Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Duchy przeszłości bywają nikczemne. Nie pozwalają człowiekowi żyć sobie spokojnie gdzieś z dala od nich. Znajdą go, dokądkolwiek się uda, nawiedzą, sprowadzą na skraj obłędu i nie ustąpią, dopóki nie nakłonią go w końcu do zrobienia tego, czego chcą, na przykład do powrotu do miejsca, gdzie wszystko się zaczęło. Miejsca, które może być jednym z tych, które stoi opowieściami, legendami, kultem i tym wszystkim, co niepokoi i przyprawia o dreszcze…
Keri Lake to zagraniczna pisarka, która już po raz czwarty wkroczyła na polski rynek książki. Tym razem przekładu doczekała się jednotomowa powieść pt. ,,Wyspa grzechu i cieni” (org. “The Isle of Sin and Shadows”). To współczesny gotycki romans z domieszką mroku, suspensu, elementami thrillera, motywem kultu, organizacji przestępczej, tajemnic związanych z przeszłością, enemies to lovers i slow burn, którego akcja rozgrywa się na wyspie Chevalier, znajdującej się na terenie bagnistej Luizjany.
Główną bohaterką, a przy okazji jednym z narratorów omawianej książki, jest Céleste Pierce. Pierwsze słowo, które przychodzi mi do głowy, kiedy o niej myślę, to buntowniczka. Dziewczyna jest buntowniczką, która ma za sobą traumatyczną przeszłość. To młoda kobieta, która broni swoich racji i robi, na co ma ochotę. Nie ma lekko, kiedy przychodzi moment, gdy musi się ukorzyć przed kimś, kto ma coś, czego potrzebuje. Ma charakterek. Nie ma zaś na pewno spokoju. Cely prześladują koszmary, jakieś przebłyski, być może wspomnień, które są dla niej niezrozumiałe. A to nie wpływa korzystnie na jej psychikę, co nikogo nie powinno dziwić... Kiedy życie dziewczyny po raz kolejny wywróciło się do góry nogami, kiedy po raz kolejny kogoś straciła, podjęła decyzję, aby wrócić tam, skąd pochodzi, aby odkryć tajemnice, poznać odpowiedzi na swoje pytania oraz znaleźć zamek, który otwiera klucz, w którego posiadaniu jest. Niedługo później znalazła się na mistycznej wyspie Chevalier, gdzie wkrótce spotkała w okolicznościach niezbyt przyjemnych, Thierrego Bergerona. Czarny Wilk jest tajemniczy i potencjalnie niebezpieczny, zważywszy na jego koneksje oraz dodatkową profesję. Thierry jest wymagający - głównie w stosunku do samego siebie - bezwzględny, zdystansowany emocjonalnie, wydaje się niedostępny i wiedzie życie, do którego nieroztropnie byłoby zaprosić drugą osobę. A przejrzenie kłamstw nie przychodzi mu trudno, podobnie jak pozbawienie zadziornej, ukrywającej się za fałszywą tożsamością dziewczyny przedmiotu, który jest dla niej ważny. Czy jednak w razie czego byłby w stanie zaryzykować czymś dla niej? A może to taki człowiek, który bez skrupułów poświęciłby ją, za cenę własnej wolności?
Natura ciągnie wilka do lasu, a mnie przyciągnęło do nowej powieści Keri Lake, która zapowiadała się wprost wspaniale. Okładka i opis pozwoliły mi uznać, że to będzie kolejna nastrojowa petarda. Teraz, kiedy jestem już po lekturze, mogę napisać jednak, że o ile nastrój rzeczywiście jest tutaj bez zarzutu, o tyle petardą ta pozycja jednak nie jest, a co najwyżej zimnym ogniem. Oczywiście dla mnie, bo za innych czytelników wypowiadać się nie mogę i nie będę.
W prologu ,,Wyspy grzechu i cieni” oczywiście obowiązkowo musiało paść zdanie, pod wpływem którego nakręciłam się solidnie na tę pozycję i już nie było opcji, aby ktoś mnie w tamtym momencie odwiódł od dalszego czytania. Rozochocona, od razu przeszłam dalej. Miałam nadzieję na ekscytującą i wywołującą silne dreszcze, trzymającą w coraz większym napięciu, z każdą przeczytaną stroną opowieść, ale na początku nie dostałam dokładnie tego, na co się nastawiłam. Przyznaję, że jakoś tak do połowy książki, zdarzały się momenty, kiedy się zwyczajnie nudziłam. Nudziłam się, gdy akcja akurat nie nabierała tempa, a opisy zdawały się być nieco przydługie. Pierwsza połowa książki jako całość nie zelektryzowała mnie. Nie wytworzyła się między nami chemia, ale z czasem coś się zmieniło. Mniej więcej od połowy, powieść zaczęła mnie jakoś tak bardziej intrygować i lepiej czułam jej klimat. Keri Lake w końcu po jakimś czasie utwierdziła mnie w przekonaniu, iż jest prawdziwą specjalistką od tworzenia wyjątkowego nastroju. Nie dziwi mnie wcale to, że wielu czytelnikom jej twórczość kojarzy się z mgłą, bo książki takie jak ,,Wyspa grzechu i cieni” mają taką mglistą atmosferę. Tutaj jest to też zasługa po części doboru miejsca akcji. Luizjana sama w sobie ma rewelacyjny, mistyczny vibe, a wyspa Chevalier to miejsce, którego każdy zakątek przenika religia. Na odpowiedni klimat złożyły się tutaj również te wszystkie legendy, kulty, sprawa z duchami i motyw domu, który one rzekomo nawiedzają. Muszę przyznać, że autorka fajnie połączył to wszystko z gorącym romansem i wątkiem organizacji przestępczej, z którą czy chce czy nie, powiązany jest główny bohater.
Na plus w powieści pt. ,,Wyspa grzechu i cieni” są dla mnie kreacja postaci wiodących - nawiasem mówiąc, doceniam to, że Céleste i Thierry mają jakąś historię, tragiczną przeszłość, która w jakiś sposób ich ukształtowała - zbiór osobliwych mieszkańców wyspy, stworzony przez autorkę świat przedstawiony, pomysł na fabułę, potyczki słowne między bohaterami i to iskrzenie między nimi, slow burn, wątek odkrywania tajemnic przeszłości oraz fakt, iż czyta się tę pozycję szybko, mimo dużej - obiektywnie patrząc, ciut za dużej - ilości stron.
Mimo iż na początku wydawało mi się, że nie będzie mi po drodze z tą pozycją, że możliwe, iż nie jest ona dla mnie dobra, koniec końców zaiskrzyło między nami. Spodobała mi się! ,,Wyspa grzechu i cieni” jak już się rozkręci, to porywa czytelnika i funduje mu mroczną, ekscytującą, intrygującą przygodę w świecie grzechu i cieni, w którym nie jest łatwo przetrwać, przeszłość wabi w swoje objęcia, przeciwieństwa ciągnie do siebie, atmosfera jest parna, przez długi czas nie wiadomo, co jest prawdą, a co wytworem wyobraźni, a na skórze od czasu do czasu pojawia się dreszcz.

Duchy przeszłości bywają nikczemne. Nie pozwalają człowiekowi żyć sobie spokojnie gdzieś z dala od nich. Znajdą go, dokądkolwiek się uda, nawiedzą, sprowadzą na skraj obłędu i nie ustąpią, dopóki nie nakłonią go w końcu do zrobienia tego, czego chcą, na przykład do powrotu do miejsca, gdzi...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy Twoje życie zaczyna przypominać bałagan i czujesz, że znalazłaś się w sytuacji kryzysowej, warto, abyś miała obok siebie prawdziwą przyjaciółkę, która gotowa będzie wesprzeć Cię i pomóc w trudnych chwilach, nawet jeśli Tobie samej niezręcznie będzie tę pomoc przyjąć. Czasami jednak nie masz innego wyboru, jak chwycić wyciągniętą w Twoją stronę pomocną dłoń, a kiedy już to zrobisz, kto wie, jaki obrót mogą przybrać sprawy? Może na przykład będziesz miała sposobność zostać współlokatorką przystojnego, znanego sportowca? Uważaj tylko, aby sprawy nie wymknęły się spod kontroli, zwłaszcza, gdy ten mężczyzna zaproponuje Ci pewien układ…
Liz Tomforde doczekała się polskiego przekładu swojej następnej książki. Po ,,Mile High” przyszedł czas na ,,The Right Move”, czyli drugi tom sportowej serii Windy City. Jest to romans przeznaczony dla czytelników osiemnaście plus, po który powinni sięgnąć fani motywu sporu, brata przyjaciółki, współlokatorów, fake dating, przeciwieństw, forced proximity oraz slow burn.
Głównym bohaterem i jednym z dwojga narratorów omawianej powieści, jest Ryan Shay. To dwudziestosiedmioletni, znany i utalentowany koszykarz, który jest nowym kapitanem drużyny NBA Chicago Devils. Mężczyzna wyrzekł się wielu rzeczy, aby znaleźć się tu, gdzie jest teraz, a wraz z nową funkcją w zespole, wziął na swoje barki dużą odpowiedzialność, rolę tym trudniejszą, że wykracza poza jego strefę komfortu. Ryan jest samotnym wilkiem, który od teraz ma przewodzić zespołowi i go jednoczyć, a to może nie być łatwe zadanie dla kogoś, kto się do tej pory izolował, mimo iż cieszy się szacunkiem i sympatią w swojej drużynie. Mężczyzna jest bajecznie bogaty, ale nie ma skłonności do rozrzutności i ekstrawagancji. Jest atrakcyjny fizycznie, ale do bycia playboyem jest mu tak daleko, jak to tylko możliwe. Jest praktyczny, poukładany i nie przepada za bałaganem. Nie pokazuje wszystkim dookoła
(Cz. 1) swoich emocji. Wydaje się chłodny w obejściu. Zdawać by się mogło, że zależy mu tylko na siostrze i na nikim więcej. To ten typ, który przy bliższym poznaniu ujawnia jednak swoją troskliwą i opiekuńczą stronę. Ryan mierzy się z dużą presją i uwagą, która jest ceną bycia częścią drużyny, na którą zwrócone są oczy całego świata. Jest ambitny w dążeniu do bycia najlepszym i ma cel, na którym pragnie się skupić. Nie potrzebuje teraz rozproszeń w postaci kobiet, zwłaszcza takich, jak chaotyczna przyjaciółka jego siostry...
Indy Ivers ma dwadzieścia siedem lat i przechodzi właśnie trudny okres w swoim życiu. Związek jej się posypał, straciła dach nad głową i nie stać jej na samodzielne wynajęcie czegoś porządnego, a w dodatku mierzy się z wizją tego, że może nie mieć już nigdy szansy spełnić swojego marzenia. Jedyne, co się jej ułożyło, to praca, w której właśnie awansowała na główną stewardessę na pokładzie samolotu drużyny hokejowej. Indy jest uczuciowa, urocza, inteligentna, kolorowa i romantyczna. Lubi kwiaty i czytanie romansów. Ma dosyć przyziemne pragnienia. I z całą pewnością zasługuje na faceta, przy którym będzie mogła być sobą i nie będzie musiała udawać, że jest czymś mniej. Czy tym mężczyzną okaże się s*ksowny brat jej przyjaciółki, jej współlokator i udawany chłopak w jednym?
Nie jest tajemnicą, że jeśli chodzi o ,,Mile High”, to byłam w zdecydowanej mniejszości, zrzeszającej sceptyków, do których nie przemówił fenomen tej książki. Nie byłam nią zachwycona, w przeciwieństwie do tłumu czytelników z Polski i zagranicy. Mimo wszystko nie chciałam jeszcze skreślać Liz Tomforde - nie po pierwszym spotkaniu z jej twórczością. Kierowana ciekawością i dobrymi intencjami, idąc szlakiem zapewnień zaufanych osób z książkowego zakątka internetu, postanowiłam sięgnąć po ,,The Right Move”, wierząc, że ta pozycja rzeczywiście okaże się lepszą stroną twórczości autorki, jak mnie zapewniano. I choć teraz, kiedy już jestem po lekturze tej powieści, nie czuję, abym miała bzika na jej punkcie, biorąc pod uwagę moje wewnętrzne przeżycia, doznania i uczucia, które towarzyszyły mi w procesie zapoznawania się z historią Indy i Ryana, zobowiązana jestem przyznać, że książka jest bardzo dobrym romansem, z którego można wynieść coś więcej niż tylko wiedzę na temat pozycji, w jakich główni bohaterowie uprawiali s*ks i tego, jak cienka granica dzieli udawanie od prawdy. Mogę z czystym sumieniem napisać, że ,,The Right Move” wypadło o wiele lepiej niż ,,Mile High”. Zostało ono moim zdaniem lepiej napisane, dotknięto tu poważniejszych, bardziej przyziemnych tematów, a wisienką na torcie okazał się Ryan, który z miejsca stał się moją wielką słabością. Wiele jego gestów w stosunku do dziewczyny, przed zamieszkaniem z którą tak się opierał, było doprawdy urocze. Podpadł mi swoim początkowym podejściem do niej, ale później już tylko się rehabilitował. Ten facet wielokrotnie robił i mówił rzeczy, które sprawiły, że nie zdołałam się w nim nie zakochać. Ryan jest taki kochany w tym, jak się martwi i przejmuje, jak wspiera, jak dba, jak się opiekuje i pozwala być sobą. Indy również bardzo polubiłam. Polubiłam jej pogodną aurę, ten jej kolorowy bałagan, sposób bycia, podejście do głównego bohatera i zaangażowanie w ich układ, poczucie humoru, słodycz i to, jak wydobywała z Ryana to, co najlepsze.
Zaletami ,,The Right Move” są dla mnie rozmowy głównych bohaterów, które bywały naprawdę zabawne, to, jak wyglądała ich relacja - ta prawdziwa oczywiście - jak się układała i rozwijała, mimo oczywistych różnic w ich osobowości i nawet w wizji aranżacji wnętrz, wątek koszykówki, slow burn, małe, a jednak mające wielkie znaczenie gesty, wykraczanie poza swoją strefę komfortu, mające na celu uczynienie życia lepszym i szczęśliwszym, ukazanie przyziemnych problemów, przyjaźń, zbiór sympatycznych postaci drugoplanowych, które wraz z wiodącymi tworzą zgraną paczkę, a także… codzienne statusy Indy.
Choć obsesji na punkcie tej książki nie mam i z chwilą odłożenia jej na półkę stała się dla mnie zamkniętym rozdziałem, mogę napisać śmiało, że była bardzo dobra. Świetnie się bawiłam i czułam komfortowo podczas lektury. Chciałam czytać dalej, bez przerw i myśli o porzuceniu w połowie, i nie raz, nie dwa tonęłam w słodyczy i zauroczeniu, kiedy Ryan wkraczał do akcji. Na moich policzkach momentami pojawiały się wypieki, w oczach wesołe iskierki, na ustach szeroki uśmiech, a w sercu lekkość i ciepło, kiedy zapoznawałam się z tą opowieścią. Drugi tom serii Windy City podobał mi się, choć nie jest dla mnie pełną dziesiątką w dziesięciostopniowej skali. Mogę jednak polecić ,,The Right Move” czytelnikom, którzy szukają dobrego romansu z motywem sportu i fajnej, uroczej relacji głównych bohaterów, który szybko się czyta, i który w sumie nie nudzi, pomimo dużej ilości stron.

Kiedy Twoje życie zaczyna przypominać bałagan i czujesz, że znalazłaś się w sytuacji kryzysowej, warto, abyś miała obok siebie prawdziwą przyjaciółkę, która gotowa będzie wesprzeć Cię i pomóc w trudnych chwilach, nawet jeśli Tobie samej niezręcznie będzie tę pomoc przyjąć. Czasami jednak n...

Rozwiń

Zwiń

Podjęcie wyzwania rzuconego przez kogoś, kto może żywić do Ciebie urazę, bywa ryzykowne. W wypadku przegranej, ucierpieć może coś bardzo dla Ciebie cennego, na przykład Twoja duma. W niektórych przypadkach oprócz tego, może wydarzyć się jednak coś jeszcze. Przegrana może prowadzić do bycia sprowadzonym do parteru oraz przeżycia nocy pełnej nowych doznań. Doznań, które mogą doprowadzić do tego, że w jednej chwili rozpadnie się cały idealny obraz samego siebie, który z takim mozołem budowałeś, i którym zachwycali się wszyscy dookoła. A kiedy tak się stanie, będziesz musiał zdefiniować siebie na nowo, uwzględniając to, czego doświadczyłeś, a na co nigdy wcześniej sobie nie pozwoliłeś…
Harley Laroux, zagraniczna pisarka znana polskim czytelnikom za sprawą serii Przeklęte dusze, wraca na nasz rodzimy rynek ze swoją kolejną serią, tym razem utrzymaną nie w paranormalnym, a e*otycznym klimacie. ,,Wyzwanie” (org. ”The Dare”) to krótki wstęp do serii Losers. To e*otyk/dark romance z motywem enemies to lovers, reverse harem i odważnego wyzwania, w którym poznajemy historię Jessiki Martin, pyskatej, niezbyt miłej, zadzierającej nosa, dumnej dziewczyny, która nie ucieka od wyzwań, nawet tych, które mogłyby się wiązać z upokorzeniem, jak na przykład to, które rzuciła jej jedna z ofiar jej szyderstw. Mason Reed, pewny siebie, dominujący, pokręcony chłopak, który ma za sobą trudną przeszłość, a w szkole średniej uchodził za dziwaka i popaprańca oraz jednego z przegrywów, podobnie jak jego koledzy - Vincent, Jason i Lucas - postanowił okrutnie zabawić się z Jessicą. Rzucił jej wyzwanie, które przegrała i od teraz zdana była na łaskę jego samego i jego przyjaciół. Oraz tego, czemu nigdy wcześniej nie pozwoliła dojść do głosu, a co może wiele w niej zmienić…
Jeśli masz zamiar sięgnąć po ,,Wyzwanie”, musisz wiedzieć, że nie masz co liczyć w jego przypadku na głęboką i ambitną historię. Nie ma tu bogatej, wielowątkowej fabuły, a czas akcji zamyka się w ramach jednej nocy, w którą odbywa się impreza halloweenowa. Ta licząca nieco ponad sto trzydzieści stron nowelka, to po prostu e*otyk - choć nie tak mocny, jak sądziłam, że będzie - który czyta się wyłącznie dla zatonięcia na krótką chwilę w świecie fantazji o dominacji, poniżeniu i… odwróconym haremie. Mamy tu nabuzowaną emocjami, skwierczącą, napędzaną urazami z przeszłości relację, którą niespodziewanie nawiązują Jessica i Mason, kat i ofiara, tyle że tym razem w odwróconych rolach. A kiedy już przychodzi czas na odebranie nagrody, robi się naprawdę gorąco i niegrzecznie…
Harley Laroux napisała nowelkę, która jest okej, jeśli nie masz co do niej praktycznie żadnych wymagań. ,,Wyzwanie” nie pozostawia w czytelniku trwałego śladu, szybko wyparowuje z pamięci, a ma na celu jedynie podkręcić atmosferę, pobudzić brudną stronę wyobraźni i wprowadzić w temat, w to, czego można się spodziewać po serii Losers, co robi bez zarzutu. Ale choć zaintrygowała mnie męska reprezentacja postaci w tej książce - w przeciwieństwie do Jessiki, która nie wzbudziła mojej sympatii i chęci poznania jej bliżej - nie jestem pewna, czy chcę sięgnąć po ,,Dług”. Może kiedyś, w dalszej przyszłości?

Podjęcie wyzwania rzuconego przez kogoś, kto może żywić do Ciebie urazę, bywa ryzykowne. W wypadku przegranej, ucierpieć może coś bardzo dla Ciebie cennego, na przykład Twoja duma. W niektórych przypadkach oprócz tego, może wydarzyć się jednak coś jeszcze. Przegrana może prowadzić do bycia...

Rozwiń

Zwiń

W życiu nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli. Choć chcielibyśmy mieć zawsze wszystko pod kontrolą, czasami dzieją się rzeczy, które wytracają nam ją z rąk. Niekiedy w związku z zaistniałymi tematami, mamy poczucie, iż tracimy kontrolę, co jest trudne w szczególności dla kogoś, dla kogo jest ona częścią osobowości. Może nas jej pozbawiać na przykład niewiedza w kwestii tego, co ukrywa przed nami bliska osoba. Choć prawo do sekretów ma każdy, niektóre z nich mają moc stawiania muru pomiędzy dwiem osobami, co nie sprzyja udanemu i szczęśliwemu pożyciu. Sekrety oraz wzniesiony z ich powodu mur, podobnie jak nadgorliwość i obsesja, w dłuższej perspektywie mogą przyczynić się do oddalenia się od siebie dwojga ludzi. Ale czy miłość wystarczy, aby pokonać wszystkie przeszkody, zmierzyć się z wyzwaniami i żyć dalej razem długo i szczęśliwie?
Laurelin Paige, jedna z najdłużej obecnych na polskim rynku książki zagranicznych pisarek, po chwilowej nieobecności wraca do naszego kraju ze swoją kolejną powieścią. Tym razem przekładu doczekał się ,,Kincaid”, czyli trzeci tom serii Kuszący duet. Wracamy w nim ponownie do świata Donovana Kincaida i Sabriny Kincaid, aby przekonać się, jak potoczyło się ich dalsze życie. Okazuje się, że w małżeństwie nie układa im się obecnie idealnie, ale niekoniecznie przez nadopiekuńczość, manię kontroli i obsesję lubiącego wiedzieć wszystko, przebiegłego, dominującego, mającego skłonności do manipulowania samca alfa miliardera, które były w nim obecne od zawsze, ale przez skrywane sekrety oraz to, czego on pragnie, a z czym ona się waha. Przed małżonkami stoją nowe wyzwania. Przeszłość i teraźniejszość się zderzają. Niewiedza frustruje. To, co ukryte kusi, aby wypuścić to na światło dzienne. Jedno jest pewne: uczucia nie zniknęły, ale czy państwo Kincaid poradzą sobie ze wszystkim, co aktualnie dzieje się w ich życiu, podejmą właściwe decyzje, zdobędą się na szczerość i poderwą swój pikujący w kierunku ziemi samolot do lotu, zanim dojdzie do katastrofy?
Po ,,Kincaid” sięgnęłam z ciekawości i sentymentu do twórczości Laurelin Paige, mimo iż ,,Perwersyjny bogacz” i ,,Perwersyjna miłość” nie zrobiły na mnie piorunującego wrażenia i nie zostałam ich fanką. Cieszę się, że to zrobiłam, bo mimo iż pozycja ta nie jest szczytem oryginalności i dziełem misternie utkanym z zawiłych wątków, wciągnęła mnie i dobrze mi się przez nią przechodziło - sprawnie, szybko i cały czas do przodu oraz z wypiekami na twarzy, które pojawiały się podczas czytania scen e*otycznych, z którymi Laurelin Paige od zawsze radzi sobie dobrze. Poza tym ten tom fabularnie podobał mi się bardziej niż dwa poprzednie razem wzięte. I fajnie było móc zajrzeć do głowy Pana Maniaka Kontroli, by zobaczyć, co w niej siedzi i jak głęboka jest jego obsesyjna wręcz miłość do Sabriny.
W omawianej właśnie powieści, znalazło się trochę powrotów do przeszłości - które może i nic innowacyjnego nie wnoszą do treści, ale i tak moim zdaniem nieco ją urozmaicają i są interesujące, jeśli chce się mieć lepszy ogląd na to, jak wyglądały początki relacji głównych bohaterów - oraz sekretów. Jest tu propozycja, która padła ze strony kogoś, komu Kincaid nie wie, czy powinien zaufać i powierzyć wykonanie swego rodzaju ,,wyroku”. Jest prawda zapisana na nośniku elektronicznym, która może wstrząsnąć posadami pewnego imperium. Są też oczywiście sprawy małżeńskie oraz uzasadnione wątpliwości Sabriny, kobiety, która jest oddana swojemu mężczyźnie i dobrowolnie przekazuje mu kontrolę nad sobą nie tylko w łóżku, w pewnej kwestii. Są rozważania. Jest i sam związek postaci wiodących, naładowany chemią, gorący, silny, choć z perspektywy postronnego obserwatora chyba jednak niezupełnie zdrowy. Poza tym pojawili się tu oczywiście w tle pozostali bohaterowie rozbudowanego Dirty Universe, stworzonego przez autorkę, co jest dla mnie na plus.
Nie żałuję, że sięgnęłam po ,,Kincaid”, ponieważ byłam świadoma tego, czego mniej więcej mogę się tutaj spodziewać oraz z jakim rodzajem literatury mam do czynienia. Teraz mogę napisać, że to takie moje guilty pleasure. Tak po prostu miło było przeczytać książkę Laurelin Paige po tak długiej przerwie, jaką miałam od jej twórczości. Dzięki temu, że zabrałam się za trzeci tom serii Kuszący duet, na chwilę wróciłam do przeszłości, której mi brakowało, do czasów, kiedy to na mojej półce obok Katy Evans, K. Bromberg, Sylvii Day i E. L. James, królowała właśnie ta pisarka i to on stymulowała moją wyobraźnię i nakręcała mnie na władczych, bogatych, sprawujących kontrolę samców alfa. Fajnie było na moment znowu poczuć ten klimat. Powieść pt. ,,Kincaid” nie jest może wybitna, ale podobała mi się. Podobała mi się nawet biorąc pod uwagę fakt, iż momentami patrząc na to, jak wygląda relacja głównych bohaterów i jak wielka i niezdrowa była obsesja Donovana, miałam przed oczami czerwoną flagę.

W życiu nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli. Choć chcielibyśmy mieć zawsze wszystko pod kontrolą, czasami dzieją się rzeczy, które wytracają nam ją z rąk. Niekiedy w związku z zaistniałymi tematami, mamy poczucie, iż tracimy kontrolę, co jest trudne w szczególności dla kogoś, dla ko...

Rozwiń

Zwiń

Nie każda nastoletnia miłość w zderzeniu z prozą życia czy trudnymi do pogodzenia się faktami, ma szansę rozwinąć skrzydła i ponieść dwie osoby w kierunku wspólnej przyszłości. Podobnie jak lato, każda relacja może przeminąć, zwłaszcza, gdy wydarzy się coś, co wbija się klinem pomiędzy dwoje ludzi i ich od siebie oddala. Ale czy przeminąć może również prawdziwe uczucie? Czy aby na pewno można się skutecznie wyleczyć z tego, co się czuło w przeszłości do osoby, która była Ci bliska i tak po prostu rozpocząć nowe życie, u boku kogoś innego, tym bardziej w sytuacji, gdy los ponownie krzyżuje drogi dwojga byłych młodych kochanków, w miejscu, gdzie niegdyś wszystko się zaczęło? Jak tu budować szczęście na nowych fundamentach, gdy zaczynają odżywać wspomnienia?
Tęsknicie za latem? W takim razie czas najwyższy wziąć się za letnie romanse, aby poczuć ten klimat i wprawić się w odpowiedni nastrój przed zbliżającymi się wielkimi krokami wakacjami. Można to zrobić na przykład sięgając po powieść Annabel Monaghan. ,,Latem, o tej samej porze” (org. “Same Time Next Summer”) to jednotomowy romans z motywem od przyjaciół z dzieciństwa do kochanków, lata, pierwszej miłości, ponownego spotkania po latach oraz drugiej szansy.
Postacią wiodącą w omawianej właśnie książce, jest Sam Holloway. To trzydziestoletnia doradczyni personalna, która zaraz może zostać bez pracy. Kobieta do tej pory nieźle radziła sobie w życiu, choć nie spełniła swojego skrytego marzenia. Poza tym zaraz wychodzi za mąż za mężczyznę, który wydaje się być dla niej odpowiednim kandydatem. Ale czy na pewno? Na pewno jest przeciwieństwem chłopaka, którego Sam zna od czasów dzieciństwa, którego kochała jako nastolatka, a z którego musiała się wyleczyć, kiedy ich relacja się rozpadła. Co prawda po tym bolesnym rozstaniu ruszyła dalej, poszła w świat, ale choć chciałby, aby było inaczej, prawda jest taka, że jakaś jej cząstka została w miejscu, gdzie wszystko się zaczęło, w domu na plaży położonym w sąsiedztwie letniego domu jego rodziny, a gdzie teraz, kiedy na chwilę wróciła w odwiedziny do swoich bliskich, szukając przy okazji idealnego miejsca na swój ślub, ponownie spotkała Wyatta Pope’a - faceta z domku na drzewie, który gra na gitarze, pisze piosenki, surfuje i jest nadzwyczaj skromny jak na kogoś jego pokroju - dzięki któremu zaczęła sobie przypominać to, kim kiedyś była i kto być może wcale nie jest jedynie nastoletnim zauroczeniem, które przeminęło z biegiem lat…
Dlaczego sięgnęłam po ,,Latem, o tej samej porze”? Ponieważ poczułam przyciąganie do tej książki. Z opisu całkiem dobrze się zapowiadała. Poza tym staram się sobie urozmaicać życie książkoholiczki, czytając różne rodzaje romansów - nie tylko te z moimi ulubionymi motywami albo utrzymane w klimacie dark - a tak się składa, że czas już najwyższy brać się za te przywołujące lato i atmosferę wakacji. Mogłam się jednak domyślać tego, że czytając tę powieść, doświadczę silnego odczucia déjà vu. Mimo wszystko czuję się deczko oszukana, ponieważ dostałam w pewnym sensie kalkę powieści takich jak ,,Miłość i inne słowa”, ,,Każde kolejne lato” czy ,,Lato, kiedy cię poznałam”. Wszystkie te książki łączy między innymi lato, motyw rozłąki na lata i drugiej szansy oraz zabieg z wpleceniem do treści skrawków przeszłości, w ramach odejścia na chwilę od bieżących wydarzeń i przybliżenia czytelnikowi wspólnych początków głównych bohaterów. Nie chodzi mi oczywiście o plagiat, ale o ewidentne powielenie schematu. Za brak oryginalności Annabel Monaghan otrzymała ode mnie duży minus, ale… Pomijając fakt, iż ,,Latem, o tej samej porze” jest takim w sumie odgrzewanym kotletem, książka ta została całkiem nieźle napisana - pomijając oczywiście ten trochę irytujący zabieg, polegający na skakaniu z narracji pierwszoosobowej na trzecioosobową, fakt, iż historia w teraźniejszości wydała mi się nieco zbyt pospiesznie poprowadzona, a przez to poniekąd za bardzo okrojona i nieco spłaszczona oraz to, że Wyatt tutaj trochę zniknął na tle Sam - i czytanie jej nie nastręczało mi wiele trudności. Czytałoby mi się ją jeszcze przyjemniej, gdyby z tyłu mojej głowy nie tkwiła myśl, że to już było, a ja zamiast doświadczyć powiewu świeżości, po prostu odświeżam sobie historię, którą już znam, która już wcześniej została opowiedziana, ale tym razem z innymi imionami bohaterów i trochę innymi niuansami. Ale w sumie historia Sam i Wyatta jako całość podobała mi się ciut bardziej niż ta opowiedziana na łamach ,,Nora, tego nie ma w scenariuszu”. Bohaterowie książki zaś na początku wydali mi się się nieco nijacy, za bardzo papierowi, ale z czasem, biorąc pod uwagę wszystko, czego dowiadywałam się o nich w toku akcji, co odkrywałam na temat ich i ich przeszłości, przestali mi się jawić jako płytcy i miałcy. Nie zrobili też w sumie nic takiego, czego nie potrafiłabym zrozumieć i za co tak na poważnie i trwale mogłabym ich znielubić.
,,Latem, o tej samej porze” to powieść, która pachnie latem, plażą, rozbrzmiewa dźwiękami granej na gitarze muzyki i szumu fal, smakuje powrotem do właściwego miejsca na ziemi i syci miłością, która nie zardzewiała. To nieskomplikowana w formie, liniowa w przebiegu akcji i klarowna w swoim przekazie, przewidywalna, do bólu oczywista, ale jakoś tak dziwnie przyjemna historia, idealna dla odbiorców tęskniących za wakacjami. Gładko się przez nią płynie, być może w jakimś stopniu dzięki temu, że rozdziały są w niej krótkie, a wątki niezawiłe. Mimo iż miałam wrażenie, że oglądam dobrze mi już znany film, z trochę zmienionym tłem i to w przyspieszeniu, zamiast powoli przedzierać się przez fabułę, czerpałam jakąś tam satysfakcję i radość z lektury. Podobał mi się klimat. Podobały mi się podnosząca na duchu opowieść, uczucie łączące postacie wiodące, sympatyczna reprezentacja postaci drugoplanowych oraz dobór miejsca akcji. Pomimo tych znaczących rzeczy, które wcześniej wymieniłam, a które sprawiły, że koniec końców nie zakochałam się w tej pozycji i jestem daleka od włączenia jej do kanonu moich ulubionych powieści, moje ogólne wrażenia po lekturze tej opowieści o drugiej szansie, niegasnącej miłości, której nie da się zapomnieć, wyprzeć, oszukać ani zastąpić oraz o tym, że nigdy nie jest za późno na spełnienie marzeń, są pozytywne.

Nie każda nastoletnia miłość w zderzeniu z prozą życia czy trudnymi do pogodzenia się faktami, ma szansę rozwinąć skrzydła i ponieść dwie osoby w kierunku wspólnej przyszłości. Podobnie jak lato, każda relacja może przeminąć, zwłaszcza, gdy wydarzy się coś, co wbija się klinem pomiędzy dwo...

Rozwiń

Zwiń

Czasami, jakbyśmy mało jeszcze mieli problemów, przychodzi nam się skonfrontować z niespodziewaną i niełatwą prawdą na temat samych siebie, tego, kim jesteśmy naprawdę i skąd się wywodzimy. To może być tym bardziej trudne doświadczenie, zważywszy na fakt, iż prawda tak wiele rzeczy może zmienić. Może przekreślić dotychczasowe plany i przyczynić się do zerwania poczynionych przed jej odkryciem ustaleń. A czy może również skłonić do zaniechania walki o miłość, która choć od zawsze zdawała się być skazana na porażkę, zakazana, teraz jawi się jako coś jeszcze bardziej niemożliwego?
Dziś na tapet wzięłam drugi tom dylogii Szron i ambrozja, czyli ,,Ambrozję”. To powieść romantasy z motywem zakazanej miłości, enemies to lovers, walki o przetrwanie i nie tylko, klątwy, magii i elfów oraz bezpośrednia kontynuacja ,,Szronu”.
Wszystko poszło nie tak jak powinno. Ava zwyciężyła turniej, w którym nagrodą było poślubienie króla, ale w chwili, gdy już miała zasiąść na tronie, zostać królową Zaczarowanej Krainy i żoną Torina, zdarzyło się coś nieoczekiwanego. W wyniku ciągu zdarzeń, kobieta trafiła do krainy Unseelie, na Dwór Smutków, na przeciwną stronę barykady. A Torin podążył za nią i w ten oto sposób znalazł się w ogromnym niebezpieczeństwie. Oboje znaleźli się w niebezpieczeństwie… Czy uda im się jednak przetrwać na nieprzyjaznym terytorium? Czy będą potrafili sobie zaufać i ze sobą współpracować? Jak prawda, którą Ava odkryła na temat samej siebie wpłynie na jej dalsze losy? Co dalej z nią i Torinem? Czy zawalczą o miłość, a może skupią się na innej walce? Co będzie z ogarniętą klątwą Zaczarowaną Krainą, w świetle zerwanych ustaleń? Czy jest dla tego miejsca jeszcze jakakolwiek nadzieja?
Czy kontynuacja może być lepsza od początkowego tomu serii? Okazuje się, że tak, i to znacznie! Na ,,Szron” zareagowałam całkiem nieźle, choć miałam do niego pewne ,,ale”, jednakże to ,,Ambrozja” moim zdaniem wypadła o wiele lepiej na jego tle. Pierwszy tom dylogii, był zaledwie wstępem do tego, co najlepsze, o czym sama się z satysfakcją przekonałam. Wstępem do wartkiej opowieści, którą przeżywałam, i do której chciałabym za jakiś czas wrócić.
Doceniam to, że na początku ,,Ambrozji” pojawiło się krótkie streszczenie pierwszego tomu, które było niezwykle pomocne w procesie ponownego płynnego wejścia w całkiem nieźle skonstruowany świat przedstawiony i w historię napisaną przez duet C. N. Crawford. Dzięki temu nie traciłam już czasu i energii na wydobywanie z odmętów pamięci wspomnień na temat przebiegu akcji ,,Szronu”, tylko od razu mogłam w pełni skupić się na podążaniu za bieżącymi wydarzeniami. Byłam ciekawa, jak w świetle zwrotu akcji z końca poprzedniego tomu, potoczy się dalsza część opowieści, a ta zaskoczyła mnie tym, że potoczyła się bardzo dynamicznie i momentami wyglądała wręcz epicko!
Omawiana książka wciągnęła mnie od pierwszych stron i od początku trzymała w napięciu, które miało różne natężenie, w zależności od tego, co akurat działo się w toku akcji. A działo się dużo, na każdym kroku. Konfrontacja z prawdą na swój temat. Intrygi. Walka z samym sobą. Walka o przetrwanie. Zakazana miłość. Zwroty akcji (w tym ten jeden, który prawie przyprawił mnie o zawał, choć mimo wszystko było we mnie poczucie niedowierzania, że tak by się to wszystko mogło skończyć). Dobro kontra zło. Walka o władzę. Jeszcze więcej prawdy. Jeszcze więcej walki. Niebezpieczeństwo czające się na każdym kroku. Magia. Słodko-gorzkie chwile. Odnajdywanie w sobie siły potrzebnej do stawienia czoła podbramkowej sytuacji.
,,Ambrozja” okazała się bardziej bardziej porywająca, bardziej fantastyczna i bardziej emocjonująca niż ,,Szron”. Romans był tu jeszcze bardziej zakazany, bezradność wobec klątwy bardziej dawała się we znaki, a ogólna sytuacja stała się trudniejsza niż kiedykolwiek, bo pojawiły się kolejne przeszkody do pokonania. Fabuła się rozwinęła, atmosfera zagęściła. Było ciekawie, dynamicznie i szybko. Czuć było niebezpieczeństwo i pasję. O wiele mocniej niż czytając pierwszy tom dylogii, trzymałam kciuki za Torina i Avę, aby znaleźli sposób na to, jak być razem i nie ryzykować w ten sposób życiem oraz za Seelie, aby w końcu zostali wyzwoleni spod jarzma straszliwej klątwy, która skuła ich krainę lodem, a całą prawdę na temat której również poznajemy w tej kontynuacji. ,,Ambrozja” to fajnie poskładana w całość, magiczna historia, w której raczej nic bym nie zmieniła, ponieważ podobała mi się i satysfakcjonowała mnie taka, jaka jest. Mogę ją Wam z przyjemnością polecić.

Czasami, jakbyśmy mało jeszcze mieli problemów, przychodzi nam się skonfrontować z niespodziewaną i niełatwą prawdą na temat samych siebie, tego, kim jesteśmy naprawdę i skąd się wywodzimy. To może być tym bardziej trudne doświadczenie, zważywszy na fakt, iż prawda tak wiele rzeczy może zm...

Rozwiń

Zwiń

Okłamać można w zasadzie każdego i na każdy temat, ale nie samego siebie w kwestii własnych uczuć. Uczuć, które od zawsze, niezależnie od wszystkiego, dojrzewały w sercu, choć nigdy nie wypłynęły na powierzchnię. Ale mogą wypłynąć, kiedy sprawy w swoje ręce weźmie dwóch dziarskich staruszków, którzy postanawiają za pomocą intrygi, zaingerować w życie młodych…
Na polski rynek książki właśnie wkroczyła nowa zagraniczna autorka. Tym razem tłumaczenia swojego dzieła doczekała się Natalie Caña. Na pierwszy ogień poszła oczywiście jej debiutancka powieść, zatytułowana ,,Propozycja nie do odrzucenia” (org. “A Proposal They Can’t Refuse”). Jest to pierwszy tom serii Vega Family Love Stories; romans - a może bardziej komedia romantyczna - w którym spotkać można takie motywy jak sąsiedzi, przyjaciele z czasów dzieciństwa, grumpy x sunshine, propozycja nie do odrzucenia, fałszywe zaręczyny oraz jedno łóżko.
Najjaśniejszym promieniem słońca, a mianowicie główną bohaterką omawianej właśnie książki, jest Kamilah Vega. To dobiegająca trzydziestki kobieta, której priorytetem jest rodzinna restauracja, w której pracuje, a którą pragnie uczynić jeszcze lepszą niż jest, jeśli tylko otrzyma na to zgodę bliskich. Jest zadziorna, apodyktyczna, ciut chaotyczna, energiczna i optymistyczna. Ma temperament. Najpierw działa, później myśli. Rodzina uważa ją za marzycielkę. Ma też urwanie głowy ze swoim rozrabiającym dziadkiem, który teraz postanowił podstępem wmanewrować ją w zaręczyny z wnukiem swojego najlepszego przyjaciela, mężczyzną, który w dzieciństwie był jej przyjacielem, a którego teraz trudno jest jej znieść…
Liam Kane to przystojny Irlandczyk, który ma temperament zrzędy, a duszę artysty. Jest marudą, samotnikiem-pracoholikiem, ale choć na zewnątrz wydaje się szorstki i aspołeczny, w środku jest wrażliwy i uczuciowy. Liam jest utalentowany, kreatywny, odsłania się tylko przed dwoma osobami i czasami przemawia przez niego niepewność siebie, zwłaszcza w sprawach związanych z jego ukochaną destylarnią,
która jest miejscem, w którym może być sobą i czuć się jak w domu. I zrobi wszystko, aby zachować ten biznes, któremu poświęcił ostatnie lata życia, rozwijając go, nawet jeśli ceną miałoby być poślubienie wskazanej przez dziadka dziewczyny...
Są takie książki, które dopiero zaczynasz czytać, ale już od pierwszych stron wiesz, że Ci się spodobają. Czujesz, że odpowiednia powieść trafiła na właściwego czytelnika. Tak właśnie było ze mną i z ,,Propozycją nie do odrzucenia”. Już na ,,dzień dobry” rozbawiła mnie cała ta sytuacja z rozdziału pierwszego, z ciosem poniżej pasa włącznie i sprawiła, że poczułam się komfortowo, miło, jak w domu. I dalej nie straciłam entuzjazmu i sympatii do tej historii - nabrałam ich jeszcze więcej!
W powieści autorstwa Natalie Caña bardzo podoba mi się wątek Dynamicznego Dygoczącego Duetu, który tworzą dziadkowie Kamilah i Liama. To właśnie tych dwóch seniorów częściowo odpowiada za atmosferę i za nadanie ciepłego tonu całej historii. Choć tych dwóch wiekowych gagatków niefajnie postąpiło, posuwając się do swego rodzaju szantażu, mimo wszystko zabawnie wyszedł wątek dwojga dorosłych, wmanewrowanych przez nich w ślub. A może oni właśnie tego potrzebowali, aby zrozumieć, kim naprawdę dla siebie są? Tym bardziej, że od ich pierwszej interakcji było widać, że coś jest na rzeczy. Od początku były tarcia i iskrzenie pomiędzy tą dwójką, ale nie sprawiali wrażenia zaprzysiężonych wrogów, a bardziej przywodziła na myśl stare dobre małżeństwo.
W ,,Propozycji nie do odrzucenia” zauroczyła mnie relacja głównych bohaterów, to, jak się nawzajem uzupełniali, wspierali, jaki team tworzyli, mimo przekomarzanek, które im się zdarzały. Podoba mi się też ogółem reprezentacja postaci, która została tutaj przedstawiona. Najbardziej ze wszystkich spodobała mi się Kamilah, bo lubię takie pozytywnie zakręcone, pełne pasji bohaterki jak ona, ale Liam i dziadkowie również znaleźli drogę do mojego serca.
Sympatyczne przekomarzanki, wzajemne pomaganie sobie, sprytni staruszkowie i ich intrygi, tworzenie wspomnień, nadawanie życia wartym uwagi miejscom, przyjaźń, rodzina, nieco portorykańskiej kultury, jedzonko i whiskey - to właśnie dostałam w tej powieści i za to jeszcze bardziej ją polubiłam. Humor w tej książce również mi odpowiadał, podobnie jak fabuła. Historii Kamilah i Liama nie miałam ochoty skończyć przed dotarciem do ostatniej kropki, a narracja trzecioosobowa, na którą zdecydowała się autorka, aż tak bardzo mnie nie mierziło, co także pozytywnie wpłynęło na moją ocenę całości.
,,Propozycja nie do odrzucenia” to pozycja, która kojarzy mi się z ciepłem, zabawnymi momentami, dyniami, słodyczą, Portoryko (chociaż akcja rozgrywa się w Chicago), rodziną, czyli w sumie samymi przyjemnymi rzeczami. Jest pozytywna, urocza, rodzinna, przytulna i na swój własny kolorowy sposób piękna. Moje serce urosło po przeczytaniu tej książki, a dusza napęczniała dobrą energią. Z przyjemnością czytało mi się dzieło Natalie Caña i przyjemnością było również pisanie tego tekstu, na łamach którego mogłam ją docenić. Cieszę się, że przeczytałam tę powieść, i że okazała się warta poświęcenia jej czasu. Do pełni szczęścia w polskim wydaniu zabrakło mi tylko oryginalnej okładki, która podoba mi się bardziej niż polska, ale całe mnóstwo innych rzeczy, w tym atmosfera, bohaterowie i moje ogólne pozytywne wrażenia po lekturze mi to zrekompensowały.

Okłamać można w zasadzie każdego i na każdy temat, ale nie samego siebie w kwestii własnych uczuć. Uczuć, które od zawsze, niezależnie od wszystkiego, dojrzewały w sercu, choć nigdy nie wypłynęły na powierzchnię. Ale mogą wypłynąć, kiedy sprawy w swoje ręce weźmie dwóch dziarskich staruszk...

Rozwiń

Zwiń

Niektórzy ludzie budzą w nas wiele emocji naraz. Z jednej strony ich nie cierpimy, zwłaszcza, gdy mamy ku temu bardzo konkretny powód, ale też nie umiemy oprzeć się ich niewątpliwej atrakcyjności. Nie mamy przecież wpływu na to, kto nas podnieca, na kogo reagujemy w sposób fizyczny, choć wolelibyśmy tego nie robić. Obiektem naszych pragnień może stać się każdy - osoba blisko powiązana z naszymi przyjaciółmi, s*ksowny playboy, władczy samiec alfa, domniemany bezduszny diabeł, który się nie patyczkuje. Bywają i tacy, którzy są wszystkim tym naraz i na dokładkę kimś z kim jesteśmy zmuszeni pracować, co z więcej niż jednego względu może okazać się niezręczne i niebezpieczne, jeśli zacznie być coraz trudniej utrzymać ręce przy sobie i serce zamknięte…
Rosa Lucas już po raz trzeci trafiła na półki polskich księgarń. Tym razem polskiego wydania doczekał się trzeci tom serii London Mister, czyli ,,Potyczki z panem Knightem” (org. “Fighting Mr. Knight”). To współczesny romans o zabarwieniu e*otycznym, przeznaczony dla czytelników pełnoletnich i dla fanów klimatów biurowych, a także entuzjastów motywów takich jak różnica wieku, współpraca zawodowa oraz he falls first.
Postacią wiodącą w omawianej właśnie powieści, jest Bonnie Casey, dwudziestoośmioletnia, kreatywna architektka, która choć w pracy radzi sobie bardzo dobrze, gorzej idzie jej w życiu prywatnym. Nie dość, że ma problem ze swoim ojcem, to na domiar złego wciąż nie może w pełni dojść do siebie po rozstaniu z narzeczonym, który w przeciwieństwie do niej, ruszył dalej. Ale ona nie może, choć robi, co może, aby móc. Czy skutecznym lekiem na złamane serce mógłby okazać się jednak facet, do którego od początku twierdziła, że czuje wstręt z pewnego względu, a który czy tego chce, czy nie, podnieca ją? Tym mężczyzną jest Jack Knight, trzydziestoośmioletni, wytatuowany, pewny siebie, z wyglądu bardziej przypominający boksera niż prezesa, dorodny okaz męskości, pracowity człowiek, który sam zapracował na swój sukces, biznesmen, który czasami podejmuje trudne decyzje, żeby wyjść na swoje, dzięki któremu jego rodzina z biedaków stała się bogaczami. Ich spotkanie było nieuniknione, zważywszy na kręgi towarzyskie oraz na fakt, iż Bonnie znalazła się w zespole pracującym nad projektem dla Knighta. Czym jednak zaowocuje spotkanie na ślubie bliskich im osób oraz współpraca? Czy będzie z tego coś więcej niż potyczki i potencjalny gorący romans?
Jako że na drugi tom serii London Mister zareagowałam pozytywnie, postanowiłam pójść za ciosem i dać szansę tomowi trzeciemu, który znakomicie się zapowiadał. Miałam nadzieję na to, że ostatnia część serii utrzyma poziom powieści ,,Na przekór panu Kane’owi” i zapewni mi wyśmienitą rozrywkę, ale na rzeczonej nadziei się skończyło. Niestety, tym razem spotkałam się z rozczarowaniem, może nie aż takim jak w przypadku ,,Poskromienia pana Walkera”, ale mimo wszystko dotkliwym. O ,,Potyczkach z panem Knightem” napisać mogę jedynie, że przeczytałam tę książkę i tyle. Coś tu poszło bardzo nie tak, ponieważ nic ona po sobie we mnie nie zostawiła. Spłynęła po mnie ta historia jak woda po kaczce, a to oznacza, że moja opinia nie może być pozytywna. Czytam dla wrażeń, dla emocji, a jak tu dobrze mówić o książce, która nic z tych rzeczy mi nie dała?
,,Potyczki z panem Knightem” to nie jest trudna i skomplikowana pozycja. Co prawda można uznać, że Rosa Lucas próbowała wprowadzić do treści nieco poważniejszych tematów, takich jak radzenie sobie po rozstaniu z kimś, z kim planowało się spędzić życie, żal z powodu tego, co spotkało bliską osobę oraz strata, która mimo upływu czasu, wciąż nie została odżałowana i pozostaje niezagojoną raną, ale jakoś mnie to wszystko nie poruszyło. Może to po prostu kwestia miałkiego pisania, a może tłumaczenia, które, przykro mi to pisać, ale momentami brzmiało dziwnie, jakby wykonał je robot albo Google Translator, a nie profesjonalista. A może po prostu Rosa Lucas tak pisze? Nie wiem, bo nie mam porównania z oryginałem.
Czytanie historii Bonnie i Jacka szło mi jak krew z nosa, czyli powoli i z trudem. Powieść ta jest do bólu schematyczna i miałam wrażenie, że wiele elementów w niej to kopiuj-wklej z poprzednich tomów serii. Największy problem polega jednak na tym, że nic nie czułam w związku z tą książką. Nic a nic. Czytałam ją dla samego faktu czytania. Nie przeżywałam emocji, nie robiło mi się gorąco w kluczowych momentach, wesoło, kiedy teoretycznie pojawiał się humor, ani smutno, kiedy bohaterowie przeżywali zapewne niezbyt wesołe dla nich chwile... Pustka była moją towarzyszką lektury, nad czym wciąż ubolewam. Nawet te tytułowe potyczki nie zrobiły na mnie wrażenia. Nawet emanujący testosteronem, siłą, władzą i s*ksem Jack nie sprawił, że spojrzałam na tę pozycję przychylnym okiem. Romans też nie wywołał fali motylków w moim brzuchu, ani nie przyspieszył mi krążenia krwi w żyłach. A rzekomo chemia pomiędzy bohaterami była intensywna…
Z jednej strony ,,Potyczki z panem Knightem” to prosty i przewidywalny romans, od którego nie należy wiele wymagać, a po prostu płynąć z jego nurtem i dobrze się bawić, a z drugiej łudziłam się, że będzie to coś, co mi wzburzy krew i da większą przyjemność z czytania. Tymczasem nie mogę napisać, że dobrze się bawiłam i spędziłam miłe chwile w towarzystwie tej książki. To nie było to. Oto powieść trafiła na nieodpowiedniego czytelnika i wyszło jak wyszło…

Niektórzy ludzie budzą w nas wiele emocji naraz. Z jednej strony ich nie cierpimy, zwłaszcza, gdy mamy ku temu bardzo konkretny powód, ale też nie umiemy oprzeć się ich niewątpliwej atrakcyjności. Nie mamy przecież wpływu na to, kto nas podnieca, na kogo reagujemy w sposób fizyczny, choć w...

Rozwiń

Zwiń

Czasami dwoje ludzi jest dla siebie tylko ,,wspólnikami w zbrodni” z dzieciństwa, którzy zawsze wymyślali coś razem, pakowali się wspólnie w tarapaty, spierali ze sobą i rzucali sobie wyzwania, do czasu, aż nie staną oko w oko ze swoją szansą na przejście ze strefy przyjaźni do strefy kochanków. Kiedy Ci dwoje znający się od zawsze frenemies już dorosną, niekiedy zaczynają się stawać dla siebie kimś innym. Kimś jeszcze. Kimś więcej niż sądzili, że mogliby być. Niekiedy zbliżają się do siebie bardziej niż kiedykolwiek, kiedy utykają ze sobą na przykład ze względów zawodowych. Wówczas zachodzi realne ryzyko, że współpraca może spowodować lawinę konsekwencji w postaci złamania postanowień i dopuszczenia do głosu serca…
Melanie Harlow znowu w Polsce. Tym razem pisarka przyszła do nas z powieścią pt. ,,Undeniable”, czyli drugim tomem małomiasteczkowej serii Cloverleigh Farms. Jest to romans z motywem m. in. childhood frenemies to lovers, forced proximity oraz drugiej szansy.
Główną bohaterką oraz jednym z dwojga narratorów omawianej właśnie książki, jest kolejna z sióstr Sawyer. Chloe ma trzydzieści dwa lata i jest w pełni oddana rodzinnej firmie. Kobieta ciężko pracuje, jest ambitna, kreatywna, pragnie się wykazać, ma marzenie, do spełnienia którego dąży, a kluczem do osiągnięcia tego celu, który sobie postawiła, może okazać się mężczyzna, którego zna od zawsze, który jest jej dawnym przyjacielem i zarazem wrogiem, który w przeszłości wciąż wciągał ją w jakieś zakłady i wyzwania, z których tym największym i trwającym od lat jest opieranie się uczuciom, które budzi w niej trzydziestodwuletni, bystry, przystojny, czarujący, odnoszący sukcesy, bogaty i pewny siebie Oliver Ford Pemberton. Czy Chloe mu zaufa i przystanie na jego propozycję, aby dostać to, czego pragnie?
Nie mam zamiaru wmawiać Wam, jaką to cudowną i idealną powieścią jest ,,Undeniable”, bo to byłoby nic innego jak fałszywy zachwyt z mojej strony, ale mimo wszystko uważam, że pozycja ta jest warta poświęcenia jej czasu. Czasu, którego nie potrzeba aż tak dużo na przeczytanie jej, ponieważ książka liczy niewiele ponad trzysta stron i napisana jest w sposób bardzo przystępny, prosty, a na dodatek dużo jest w niej dialogów, które również sprawiają, że czyta się ją wręcz błyskawicznie. A czynność ta niesie za sobą przyjemność. Ja ją czerpałam z lektury. Dostałam tutaj fajne frenemies to lovers. Lubię takie relacje z pogranicza, bo są nieco bardziej prawdziwe i wprowadzają ożywienie, w przeciwieństwie do tych stricte przyjacielskich, przesłodzonych i nierealnie wręcz poprawnych. Lubię, jak bohaterowie z jednej strony mają w sobie coś z przyjaciół, a z drugiej umieją rzucić sobie wyzwanie i też czasem wbić sobie szpilę. A wszystko to dlatego, że po prostu nie chcą się za bardzo odsłonić przed drugą osobą.
W drugim tomie Cloverleigh Farms podoba mi się ta ciepła i w sumie taka rodzinna atmosfera oraz chemia pomiędzy Chloe i Oliverem, która choć nie jest elektryzująca, da się wyczuć. Co do samych postaci wiodących to mam do nich stosunek ambiwalentny - ani ich nie kocham, ani też nie nienawidzę. Co najwyżej żywię do nich cień sympatii, z zaznaczeniem, że nie każde ich działanie, zachowanie i decyzję popierałam.
,,Undeniable” to pozycja lekka, czasami zabawna, momentami słodka, ale też niestety przewidywalna na każdym kroku i oklepana, z fabułą, która nie jest skomplikowana i niczym nie zaskakuje oraz akcją urozmaiconą jedynie tym przeplataniem teraźniejszości przeszłością. Umila czas, ale nie jest to historia głęboka, porywająca, wysoce emocjonalna, zapadająca w pamięć i skłaniająca do refleksji - przynajmniej nie dla mnie. Przeczytałam ją za jednym zamachem, ale nie zachwyciłam się nią. Nie bawiłam się źle w trakcie poznawania drogi Chloe i Olivera, prowadzącej od bycia przyjacioło-wrogami z dzieciństwa do… od pierwszych chwil wiadomo czego i nie pożałowałam lektury, ale w mojej opinii to książka, która jest po prostu ,,okej” i nic poza tym.

Czasami dwoje ludzi jest dla siebie tylko ,,wspólnikami w zbrodni” z dzieciństwa, którzy zawsze wymyślali coś razem, pakowali się wspólnie w tarapaty, spierali ze sobą i rzucali sobie wyzwania, do czasu, aż nie staną oko w oko ze swoją szansą na przejście ze strefy przyjaźni do strefy koch...

Rozwiń

Zwiń

Powiadają, że życie jest darem, ale może też być przekleństwem, jeśli trwa i trwa nieprzerwanie i niezmiennie, choć wokół wciąż coś się zmienia i kończy. Nieśmiertelność, wizja wieczności, niezależnie od tego, jak niebezpieczny żywot będziesz prowadził, kusi, ale kiedy niechcianie się ją dostanie, w dodatku obwarowaną upiorną klątwą, bywa brzemieniem, które coraz trudniej dźwigać, zwłaszcza, gdy jedyne, co się ma, to powoli gasnąca nadzieja na to, że przyjdzie taki dzień, że nadejdzie kres tej udręki. I może nadejść, jeśli przepowiednia zacznie się spełniać i skrzyżują się drogi dwojga ludzi, którzy mogą nawzajem sobie pomóc, jeśli połączą swoje siły…
Kate Pentecost to zagraniczna pisarka, która właśnie zadebiutowała w naszym kraju powieścią pt. ,,Ten wieczny mrok” (org. “That Dark Infinity”). Jest to jednotomowe fantasy z nutą mroku i stopniowo kiełkujących uczuciem, motywem podróży przez pełen niebezpieczeństw świat, traumy, klątw, walki z niebezpiecznymi istotami oraz układu, który zawarli główni bohaterowie, aby osiągnąć swój własny cel.
Postacią wiodącą w omawianej przeze mnie pozycji, jest Ankou, pogromca potworów i demonów. Mówią o nim Nieumarła Śmierć. Złodziej dusz. Nocny wędrowiec z Valacii. O tym tajemniczym, nieustraszonym, uosabiający czerń, osobliwym, małomównym, naznaczonym mroczną klątwą, która czyni go nieśmiertelnym najemniku i o jego Czarnym Karawanie krążą ponure legendy. Ludzie widzą w nim groźnego rozpustnika, a nie nieszczęśliwego, udręczonego młodzieńca, który pragnie wyzwolenia spod jarzma narzuconego mu bez jego zgody daru. Ale możliwe, że ktoś, a mianowicie Florelle Tannett, zawsze posłuszna i robiąca to, co jej kazano, uparta podręczna księżniczki, która choć dotknięta nieszczęściem, jako jedyna ocalała z niespodziewanego ataku na Kaer-Ise przez najeźdźców, dostrzeże w Ankou więcej niż inni i okaże się kluczem do złamania ciążacej na nim klątwy?
Nie wiem dokładnie, jaka siła przyciągnęła mnie do powieści Kate Pentecost i kazała mi po nią sięgnąć, choć już miałam moment zawahania i byłam bliska zrezygnowania z zaproszenia tej książki w swoje progi, ale z tego miejsca pragnę jej podziękować, ponieważ gdybym nie zabrała się za tę pozycję, straciłabym okazję na poznanie historii, która okazała się taka moja, i którą na pewno jeszcze kiedyś sobie odświeżę dla przyjemności.
Początkowe rozdziały książki pt. ,,Ten wieczny mrok”, bardzo mnie zaintrygowały i z łatwością zachęciły do dalszej lektury. Historia Flory i Ankou (który w toku akcji nazywany jest pewnym imieniem, którego ja celowo nie używam, aby zostawić co nieco Wam do odkrycia), wciągnęła mnie już od pierwszych chwil jej trwania, a około półmetka, byłam już w całości w tej opowieści, zapomniałam o otaczającym mnie świecie, żyłam losami postaci wiodących i z zaciekawieniem oraz mieszaniną jeszcze kilku innych uczuć, podążałam tropem naszych protagonistów. Z miejsca kupił mnie dający się wyczuć, podszyty mrokiem klimat i tak bardzo się zatraciłam, że dopiero jakoś po przeczytaniu połowy książki, zorientowałam się, że jest tu narracja trzeciooosobowa, która jednak w tym wypadku świetnie wpisała się w ramy całości.
Kate Pentecost zdobyła mnie tym, że zabrała mnie w pełną wrażeń podróż wraz z Ankou, Florą i ich kompanem, który również, podobnie jak ta wspomniana wcześniej dwójka, okazał się interesującą postacią i odegrał swoją rolę w tej opowieści. W jej toku nie zabrakło różnych atrakcji - starć z potworami, wyzwań i prób, tropienia, nietypowych wynalazków, walki z czasem, układu mającego przynieść korzyści każdej ze stron, rozkwitającej podczas wyprawy przyjaźni i rodzącego się uczucia, niebezpieczeństw czających się w każdym miejscu oraz odkrywania istotnych skrawków przeszłości. A najlepsze jest to, że w trakcie tej podróży do celu, nie wszystko szło zgodnie z planem, dzięki czemu historia zyskała na atrakcyjności. Moja ulubiona jej część (jedna z kilku) to zdecydowanie przeprawa przez Ponur.
Kate Pentecost moim zdaniem dobrze sobie radzi z tworzeniem działających na wyobraźnię opisów otoczenia, sytuacji oraz kryjących się wewnątrz postaci wiodących emocji. Plusem jest to, że mamy tu różnorodne, mniej lub bardziej przerażajace, humorzaste i sarkastyczne istoty, którym muszą stawiać czoła protagoniści. Podoba mi się to, że nie ma tu nudnego klepania informacji, tylko pewne rzeczy ujawniają się, dając czytelnikowi odpowiedzi na pytania, które ma w głowie, stopniowo, w odpowiednim czasie. Klimat zamierzchłych czasów również da się tu poczuć, więc jestem i tym aspektem ukontentowana. Autorka dała mi w ,,Ten wieczny mrok” w miarę rozbudowany świat, całkiem dynamiczną opowieść, która ma ręce i nogi, bohaterów, za których od samego początku mocno trzymałam kciuki i zadbała też o niektóre detale, za co należy się dodatkowy plusik. Romans w tej powieści jest zaś bardzo, bardzo subtelny. Nie jest wątkiem szeroko rozwiniętym, dominującym, a właściwie stanowi taki bardziej dodatek do fabuły i swego rodzaju wyjaśnienie zjawiska, które ma miejsce w toku akcji, ale mnie osobiście to jakoś nie uwierało, nie popsuło mi niczego i nie sprawiło, że mniej lubię tę książkę.
W ,,Ten wieczny mrok” cały czas coś mnie interesowało i bardzo chciałam wiedzieć, jak to się wszystko skończy. Drżałam wręcz z pragnienia poznania tej historii w całości najszybciej jak się da, choć przyznaję, że w głowie od dawna miałam wizję domniemanego zakończenia. Nawiasem mówiąc, zrealizowała się ona w jakichś siedemdziesięciu procentach. Kate Pentecost napisała nastrojową, niepokojącą, porywającą, magiczną i intrygującą historię, od której trudno było mi się oderwać. Nie nudziłam się w towarzystwie tej powieści, co jest dla mnie ważne i wyciągnęłam z niej pewne morały. To opowieść o przyjaźni, radzeniu sobie ze swoim nieszczęściem, upartym parciu do upragnionego celu, przeznaczeniu, odrodzeniu oraz odnajdywaniu swojego miejsca. To fantastyczna książka, którą warto przeczytać.

Powiadają, że życie jest darem, ale może też być przekleństwem, jeśli trwa i trwa nieprzerwanie i niezmiennie, choć wokół wciąż coś się zmienia i kończy. Nieśmiertelność, wizja wieczności, niezależnie od tego, jak niebezpieczny żywot będziesz prowadził, kusi, ale kiedy niechcianie się ją d...

Rozwiń

Zwiń