Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Wampir” to otwarcie serii gliwickiej, której pierwsze wydanie miało miejsce w 2015 roku. Ja w rękach trzymam wznowienie, już w barwach Wydawnictwo Marginesy i szacie tak charakterystycznej dla tego autora.

Głównym bohaterem „Wampira” jest Dawid Wolski. Prywatny detektyw, który diametralnie różni się od wszystkich reprezentantów tego zawodu, jakich mogliście oglądać w polskiej telewizji. Chociażby ze względu na zasady etyczne, których bohater Chmielarza praktycznie nie posiada. Moim zdaniem czytelnik, który ma za sobą jedynie lekturę serii z Jakubem Mortką, może być tutaj nieco zaskoczony. Wolski bowiem jest diametralnie inną postacią, a w związku z tym wywołuje u czytelnika skrajnie odmienne emocje. W moim przypadku była tu huśtawka między radością a irytacją. I od razu zaznaczę, że taki wybór Chmielarza jest strzałem w dziesiątkę. Chociaż mnie bliżej do Mortki, to mimo wszystko wolę bohaterów wywołujących we mnie jakiekolwiek emocje niż tych całkowicie bezbarwnych.

Detektyw Wolski próbuje rozwikłać sprawę śmierci Mateusza - studenta I roku socjologii, który według wersji prokuratury pewnego dnia skoczył z jednego z gliwickich wieżowców. Czy na pewno był to wypadek? Matka młodego mężczyzny nie wierzy w taki scenariusz i zatrudnia Wolskiego. A jaki ta sprawa ma związek z zaginięciem Alicji, która co chwilę wraca do fabuły chociażby poprzez przywoływane komentarze pod profilem na Facebooku, na którym trwają poszukiwania dziewczyny?

Chmielarz bardzo sprawnie miesza wątki, a swojemu bohaterowi dostarcza naprawdę różnorodnych przygód. I chociaż finał jest zaskakujący, a narracja poprowadzona bez zarzutu, to bardzo ciekawym zabiegiem jest to, że samo śledztwo Wolskiego jest tu jedynie pretekstem do rozpoczęcia rozmowy o problemach dojrzewającej młodzieży w Polsce oraz zakamarkach naszych miast.

Autorowi tak udało się to posklejać, że ma ten kryminał mocny, uniwersalny wydźwięk. „Wampir” śmiało może być przyczynkiem do dyskusji o kierunku zmian w naszych miastach oraz nad kondycją współczesnej młodzieży. Jeżeli chodzi o jakość podejścia do tego drugiego tematu, to autor bije na głowę swoich kolegów po fachu, czym zyskał dodatkowy plusik. Może „Wampir” nie jest tak mocnym otwarciem serii jak „Podpalacz” w przypadku Mortki, ale jak dla mnie jest to „stary” dobry Chmielarz: wodzący czytelnika za nos i jednocześnie trzymający go mocno w garści. Bardzo liczę, że w kolejnych książkach o Wolskim autor jeszcze się rozkręci.

"Wampir” to otwarcie serii gliwickiej, której pierwsze wydanie miało miejsce w 2015 roku. Ja w rękach trzymam wznowienie, już w barwach Wydawnictwo Marginesy i szacie tak charakterystycznej dla tego autora.

Głównym bohaterem „Wampira” jest Dawid Wolski. Prywatny detektyw, który diametralnie różni się od wszystkich reprezentantów tego zawodu, jakich mogliście oglądać w...

W jaki sposób odbieracie porażkę? Dla większości współczesnych ludzi jest ona czymś negatywnym. Bradatan pisze nawet, że „nie cieszy się ona u nas dobrą reputacją. Wywołuje w nas dyskomfort, pozbawia złudzeń i rozczarowuje”.

W tym kontekście ta książka jest interesującą propozycją, bo pokazuje nam inny wymiar porażki. Autor prowadzi nas przez wiele przykładów największych życiowych upadków, które ostatecznie zostały przekute w odczucie pokory. Idea autora jest bowiem bardzo prosta. Tylko porażka może wywołać w człowieku odczucie pokory, a to ostatecznie może doprowadzić nas do zajrzenia w głąb siebie.

„Pochwała porażki” to zatem podróż rozłożona na cztery rozdziały, gdzie każdy przedstawia inny typ porażki. Najmocniejszą częścią tej książki jest sposób w jaki Bradatan prowadzi swoją opowieść, bo autor przywołuje mnóstwo historii z życia pisarzy, filozofów, polityków. Jak można się domyślać, oparli oni swoje życie właśnie na porażce prowadzącej ostatecznie do pokory. Autor na sam koniec tłumaczy się, dlaczego aż tyle historii wyciągnął i ma racje w tym, że tylko opowieści z życia realnych postaci są ciekawe i potrafią poruszyć czytelnika. Dzięki temu lektura zyskuje na atrakcyjności. W tym wszystkim jednak Bradatan zachował pewną spójność, bo każdemu rozdziałowi przyświecała jedna wiodąca osoba. Nie będę zdradzał nazwisk, ale fani dobrej literatury będą wniebowzięci!

„Pochwała porażki” to pozycja niezwykła nie tylko z uwagi na to, jak dużo poświęcono tu miejsca pokorze. Czym ona jest? Jak czerpać z niej siłę? Jak jest ważna w wyciąganiu wniosków z porażek? Czym różni się od upokorzenia? Jakie są oblicza porażki? Jak radzenie sobie z nią świadczy o człowieku? Odpowiedzi na te pytania tutaj znajdziecie.

Moim zdaniem bardzo dobrze wyszło też, że „Pochwała porażki. Cztery lekcje pokory” jest książką tak bogatą w historie z życia innych ludzi, bo wychodzi poza główny temat. Czytelnik przeczyta w niej chociażby o tym, co odróżnia inteligentnych od głupich, o największych pragnieniach ludzi, o diagnozie, która pokazuje, jak odwrócenie się ludzi od Boga doprowadziło do największych tragedii w Europie. Ponadto Bradatan bardzo ciekawie analizuje kapitalizm, który według niego zbudowany jest na porażce, wokół niej ciągle się kręci i to ona finalnie niszczy człowieka zapatrzonego w sukces materialny. Podobnie jest ze współczesnymi mediami, które gonią właśnie za negatywnym contentem, bo on zdecydowanie najbardziej przyciąga czytelnika. „Pochwała porażki” nie jest lekturą łatwą z uwagi na sam fakt filozoficznego podejścia do zagadnienia, co ciekawe już na początku znajdziecie tu przestrogę, kto może odbić się od tej pozycji, oraz drugą część lektury, gdzie sama porażka i dochodzenie do pokory jest opisana bardziej enigmatycznie. Jednak historie osób przywołanych na kartach książki oraz nadanie całości kilku wymiarów sprawiają, że jest ona nie tylko ciekawa pod kątem zajrzenia w głąb siebie, ale też wartościowa światopoglądowo i historycznie.

W jaki sposób odbieracie porażkę? Dla większości współczesnych ludzi jest ona czymś negatywnym. Bradatan pisze nawet, że „nie cieszy się ona u nas dobrą reputacją. Wywołuje w nas dyskomfort, pozbawia złudzeń i rozczarowuje”.

W tym kontekście ta książka jest interesującą propozycją, bo pokazuje nam inny wymiar porażki. Autor prowadzi nas przez wiele przykładów największych...

„Małe kobietki” Louisy May Alcott to idealna pozycja do tego, aby zadać pytanie o sens sięgania po klasykę. Jest to przykład takiej klasyki, która wyłamała się poza ramy literatury i doczekała się ekranizacji. Dużo to mówi o popularności książki, która paradoksalnie w ogóle nie powinna zachwycać.

Początek lat 60. XIX wieku, Stany Zjednoczony Ameryki, trwa wojna secesyjna. Pod nieobecność ojca, który z własnej woli pojechał na front, opiekę nad czterema córkami oraz domem samotnie sprawuje matka - Marmee March. Rodzina ledwo wiąże koniec z końcem nie tylko z uwagi na nieobecność głowy rodziny, ale również z powodu jego wcześniejszych nieudanych interesów.

Kanwą całej książki są perypetie Meg, Jo, Beth i Amy, które próbują przetrwać ten czas biedy i rozłąki z ukochanym ojcem, nieustannie wymyślając nowe sposoby na spędzenie wolnego czasu. Ale co mogą robić ubogie dziewczynki w wieku od 16 do 12 lat? W dodatku w XIX wieku na prowincji? Nie za wiele jest dla nich atrakcji, tak jak dla czytelnika nie za dużo tu dramatycznych zwrotów akcji, twistów czy wielopoziomowej intrygi.

A jednak mimo to od „Małych kobietek” naprawdę trudno jest się oderwać! Co zatem sprawia, że w zasadzie tak prosta fabularnie historia, momentami trochę naiwna, momentami wzruszająca w dalszym ciągu porywa czytelników? Moim zdaniem trzy kwestie są w tej książce decydujące. Zacznę od tego, że May Alcott mocno wyprzedziła swoje czasy i w „Małych kobietkach” stworzyła nieoficjalny poradnik na to, jak być dobrą matką (z poszanowaniem pozycji i roli kobiety), w jaki sposób pielęgnować relacje z latoroślami oraz jak przygotować swoje dzieci na trudy życia. A dla samej młodzieży może to być kapitalna lekcja o dorosłości, odróżnianiu dobra od zła, radzeniu sobie z fałszem, pychą, zazdrością, ale też miłością.
Druga kwestia to warstwa psychologiczna „Małych kobietek”. May Alcott moim zdaniem po mistrzowsku nakreśliła relacje panujące między wszystkimi bohaterami książki, którzy sami w sobie również zasługują na osobną uwagę. Autorka stworzyła postaci ciekawe, wielowymiarowe, co też zyskuje atencję czytelnika.

Ważną rolę odgrywa tu też tło, czyli USA lat 60. XIX wieku w zderzeniu z wartościami chrześcijańskimi. To właśnie z nimi May Alcott porównuje ówczesne elity Stanów Zjednoczonych, które przejęły wiele ideałów zachodniej Europy i autorka w „Małych kobietkach” nie szczędzi takim postawom krytyki. Tło tamtych czasów jest ważne również w zapoznaniu się z klimatem Ameryki doby wojny secesyjnej, który jest istotny dla uniwersalnego wymiaru powieści. To wszystko w połączeniu sprawia, że „Małe kobietki” to chociaż literatura sprzed kilku epok, to nadal żywo zajmująca współcześnie.

„Małe kobietki” Louisy May Alcott to idealna pozycja do tego, aby zadać pytanie o sens sięgania po klasykę. Jest to przykład takiej klasyki, która wyłamała się poza ramy literatury i doczekała się ekranizacji. Dużo to mówi o popularności książki, która paradoksalnie w ogóle nie powinna zachwycać.

Początek lat 60. XIX wieku, Stany Zjednoczony Ameryki, trwa wojna secesyjna....