Amelia i Kuba. Mi się podoba

"Amelia i Kuba. Mi się podoba" to szósty tom serii dla dzieci (i nie tylko!) pana Kosika. Tym razem pragnienie Mi, aby - mimo alergii - zaopiekować się zwierzakiem, materializuje sie w postaci przypadkowo odkrytego w schronisku łysego kundelka na trzech łapkach. Jednocześnie starsza cześć ekipy szykuje się do balu kostiumowego, który przynosi niecodzienną komedię omyłek...

Przy tym tomie zdecydowanie miejcie pod ręką chusteczki, bo wątek dziewczynki i pieska Zydla potrafi poruszyć najtwardsze serca. Ja jestem ogólnie podatna na tego typu zwierzęce opowieści, więc tym bardziej emocjonalnie przeżywałam zdarzenia, a zakończenie chwyciło mnie za serce i rozczuliło swoim ciepłem :) Ponadto uważam, ze dla młodszych (choć w sumie i dla starszych też) to bardzo pouczający i wartościowy temat, który skłania do rozmów i namysłu, a kto wie - może i niektórych czytelników zainspiruje do odwiedzin najbliższego schroniska i odszukania bratniej, zwierzęcej duszy :)

Bardzo podobał mi się też motyw reklamowego superbohatera z brzuszkiem. Oddany z przymrużeniem oka, zabawny i bardzo na czasie, doskonale wpasował się w kolejne zdarzenia. Z kolei przebieg balu był przekomiczny w ogromie gaf, bawiłam się doskonale, usiłując razem z bohaterami ogarnąć zamieszanie, które tam nastąpiło - w końcu przytłumione światło, tłumy i te same kostiumy mogą wprowadzić sporo zamętu :D

Chyba najcieplejszy tom, jak do tej pory. Wspaniale mi się go czytało i wzbudził we mnie sporo śmiechu, jak i wzruszeń :) Polecam czytelnikom w każdym wieku <3

"Amelia i Kuba. Mi się podoba" to szósty tom serii dla dzieci (i nie tylko!) pana Kosika. Tym razem pragnienie Mi, aby - mimo alergii - zaopiekować się zwierzakiem, materializuje sie w postaci przypadkowo odkrytego w schronisku łysego kundelka na trzech łapkach. Jednocześnie starsza cześć ekipy szykuje się do balu kostiumowego, który przynosi niecodzienną komedię...

Większość dzieci kocha zwierzęta, nawet te najmniejsze takie jak wszelakie robaczki, ale chyba największą miłością obdarzają kotki i pieski, czyli puchate stworki, do których można się przytulić, jednak nie każdy może to uczynić.
Sześcioletnia Mi marzy o piesku, niestety jest uczulona na sierść, więc kiedy spotyka łysego kundelka na trzech łapach, czuje, że to jej szansa na posiadanie wymarzonego przyjaciela. W całą intrygę kradzieży psa ze schroniska wciąga swojego brata, Amelie oraz Alberta i kiedy już prawie udaje im się cała akcja, okazuje się, że dziewczynka nie jest uczulona na sierść, a na skórę oraz ślinę.
Schroniska są pełne psów, w większości takich, które raczej nie znajdą swojego domu i ukochanych ludzkich przyjaciół, w takim właśnie miejscu znalazł się kundelek z trzema nogami, który gdyby nie przebiegła Mi, pewnie spędziłby w małym boksie całe swoje życie. Tak naprawdę to wszystkie dzieci wzruszyły się losem kundelków, tylko nie każdy dał to po siebie poznać, ale to jednak sześciolatka wpadła na pomysł, który sprawił, że o pieskach ze schroniska usłyszeli ludzie. Nie chcę wam zdradzać, co dokładnie zrobiła ta dziewczynka, ale wymyśliła coś, na co pewnie nie wpadłby żaden dorosły.
Oprócz bardzo ważnego tematu nie brakuje tutaj również dawki śmiechu i jeżeli znacie już tę grupkę przyjaciół, to pewnie wiecie, kto jej dostarczył czytelnikom, a było to tak. W szkole miał odbyć się bal przebierańców, Mi postanowiła przebrać się za samotnego wilka, żeby wypchać swój strój, wyrwała z kanapy gąbkę, a żeby się schłodzić, namoczyła ją w zimnej wodzie, serio, nie kłamie, tak było. Oczywiście to, że gąbkę z kanapy zabrała, wydało się bardzo szybko, a i konsekwencje namoczenia gąbki wodą też się pojawiły, ale w każdej historii musi być również coś zabawnego.
Cieszę się, że w książkach dla dzieci poruszane są tak ważne tematy, które uświadamiają, że pies to nie zabawka i nie zawsze musi być piękny i idealny, ponieważ taki przyjaciel ze schroniska na pewno pokocha nas bardziej niż mały szczeniaczek z hodowli.

Większość dzieci kocha zwierzęta, nawet te najmniejsze takie jak wszelakie robaczki, ale chyba największą miłością obdarzają kotki i pieski, czyli puchate stworki, do których można się przytulić, jednak nie każdy może to uczynić.
Sześcioletnia Mi marzy o piesku, niestety jest uczulona na sierść, więc kiedy spotyka łysego kundelka na trzech łapach, czuje, że to jej szansa na...

Kolejna część przygód o Amelii i Kubie i ich rodzeństwie. Tutaj mamy bal przebierańców, co widać zresztą na okładce. Np. Mi, czyli Milena, siostra Kuby, jest przebrana za samotną wilczycę.
Najbardziej podobało mi się jak Mi chciała uratować pieska ze schroniska, którego nikt nie chciał, bo miał tylko trzy łapki. Milena ma alergie i nie mogli wziąć tego pieska do domu, ale znaleźli mu nowy dom.
Ja też mam kotka ze schroniska 😻

Michał lat 10

Kolejna część przygód o Amelii i Kubie i ich rodzeństwie. Tutaj mamy bal przebierańców, co widać zresztą na okładce. Np. Mi, czyli Milena, siostra Kuby, jest przebrana za samotną wilczycę.
Najbardziej podobało mi się jak Mi chciała uratować pieska ze schroniska, którego nikt nie chciał, bo miał tylko trzy łapki. Milena ma alergie i nie mogli wziąć tego pieska do domu, ale...

Bardzo fajna książka! 😁
11-latkowie Amelia i Kuba na balu przebierańców, zostają wciągnięci w wielką komedię pomyłek, 6-latka Milena zwana przez wszystkich Mi, bardzo chce uratować łysego psa Zydla na trzech łapach ze schroniska... 2 rzeczy na raz!
10/10!

Bardzo fajna książka! 😁
11-latkowie Amelia i Kuba na balu przebierańców, zostają wciągnięci w wielką komedię pomyłek, 6-latka Milena zwana przez wszystkich Mi, bardzo chce uratować łysego psa Zydla na trzech łapach ze schroniska... 2 rzeczy na raz!
10/10!

no po prostu boki zrywać

no po prostu boki zrywać

Świetna książka, Rafał Kosił nadal rozśmiesza. Genialna książka, polecam
Jesteś fanem Fistaszków? Wejdź na grupę Fanklub Charlesa M. Schulza

Świetna książka, Rafał Kosił nadal rozśmiesza. Genialna książka, polecam
Jesteś fanem Fistaszków? Wejdź na grupę Fanklub Charlesa M. Schulza

O odpowiedzialności, opiece nad powierzonymi domowymi pupilami, o adopcji ze schroniska. Będą karkołomne akrobacje na dachu „zamku”, poszukiwania zguby, pogoń za kotem, pieska niedola i psie niebo.

O odpowiedzialności, opiece nad powierzonymi domowymi pupilami, o adopcji ze schroniska. Będą karkołomne akrobacje na dachu „zamku”, poszukiwania zguby, pogoń za kotem, pieska niedola i psie niebo.

Dorośli uważają, że ich życie jest ciężkie, męczące i skomplikowane. Twierdzą, że zabija ich rutyna, a to co muszą robić jest bez sensu. Ogólnie rzecz ujmując, mają raczej negatywne spojrzenie na świat. Spotkaliście się z tym z perspektywy dziecka albo nawet właśnie dorosłego? Chyba najsmutniejszą odpowiedzią może być odpowiedź, że samemu jest się takim dorosłym. Część z nas jest tak bardzo znudzona, że chciałaby wrócić do dzieciństwa, bo w końcu wtedy wszystko było takie proste i przyjemne. Otóż nie! Było tak sama skomplikowane (jak nie bardziej),tak samo trudne i tak samo męczące. Tylko dzieci kilka takich małych przeszkód nie powstrzymuje. One walczą o swoje marzenia, ideały i angażują się całym sobą.

Nadchodzi bal przebierańców! Wymarzona impreza dla każdego dziecka oraz niezwykła możliwość by stać się ukochaną postacią czy to filmową, czy książkową, czy też realnym człowiekiem lub zwierzęciem. Amelia chce być księżniczką, ale taką skromną i niewyróżniającą się księżniczką. Mi pragnie być Samotną Wilczycą. A co z Kubą i Albertem? Otóż oni twierdzą, że jest to głupie i szkoda marnować czas. W czasie gdy dzieci zastanawiają się nad balem, Imbir postanawia sprawdzić, co ciekawego je Celebrytka. Jak skończy się jego misja? Czy dziewczynki spełnią swoje marzenia? Czy Kuba i Albert są w stanie wybrać poświęcenie?

Jest to już trzecia książka, którą czytam z cyklu "Amelia i Kuba". W tej chwili łapię się na tym, że przywiązałam się do tych dzieci i chcę wiedzieć, jak wiodą się ich losy oraz w jakie kłopoty tym razem się wpakują. Możecie mi zarzucić, że jestem już dorosła i powinnam się skupić na powieściach wyższych lotów, a nie literaturze przeznaczonej dla dzieci. Jednak po co? Tak się składa, że literatura dziecięca jest uważana przeze mnie za najbardziej wartościową, gdyż w prosty i przyjemny sposób porusza poważne tematy i sprawia, że człowiek chce się zatrzymać i przemyśleć swoje życie. Tak jest też z serią przygód o tej dwójce przyjaciół.

Rafał Kosik trzyma cały czas klasę i będę powtarzać to chyba non stop, ponieważ jeszcze się nie spotkałam z jego książką, która zawiodłaby moje oczekiwania. Zawsze jestem usatysfakcjonowana tym, co przeczytam. Przez te słowa przewiewa naturalność, oddanie i całkowita pasja pisarza. Czego chcieć więcej?

Fabuła bardzo mnie wciągnęła i przeczytałam tę powieść na jeden raz. Czytało mi się niezwykle przyjemnie. W szczególności, że bardzo przypadł mi do gustu pomysł na tę historię i całe ogólne jej przeprowadzenie. Autentycznie już dawno nie spotkałam się z tak dobrym pomysłem i wykorzystaniem jego potencjału. Przy tym mam poczucie, że książka jest bardzo inteligentna i może nauczyć naprawdę wiele. Naszym młodym czytelnikom takie opowieści są potrzebne.

Tak jak już wspomniałam – bardzo się przywiązałam do bohaterów. No może nie dotyczy to Amelii, która jest strasznie spokojna, cicha i niczym się niewyróżniająca. Do Kuby w tej chwili czuję już czystą sympatię, gdyż ma w sobie tak widoczny czynnik ludzki, że nie da się go nie polubić. I Albert, który znowu jest gdzieś z boku, co mi się bardzo nie podoba! Albert jest fantastycznie wykreowaną postacią. Uwielbiam jego udawaną aspołeczność, ponieważ dzięki niej nie jest naiwny, mówi tylko wtedy, gdy potrzeba, a przy tym wszystkim wykazuje olbrzymie zaangażowanie w przygody. Brzmi to trochę paradoksalnie, ale jakby nie patrzeć, to Albert najlepiej wie, co się dzieje, jest w stanie wiele rzeczy przewidzieć i nigdy się nie poddaje. Natomiast Mi jest bohaterką grającą pierwsze skrzypce. Jest jej wszędzie pełno. Ma tyle pomysłów i energii, że aż przez strony książki zaraża mnie nią.

Ta część była najlepsza z tych, które czytałam i przyznam się Wam, że całkowicie przepadłam. "Amelia i Kuba" to fascynujący cykl, który łapie za serduszko i pozwala ujrzeć świat w najpiękniejszych barwach. Zapomina się o wszystkim co złe, a pamięta o dobroci, przygodach, przyjaźni i radości z małych rzeczy. Serdecznie zachęcam Was do jej przeczytania i nieważne ile macie lat.

Dorośli uważają, że ich życie jest ciężkie, męczące i skomplikowane. Twierdzą, że zabija ich rutyna, a to co muszą robić jest bez sensu. Ogólnie rzecz ujmując, mają raczej negatywne spojrzenie na świat. Spotkaliście się z tym z perspektywy dziecka albo nawet właśnie dorosłego? Chyba najsmutniejszą odpowiedzią może być odpowiedź, że samemu jest się takim dorosłym. Część z...

Główni bohaterowie za sprawą sześcioletniej Mi wikłają się w akcję uchronienia przed niebezpieczeństwem uśpienia schorowanego psa ze schroniska i mimo, że niebezpieczeństwo to było tylko wytworem ich wyobraźni, to jednak było warto. Wspomniany już Zydel trafił bowiem w ręce nowego właściciela, dzięki któremu znowu zaufał ludziom, a nowy właściciel ostatecznie rozstał się ze swoją samotnością. I to właściwie cała akcja. Ale oprócz niej jest jeszcze wątek balu przebierańców, inwazji szczurów, historia damsko-męskich, a raczej dziewczęco-chłopięcych relacji, lojalności, asertywności, odpowiedzialności, kombinacji i odrobiny sprytu – czyli to wszystko, co składa się na skomplikowane życie młodszych nastolatków. No i oczywiście, jak to autor ma w zwyczaju, nic nie dzieje się bez przyczyny. Każdy element, jak przy układaniu puzzli, jest istotny, by złożyć w całość historię (chociaż uważny czytelnik wyłapie pewną nieścisłość),która bawi i uczy.
Więcej na www.lekkiepiora.pl

Główni bohaterowie za sprawą sześcioletniej Mi wikłają się w akcję uchronienia przed niebezpieczeństwem uśpienia schorowanego psa ze schroniska i mimo, że niebezpieczeństwo to było tylko wytworem ich wyobraźni, to jednak było warto. Wspomniany już Zydel trafił bowiem w ręce nowego właściciela, dzięki któremu znowu zaufał ludziom, a nowy właściciel ostatecznie rozstał się ze...

M(N)I(E) SIĘ PODOBAŁO

„Amelia i Kuba”, opowieść, która wydawała się jedynie chwilową odskocznią od przygód Felixa, Neta i Niki, szybko wyrosła na samodzielną serię, przenoszącą co prawda schematy „FNiN” na dziecięcy grunt, ale posiadającą własny charakter. Całość zadebiutowała ledwie pięć lat temu, a na rynku dostępnych jest już siedem tomów. Najnowszy z nich, „Mi się podoba”, ujrzał właśnie światło dzienne i cóż można rzec, jak nie to, że powieść trzyma znakomity poziom poprzedników.

Ileż to już historii zaczęło się od niewinnego zbłąkanego psa? Nie sposób tego wymieniać. Teraz nadszedł czas by Kuba i Amelia dołożyli do nich swoje trzy grosze. Mi cichłaby mieć psa, ale niestety jest uczulona na sierść tych zwierząt. Kiedy więc w jej życiu pojawia się niemal łysy, trójnogi psiak, wraz z nim rodzi się nadzieja na spełnienie marzeń. Jednak ani ona, ani Kuba i Amelia nie wiedzą jeszcze jak niezwykłe rzeczy wydarzą się w ich życiu właśnie przez zwierzę!

Całość recenzji na moim blogu: https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2019/04/amelia-i-kuba-mi-sie-podoba-rafa-kosik.html

M(N)I(E) SIĘ PODOBAŁO

„Amelia i Kuba”, opowieść, która wydawała się jedynie chwilową odskocznią od przygód Felixa, Neta i Niki, szybko wyrosła na samodzielną serię, przenoszącą co prawda schematy „FNiN” na dziecięcy grunt, ale posiadającą własny charakter. Całość zadebiutowała ledwie pięć lat temu, a na rynku dostępnych jest już siedem tomów. Najnowszy z nich, „Mi się...