Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kanwą powieści Jarosława Kukiełki "Kroczący wśród cieni" jest walka władzy świeckiej z kościołem, który ma duże wpływy w Tin-Leve . Kościół Żywych nie odpuszcza. Cicha wojna trwa, tylko patrzeć jak zwiększy zasięg i wciągnie zwykłych ludzi. W treści sporo magii, niekoniecznie białej. Po stronach powieści snują się cienie, duchy i powstańcy tj. ożywieni zmarli. W tych fragmentach książka przypomina klasyczny horror. Bohaterowie są bardzo różnorodni. Od polityków, intrygantów, żołnierzy i świętych mężów po wojowniczki - kapłanki i stare, mądre baby. Do ostatniego gatunku należy przyjaciółka Kavela Rothenga , Berra . Oboje opiekują się sobą wzajemnie i są dla siebie ważni. Dowodzą tego ich wzajemne słowne wymiany, w tym złośliwości, docinki, przytyki i żarty. Oczywiście główna postać, detektyw, tropiciel Kavel, jest najpełniej przedstawiona i znacznie skomplikowana, o smutnym rodowodzie i przeszłości pełnej przygód, mającej związki ze światem umarłych. Góra materiału na prequel 😂 On znajdzie osobę albo przedmiot. Albo odpowiedź. Zrobi co mu zlecisz. Dobry jest. Balansuje na granicy światów. Rzeczywistego i cieni. To niebezpieczne. Kavel to mieszanka. Trochę inkwizytor Mordimer wraz z otoczniem od Piekary, trochę egzorcysta Felix Castor od Mike"a Careya. To ciekawa i niejednoznaczna postać. To jemu władze miasta Tin-Leve powierzają ważną misję. Obiecują gigantyczne wynagrodzenie, bezkarność, nawet wysokie stanowisko, byleby tylko podjął się zadania. Nawet posuwają się do szantażu, gdy ten nie jest skory do współpracy. Cóż. Nie chcę, ale muszę. 😁 Kavel przyjmuje zlecenie niechętnie. Realizując zadanie zetknie się z cieniami zmarłych i ożywionymi powstańcami tj. zombie (?) Brr. W treści pojawiają się imiona Vartik i Arevia. Kim jest Vartik ? Jakie zadanie wypełnia Arevia? Historia o tropicielu, który jest świetny w swoim fachu, jest opowieścią mroczną i pełną tajemnic. W tej części bohater wywiązał się ze swoich zobowiązań. Jakie będą kolejne zlecenia? W jaką kabałę wpakują Kavela następnym razem?

Kanwą powieści Jarosława Kukiełki "Kroczący wśród cieni" jest walka władzy świeckiej z kościołem, który ma duże wpływy w Tin-Leve . Kościół Żywych nie odpuszcza. Cicha wojna trwa, tylko patrzeć jak zwiększy zasięg i wciągnie zwykłych ludzi. W treści sporo magii, niekoniecznie bi...

Rozwiń

Zwiń

"Zmiana" to Silosu część druga. Jej akcja rozgrywa się w czasach, gdy władza najwyższa przygotowuje wyjście awaryjne dla siebie i części ludzkości na wypadek globalnej zagłady. Po cichutku i w tajemnicy buduje silos. Dużą tubę zagrzebaną w ziemi na setki metrów. To tam zamieszkają wybrańcy. Coś dużo materiałów zwożą. Za dużo jak na jeden silos .... Znana jest metoda głębokiego mrożenia, dlatego kolejnym pokoleniom silosowców może towarzyszyć jakiś mądry technik z początku projektu. Takich budynków prawdopodobnie powstaje więcej, ale pierwszy jest najważniejszy. Czas mija. Silos 12 upadł potem 26 i 18. To czas przed Wielkim Powstaniem. Upadków jeszcze nie koniec. Reset w 18 ma zapobiec rewolucji, ale nie działa, bo żyje ktoś kto pamięta i przekazuje tę wiedzę z pokolenia na pokolenie. Reset w silosie włączają założyciele, Bawią się silosami jak mrówkami. Rok 2345. Trzecia zmiana a światem silosu nadal rządzą Instrukcje. Zasady. Protokoły. Drugi tom kończy się tam gdzie pierwszy. Juliette nawiązuje kontakt z założycielami. Spore fragmenty Zmiany to opis wydarzeń z Silosu, ale opowiedziane z innej perspektywy. Mam nadzieję na spotkanie z Juliette w trzecim tomie. Coś mi się wydaje, że kobieta dobierze się do skóry mrożonkom założycieli. Tom drugi wyjaśnił wiele spraw. Mam tylko nadzieje, że tom trzeci "Pył" będzie równie dobry.

"Zmiana" to Silosu część druga. Jej akcja rozgrywa się w czasach, gdy władza najwyższa przygotowuje wyjście awaryjne dla siebie i części ludzkości na wypadek globalnej zagłady. Po cichutku i w tajemnicy buduje silos. Dużą tubę zagrzebaną w ziemi na setki metrów. To tam zamieszka...

Rozwiń

Zwiń

książkę wzięłam do ręki, bo blisko leżała. Takie wziątki rzadko są udane. Tak było i tym razem. Agnieszka Postrzygacz czyta tę książkę ludziom. Niestety tak rozkłada akcenty, że słuchać jej nie sposób. Zatem pochłonęłam ją tradycyjnie, oczami. Dodatkowo nie podoba mi się brak tłumaczenia nazwy głównego bohatera książki - motyla monarchy, tylko posługiwanie się w tekście obcą monarką. Monarka, monarki, monarek. Polski monarcha już taki łatwy do deklinowania nie jest. Szczególnie w liczbie mnogiej. To z tego względu posłużono się obcą nazwą tego motyla a nie jego polskim odpowiednikiem? A może jest jeszcze inny haczyk a ja o nim nie wiem? Wracając do treści. Poznajemy młodą mężatkę z dwójką dzieci. Jedyne dobre wyjście gdy braknie rodziców to wyjście za mąż. 😒 Ona tak robi. Jej nadzieje na dobre życie w małżeństwie są zawiedzione. Straty i zniszczenie są alternatywą dla tej kochliwej, młodej matki dwójki dzieci. Autorka pisze o "podstępnej ułomności serca". Tak poetycko! Jest bardzo ciepła zima, leje deszcz a dzieci czekają na białe święta Bożego Narodzenia. Z powodu ulew ludzie tracą plony, wszystko gnije, niedługo cały świat zniknie w morzu wody i ognia z powodu zanieczyszczenie środowiska. Ona jest nieszczęśliwa. Rodzina odczuwa niedostatek a kobieta tkwi w marazmie do czasu gdy niedaleko ich domu na drzewie pojawiła się chmara motyli. Zagrożonego gatunku, motyli monarcha. Monarchy to duże, pomarańczowo-czarne motyle lecące z południowej Kanady i północnych stanów aż do Kalifornii i Meksyku, gdzie zimują. Tym razem pomyliły kierunek. Zmiany klimatyczne powodujące zagładę słoni, niedźwiedzi polarnych i innych gatunków. Niektórzy nie wierzą w globalne ocieplenie i upierają się, że to sprawa stwórcy, część boskiego planu. Kobieta współpracując z badaczem motyli rozwija się, uczy nowych rzeczy i zmienia w dojrzałą osobę. Książkę przeczytałam, bo ją zaczęłam, ale nie podobała mi się. Przyroda w porządku, ludzie już nie. Tacy bezwolni. Powolni i bez pomysłu na życie, niezaradni.

książkę wzięłam do ręki, bo blisko leżała. Takie wziątki rzadko są udane. Tak było i tym razem. Agnieszka Postrzygacz czyta tę książkę ludziom. Niestety tak rozkłada akcenty, że słuchać jej nie sposób. Zatem pochłonęłam ją tradycyjnie, oczami. Dodatkowo nie podoba mi się brak tłumaczenia ...

Rozwiń

Zwiń

Bieszczady. Mała chatka a w niej samotny człowiek co to za ludźmi nie przepada i książki pisze. Jest też dziewczyna zaginiona, biegaczka Agata Warszawianka, której szukają ratownicy. Znajdą albo nie znajdą,bo może Bladziudki ją porwał? Prosta powieść. Przewidywalna ze znanym tematem. Osobowości bohaterów rzeczywiste w sensie jak w życiu. Język powieści i poczucie humoru zachowane jak w poprzednich książkach Śmielaka tylko nastrój szlag trafił, bo bywa w książce a książkowyn życiu już nie. Bełkot? To efekt lektury 😂 Niby wszystko w porządku, ale nie do końca. Bardzo nie lubię książkowych matrioszek. Bardzo. Autor miesza fikcję literacką z życiem i jeszcze raz z fikcją. Nie lubię i już. Bohaterów niewielu. Jedna ręka wystarczy, by ich na palcach wymienić. Atmosfera zagrożenia pojawia się i znika jak śnieżyca i wiatr. Zakończenie trochę mnie pocieszyło.

Bieszczady. Mała chatka a w niej samotny człowiek co to za ludźmi nie przepada i książki pisze. Jest też dziewczyna zaginiona, biegaczka Agata Warszawianka, której szukają ratownicy. Znajdą albo nie znajdą,bo może Bladziudki ją porwał? Prosta powieść. Przewidywalna ze znanym tematem. Osobo...

Rozwiń

Zwiń

Świat boryka się z niedoborem paliw. Jest jeden olej wspaniały, dotąd niespotykany. Olej z tryfidów. Nieznanej rośliny, która pojawiła się na Ziemi pewnego dnia. Korporacja kupiła nasiona i założyła plantacje. Część nasion wysiewa się dziko, ale występuje rzadko. Nie wiadomo skąd je przywiało. Dziwoląg botaniczny z trzema nogami kojarzący się z bólem, strachem i udręką. Owadożerny. Naukowcy przeprowadzają szczegółowe badania nad tryfidami, by poznać ich naturę, budowę i zwyczaje. Jedno jest pewne. Na tryfidy trzeba uważać, bo mają torebki jadowe a ich toksyna zabija w ułamku sekundy. Bill Maseno i Josella Playton to para młodych ludzi tułająca się po Londynie po katastrofie. Oboje widzą. Widzą, bo nie widzieli pięknego, zielonego spektaklu świateł, deszczu meteorów w wieczór zielonych błysków. Ci co widzieli oślepli. Ślepcy wyskakują przez okna, zażywają truciznę, piją na umór. Niektórzy próbują się dostosować przy pomocy niewielkiej liczby osób widzących. Ludzi dziesiątkuje zaraza i po cichu eliminują .... tryfidy. Książka jest łagodna i czysta. Jest obrazem apolitycznym, ale takim spokojnym, bez histerii. Bez opisów naturalistycznych, powściągliwa w wyrazie jak Anglicy. Autor jest Anglikiem. Spotkać za to można cytaty z klasyków na tle obrazu licznych ciał osób zmarłych. Nawet koniec dotychczasowego świata zbiera tylko łzy w oczach. Żadnej histerii. Żadnych złorzeczeń. Dla porównania polecam "Miasto ślepców" José Saramago jakże odmiennego w wyrazie. Powstają grupy oparte na zasadach chrześcijańskich, bo to dekadencja, rozwiązłość i brak wiary byl przyczyną większości nieszczęść świata. (?) Powstają też inne grupy , bardzo dekadenckie właśnie, jak przystało na Koniec świata. Nie zgadzam się tylko z wywodami Cokera na temat kobiet. Pasożyty? Chyba się koleś zagalopował. Całość bardzo dobra, ciekawa i skąpa w wyrazie. Opanowana. Sprawozdanie po katastrofie.

Świat boryka się z niedoborem paliw. Jest jeden olej wspaniały, dotąd niespotykany. Olej z tryfidów. Nieznanej rośliny, która pojawiła się na Ziemi pewnego dnia. Korporacja kupiła nasiona i założyła plantacje. Część nasion wysiewa się dziko, ale występuje rzadko. Nie wiadomo skąd je przywi...

Rozwiń

Zwiń

Druga powieść
Dobra książka. Lepsza od debiutu. Nie jest tak wypełniona szczegółami, pobocznymi wątkami i bohaterami jak pierwsza. A i tak jest jeszcze na tyle dużo wszystkiego, żeby było trudno odgadnąc co się stało z dziewczyną w uzdrowisku i odpowiedzieć na pytanie czy i ewentualnie kto stoi za tym zaginięciem. A może uciekła? Dobrowola, miejscowość nieduża, pięknie położona wśród lasów, nad jeziorem. W czasach słusznie minionych był tu ośrodek dla politruków i innych ważnych. Potem przeszedł w prywatne ręce i stoi taki opustoszały. Pałac. Uzdrowisko. Znowu budzi zainteresowanie. Z dachu spadla kobieta. Tajemnicza blondynka. Policja bada sprawę a po campingu kręci się Piotr Werner, który przyjechał prywatnie dziewczyny - Justyny Dobrowolskiej poszukać co to dwadzieścia lat temu zniknęła. Nie przyjechałby, ale Marta prosiła, by się przyjrzał sprawie. Jakieś anonimy ludzie we wsi dostają zwiazane z zaginięciem nastolatki. Przyjrzał się skutecznie. A my patrzyliśmy mu na ręce. Jest coraz lepiej. Przy trzecim tomie achniemy z zachwytu? 🤣

Druga powieść
Dobra książka. Lepsza od debiutu. Nie jest tak wypełniona szczegółami, pobocznymi wątkami i bohaterami jak pierwsza. A i tak jest jeszcze na tyle dużo wszystkiego, żeby było trudno odgadnąc co się stało z dziewczyną w uzdrowisku i odpowiedzieć na pytanie czy i ewentualnie kto...

Rozwiń

Zwiń

Konrad Chęciński zabrał nas na wieś. Nie jest to bynajmniej wieś spokojna, wieś wesoła. Tam jakieś zło się snuje pod wierzchem. Nawet nazywa się mało słonecznie. Cmentarna Góra. Co jakiś czas ktoś popełnia tu samobójstwo. Gdzieś kątem mieszka starzec zarośnięty a po wsi tuła się niespełna rozumu chłopak. Ot, miejscowe dziwaki. Nikt nie wie jak się naprawdę nazywa starzec. Wołają go Mojżesz a chłopaka, Adamus. To tutaj przed samymi świętami przepada bez śladu Antoni Pietrasik. Córka Antoniego, Mariola Kacprzyk, zgłasza na policji jego zaginięcie. Podinspektor Nikifor Poradecki rusza na poszukiwania. Tutaj wszyscy się znają. Szybko znajdą Pietrasiaka. No i znaleźli… Jego zaginięcie rozpoczęło serię zdarzeń, którymi musi zająć się policja. Miejscowi funkcjonariusze dostają pomoc w postaci bardzo dobrego śledczego z komendy wojewódzkiej, Piotra Wernera, który bardzo pomaga w prowadzonym śledztwie. Historia zagęszcza się, bo poznajemy kolejne osoby, liczne plotki, historie sprzed lat a nawet jakieś słowiańskie misteria w kontrze do historii opowiadanych przez miejscowego proboszcza. Oczywiście są też miejscowe legendy i II wojna światowa. Na bogato. Za dużo tych rozpraszaczy, ale pomysł na książkę dobry. Jest też klimat nieco duszny i pełen podejrzeń, tajemnic oraz mała społeczność, która rządzi się, jak to ma w zwyczaju, swoimi prawami. Dużo się dzieje. Wyłuskanie mordercy z przedstawionego grona nie jest łatwe. 🤔

Konrad Chęciński zabrał nas na wieś. Nie jest to bynajmniej wieś spokojna, wieś wesoła. Tam jakieś zło się snuje pod wierzchem. Nawet nazywa się mało słonecznie. Cmentarna Góra. Co jakiś czas ktoś popełnia tu samobójstwo. Gdzieś kątem mieszka starzec zarośnięty a po wsi tuła się niespełna ...

Rozwiń

Zwiń

Świat się skończył. I stało się tak, że ludzie zamieszkali w silosie. Ogromnym. Rozrośniętym wiele pięter pod ziemią. To przez zatrutą Ziemię na powierzchni. Tu na małej przestrzeni gnieżdżą się i gniazdują ludzie. Dopadają ich problemy ciasnoty i wszystkie braki jakie tylko można wymyślić, bo cały ich świat jest ograniczony. Silos. Ludzie żyją tu jak termitierze. Każdy ma swoje zadanie do spełnienia. Świat silosu jest świetnie przedstawiony. Piętro po piętrze. Są ludzie odpowiedzialni za żywność, za oświetlenie, za ogrzewanie i tlen. Są ludzie co dostarczają żywność, ubrania, meble itd. Czuwają też przedstawiciele prawa i funkcjonuje służba zdrowia. Specjalistom towarzyszą ich cienie. To młodzi ludzie uczący się zawodu cieniując specjalistom przy pracy. Fabuła książki osadzona jest w czasie gdy Ziemia umarła a ludzie znaleźli azyl pod ziemią. To czas kiedy książki stały się reliktami i trzyma się je w metalowych puszkach . Posiadanie reliktów jest nielegalne i surowo karane. Ludzie są ciekawi tego co było wcześniej, ale dążenie do poznania przeszłości nie jest zdrowe, jest surowo karane prawem. Karą tutaj jest czyszczenie nierozerwalnie związane z wygnaniem, ze śmiercią. Każdy słowny wniosek o wyjście z silosu jest rozpatrywany natychmiast pozytywnie. Członek społeczności wychodzi na zatrutą Ziemię, czyści obiektywy kamer i umiera. Świetny tekst. Świat przedstawiony jest pełen szczegółów, tworzy dopieszczoną całość a mieszkańcy silosu opisani są szczegółowo i oczywiście bardzo różnią się między sobą. No i pytanie dręczące ludzi jest jedno: czy nas silos jest jedyny? No właśnie, jest?

Świat się skończył. I stało się tak, że ludzie zamieszkali w silosie. Ogromnym. Rozrośniętym wiele pięter pod ziemią. To przez zatrutą Ziemię na powierzchni. Tu na małej przestrzeni gnieżdżą się i gniazdują ludzie. Dopadają ich problemy ciasnoty i wszystkie braki jakie tylko można wymyśl...

Rozwiń

Zwiń

Pod rządami narodowo- kościelnymi generała Franco Hiszpania nie urosła w siłę. Polityka wewnętrzna tego przywódcy była odbiciem jego przekonań politycznych i społecznych. Ustrój cechował klerykalizm. Franco ponownie wprowadził obowiązkowe lekcje religii, zniósł śluby cywilne i zawiesił prawo rozwodowe. Kler odzyskał swoje przywileje i ziemie. Pod jego kontrolę oddano większość szkół i wydawnictw. Kościół wyłączono spod jurysdykcji państwowej. I tak mężczyźni przejęli władzę, kobietom powierzono dzieci i dom a dzieci….. Te miały znaczenie tylko w aspekcie ilościowym. Im więcej tym lepiej, bo ojczyzna Hiszpania wykrwawiona wojną potrzebuje dzieci. Dzieci jednak mają się rodzić w rodzinie a nie przychodzić na świat w hańbie matki jako bękarty. Taka moralność. Częste stały się nielegalne adopcje a nawet kradzieże dzieci. Matkom, które wychowywały już kilkoro dzieci a przyszły do szpitala urodzić kolejne wmawiano, że ich dziecko umarło i noworodek trafiał do nowej rodziny, często za duże pieniądze. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych nowo narodzone dziecko można było kupić za równowartość mieszkania. W tym procederze brały udział instytucje państwowe i kościelne. Gdy w 1999 roku weszło prawo, że każde dziecko ma prawo wiedzieć kim są jego rodzice szacowano, że takich fałszywych, często ukradzionych, dzieci jest około 300 tysięcy. Katarzyna Kobylarczyk jest autorką reportażu o tym niechlubnym procederze i ludziach z nim powiązanych. Książka budzi emocje, bo dotyczy dzieci. Ponownie przy pieniądzach oraz krzywdzie dzieci i kobiet stoi kościół. Stanowczo rozdział kościoła i państwa ma sens.

Pod rządami narodowo- kościelnymi generała Franco Hiszpania nie urosła w siłę. Polityka wewnętrzna tego przywódcy była odbiciem jego przekonań politycznych i społecznych. Ustrój cechował klerykalizm. Franco ponownie wprowadził obowiązkowe lekcje religii, zniósł śluby cywilne i zawiesił pra...

Rozwiń

Zwiń