Bieguni

Książka o ciekawej formie, zdecydowanie nietypowej i być może dla wielu trudniej do przełknięcia. Mi osobiście forma nie wadziła. Warstwę liryczno-językową uznaję za piękną. Filozoficzny ton nadał opowieściom lekkości, rozłożony nastrój i zróżnicowane historie pozwoliły zagłębić się i spojrzeć z osobna na tematy życia w podróży, podróży życia, podróży w życiu. Nie jest to książka podróżnicza, co trzeba podkreślić i mieć na uwadze sięgając po nią. Mimo wszystko brakowało mi czegoś wiążącego, spinającego całość, pozostał głód na więcej.

Książka o ciekawej formie, zdecydowanie nietypowej i być może dla wielu trudniej do przełknięcia. Mi osobiście forma nie wadziła. Warstwę liryczno-językową uznaję za piękną. Filozoficzny ton nadał opowieściom lekkości, rozłożony nastrój i zróżnicowane historie pozwoliły zagłębić się i spojrzeć z osobna na tematy życia w podróży, podróży życia, podróży w życiu. Nie jest...

Filozoficzna książka składająca się z urywków przybierających czasami formę opowiadań. Połączona najczęściej motywem człowieka w podróży lub ciałem człowieka w postaci ludzkich organów zamkniętych w słoikach :) Bardzo dobrze napisana, dlatego się to czyta. Dowód na to, że Wielki Pisarz/Pisarka potrafi.

Filozoficzna książka składająca się z urywków przybierających czasami formę opowiadań. Połączona najczęściej motywem człowieka w podróży lub ciałem człowieka w postaci ludzkich organów zamkniętych w słoikach :) Bardzo dobrze napisana, dlatego się to czyta. Dowód na to, że Wielki Pisarz/Pisarka potrafi.

Po opisie z tyłu spodziewałam się czegoś innego. Na całe szczęście dostałam coś zupełnie innego. Książka jest zbiorem luźnych opowiadań, wtrąceń, wspomnień, historii związanych z szeroko pojętym motywem podróży. Zaskakująco często pojawia się również temat preparacji zwłok i części ciała, w ogóle stałe czuje się przenikanie tych dwóch tematów. Mamy historie opowiadane w trybie pierwszoosobowym jakby autorka snuła wspomnienia z własnych podróży, a także historie innych osób, ciężko stwierdzić czy zmyślone, czy zasłyszane na licznie odwiedzanych przez autorkę lotniskach. Wciągające, ciężko się oderwać.

Po opisie z tyłu spodziewałam się czegoś innego. Na całe szczęście dostałam coś zupełnie innego. Książka jest zbiorem luźnych opowiadań, wtrąceń, wspomnień, historii związanych z szeroko pojętym motywem podróży. Zaskakująco często pojawia się również temat preparacji zwłok i części ciała, w ogóle stałe czuje się przenikanie tych dwóch tematów. Mamy historie opowiadane w...

Czytałam tę książkę na zajęcia z literatury współczesnej, ale niestety nie przemówiła do mnie. Widać tutaj ukrytą hipokryzję autorki wobec otaczającej ją rzeczywistości. Osoby znające Tokarczuk wiedzą, że jej światopogląd jest wysoce toksyczny, bo wywyższa część ludzi ponad resztę, a jej kryteria są, krótko mówiąc, śmieszne.

Bieguni podobno zachwycają warsztą jezykowo-narracyjną, metaforami i nagromadzeniem neologizmów. Mi się tę książkę czytało wybitnie ciężko, zwłaszcza że musiałam ją przy okazji interpretować jako zadanie na zajęcia. A przy Tokarczuk to cholernie trudne. Kto studiuje literaturę, ten się w cyrku nie śmieje. Przypuszczam, że ta kobieta dostała Nobla literackiego nie za warstwę artystyczną, tylko za poglądy społeczno-polityczne. Niestety, bardzo słabiutko w mojej opinii.

Czytałam tę książkę na zajęcia z literatury współczesnej, ale niestety nie przemówiła do mnie. Widać tutaj ukrytą hipokryzję autorki wobec otaczającej ją rzeczywistości. Osoby znające Tokarczuk wiedzą, że jej światopogląd jest wysoce toksyczny, bo wywyższa część ludzi ponad resztę, a jej kryteria są, krótko mówiąc, śmieszne.

Bieguni podobno zachwycają warsztą...

"Bieguni" Olgi Tokarczuk to książka, która mimo swojej literackiej wartości może przysporzyć czytelnikowi wielu trudności. Autorka eksperymentuje z formą, co może sprawić, że narracja staje się chaotyczna i trudna do śledzenia. Fragmentaryczna struktura utworu utrudnia zrozumienie głównego wątku i pogłębienie więzi z bohaterami. Ponadto, częste odniesienia do filozoficznych i antropologicznych koncepcji mogą sprawić, że lektura staje się męcząca dla osób, które oczekują bardziej płynnego i przystępnego tekstu. Pomimo tego, że "Bieguni" porusza ważne tematy i stawia pytania o kondycję ludzkości, jego formę mogą trudno znieść mniej doświadczeni czytelnicy.

"Bieguni" Olgi Tokarczuk to książka, która mimo swojej literackiej wartości może przysporzyć czytelnikowi wielu trudności. Autorka eksperymentuje z formą, co może sprawić, że narracja staje się chaotyczna i trudna do śledzenia. Fragmentaryczna struktura utworu utrudnia zrozumienie głównego wątku i pogłębienie więzi z bohaterami. Ponadto, częste odniesienia do filozoficznych...

Kolejna książka Olgi Tokarczuk już za mną. I tutaj zacznę od „przed początku”.

Główną tematyką tej pozycji jest: człowiek w ruchu, podróże, anatomia więc ja jako nauczyciel jogi, a także pracownik biura podróży byłam bardzo ciekawa cóż to za cudowne dzieło (moje pasje plus twórczość Tokarczuk!). Po przeczytaniu książki nie wiem jednak czy mam z poprzedniego zdania wykreślić „dzieło” czy „cudowne”.

W tej książce był potencjał, były smaczki i piękny język ale zwyczajnie została przeciągnięta. Nudziła do granic możliwości, gdzieś tam czytelnik płynie z fabułą czy główną myślą rozdziału (zapisku z podróży) by następnie zostać utopionym w głębokich i niewiele wnoszących czynnościach bohaterów. O tak … Ostatecznie uważam, że te 450 stron można skrócić o połowę.

Lecz…

Jeśli z danej książki wyciągniesz dla siebie, dla swojego rozwoju choć jedną stronę lub jedno zdanie to wiedz, że to była dobra inwestycja.

Kolejna książka Olgi Tokarczuk już za mną. I tutaj zacznę od „przed początku”.

Główną tematyką tej pozycji jest: człowiek w ruchu, podróże, anatomia więc ja jako nauczyciel jogi, a także pracownik biura podróży byłam bardzo ciekawa cóż to za cudowne dzieło (moje pasje plus twórczość Tokarczuk!). Po przeczytaniu książki nie wiem jednak czy mam z poprzedniego zdania...

„Wszystko, co ma swoje stałe miejsce w tym świecie, każde państwo, kościół, rząd ludzki, wszystko, co zachowało formę w tym piekle, jest na usługach antychrysta. (…).Wszystko, co zatrzymuje: domy, fotele, łóżka, rodziny, ziemia, sianie, sadzenie, doglądanie jak rośnie. Planowanie, czekanie na rezultaty, wykreślanie rozkładów, pilnowanie porządków. Dlatego odchowaj swoje dzieci, skoro je już nieopatrznie urodziłaś, i ruszaj w drogę; pochowaj rodziców skoro niebacznie powołali cię do istnienia – i idź. Wynieś się daleko, poza zasięg jego oddechu, poza jego kable i przewody, anteny i fale, niech cię nie namierzą jego czułe instrumenty.(...)
Ruszaj się, ruszaj. Błogosławiony, który idzie”.
O. Tokarczuk Bieguni
Zacytowany fragment Biegunów O. Tokarczuk jest wykładnią współczesnego nomadyzmu, ale też obrazem dzisiejszego świata i życia. Myśl, która przyświeca miejskim nomadom, to bycie w ruchu (niezależnie czy oznacza: bieg, kiwanie się, ucieczkę, wędrówkę, przemieszczanie się czy kołysanie). Jak nakazuje autorka: Kiwaj się, ruszaj się, ruszaj. Każda forma bezruchu, stałe miejsce egzystencji z adresem, rejestrami, domem, rodziną, doglądaniem porządków czyni z życia „istnienie bezwolne i zmartwiałe”, a z człowieka – „marionetkę w ręku antychrysta”, w otoczeniu spalin i śmieci. Życie, w którym dominuje bezruch, zatrzymanie się, świat materii, z cenami benzyny i spłatami kredytu, odbiera człowiekowi spokój i sen, jest formą kary i piekła na ziemi.
Przemieszczanie się drogą, autostradą, szosą, pociągiem, samolotem, metrem, statkiem, autobusem dla nomady, koczownika, bieguna - człowieka nieprzywiązującego wagi do swych korzeni, jest sensem życia. Czyni go istotą wolną, niezależną, uciekającą od wpływu takich instytucji, jak: państwo, kościół czy rząd. Czy to droga dla Każdego? Przecież człowiek z gruntu rzeczy jest istotą osiadłą, przyzwyczaja się do bliskich, sąsiadów, stałych punktów: domu, łóżka, fotela, pracy, itp. Jak pisze R. Kapuściński:
„wbrew powszechnemu mniemaniu pasja podróżowania nie jest często spotykaną namiętnością. Człowiek to z natury istota osiadła, a cecha ta utrwaliła się w nim szczególnie od momentu wynalezienia rolnictwa i sztuki budowania miast. Człowiek najczęściej opuszcza swoje gniazdo tylko pod przymusem – wypędzony przez wojnę albo głód, przez zarazę, suszę lub pożar. Czasem wyrusza prześladowany za swe przekonania, czasem w poszukiwaniu pracy lub szans dla swoich dzieci. U wielu bowiem ludzi przestrzeń budzi niepokój, lęk przed niespodzianym, nawet – strach przed śmiercią. Każda kultura zna cały zestaw zaklęć i czynności magicznych, które mają ochraniać wyruszającego w drogę, a żegnanego wybuchami płaczu i żalu, jakby za chwilę miał wstąpić na szafot”.

„Wszystko, co ma swoje stałe miejsce w tym świecie, każde państwo, kościół, rząd ludzki, wszystko, co zachowało formę w tym piekle, jest na usługach antychrysta. (…).Wszystko, co zatrzymuje: domy, fotele, łóżka, rodziny, ziemia, sianie, sadzenie, doglądanie jak rośnie. Planowanie, czekanie na rezultaty, wykreślanie rozkładów, pilnowanie porządków. Dlatego odchowaj swoje...

Ciekawa i trudna, ale też przyjemnie poporcjowana. Opowieści o mokrych preparatach i plastynacji wciągnęły mnie bez miary.

Ciekawa i trudna, ale też przyjemnie poporcjowana. Opowieści o mokrych preparatach i plastynacji wciągnęły mnie bez miary.

Ciekawa książka. Czasami trochę nie rozumiałam o co chodzi, ale warto przeczytać.

Ciekawa książka. Czasami trochę nie rozumiałam o co chodzi, ale warto przeczytać.

Fascynująca książka, napisana przepięknym językiem, w moim odczuciu poezja pisana prozą.
Czytało się dobrze, pomimo tego, że fragmenty dotyczące anatomii wzbudzały we mnie mdłości (ach, ta moja nadwrażliwość). Zdecydowanie sięgnę po inne książki pani Tokarczuk.

Fascynująca książka, napisana przepięknym językiem, w moim odczuciu poezja pisana prozą.
Czytało się dobrze, pomimo tego, że fragmenty dotyczące anatomii wzbudzały we mnie mdłości (ach, ta moja nadwrażliwość). Zdecydowanie sięgnę po inne książki pani Tokarczuk.