater tej książki imieniem Bill będzie musiał zmierzyć się z tym zadaniem, jakże trudnym, gdyż będzie miał wielu różnych przeciwników. Ucieknie od jednych, będzie musiał zmierzyć się z kolejnymi. To obraz zagłady, na którą zapracowali sobie ludzie.
Historia ta ma już wiele lat i to widać choćby w języku, jakim posługuje się autor. Z całej książki najbardziej rzuca się w oczy świat wykreowany przez autora. Widać, że skupił się w 99% na tym i na zagładzie. Bohaterowie są bardzo przezroczyści. Są, bo są, ale nie wnoszą nic szczególnego, przynajmniej to są moje odczucia. Odgrywają jedynie przypisane role. Mimo to czyta się ją przyjemnie. Apokaliptyczny obraz świata przeraża, budzi wiele emocji.
Jest to na pewno książka, która pozostawia nam przestrzeń na rozmyślanie, która wywołuje ciarki na plecach, a to mi wystarczyło, aby stwierdzić, że książka jest warta przeczytania.

Od dawna fascynowały mnie książki czy też filmy katastroficzne, kataklizmy, ogólnie post-apo i science fiction, choć bardziej w filmach uwielbiałam te emocje.
Dlatego też z przyjemnością pokazuje Wam dzisiaj książkę ,,Dzień Tryfidów" Johna Wyndham, która jest moim zdaniem klasyką gatunku post-apo, ale nie tylko ona jedna zresztą.
Czy ktoś z Was już czytał albo ma w...

Świetna powieść. Ciężko się od niej oderwać.

Świetna powieść. Ciężko się od niej oderwać.

Dzień tryfidów to już jest klasyka gatunku post-apo. Świetny nietuzinkowy pomysł przynoszący wizję zagłady ludzkości na skutek kombinacji globalnego kataklizmu oraz działań krwiożerczych roślin bezpośrednio wciąga czytelnika. Powieść sci-fi, którą naprawdę warto przeczytać!

Dzień tryfidów to już jest klasyka gatunku post-apo. Świetny nietuzinkowy pomysł przynoszący wizję zagłady ludzkości na skutek kombinacji globalnego kataklizmu oraz działań krwiożerczych roślin bezpośrednio wciąga czytelnika. Powieść sci-fi, którą naprawdę warto przeczytać!

Gdzieś na przełomie podstawówki i liceum czytałem Dzień Tryfidów po polsku. Potem poszedłem na socjologię. Absolutny klasyk, nie tylko literatury post-apo, ale też SF. Po latach powieść wydaje się prostsza i dość liniowa, ale i tak się broni. Poza wątkami socjologicznymi - przejmujący obraz upadłego Londynu, różne modele tworzonych po apokalipsie społeczności, jest to po prostu kawał dobrej pop literatury. Dzielny bohater, rozłąka z ukochaną, zagadka końca świata. Fajne.

Gdzieś na przełomie podstawówki i liceum czytałem Dzień Tryfidów po polsku. Potem poszedłem na socjologię. Absolutny klasyk, nie tylko literatury post-apo, ale też SF. Po latach powieść wydaje się prostsza i dość liniowa, ale i tak się broni. Poza wątkami socjologicznymi - przejmujący obraz upadłego Londynu, różne modele tworzonych po apokalipsie społeczności, jest to po...

Bardzo dobra bo nie przekombinowana. Bez tych wszystkich magiczno-zombiastycznych fajerwerków, które koloryzują fabułę. A fabuła jest prosta: jak przeżyć?

Bardzo dobra bo nie przekombinowana. Bez tych wszystkich magiczno-zombiastycznych fajerwerków, które koloryzują fabułę. A fabuła jest prosta: jak przeżyć?

Dobra książka - może 7/10 to trochę na wyrost, ale doceniam stworzony przez autora, spójny świat. Długo nie sięgałam po tę książkę, bo bałam się jakichś kompletnie odjechanych dziwactw, nie mających nic wspólnego z rzeczywistością.
Tymczasem świat wykreowany w powieści jest całkiem możliwy i wewnętrznie logiczny. To nie jest opowieść SF, gdzie zawsze można nagiąć reguły i wymyślić rozwiązanie kompletnie z czapy. To jest opowieść o systematycznym, bezmyślnym niszczeniu planety, zarówno z jej powierzchni, jak i z orbity przez jej mieszkańców. I o zmaganiu się z następstwami tego działania.
Opowieść katastroficzna, ale też z ciekawymi obserwacjami socjologicznymi - próby budowania nowego świata na ruinach poprzedniego.
Tym niemniej - książka nie jest jakoś szczególnie wciągająca, z takim efektem - co dalej, co dalej?? Raczej ją zmęczyłam, niż przeczytałam z przyjemnością i zaciekawieniem. Składa się z dużej liczby epizodów: tu znalazłem dziewczynę, zostaliśmy na 2 dni, tu nam się udało na dłużej, tu ją zgubiłem i pomieszkałem przez kolejne parę dni, potem jej szukałem, znalazłem, mieszkaliśmy przez parę lat, a potem się znowu trzeba było wyprowadzić.
Pewnie taki był jej zamysł. To nie jest literatura rozrywkowa, tylko refleksyjna. Nie zmienia to faktu, że ja lubię czytać dla przyjemności :)

Dobra książka - może 7/10 to trochę na wyrost, ale doceniam stworzony przez autora, spójny świat. Długo nie sięgałam po tę książkę, bo bałam się jakichś kompletnie odjechanych dziwactw, nie mających nic wspólnego z rzeczywistością.
Tymczasem świat wykreowany w powieści jest całkiem możliwy i wewnętrznie logiczny. To nie jest opowieść SF, gdzie zawsze można nagiąć reguły i...

Książka mi się podobała, ale zaskakująco mocno skakała po różnych tematach i gatunkach. Jest to post-apokaliptyczne sci-fi, ale zahacza o wątki akcji, ekologiczne oraz dystopijne.

Pomysł na książkę jest bardzo ciekawy i pierwsze trzydzieści stron było wspaniałe. Później całość stała się bardziej przewidywalna. Postacie w tej powieści nie miały dużego znaczenia, podobnie jak ich emocje oraz rozwój. Liczył się świat przedstawiony oraz zmiany, które zachodziły dookoła.

Ciężko mi pominąć fakt, że ta książka ma teraz ponad 70 lat (1951) i w niektórych momentach to widać - szczególnie wymienienie czystości rasowej jako jednego z fundamentów społeczeństwa oraz rola kobiety były uderzające. To jest fascynujące, jak inaczej kiedyś spoglądano na te kwestie - nawet w książce sci-fi, gdzie nie były one nawet potrzebne dla fabuły.

Książka mi się podobała, ale zaskakująco mocno skakała po różnych tematach i gatunkach. Jest to post-apokaliptyczne sci-fi, ale zahacza o wątki akcji, ekologiczne oraz dystopijne.

Pomysł na książkę jest bardzo ciekawy i pierwsze trzydzieści stron było wspaniałe. Później całość stała się bardziej przewidywalna. Postacie w tej powieści nie miały dużego znaczenia, podobnie...

Świetna powieść apokaliptyczna i postapokaliptyczna. Dawno nie miałem tak że ciągnęło mnie co chwila do czytania opowieści. Sama wizja zagłady ludzkości jest przerażająca a na dodatek tryfidy...

Świetna powieść apokaliptyczna i postapokaliptyczna. Dawno nie miałem tak że ciągnęło mnie co chwila do czytania opowieści. Sama wizja zagłady ludzkości jest przerażająca a na dodatek tryfidy...