Tajemnica

Główna bohaterka (chyba Joanna),w swoim mniemaniu niezbyt urodziwa przedstawicielka płci żeńskiej w średnim wieku jest wręcz wulkanem energii. Wszędzie jej pełno, a poza tym ma talent do przyciągania osobników aktualnie będących w biedzie lub potrzebujących jej wsparcia. Aktualnie tum osobnikiem jest jej przyjaciółka, której dorosły syn wplątał się w jakąś aferę narkotykową. Joanna bierze sprawy we własne spracowane ręce, lecz na drodze staje jej... inwentaryzacja. Dokładnie spis i wymiarowanie starej kamienicy na Pradze, która ma zastać przebudowana. W tym trudnym zadaniu Joasi pomaga stary znajomy, Gucio. Wszystko idzie jak po maśle dopóki w jednej z piwnicznych ścian nie znajdują zabalsamowanych zwłok, które początkowo posądzają o bycie starym krawieckim manekinem. Od tej pory ten duet zaczyna własne śledztwo, a im dalej w las tym sprawa robi się coraz bardziej i bardziej zawikłana. Tu nie idzie tylko o jednego trupa, bo tych będzie więcej, ale do rozwikłania jest afera stulecia w której maczają palce wyżsi rangą działacze partyjni, których celem jest się nachapać nim nastanie zapowiadana transformacja.


Książka Joanny Chmielewskiej „Tajemnica” to całkiem zabawne połączenie kryminału i komedii. Autorka ma specyficzny, nieco chaotyczny styl pisania, w którym czasami łatwo się pogubić. Nie można jej jednak zarzucić nudy czy braku pomysłu. Fabuła i opisana intryga są po prostu na medal. Co mnie osobiście urzekło, to język adekwatny do czasów w jakich „tajemnica” została napisana. Słowa, takie jak „kumpel”, „facetka” czy „śmietniczka” w obecnych czasach już nieużywane, przywołały wspomnienia z dzieciństwa. Cała książka miała dla mnie klimat jak z czasopism pokroju „Poradnik domowy” czy „Filipinka”, które namiętnie czytywała moja mama,co sprawiło, że czytałam ją z pewnym sentymentem.

Główna bohaterka (chyba Joanna),w swoim mniemaniu niezbyt urodziwa przedstawicielka płci żeńskiej w średnim wieku jest wręcz wulkanem energii. Wszędzie jej pełno, a poza tym ma talent do przyciągania osobników aktualnie będących w biedzie lub potrzebujących jej wsparcia. Aktualnie tum osobnikiem jest jej przyjaciółka, której dorosły syn wplątał się w jakąś aferę...

Pierwsza z serii pozycja, która traktuje już o czasach po przemianach w 1989 roku. Mamy tutaj handel diamentami, narkotyki, przemyt i aferę z "jednorękimi bandytami". Polecam jako świetny powrót do czasów młodości :)

Pierwsza z serii pozycja, która traktuje już o czasach po przemianach w 1989 roku. Mamy tutaj handel diamentami, narkotyki, przemyt i aferę z "jednorękimi bandytami". Polecam jako świetny powrót do czasów młodości :)

Wątki hazardowe u Chmielewskiej zaczynają mnie męczyć, to kompletnie nie moja bajka i tematyka. To tak jak w życiu obserwowanie kogoś jak w coś gra obojętnie czy to wyścigi, sudoku, pasjanse etc. nie bawi. Trzeba samemu, przez karty książki nie za bardzo się da.

Wątki hazardowe u Chmielewskiej zaczynają mnie męczyć, to kompletnie nie moja bajka i tematyka. To tak jak w życiu obserwowanie kogoś jak w coś gra obojętnie czy to wyścigi, sudoku, pasjanse etc. nie bawi. Trzeba samemu, przez karty książki nie za bardzo się da.

Udana powieść kryminalna. Jest tutaj mniej humoru, którego oczekuje się od Chmielewskiej. Rozbudowana czasowo powieść. Zaczyna się od produkcji narkotyków, przekrętów i przemytu w ostatnim roku PRL-u. Dalej akcja toczy się po przełomie 1989 roku. Przekręty z automatami do gier hazardowych. Jest mniej komediowo, ale jest przyzwoity lekki kryminał. To chyba pierwsza powieść, w której pojawia się nowy sąsiad emerytowany mili/policjant Janusz.

Udana powieść kryminalna. Jest tutaj mniej humoru, którego oczekuje się od Chmielewskiej. Rozbudowana czasowo powieść. Zaczyna się od produkcji narkotyków, przekrętów i przemytu w ostatnim roku PRL-u. Dalej akcja toczy się po przełomie 1989 roku. Przekręty z automatami do gier hazardowych. Jest mniej komediowo, ale jest przyzwoity lekki kryminał. To chyba pierwsza powieść,...

Tym razem jak na Chmielewską słabo, historia nie wciąga zupełnie.

Tym razem jak na Chmielewską słabo, historia nie wciąga zupełnie.

Porażka.
Jeśli daję co jakiś czas kolejną szansę książkom Joanny Chmielewskiej, to głównie przez pamięć oceanu łez wypłakanych - ze śmiechu - nad "Lesiem" czy "Wszystko czerwone", i jeszcze paroma pozycjami. Większość późniejszych powieści to jednak tylko cień tego wdzięku, dowcipu i pomysłowości, którymi autorka tak umiała czarować. Niby podobne dialogi, niby podobne konstrukcje akcji, niby te same postaci - ale wieje nudą.
Tym razem jest jeszcze gorzej. Autorka, która świetnie umościła się w rzeczywistości PRL, a przez co złośliwszych - nie bez racji - określana była mianem "apologetki milicji obywatelskiej", próbuje się zmierzyć z pierwszym okresem przemian ustrojowych. Żałośnie to wychodzi i nieszczerze.
To co najbardziej porażające, zostawiam na koniec. W osłupienie wprawił mnie wątek młodej kobiety, która jako niepełnoletnia została zgwałcona, a jeden z bohaterów, przyjrzawszy się Marioli, sypie uwagami typu "jest tak seksowna, że powinno ją gwałcić całe miasto" albo "sam bym ją zgwałcił, i to od razu". A od książkowej Joanny nie dostaje w pysk. Serio.

Porażka.
Jeśli daję co jakiś czas kolejną szansę książkom Joanny Chmielewskiej, to głównie przez pamięć oceanu łez wypłakanych - ze śmiechu - nad "Lesiem" czy "Wszystko czerwone", i jeszcze paroma pozycjami. Większość późniejszych powieści to jednak tylko cień tego wdzięku, dowcipu i pomysłowości, którymi autorka tak umiała czarować. Niby podobne dialogi, niby podobne...

Jak wie każdy wielbiciel książek Joanny Chmielewskiej, autorka nie stroniła od hazardu w KAŻDEJ POSTACI. Połączyła hobby z zawodowym pisaniem kryminałów i tak sprytnie wątki ciągnęła całe życie. Fabuła jej książek nie miała zwykle większego znaczenia. Liczył się talent Chmielewskiej i tytaniczna pracowitość pisarki.
Joanna w zadziwiający sposób przyciąga do siebie kryminalne afery. Tym razem wpada na trop szajki, która najwidoczniej odkryła tajemnicę jednorękich bandytów. Może i bohaterce uda się dorobić? W końcu problemy sercowe, które przeżywa, powinny sprzyjać hazardowemu szczęściu…

Polecam, choć tym razem śmiechu jakby mniej.

Jak wie każdy wielbiciel książek Joanny Chmielewskiej, autorka nie stroniła od hazardu w KAŻDEJ POSTACI. Połączyła hobby z zawodowym pisaniem kryminałów i tak sprytnie wątki ciągnęła całe życie. Fabuła jej książek nie miała zwykle większego znaczenia. Liczył się talent Chmielewskiej i tytaniczna pracowitość pisarki.
Joanna w zadziwiający sposób przyciąga do siebie...

Poczätek dosc trudny i jakby nudny...ale potem:)
Dobrze czytac po latach Paniä Joanne ( po raz drugi )---stare dobre czasy

Poczätek dosc trudny i jakby nudny...ale potem:)
Dobrze czytac po latach Paniä Joanne ( po raz drugi )---stare dobre czasy

Nie,nie i jeszcze raz nie....czytałam Lesia jakieś 25 lat temu i byłam zachwycona, teraz wróciłam do Chmielewskiej i jestem rozczarowana...kolejna nudna i nieciekawa pozycja.

Nie,nie i jeszcze raz nie....czytałam Lesia jakieś 25 lat temu i byłam zachwycona, teraz wróciłam do Chmielewskiej i jestem rozczarowana...kolejna nudna i nieciekawa pozycja.

Tym razem w audiobooku, szczęśliwie, bo hazardowe książki autorki zaliczam do mniej zajmujących, a w interpretacji lektorki było całkiem ok.

Tym razem w audiobooku, szczęśliwie, bo hazardowe książki autorki zaliczam do mniej zajmujących, a w interpretacji lektorki było całkiem ok.