Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zastanawiam się czasami, czy w zalewie dzisiejszej bylejakości i tandety nie zaczynamy postrzegać czegoś co jest zwykłe i jedynie dobre, jako coś wyjątkowego, arcydzieło? Czy to masowo produkowane badziewie, które niektórzy zwą literaturą nie fałszuje nam przypadkiem obrazu rzeczywistości? Tak mi się wydaje.

A może z Juno należałoby postąpić tak samo, jak bohaterka Aleksandra postąpiła ze swoją książką? Pewnie nie, bo Juno już ma więcej ocen i recenzji niż trzy, i większość z nich wskazuje na to, że piszący je, uznali że Juno jest tym, czego dawno nie doświadczyli.

Tak żeby nie przedłużać, przyznam, że w sumie Juno nawet mi się podobało, bo jest inną książką, na pewno nie wybitną. Ot, taka opowiastka o naszym życiu, dostrzegająca i przedstawiająca w dość ciekawy sposób wiele problemów współczesnego człowieka.

A może to ja się mylę i moja recenzja powinna znaleźć się tam, gdzie książka powieściowej Aleksandry? Być może, przeczytajcie i zdecydujcie sami.

Zastanawiam się czasami, czy w zalewie dzisiejszej bylejakości i tandety nie zaczynamy postrzegać czegoś co jest zwykłe i jedynie dobre, jako coś wyjątkowego, arcydzieło? Czy to masowo produkowane badziewie, które niektórzy zwą literaturą nie fałszuje nam przypadkiem obrazu rzeczywistości? Tak mi się wydaje.

A może z Juno należałoby postąpić tak samo, jak bohaterka...

Nie ocenię, bo nie doczytałem do końca.
W Czerwonym jeziorze przymknąłem oko na kilka głupot, które Pani Łapińska zawarła w fabule. I nawet wysłuchałem tę książkę z zainteresowaniem.
Dzikie psy jednak są nudne, autorka próbuje zbyt wiele spraw zamieścić w treści. Lubuje się w problemach społecznych aktualnych w Polsce i nie ukrywa swoich poglądów. I koniecznie chce nabić wszystkim głowy tymi swoimi słusznie jedynymi poglądami.
Mnie się wydaje, że nie taka rola kryminału, więc odkładam Dzikie psy aby nigdy do nich nie wrócić. Szkoda czasu, naprawdę.

Nie ocenię, bo nie doczytałem do końca.
W Czerwonym jeziorze przymknąłem oko na kilka głupot, które Pani Łapińska zawarła w fabule. I nawet wysłuchałem tę książkę z zainteresowaniem.
Dzikie psy jednak są nudne, autorka próbuje zbyt wiele spraw zamieścić w treści. Lubuje się w problemach społecznych aktualnych w Polsce i nie ukrywa swoich poglądów. I koniecznie chce nabić...

Będąc już w trakcie lektury Na każdej ulicy (tak gdzieś przy 25% książki) przeczytałem na stronie wydawnictwa, że autor - Marek Stanisławski jest kolarzem amatorem, który długie i samotne treningi kolarskie poświęca na rozważania filozoficzne.

Akurat tak się składa, że kiedyś trenowałem kolarstwo ultra i wiem jak to jest. Człowiek musi sam z sobą rozmawiać aby wytrzymać jazdę na dystansie kilkuset kilometrów. Przychodzą wtedy do głowy różne pomysły i rozkminy. Ja wtedy, miałem swojego bloga i rozpisywałem się w nim o swoich treninagach i wyjazadach. Po co? Sam nie wiem, być może bardziej po to, aby sumować przebyte kilometry, a przy okazji coś tam skrobnąć o danym dniu i moich pomysłach z konkretnego wyjazdu.

Autor postanowił jednak napisać książkę. Po jaką cholerę, też za bardzo nie wiem? Być może, mógłbym się dowiedzieć, gdybym doczytał do końca, ale uwierzecie, nie dało się i nie było o czym czytać.

Najpierw dostałem opowieść o dzieciakach żyjących w latach 80 i 90. Potem autor zręcznie przeszedł do głównego bohatera Michała... i zaczęło się. Dokałdne opisywanie wykonywanych przez bohatera czynności, gdzie poszedł, w którym kierunku, co w tym czasie robił i z kim i oczym rozmawiał. No troszku nudno. Najlepsze było chyba jednak to, kiedy bohater - też sportowiec - będąc na kacu poszedł biegać. Jednak kac okazał się kacem gigantem i chłopina osłabła. Aby nie dać się zabić, usiadł sobie Michałek na ławeczce przy pomniku - grobie żołnierzy radzieckich i rozmyślał, dlaczego to człowiek wywołuje wojny. Rozmyślał, rozmyślał ale chyba do niczego mądrego nie doszedł, bo zwlókł się z ławeczki (przy okazji strasząc odorem gorzały chcącą udzielić mu pomocy dziewczynę) i poszedł do domu.

Z książki można także dowiedzieć się jak dokładnie majstruje się jointa, lub, że "sos" z fifki po haszu, też można palić. Super!

Nie lubię poddawać się przy czytaniu książki, ale tutaj poddałem się po 25%. No bo w sumie co mnie obchodzi, co sobie jakiś tam gość pomyślał, kiedy jechał na rowerze? Przecież ja to wiem, tylko mnie nie przyszło do głowy napisać o tym książki.

Będąc już w trakcie lektury Na każdej ulicy (tak gdzieś przy 25% książki) przeczytałem na stronie wydawnictwa, że autor - Marek Stanisławski jest kolarzem amatorem, który długie i samotne treningi kolarskie poświęca na rozważania filozoficzne.

Akurat tak się składa, że kiedyś trenowałem kolarstwo ultra i wiem jak to jest. Człowiek musi sam z sobą rozmawiać aby wytrzymać...