Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgając po audiobooka „Do gwiazd” byłem ciekaw, jak też sobie poradzi z military hard science fiction autor, którego dotąd znałem jedynie z udanego cyklu powieści fantasy „Archiwum Burzowego Światła”. No i nie poradził sobie, w czym mu prawdopodobnie bardzo mocno dopomógł poziom wydania, które miałem wątpliwą przyjemność podziwiać.

Zacznijmy od lektorki – nie! Nie i nie! Totalna amatorszczyzna odbierająca wszelką przyjemność ze słuchania. Bierze oddech tam, gdzie nie ma znaków przestankowych, nie idzie z rytmem narracji ani dialogów. Nie tylko nie umie pracować z oddechem, to jeszcze co chwilę trafiają się przejęzyczenia, nieraz w najgorszych momentach, gdy w trakcie pędzącej na łeb na szyję akcji ciągiem staje się cięgiem a linia liną lub odwrotnie. Dykcja słabiutka, a kompletnie zawodzi nawet na średnio trudnych wyrazach takich jak choćby wnętrzności. Niejeden dziadek lepiej czyta bajki dziecku, niż Walden tę książkę.

Z tłumaczeniem nie jest wiele lepiej- słabe toto było i trafił się nawet kwiatek „na słowa o broni zareagował jak psiak”. Poza tym powtórzenia, powtórzenia, powtórzenia.

Mam wrażenie, że niektóre aspekty powieści pozostaną nieczytelne dla większości odbiorców - pytanie ilu czytelników jest w stanie wychwycić na przykład aluzję do kota Schrödingera, gdy mowa mowa o kocie, który być może jest martwy. Pytanie czy wychwycił je tłumacz i ile z nich uciekło.

Sama opowieść też mnie nie do końca przekonuje. Fabuła owszem, jest w porządku, ale protagonistka… Nie kupuję tego, co tym razem Sanderson wykreował. Zwinka w „Archiwum Burzowego Światła” też była dzieckiem, ale nie była infantylna i żenująca.

Może w wersji drukiem odebrałbym to „dzieło” troszkę lepiej, a tak sam nie wiem na jaką ocenę się zdecydować. Momentami bardzo mi się nie podobała, a momentami było tak dobrze, że aż żal było pamiętać odczucia sprzed kilku minut i mieć świadomość, że pewnie za chwilę znów będzie wtopa. Jak Sanderson to chyba jednak tylko fantasy, choć… Coś mi mówi, że do Spensy (główna bohaterka „Do gwiazd”) jeszcze wrócę. Tak z ciekawości. Ale jeśli będę miał wybór między audiobookiem i drukiem, wybiorę na pewno to drugie. Zwłaszcza jeśli przypomnę sobie interpretację Kaji Walden. Masakra!

Sięgając po audiobooka „Do gwiazd” byłem ciekaw, jak też sobie poradzi z military hard science fiction autor, którego dotąd znałem jedynie z udanego cyklu powieści fantasy „Archiwum Burzowego Światła”. No i nie poradził sobie, w czym mu prawdopodobnie bardzo mocno dopomógł poziom wydania, ...

Rozwiń

Zwiń

Po lekturze „Czarnobylskiej modlitwy”, która okazała się wielkim czytelniczym przeżyciem, nie było innej możliwości jak sięgnąć po kolejną książkę Svetlany Alexievich (Swietłany Aleksijewicz). Padło najpierw na „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety”. Nie spodziewałem się, że cokolwiek o wojnie, zwłaszcza drugiej, może mnie zaskoczyć, a tu - właśnie zaskoczenie. Dzieło jak żadne inne i po jego poznaniu jeszcze bardziej niż po „Czarnobylskiej modlitwie” upewniłem się, że Nobel tej autorce należał się jak mało komu. Powtórzyła się sytuacja z poprzedniej jej książki - muszę zrezygnować z wykorzystania poczynionych w trakcie lektury notatek, z zapisanych cytatów. Każde przybliżenie treści tego dzieła byłoby zarazem spłyceniem i zniekształceniem. Książka jest zbyt wielowątkowa, wielopłaszczyznowa i głęboka, by można oddać ją odpowiednio w nawet najdłuższej recenzji. Każdy musi przetrawić „Wojnę...” we własnym umyśle i sercu, choć oczywiście, niestety, perspektywa i percepcja będzie zależeć nie tylko od inteligencji czytelnika, jego oczytania i wiedzy, lecz i od umiejętności kojarzenia, jak to się mądrze mówi, interdyscyplinarnego. Dla mnie jest to nie nie tylko unikalne dzieło o drugiej wojnie światowej, nie tylko dzieło o ludziach, kobietach na wojnie, ale o człowieku radzieckim. Wypełniło jako pierwsze, i to bardzo mocnym wejściem, lukę w postrzeganiu istoty „duszy rosyjskiej”, którą wyczuwałem już od jakiegoś czasu, choć nie do końca to werbalizowałem. „Wojna...”jako pierwsza wyjaśnia fenomen frontu wschodniego, to masowe poświęcanie życia w imię Ojczyzny i Stalina, do którego nie wystarczają przytaczane do dziś argumenty o Smierszy i tym podobnych formach presji. Fenomenu nie tylko wojennego, ale również fenomenu człowieka radzieckiego przed i powojennego. „Wojna...” to niezwykle cenne dopełnienie światowej literatury i nauk społecznych, które stawiają Swietłanę Aleksijewicz wśród najlepszych piór ever. Moim zdaniem to pozycja absolutnie must read dla każego

Po lekturze „Czarnobylskiej modlitwy”, która okazała się wielkim czytelniczym przeżyciem, nie było innej możliwości jak sięgnąć po kolejną książkę Svetlany Alexievich (Swietłany Aleksijewicz). Padło najpierw na „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety”. Nie spodziewałem się, że cokolwiek o wojn...

Rozwiń

Zwiń

Nooo niezłe! Naprawdę niezłe. Temu audiobookowi wprawdzie bliżej do słuchowiska, niż książki czytanej, ale słuchałem z zainteresowaniem. Choć zbrodnia sztampowa, autor wiernie i w ciekawy sposób oddał klimat czasu i miejsca oraz ogrom pracy milicji włożony w śledztwo. Dobra pozycja zarówno dla miłośników opowieści true crime, jak i dla chcących poznać realia środkowego PRL w kontekście działań szeroko pojętego wymiaru sprawiedliwości.

Przy okazji widać, że psychiatria z nauką w sensie takim, jak nauki ścisłe, nie ma niczego wspólnego. To, co wczoraj było uznane, dziś budzi zażenowanie.

Wspomniana historia pomyłki sądowej, która „wyszła” przy okazji Rozpruwacza z Bydgoszczy daje do myślenia na temat poziomu sądownictwa nie tylko dziś, ale i wówczas.

No i autor mocno przesadził z tą niepowtarzalnością rysunków papilarnych. Nawet w teorii SĄ POWTARZALNE, a najnowsze badania wskazują, że prawdopodobieństwo wystąpienia bliźniaczej pary jest zdecydowanie wyższe, niż dotąd uważano. W praktyce jest jeszcze gorzej, gdyż do identyfikacji nie stosuje się porównywania całego obrazu linii papilarnych, a tylko względne położenie względem siebie wybranych elementów charakterystycznych - minucji (w Polsce do uznania za tożsame wystarczy zgodność 12, a nawet mniej, z około 100). W przeciwieństwie do badań DNA, gdzie każdorazowo szacuje się prawopodobieństwo błędu, fałszywe przekonanie o całkowitej jednoznaczności identyfikacji z daktyloskopii może prowadzić do bagatelizowania dowodów przemawiających za innymi możliwościami. To temat tabu i chyba dużo jeszcze wody upłynie zanim dogmat 3N (zasada Galtona) zostanie obalony, a do daktyloskopii zacznie się pochodzić jak do innych metod identyfikacji, czyli ze świadomością, że błąd jest zawsze możliwy.

No i ostatni zgrzyt - trochę nieładnie, że na okładce autor afiszuje się tylko ze swoim nazwiskiem pomijając zacnych lektorów, którzy mu towarzyszą swymi głosami. Może Polska to nie Ameryka, gdzie nawet nazwiska ghost writerów i innych murzynów są ujawniane jako współautorzy, ale i tak nieładnie. Poza tym, jak wspomniałem na początku, całkiem całkiem.

Nooo niezłe! Naprawdę niezłe. Temu audiobookowi wprawdzie bliżej do słuchowiska, niż książki czytanej, ale słuchałem z zainteresowaniem. Choć zbrodnia sztampowa, autor wiernie i w ciekawy sposób oddał klimat czasu i miejsca oraz ogrom pracy milicji włożony w śledztwo. Dobra pozycja zarówno...

Rozwiń

Zwiń

Lekturą maja 2024 w Dyskusyjnym Klubie Książki w Rawie Mazowieckiej była „Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości” pióra Swietłany Aleksijewicz* (będąca czwartą częścią cyklu Voices of Utopia (Голоса утопии). Ja wybrałem wydanie w formie audiobooka w interpretacji Krystyny Czubówny i tłumaczeniu Jerzego Czecha. Był to strzał w dziesiątkę, gdyż Czubówna pokazała się jako jedna z tych nielicznych lektorek, które śmiało mogą konkurować z mężczyznami, nawet najlepszymi.

Aleksijewicz wypracowała swój własny kanon w literaturze faktu, odmienny od innych uznanych autorów, ale jak najbardziej warty poznania. Jak sama stwierdza w swych książkach, pisze nie tyle o wydarzeniach, co o ludziach, którzy brali w nich udział. Z jednej strony bada konkretne osoby, żyjące w konkretnym miejscu i czasie, z drugiej stara się odkryć w nich człowieka wiecznego. „Drżenie wieczności. To, co tkwi w człowieku na zawsze.”

Słuchając audiobooka notowałem sobie ważne spostrzeżenia, myśli i komentarze oraz własne refleksje przez nie wywołane, by je ująć we wrażeniach z lektury. Okazało się jednak tego tyle, że nie ma możliwości, by to zawrzeć w tekście przyzwoitych rozmiarów, a odrzucić nie ma czego, bo wszystko ważne, interesujące… Stwierdzę więc tylko, że dzieło wali w łeb, wyrywa z tej naszej codziennej ,poniekąd bezmyślnej, egzystencji, codziennego zadowolenia lub codziennego niezadowolenia, tych miałkich trosk i miałkich radości. To nie tylko rzecz o Czarnobylu i ludziach Czarnobyla, to również opowieść o miłości. W ogóle - świetna rzecz, naprawdę świetna.

Swietłana Aleksijewicz mówi o sobie, iż „jest historykiem duszy”. I faktycznie tak jest – poza zainteresowanymi szeroko pojętą tematyką wspomnianą w tytule, dzieło jest również obowiązkową pozycją dla każdego, kto chce zgłębić istotę duszy rosyjskiej i radzieckiej. Gorąco polecam, a sam już się biorę za pierwszą część cyklu, czyli „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety”.

W klubie „Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości” otrzymała następujące oceny:
nie podobała się – 0
była OK - 0
podobała się - 3
bardzo się podobała - 5
była rewelacyjna - 3

Lekturą maja 2024 w Dyskusyjnym Klubie Książki w Rawie Mazowieckiej była „Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości” pióra Swietłany Aleksijewicz* (będąca czwartą częścią cyklu Voices of Utopia (Голоса утопии). Ja wybrałem wydanie w formie audiobooka w interpretacji Krystyny Czubówny i tł...

Rozwiń

Zwiń

Klasyczny, ale absolutnie nie sztampowy, kryminał w klimatach LA. Świetna powieść policyjna, trochę noir, trochę detektywistyczna, z dodatkiem wątku romansowego. To już piąta powieść cyklu z Harrym Boshem, a szósta w HBU, ale wciąż ma w sobie to coś. No i ten protagonista - niby twardy glina jakiego znamy z niezliczonych seriali literackich i filmowych, ale ma w sobie to coś. Zdecydowanie polecam.

Klasyczny, ale absolutnie nie sztampowy, kryminał w klimatach LA. Świetna powieść policyjna, trochę noir, trochę detektywistyczna, z dodatkiem wątku romansowego. To już piąta powieść cyklu z Harrym Boshem, a szósta w HBU, ale wciąż ma w sobie to coś. No i ten protagonista - niby twardy gli...

Rozwiń

Zwiń

Druga część trylogii w modnym ostatnio stylu „Porwanej”. Bardzo dobry kryminał, choć już nieco sztampowy, za to tematyka ważna - niewolnictwo w dzisiejszym świecie, które nie ma niczego wspólnego z rasizmem, tutaj w realiach USA, czyli nasilający się z każdym rokiem handel ludźmi.

Druga część trylogii w modnym ostatnio stylu „Porwanej”. Bardzo dobry kryminał, choć już nieco sztampowy, za to tematyka ważna - niewolnictwo w dzisiejszym świecie, które nie ma niczego wspólnego z rasizmem, tutaj w realiach USA, czyli nasilający się z każdym rokiem handel ludźmi.

Bardzo dobry, oryginalny szkocki kryminał w anturażu science fiction. Lekko noir. Zaskakująca wariacja na temat przyszłości - ciekawa koncepcja. Polecam

Bardzo dobry, oryginalny szkocki kryminał w anturażu science fiction. Lekko noir. Zaskakująca wariacja na temat przyszłości - ciekawa koncepcja. Polecam

Miałem już nie pisać dłuższych tekstów o książkach, które mi się nie podobają, by więcej czasu poświęcić na te warte propagowania, ale tutaj inaczej się nie da – trzeba powiedzieć co i jak. „Ciszę w Pogrance” Marcina Pilisa postanowiłem poznać formie audiobooka w interpretacji Ilony Chojnowskiej. Niestety nie był to dobry wybór, ale o tym dalej.

Nie wiem, na ile książka jest oparta na wspomnieniach konkretnych osób, a ile w niej fikcji literackiej. W tym wypadku nie ma to większego znaczenia, gdyż główny problem leży gdzie indziej. W dobrych dziełach dobrych autorów, nawet jeśli zajmują się beletrystyką, świat przedstawiony i zaludniające go postacie, ich działania i opisywane wydarzenia, tchną autentyzmem, realizmem i są przekonujące, nawet jeśli jest to w konwencji science fiction. I odwrotnie – słabi autorzy i słabe książki, nawet jeśli są stricte literaturą faktu, nawet jeśli nie zalatują fałszem, to są nieprzekonujące. Czasami przyczyna takiego stanu rzeczy jest trudna do uchwycenia, leży gdzieś w klimacie, którego nie udało się oddać, czy w innych niuansach, ale w przypadku „Ciszy w Pogrance” wynika to zarówno z całokształtu tej książki, z ogólnego wrażenia, jak i z ewidentnych wręcz przegięć.

Sienkiewicz, gdy wrócił z Ameryki z podkulonym ogonem, zaczął pisać pod publiczkę, co w polskich realiach oznacza pod kompleksy i ambicje narodowe. No i powstała „Trylogia”, którą czytałem sam nie wiem ile razy. Czemu? Bo miał Pióro! Czytało się to, czyta i czytać się będzie z przyjemnością, gdyż takiej literatury nie jest w stanie skazić minimalne muśnięcie propagandowe, które zresztą z czasem nabrało całkiem innego wydźwięku niż miało za czasów autora. Niestety, Pilis to nie Sienkiewicz.

Gdybym nie wiedział, kto to napisał, pomyślałbym, że „Ciszę w Pogrance” napisał ktoś po kursach dla sowieckich agitatorów, tak przypomina mi ona obrazy kina radzieckiego serwowane u nas w czasach PRL. Wisienką na torcie jest ostatnia scena. To już kicz do kwadratu kasujący nawet „dzieła” komunistycznej propagandy – dwoje zwykłych ludzi rozstrzeliwanych przez pojedynczego strzelca, na zmianę strzelającego to do kobiety, to do mężczyzny, nie wydaje z siebie żadnego odgłosu, nawet pojedynczego jęku, w momencie nieśmiertelnych trafień i tak wytrzymują aż do śmierci. Wypisz wymaluj prawdziwi gieroje.

Do propagandowego przegięcia wady „dzieła” Pilisa się nie ograniczają. Wyssana z palca pseudopsychologia sprawców ukraińskich zbrodni na Polakach aż żenuje. Mógłby się autor zastanowić, zauważyć, że takie zbrodnie są nieodrodną częścią wojen. I to nie tylko tych między państwami. Wystarczy przypomnieć sobie ryciny przedstawiające praktyki Świętej Inkwizycji. Wystarczy wspomnieć, że takie same rzeczy jak na Wołyniu działy się choćby podczas rewolucji 1917 czy rzezi Ormian. Tylko że tak naprawdę my zawsze mieliśmy gdzieś, co robią innym, póki nie robią tego nam. A gdy już robią, wtedy myślimy, że jesteśmy wyjątkowi, że nam pierwszym to robią. Ponieważ musimy być wyjątkowi, nawet jako ofiary, dorabiamy do tego wszystko – historię, legendy, no i oczywiście psychologię sprawców. Gdyby Pilis był rzetelny, to sięgnąłby do autorów, którzy badali, dlaczego prawidłowością jest od wieków, a nie wyjątkiem, iż im bardziej niewinna ofiara, tym okrutniejszy sprawca. Odsyłam na początek choćby do Zimbardo.

Chwilami miałem wrażenie, że książka nie jest dziełem mężczyzny, a kobiety. Znacząca, jeśli nie przeważająca część jej objętości, to romansidło klasy B albo jeszcze gorzej, a w dodatku miejscami autor sili się na pseudopoetyckość typową dla tego kanonu literackiego, co daje efekt tragikomiczny w połączeniu z drugim głównym wątkiem, czyli rzezią. Takie kwiatki jak „karabinowa seria” to już zaś typowo damska wpadka.

Nie wiem, czy to celowe, że autor wszystkie kobiety w książce wykreował jeśli nawet nie jako kompletne idiotki, to przynajmniej jako lekko przygłupie, ale ja takiego czegoś nie kupuję, a scena, w której dorosła, wręcz stara baba, na poważnie zastanawia się „po co faceci musieli miętosić jej cycki i jaki mieli w tym cel” pozostawiam litościwie bez dalszego komentarza.

Jeśli już przywołałem Mistrza Henryka, to przypomnę, iż jednym z rysów jego warsztatu była piękna stylizacja języka stosownie do epoki, warstw społecznych i tym podobnych (może nie do końca wierna realiom, ale za to przekonująca). Jeśli zaś u Pilisa ukraiński wiejski chłopak granatem od pługa oderwany czuł się „zainspirowany” – to… takie litościwe niedomówienie.

Gdyby założyć, że w powieści w miarę wiernie oddano poziom umysłowy polskiej młodzieży w postaciach głównych bohaterek, to… tego się nie da dość dosadnie skomentować. Nastoletnie, niemal dorosłe dziewczyny, w drugiej połowie wojny, mają takie pojęcie o niej, o życiu i świecie, jak moje pokolenie chyba po wyjściu z przedszkola. Jak to można strawić?

Gdyby zawierzyć książce Pilisa, to czas II wojny na Wołyniu, przed masakrą Polaków, ale już po unicestwieniu Żydów, jawi się bardziej sielski niż dzisiejsza Polska. Dzieci ośmioletnie biegają same przez lasy i pola do sąsiednich wiosek za zgodą wykształconych polskich rodziców, nikt się niczego nie obawia, marzenie po prostu. To, że Żydów już nie ma, to że znajomi Ukraińcy mordują Rosjan, to że bieżeńcy opowiadają o mordowaniu Polaków i paleniu polskich wsi przez Ukraińców, to, że wszyscy Ukraińcy mają na Polaków „złe oczy”, to nic. Jest przecież tak spokojnie, tak przyjaźnie.

Szkoda, że wyszło jak wyszło, bo mogła być ”Cisza w Pogrance” rzeczą ciekawą i wartościową. Autor jednak poszedł na żywioł, nie zagłębił się w temat, a literacko pracę położył. Swoją drogą, tak się zastanawiam nad analogią między Żydami z getta warszawskiego i Polakami z Wołynia. Czy to zaślepienie, ta piramidalna głupota samooszukiwania się, nie ma podobnych przyczyn? Jakich? Ciekawe, czy coś ma do rzeczy fakt, że I wojna światowa w zbiorowej mentalności Polaków i Żydów w ogóle, w przeciwieństwie do Europy Zachodniej i USA, nie istniała i nie istnieje po dziś dzień, podobnie jak ofiary innych rzezi, które nas nie dotknęły.

Autor niestety na żadne przemyślenia się nie sili. Nawet o przyczynach rzezi na Wołyniu nic ciekawego i prawdziwego nie znajdziecie. Uciekło wszystkim Polakom na wschodzie, i w książce też uciekło, że Ukraina to nie tylko nienawiść datująca się jeszcze od czasów Chmielnickiego i wcześniejszych powstań ukraińskich (o czym wspomina już nawet Sienkiewicz, ale nie Pilis), to nie tylko błędy II Rzeczpospolitej wobec mniejszości ukraińskiej, to również grabieże, gwałty i rzezie okresu rewolucji bolszewickiej, to również Hołodomor, który dla nas jakby nie istniał, jakby Polsce i Polakom kompletnie było obojętne co się dzieje na Ukrainie, gdzie „nasi” Ukraińcy mieli rodziny, znajomych, gdzie był ich naród oraz marzenia o wolności i niepodległości. To także fakt, że my mieliśmy za sobą 1000 lat państwowości, własnej kultury, zwyczajów i jak byśmy to dzisiaj powiedzieli procedur, a Ukraińcy nie. Chyba nie można od kogoś, kto się dopiero rodzi, oczekiwać podobnej rozwagi, co od doświadczonego starca.

W kwestii samej narracji - ciągłe wybiegi myślą w przód spalające każdy wątek, oczywiście ze względów propagandowych, i związane z tym wielokrotne przeskoki w czasie, nawet w ramach jednej opowieści, jednego wątku, sprawiają wrażenie chaosu i niedopracowania. Słabe to pod tym względem bardzo. Inna sprawa, że jak się korektę powierza rodzinie i znajomym, to takie są efekty. Nie każdy jest geniuszem, który może pisać bez konkretnego redaktora, który by nim pokierował.

Niestety lektorka, jak wiele kobiet lektorów, popełnia błąd znacznie częściej popełniany przez kobiety niż przez kolegów po fachu – zbyt często aktorzy i jęczy, zwłaszcza w scenach romansowych i przemocowych, co w dodatku sprawia niesmaczne wrażenie, gdy miłość, głupia, ale bądź co bądź jednak miłość, idzie w tej samej manierze co rzeź, gwałt i śmierć. Dobija książkę, której i tak już niczego nie potrzeba. Odsyłam do interpretacji Macieja Stuhra (na przykład seria Cormoran Strike) – warto porównać. A pani Chojnowska trafia na listę tych, których należy unikać.

Kiedy skończyłem „Ciszę w Pogrance”, z wielką ulgą zresztą, naszła mnie taka refleksja – dlaczego teraz? PRL praktycznie zakończył życie trzy i pół dekady temu. Dlaczego zalew książek o Wołyniu nie nastąpił dziesięć, piętnaście lat temu, kiedy archiwa byłego ZSRR były otwarte jak nigdy dotąd, a ludzie pamiętający tamte czasy jeszcze żyli. Czemu teraz, gdy na Ukrainie trwa wojna? Przez cały czas trwania Zimnej Wojny Ruscy doskonalili sztukę wpływania na nieprzyjazne im narody, kraje i rządy, odziedziczoną po carskim imperium. W końcu to oni ukuli takie terminy jak „agent wpływu” oraz „pożyteczny idiota”. Czytając „Ciszę w Pogrance” warto się zastanowić, dlaczego mamy teraz wręcz wysyp tego typu literatury, w dodatku jak w tym przypadku o mizernym poziomie. Od Ukraińców wymagamy, by teraz, gdy walczą i giną, zajmowali się rozliczeniami z przeszłością, a sami ze swoją nigdy byśmy się nie zaczęli rozliczać, gdyby nie presja zagranicy. No – w jednym Pilisowi trzeba przyznać wielkiego plusa – wyraźnie zaznacza, że i Polacy wyrzynali cywilów Ukraińskich. I słusznie zauważa, że choć motywacja była inna, to zbrodnia jest taką samą zbrodnią. Tego zaś, że podnosi mniejszą skalę naszych zbrodni nie ma co brać dla nas na plus – po prostu nie mieliśmy możliwości popełnić większych, gdyż AK pozostawiło Wołyń praktycznie bez pomocy, bez broni, bez informacji, bez planu. Gołymi rękami masowych zbrodni trudno dokonać.

I na koniec inna refleksja, nie do końca powiązana z samą książką Pilisa, ale za to właśnie z tymi nagle ożywionymi tematami Wołyńskimi - nawet Żydzi, których miliony poszły do gazu, nie mają dziś takiego żalu do Niemców, jaki my Polacy mamy do Ukraińców. A właściwie to nie do Ukraińców, a do Żydów, do Niemców, do Rosjan, właściwie do wszystkich z wyjątkiem Hucułów. W przeciwieństwie do Dziadka Sienkiewicza, który wyraźnie wskazuje zło rodzące się z hołubionych animozji między narodami, a Polakami i Ukraińcami w szczególności, w książce Pilisa tego klarownego przesłania zabrakło. Nie polecam.

Miałem już nie pisać dłuższych tekstów o książkach, które mi się nie podobają, by więcej czasu poświęcić na te warte propagowania, ale tutaj inaczej się nie da – trzeba powiedzieć co i jak. „Ciszę w Pogrance” Marcina Pilisa postanowiłem poznać formie audiobooka w interpretacji Ilony Chojno...

Rozwiń

Zwiń

No cóż - klimaty Peru przedostatniej dekady XX wieku na pewno interesujące, bohaterowie ciekawie wykreowani i przekonująco poprowadzeni, ale czegoś tu brak. Autor jakby ślizgał się po powierzchni tematu. Czytelnik może się wczuć w czwórkę protagonistów, ale już w lata 90-te w Peru niekoniecznie. W dodatku jako thriller powieść bardzo słaba - z góry celnie można obstawić jak się to wszystko skończy, a co to za thriller w którym nie ma żadnago napięcia. Niby jakiś suspend w końcówce jest, ale taki jednorazowy i szczątkowy, więc i tym nie zachwyca. Książkę bez żalu się odkłada. Gwoli prawdy bez problemu wraca się do niej po ciąg dalszy. Nie polecam, nie odradzam.

No cóż - klimaty Peru przedostatniej dekady XX wieku na pewno interesujące, bohaterowie ciekawie wykreowani i przekonująco poprowadzeni, ale czegoś tu brak. Autor jakby ślizgał się po powierzchni tematu. Czytelnik może się wczuć w czwórkę protagonistów, ale już w lata 90-te w Peru niekonie...

Rozwiń

Zwiń