Chłopcy i mężczyźni. Dlaczego współcześni mężczyźni przeżywają trudności, dlaczego to ważne i co z tym zrobić?

Od kilku dobrych lat kiełkowało we mnie poczucie, że nie odnajduję się w skrajnie spolaryzowanej dyskusji, w której (z winy social mediów, mediów cyfrowych, krótkiego attention span) wybijają się albo przekazy toksycznej prawicy albo skrajnie feministyczne. Wychowany i przez większość dorosłości funkcjonujący w mocno sfeminizowanych środowiskach (szkoła, praca, uczelnia),widzę duże pozytywne osiągnięcia feminizmu i silne, mądre kobiety dobrze korzystające z jego osiągnięć. Widzę też wielu zagubionych mężczyzn, którzy bardziej niż kiedykolwiek potrzebują pozytywnej wizji męskości, dopasowanej do współczesności.

Książka Reevesa to naprawdę dobra recepta na polaryzację i coś, co obecnie nazywa się symetryzmem - ale w jego nalepszym, najbardziej pozytywnym wydaniu. Autor włożył mnóstwo pracy w pokazanie różnych obliczy sytuacji, co ostatecznie przekłada się na najprostszą, ale z jakichś powodów najtrudniejszą prawdę naszych czasów - jeśli nie zaczniemy rozmawiać i wzajemnie się słuchać, to jesteśmy na kursie w stronę góry lodowej.

Nie wszystkie pomysły i rozwiązania Reevesa do mnie trafiają, kontekst amerykański nie zawsze pokrywa się z polskim. Spotkałem się z wątpliwościami metodologicznymi (ale tylko do jednej z sekcji książki). Mimo to jest to bardzo stymulująca intelektualnie rzecz. Nie mam pojęcia, jak osoby kibicujące sprawom kobiet mogą dostrzegać w tej pozycji zagrożenie lub odwracanie uwagi, a nie dodatkową szansę na rozmowę o jeszcze dalszym równouprawnieniu. Szczerze mnie to zdumiewa, że książka Reevesa wzbudziła niechęć w części mojej bańki informacyjnej (mocno centrowo-lewicowej).

Jest taka książka Mony Chollet „Wymyślić miłość na nowo”. „Mężczyźni i chłopcy” i ta pozycja to rzeczy o dwóch kompletnie różnych kwestiach, bo Chollet skupia się na nowych odsłonach relacji męsko-damskich, z pozycji feministycznych, ale wychodząc w stronę dialogu. Jednak obie robią tą samą robotę - próbują wyjść z zaklętego kręgu, w którym sensowna rozmowa jest doceniana mniej od internetowych flejmów, wynikających z wzajemnych rozczarowań. I to się im udaje.

Od kilku dobrych lat kiełkowało we mnie poczucie, że nie odnajduję się w skrajnie spolaryzowanej dyskusji, w której (z winy social mediów, mediów cyfrowych, krótkiego attention span) wybijają się albo przekazy toksycznej prawicy albo skrajnie feministyczne. Wychowany i przez większość dorosłości funkcjonujący w mocno sfeminizowanych środowiskach (szkoła, praca, uczelnia),...

Ważna książka z tego powodu, że pisał ją mężczyzna i tnie byle kto, bo prezes amerykańskiego Instytutu dla Chłopców i Mężczyzn. Z tego względu książka skupia się w większości na problemach zza wielkiej kałuży, np. brak dostępu do szkolnictwa dla czarnoskórych Amerykanów. Szkolnictwo jak inne dziedziny, gdzie pompowane są wszelkie stypendia dla kobiet stają się niedostępne dla mężczyzn, co prowadzi do zniechęcenia, brakiem zainteresowania nauką, co w konsekwencji może prowadzić do uzależnień, czy samobójstw. Takich wniosków jest pełno w książce, naturalnie podpartymi badaniami. Autor wskazuje też na social media, gdzie męski zachowania, uchodzące tak 10-20 lat temu za neutralne są obecnie etykietowane jak seksistowskie i piętnowane. W ostatnim rozdziale podaje rozwiązania problemów, które wcześniej przytoczył.

Ważna książka z tego powodu, że pisał ją mężczyzna i tnie byle kto, bo prezes amerykańskiego Instytutu dla Chłopców i Mężczyzn. Z tego względu książka skupia się w większości na problemach zza wielkiej kałuży, np. brak dostępu do szkolnictwa dla czarnoskórych Amerykanów. Szkolnictwo jak inne dziedziny, gdzie pompowane są wszelkie stypendia dla kobiet stają się niedostępne...