Kowboje oceanu

Bardzo piękna opowieść

Bardzo piękna opowieść

Moralizatorstwa ubrane w futurologię, może i novum na ówczesne czasy, ale nieprzekonujące i jak na Clarke'a dość słabe.

Moralizatorstwa ubrane w futurologię, może i novum na ówczesne czasy, ale nieprzekonujące i jak na Clarke'a dość słabe.

Jakim sposobem Arthur Clarke doszedł 70 (!) lat temu do tych samych wniosków, z którymi my mamy problem dzisiaj, nie wiem. Ale wyprzedził swoje pokolenie, jak wielu innych pisarzy i, szczerze mówiąc, nadal nie osiągnęliśmy poziomu, na którym możemy z czystym sercem zaakceptować jego tezy.
Akcja powieści prowadzi nas przez życie Waltera Franklina, byłego astronauty, który zostaje Inspektorem — osobą odpowiedzialną za pilnowanie stad wielorybów, i pnie się po stopniach kariery, od ucznia do dyrektora. Całkiem zwyczajne, żeby nie powiedzieć sztampowe. Ale jednak to, co najbardziej wyróżnia całą książkę spośród rzeszy innych, to zejście na ziemię, a raczej pod wodę. To nie space opera, tylko podwodne SF, bardzo rzadko prezentowany nurt. Technologia i opisy, które prezentuje autor, są banalnie proste, a jednocześnie zaskakująco nowoczesne (plus oczywiście urok lat pięćdziesiątych, wszyscy używają taśm magnetycznych i czytają papierowe gazety).
Mimo prostoty i raczej spokojnego tonu zdarza się tu parę zrywów. Książka jest podzielona na trzy części, reprezentujące trzy okresy życia Waltera. I każda z tych części jest zwieńczona gwałtownym przyspieszeniem, wydarzeniem, od którego nie można się oderwać. To czyni książkę całkiem ciekawą, a równocześnie bardzo niezbalansowaną.
Bohater jest praktycznie jeden. Tylko Walter jest charakteryzowany przez coś więcej niż jego stanowisko, czy jeden pogląd. Upraszcza to konstrukcję utworu, ale odbiera możliwość utożsamiania się z bohaterami. W praktyce autor osiąga tu formę pewnej przypowieści, stosując postaci z tła w charakterze stałych epitetów. Jedynie główny bohater potrafi się zmienić, ma jasne i skomplikowane poglądy i przeżywa większe emocje. Cała reszta jest schematycznymi postaciami. Żona-naukowiec, mistrz-marynarz, religijny przywódca, polityk. Tylko Waltera nie da się ująć w te ramy.
Na koniec zostaje oczywiście przesłanie. Czy można cały świat przekonać do wegetarianizmu? Czy człowiek, który żyje z zabijania zwierząt, może pokochać swoje stado? Autor nie udziela odpowiedzi. A ja nie będę próbował być mądrzejszy od niego, bo nie sięgam mu pięt.
Polecam. Żałuję, że od prawie 50 lat ta książka nie była w Polsce wznawiana. Może jeszcze nie jesteśmy na to gotowi. Nie mniej, jak komuś się uda odnaleźć gdzieś tę niepozorną książeczkę, polecam poświęcić kilkanaście godzin, by ją połknąć i przetrawić. Na prawdę warto.

Jakim sposobem Arthur Clarke doszedł 70 (!) lat temu do tych samych wniosków, z którymi my mamy problem dzisiaj, nie wiem. Ale wyprzedził swoje pokolenie, jak wielu innych pisarzy i, szczerze mówiąc, nadal nie osiągnęliśmy poziomu, na którym możemy z czystym sercem zaakceptować jego tezy.
Akcja powieści prowadzi nas przez życie Waltera Franklina, byłego astronauty, który...

W tamtym czasie było to absolutne novum, coś, co dzieje się na planecie, na której żyjemy. Wtedy dla mnie absolutny hit.

W tamtym czasie było to absolutne novum, coś, co dzieje się na planecie, na której żyjemy. Wtedy dla mnie absolutny hit.

Ciekawe pytania w tle: zabijać zwierzęta dla mięsa, czy raczej wykorzystywać z nich to, co nam dają? Czy ubój wielkich zwierząt jest bardziej moralny niż (przecież taki sam) miliona mniejszych? A wszystko to okraszone stylistyką sf-f.
Warto sięgnąć po tę dobrą lekturę, bo pytania się nie zdezaktualizowały. I wciąż musimy na nie odpowiedzieć.

Ciekawe pytania w tle: zabijać zwierzęta dla mięsa, czy raczej wykorzystywać z nich to, co nam dają? Czy ubój wielkich zwierząt jest bardziej moralny niż (przecież taki sam) miliona mniejszych? A wszystko to okraszone stylistyką sf-f.
Warto sięgnąć po tę dobrą lekturę, bo pytania się nie zdezaktualizowały. I wciąż musimy na nie odpowiedzieć.

Książka przyjemna do poczytania przed snem.

Książka przyjemna do poczytania przed snem.

Bardzo dobre klasyczne SF dla młodzieży, bez głębszych treści (no może pro-ekologiczna),ale za to miło się czyta o przygodach na dnie oceanu.

Bardzo dobre klasyczne SF dla młodzieży, bez głębszych treści (no może pro-ekologiczna),ale za to miło się czyta o przygodach na dnie oceanu.

Ciekawa wizja przyszłości, a dokładniej sposobu rozwiązania problemu wyżywienia ludzkości. Do tego przedstawienie co się mogłoby przydarzyć w przyszłości "wiodącym" religiom i która z nich się ostanie... tego nie zdradzę choć nie jest to najważniejsza dla fabuły kwestia. Od napisania książki minęło już 60 lat i niestety żadna z prognoz autora na razie jeszcze się nie ziściła. Pomimo patyny czasu jak na książkę science fiction, warto przeczytać.

Ciekawa wizja przyszłości, a dokładniej sposobu rozwiązania problemu wyżywienia ludzkości. Do tego przedstawienie co się mogłoby przydarzyć w przyszłości "wiodącym" religiom i która z nich się ostanie... tego nie zdradzę choć nie jest to najważniejsza dla fabuły kwestia. Od napisania książki minęło już 60 lat i niestety żadna z prognoz autora na razie jeszcze się nie...

Bardzo ciekawa książka i przyjemnie się ją czyta, pozytywnie mnie zaskoczyła.

Bardzo ciekawa książka i przyjemnie się ją czyta, pozytywnie mnie zaskoczyła.

Nic wielkiego, ale dobra stara futurologia. Trochę jednak brak przygody, która była np. w "Wyspie delfinów". Bardziej jak fabularyzowany traktat, niż pełnoprawna fabuła.

Nic wielkiego, ale dobra stara futurologia. Trochę jednak brak przygody, która była np. w "Wyspie delfinów". Bardziej jak fabularyzowany traktat, niż pełnoprawna fabuła.