Przepiórki w płatkach róży. Powieść w zeszytach na każdy miesiąc, przepisy kucharskie, historie miłosne tudzież porady domowe zawierająca

Czasem na prawdziwą miłość warto czekać latami, a z ludźmi, którzy wysysają z nas energię trzeba ograniczyć kontakt.

Czasem na prawdziwą miłość warto czekać latami, a z ludźmi, którzy wysysają z nas energię trzeba ograniczyć kontakt.

Najsłynniejsza meksykańska powieść, przetłumaczona na trzydzieści języków, sprzedana w ponad trzech milionach egzemplarzy - to musi być coś!
Mnie jednak przekonała wzmianka w opisie o realizmie magicznym i głównie dla niego sięgnęłam po "Przepiórki w płatkach róży".
Jest to historia Tity, która według tradycji (i nieco despotycznej matki) nie może wyjść za swojego ukochanego Pedra. Poświęca się więc gotowaniu, wkładając w tę czynność wszystkie swoje emocje, co skutkuje pewnymi, nieco dziwnymi, zdarzeniami.🤭

Autorka przenosi nas do Meksyku z początku XX wieku, czasów tak różnych od współczesnych, że trzeba podchodzić do tej fabuły z dość dużym dystansem. Osobiście uważam, że ta powieść, choć piękna, nie zestarzała się zbyt dobrze. Nie potrafiłam zaangażować się w miłosne perypetie Tity, nie zgadzałam się z jej zachowaniem i nie poczułam do niej sympatii, a jedynie odrobinę współczucia.
O to też pewnie trochę chodziło, aby pokazać, czym może poskutkować takie działanie przeciwko miłości, rozdzielenie przeznaczonych sobie dusz itd., jednak mimo wszystko nie potrafię utożsamić się z bohaterami i kibicować komuś, kto chce budować swoje szczęście na cudzym nieszczęściu.🤷🏼‍♀️
Historia miłosna mnie więc tutaj nie porwała, nie zachwyciła i nie rozkochała w sobie, ale za to cała reszta przeciwnie!

Uwielbiam tę lekką absurdalność elementów magicznych, uśmiałam się jak nigdy i mam nadzieję, że autorka właśnie uśmiech chciała nimi wywołać. Dzięki nim, emocje nie tylko wylewały się z kolejnych stron, ale też parowały z tych wszystkich potraw, tańczyły do hałasu opisywanego gospodarstwa i snuły się w cieniach i światłach rysowanych słowami autorki.

Być może ten specyficzny humor przypadł mi do gustu tak bardzo, ponieważ się go nie spodziewałam, a może to lekkość, z jaką został wpleciony w raczej smutną historię.
Nie wiem, ale czytało mi się to świetnie i całkowicie rozumiem, dlaczego "Przepiórki w płatkach róży" zdobyły takie uznanie na świecie.
Choć zmieniłabym zakończenie, nie polubiłam się z głównymi bohaterami i nie zgadzam się z ich działaniami, jestem zachwycona całością, pewnego rodzaju eterycznością tej powieści i jej techniczną stroną.
Świetnie została tu przedstawiona ówczesna rzeczywistość, nie tylko kwestie dotykające historii, ale też obyczajów, tradycji, czy po prostu kwestii związanych z codziennym życiem. Do tego dodajmy z pozoru nudne, a ostatecznie tworzące cały klimat opisy przygotowywania potraw, a otrzymamy naprawdę wyjątkową całość, która ma szansę zachwycić czytelnika.
Ja polecam, warto sięgnąć po tę pozycję, myślę, że na długo nie wyjdzie Wam z głowy!
No i spójrzcie na to piękne wydanie vintage - magia!
8/10❤️

Najsłynniejsza meksykańska powieść, przetłumaczona na trzydzieści języków, sprzedana w ponad trzech milionach egzemplarzy - to musi być coś!
Mnie jednak przekonała wzmianka w opisie o realizmie magicznym i głównie dla niego sięgnęłam po "Przepiórki w płatkach róży".
Jest to historia Tity, która według tradycji (i nieco despotycznej matki) nie może wyjść za swojego...

O tej książce słyszałam dawno temu, i choć z opisu zawierała najbardziej niecierpiany przeze mnie motyw (trójkąt romantyczny z dwoma siostrami),byłam jej ciekawa. Cieszę się, że przemogłam własne uprzedzenia, ponieważ to chyba jeden z najpiękniejszych i najdelikatniejszych przykładów prozy, z jakimi miałam ostatnio do czynienia.

Dla mnie to nie jest po prostu banalna opowieść o miłości, której zawsze staje coś na drodze; widzę w niej raczej rozpisaną na wiele aktów tragedię, do jakiej może doprowadzić rozdzielenie dwojga młodych, zakochanych w sobie ludzi. Bo nie ulega wątpliwości, że oboje - a z pewnością Tita - podjęliby później wiele lepszych wyborów życiowych, gdyby życia nie zbudowali wokół niezaspokojonego głodu bliskości tej zakazanej osoby. Mogłabym narzekać na demonizację Rosaury, starszej siostry Tity, jednak wydaje się, że ta stronnicza płaszczyzna narracji podyktowana jest faktem, iż historię Tity opowiada jej krewna z przyszłości, która słyszała ją z ust osoby jeszcze bardziej subiektywnej; a gdzieś w tym wszystkim są momenty zrozumienia dla perspektywy Rosaury, tak jak i dla Johna. Po prostu, o ile John jest symbolem lepszego życia, które czekałoby główną bohaterkę, gdyby potrafiła odrzucić przeszłość, o tyle Rosaura sama w sobie jest reliktem przeszłości, uparcie trwającym przy destrukcyjnych tradycjach. A powieść Esquivel jest o czymś więcej niż wyłącznie o miłości czy jedzeniu - jest o upływie czasu, o zmianach, które on ze sobą niesie. Wszystko to zaś osnute atmosferą magicznego realizmu oraz prozą piękną, a przy tym lekką, dowcipną, nawet omawiając tematy smutne czy odrażające.

Powieść Esquivel przypomina jedno z dań Tity: wzbudza apetyt od pierwszych stron, nie pozwala odejść, a po wszystkim pozostawia czytelnika nasyconego i zadowolonego. Przynajmniej mnie. Bo proporcje słodyczy z goryczą do ostatniego rozdziału utrzymano w idealnej harmonii.

O tej książce słyszałam dawno temu, i choć z opisu zawierała najbardziej niecierpiany przeze mnie motyw (trójkąt romantyczny z dwoma siostrami),byłam jej ciekawa. Cieszę się, że przemogłam własne uprzedzenia, ponieważ to chyba jeden z najpiękniejszych i najdelikatniejszych przykładów prozy, z jakimi miałam ostatnio do czynienia.

Dla mnie to nie jest po prostu banalna...

Rodzinna tradycja rodu De la Garza zakłada, że najmłodsza córka zapewnia matce opiekę do końca życia. Tita, zakochana w Pedrze, nie mogła wyjść za mąż. Jej powinnością było zająć się Mamą Eleną. To brzemię zmieniło na zawsze jej los i życie Pedra.
Tita swoją miłość przelała na kuchnię. Spod jej rąk wychodziły najsmaczniejsze potrawy. Pozwoliło jej to nie zwariować, gdy ukochany poślubił Rosaurę, siostrę dziewczyny. Odtąd wiedli skomplikowane uczuciowo życie pod jednym dachem. Wielka miłość, trudy posłuszeństwa, twarda ręka Mamy Eleny-życie na ranczu toczyło się swym niezwykłym torem.
Przepiórki w płatkach róży to powieść z gatunku realizmu magicznego. Jest to przepięknie napisana historia miłości, straty i walki o siebie. Okraszona jest bajecznymi meksykańskimi przepisami potraw. Dosłownie czuć buchające emocje i zapach jedzenia. Jest to wyjątkowa książka. Warto, a nawet trzeba przeczytać.
Najbardziej znana meksykańska powieść doczekała się pięknego polskiego wydania. Zainteresowała mnie również informacja o adaptacji. Niezwykłe losy Tity, dziewczyny mądrej i wrażliwej, zasługują na poznanie!

Rodzinna tradycja rodu De la Garza zakłada, że najmłodsza córka zapewnia matce opiekę do końca życia. Tita, zakochana w Pedrze, nie mogła wyjść za mąż. Jej powinnością było zająć się Mamą Eleną. To brzemię zmieniło na zawsze jej los i życie Pedra.
Tita swoją miłość przelała na kuchnię. Spod jej rąk wychodziły najsmaczniejsze potrawy. Pozwoliło jej to nie zwariować, gdy...

Coś dla miłośników sztuki kulinarnej i telenowel.
Wszystko tu pachnie i wszystko smakuje. Wszystko jest ciut przerysowane, niczym w brazylijskich telenowelach (nie znam, koleżanka mówiła😂).
Jest mnóstwo emocji, pełna feeria barw, i wszystko jest jakby bardziej.

Meksyk. Młoda kobieta, Tita, pasjonatka gotowania i jej życie u boku despotycznej matki, która ma już gotowy scenariusz na życie córki. Tita nie może poślubić swoje ukochanego. Pisany jest jej inny los. Tradycja wymaga, by swoje życie poświeciła matce. Młoda kobieta daje ujście swoim uczuciom, gotując. Jedząc jej dania można poczuć czy kucharka była szczęśliwa, czy jej serce rozrywał smutek.

Skomplikowane relacje rodzinne, ogniste temperamenty, pasja, wielkie namiętności i trudne wybory.
U Esquivel kuchnia to nie tylko kunszt i rzemiosło, ale też sposób, by okazać miłość.
Całość doprawiona szczyptą magii.

Nie do końca moje klimaty, ale jestem pewna, że w tym daniu można się rozsmakować.

Coś dla miłośników sztuki kulinarnej i telenowel.
Wszystko tu pachnie i wszystko smakuje. Wszystko jest ciut przerysowane, niczym w brazylijskich telenowelach (nie znam, koleżanka mówiła😂).
Jest mnóstwo emocji, pełna feeria barw, i wszystko jest jakby bardziej.

Meksyk. Młoda kobieta, Tita, pasjonatka gotowania i jej życie u boku despotycznej matki, która ma już gotowy...

Realizm magiczny, który - no właśnie - swoją drogą trudno w pełni zdefiniować i opisać, ma w swojej istocie coś nieuchwytnego, bardzo subtelnego i eterycznego. Tymczasem te elementy, które w tej książce miałyby uchodzić za przykłady "realizmu magicznego", są tak toporne i grubo ciosane, że zamiast wywoływać w czytelniku drżenie w zetknięciu z tajemnicą, budzą raczej śmiech swoją absurdalnością.

Z każdą kolejnym rozdziałem, wzrastało we mnie poczucie, że czytam pamiętnik nastolatki - to wrażenie wywoływała zarówno forma, jak i treść. Bardzo cenię sobie prosty język w literaturze, ale tu jest on wręcz prostacki i zupełnie pozbawiony polotu. Postaciom brak głębi, są płaskie i kreskówkowe.

Nie potrafiłam wykrzesać z siebie ani odrobiny sympatii dla głównych bohaterów. Oboje wykazują się niedojrzałością, lekkomyślnością, egocentryzmem - a autorka zdaje się pochwalać ich postępowanie i podzielać infantylne spojrzenie na świat.

Dwie gwiazdki - za smakowicie brzmiące przepisy oraz za to, że kilka razy naprawdę się uśmiałam, czytając wypowiedzi lub przemyślenia bohaterów, które w zamierzeniu chyba wcale nie miały być zabawne, ale nie dało się ich traktować poważnie.

Realizm magiczny, który - no właśnie - swoją drogą trudno w pełni zdefiniować i opisać, ma w swojej istocie coś nieuchwytnego, bardzo subtelnego i eterycznego. Tymczasem te elementy, które w tej książce miałyby uchodzić za przykłady "realizmu magicznego", są tak toporne i grubo ciosane, że zamiast wywoływać w czytelniku drżenie w zetknięciu z tajemnicą, budzą raczej śmiech...

Mam ogromny sentyment do tej książki. Czytałam ją pierwszy raz lata temu, kupowałam znajomym. Dla mnie bajkowa, urzekająca i taka podnosząca na duchu. Jednocześnie smakowita - namiętność do jedzenia, człowieka i wciągająca. Taka niewielka książka a tyle się w niej mieści.

Mam ogromny sentyment do tej książki. Czytałam ją pierwszy raz lata temu, kupowałam znajomym. Dla mnie bajkowa, urzekająca i taka podnosząca na duchu. Jednocześnie smakowita - namiętność do jedzenia, człowieka i wciągająca. Taka niewielka książka a tyle się w niej mieści.

Jedna z najlepszych książek w moim życiu.

Ciężko nawet ująć w słowa wrażenia, jakie daje ta historia.


Los Tity, jako najmłodszej córki, jest przesądzony.
Według rodzinnej tradycji jej przeznaczeniem jest dozgonna opieka nad matką, więc nigdy nie będzie jej dane wyjść za mąż.
Nie mogąc połączyć się ze swoim ukochanym Pedrem, życie Tity wydaje się być skazane na nieszczęście.
Ujściem jej emocji staje się kuchnia.
Dania, jakie przygotowuje, mają wręcz niezwykłą moc. I to one najgłośniej mówią o uczuciach bohaterów.


,,Przepiórki w płatkach róży" to istne arcydzieło.
Historia Tity jest przepełniona namiętnościami, miłością, nienawiścią, nieszczęściem i tradycyjnymi smakami Meksyku. Każdy rozdział, rozpoczynając się od kulinarnego przepisu, płynnie przechodzi w niesamowicie wciągającą, wręcz zasysającą, opowieść o życiu tej kobiety.

Książka ta jest dosłownie ksiażką kucharską. Podane receptury są jakby spisane ręką kogoś, kto w trakcie przypominania sobie przepisu przypomina sobie też całą historię. Smak dnia, w którym gotowało się to danie. I tak od składników dania przechodzimy do składników opowieści.

Jedzenie odgrywa rolę wręcz osobnego bohatera. Potrafi zmienić bieg wydarzeń czy też być wyrazem najgłębszych emocji. Tradycyjne meksykańskie potrawy ulegają wpływowi nastrojów bohaterów jak i mogą na nie wpływać.
Czy to magia?
Jak najbardziej. Ale jest to idealna szczypta w garze najwyborniejszej powieści.
Ta książka to uczta.

Język i świetne tłumaczenie sprawiają, że słowa wlewają się w czytelnika jak ulubiona zupa.
Historia pełna namiętności rozgrzewa wnętrze jak gorąca czekolada.
Odrobina fantastyki, wysmakowanego oniryzmu, staje się lekarstwem na niestrawność realnego świata.
Zakończenie opowieści smakuje jak ostatnia czekoladka w pudełku - najlepsza, zostawiona na koniec.
Niespodziewane obroty wydarzeń dodają aromatu ekscytacji, jak kawałki chili na zapiekance.
Ta historia jest jak ukochane danie. Smakuje w każdym kęsie. W każdym okruchu.
Dopiero ją skończyłam, a już mam ochotę czytać od nowa.

Jedna z najlepszych książek w moim życiu.

Ciężko nawet ująć w słowa wrażenia, jakie daje ta historia.


Los Tity, jako najmłodszej córki, jest przesądzony.
Według rodzinnej tradycji jej przeznaczeniem jest dozgonna opieka nad matką, więc nigdy nie będzie jej dane wyjść za mąż.
Nie mogąc połączyć się ze swoim ukochanym Pedrem, życie Tity wydaje się być skazane na...

super

super

Ciekawa i wciągająca, mimo że historia trochę jak z telenoweli. Warto po nią sięgnąć z uwagi na niestandardową formę łącząca książkę kucharską i powieść.

Ciekawa i wciągająca, mimo że historia trochę jak z telenoweli. Warto po nią sięgnąć z uwagi na niestandardową formę łącząca książkę kucharską i powieść.