Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Max Czornyj coraz odważniej sobie poczyna w doborze bohaterów swoich książek z cyklu " z życia wzięte". Musi mieć nerwy że stali grzebiąc w przeszłości takich ludzi, nie ludzi. To powstające,ładnie nazywając "gremium", z każdą książką,z każdym nowym członkiem, obrasta w siłę. Tym razem Pani Koch dołożyła swoje talenty. Nic złego nie odważę się o niej napisać, gdyż to osoba tak perfidna i wyuzdana, że nawet teraz bałabym się jej zemsty zza światów. Ale to wiemy z historii. W książce natomiast ma szansę przedstawić nam się sama opowiadając o sobie. I tutaj nie lada zaskoczenie - może wzbudzać sympatię. Autor ma jednak wielką moc mogąc tak poprowadzić akcję,że Ilse to niemalże sąsiadka z naprzeciwka. Czy oby chciała się ze mną zaprzyjaźnić?

Max Czornyj coraz odważniej sobie poczyna w doborze bohaterów swoich książek z cyklu " z życia wzięte". Musi mieć nerwy że stali grzebiąc w przeszłości takich ludzi, nie ludzi. To powstające,ładnie nazywając "gremium", z każdą książką,z każdym nowym członkiem, obrasta w...

Rozwiń

Zwiń

Góralski temperament wypływa z każdej kartki i może się zdarzyć, że 2+2 da wynik 22. Ale nie ma się co trapić, trzeba tylko zanucić kolejną ludową przyśpiewkę i cierpliwie poczekać na kolejny trop. Kiedyś przecież pojawi się ten właściwy, może już w kolejnym "cyfrowanym" niczym góralskie portki, rozdziale. Inaczej być nie mogło, doczekałam się finału w iście amerykańskim stylu, ale skoro bohaterowie noszą kaszkiety z logo FBI, to musiało być okazale. Ja zakończę, tak jak wolałabym, po góralski. "Co ci powiym, to ci powiym, ale ci powiym - Anka miałaś super wakacje. Murzasichle górą nad tropikami!

Góralski temperament wypływa z każdej kartki i może się zdarzyć, że 2+2 da wynik 22. Ale nie ma się co trapić, trzeba tylko zanucić kolejną ludową przyśpiewkę i cierpliwie poczekać na kolejny trop. Kiedyś przecież pojawi się ten właściwy, może już w kolejnym "cyfrowanym" niczym g...

Rozwiń

Zwiń

Tak, z tej książki można dowiedzieć się o Polsce lat dziewięćdziesiątych bardzo wiele. To co, wydawać by się mogło umknęło z pamięci, gdzieś tam w zakamarkach tkwiło i wróciło w postaci skrawków wyraźnych wspomnień. Czas goni, niczym rwący potok i nijak go okiełznać. Jedynym skutecznym sposobem, by jakoś to zatrzymać w głowie to dobry reportaż. Zastanawiające, że o latach dziewięćdziesiątych jest ich tak niewiele, choć czas transformacji był bardzo ciekawy. Ale i trudny. Może dlatego do czasów PRL-u wraca się częściej, bo zabawniej, bo absurdalnie. A tu nie czuje się żadnej radości, a wręcz przeciwnie, często smutek i konsternację. Gdzieś ta myśl, w sumie optymistyczna, że jakoś to będzie, zanikła. I jak to jest z tym straconym pokoleniem? Kilka odpowiedzi nasunie się samych. Resztę trzeba sobie dopowiedzieć. Kto przeżył, ten wie, kto urodził się później, niech się dowie.

Tak, z tej książki można dowiedzieć się o Polsce lat dziewięćdziesiątych bardzo wiele. To co, wydawać by się mogło umknęło z pamięci, gdzieś tam w zakamarkach tkwiło i wróciło w postaci skrawków wyraźnych wspomnień. Czas goni, niczym rwący potok i nijak go okiełznać. Jedynym skutecznym spo...

Rozwiń

Zwiń

Powiedzieć, że inni mają gorzej, to jakby zakpić i lepiej przemilczeć temat. Zdecydowanie wolałabym, żeby ta książka została napisana w żołnierskich słowach. Te opisy, te problemy absolutnie mnie przerosły, jak i moje postrzeganie współczesnego świata. Przecież tam nie obowiązują żadne reguły, ani zasady. Nie do końca dostrzegam dbałość choćby i o tę najbardziej podstawową i elementarną, szanowaną przez wszystkie gatunki tego świata - walkę o przetrwanie gatunku.
Tak drastyczna jest ta książka.

Powiedzieć, że inni mają gorzej, to jakby zakpić i lepiej przemilczeć temat. Zdecydowanie wolałabym, żeby ta książka została napisana w żołnierskich słowach. Te opisy, te problemy absolutnie mnie przerosły, jak i moje postrzeganie współczesnego świata. Przecież tam nie obowiązują żadne reg...

Rozwiń

Zwiń

Obrazowo brutalna, lecz łagodna w słownictwie. Inaczej być nie może, kiedy kobieta wiedzie prym. A jest nią Tamara, prawdziwa perełka wśród podkomisarzy. Abstrakcja w głowie, intuicja w sercu i fantazja w poczynaniach i do tego ta tajemnicza symbioza z Deryłą. Zdecydowanie ją polubiłam, ale, czy zapamiętam na długo? Odchodzący na emeryturę inspektor Knap, pachnący brzoskwiniowym dymem, chciał, by jego impreza pożegnalna była jak najlepsze, czyli zapamiętana z tego, że nikt nic nie pamiętał. Zupełnie inaczej ma się sprawa z książką. Stąd właśnie pytanie, czy zapamiętam?

Obrazowo brutalna, lecz łagodna w słownictwie. Inaczej być nie może, kiedy kobieta wiedzie prym. A jest nią Tamara, prawdziwa perełka wśród podkomisarzy. Abstrakcja w głowie, intuicja w sercu i fantazja w poczynaniach i do tego ta tajemnicza symbioza z Deryłą. Zdecydowanie ją polubiłam, al...

Rozwiń

Zwiń

Już czas, już czas gasić lampkę i iść spać - tylko jeszcze jeden rozdział. Ta perfekcyjna zasada, jakby się wydawać mogło, skuteczna całymi latami, niestety przy tej książce bierze w łeb. Każdy rozdział na końcu ma tak intrygującą przynętę, że trzeba czytać dalej. Zresztą co tu kryć, gdy się sięga po książkę tego autora to z góry trzeba założyć, że pochłonie ona niczym czarna dziura. Ale dla mnie to gratka, tego szukam i tego pożądam.

Już czas, już czas gasić lampkę i iść spać - tylko jeszcze jeden rozdział. Ta perfekcyjna zasada, jakby się wydawać mogło, skuteczna całymi latami, niestety przy tej książce bierze w łeb. Każdy rozdział na końcu ma tak intrygującą przynętę, że trzeba czytać dalej. Zresztą co tu kryć, gdy s...

Rozwiń

Zwiń

Gdyby jutra miało nie być, to fajnie byłoby te ostatnie chwile przeżyć jak Pan Bennett "po przemianie". Bez przesady mogłabym stwierdzić, że przeżyłam już wszystko. No może tylko to bungee. Cóż Jason nie mógł zrobić wszystkiego. Niemniej jednak zdobył moje uznanie swoją pomysłowością, trzeźwością myślenia i skutecznością działania. Sama akcja natomiast pełna dynamiki miło zapełniła ze trzy wieczory. I to tyle zalet, bo sama treść rozmyje się w oka mgnieniu i popadnie w niepamięć. Pytanie, czy jeszcze trzymając książkę w ręku jestem w stanie odtworzyć chronologię zdarzeń.

Gdyby jutra miało nie być, to fajnie byłoby te ostatnie chwile przeżyć jak Pan Bennett "po przemianie". Bez przesady mogłabym stwierdzić, że przeżyłam już wszystko. No może tylko to bungee. Cóż Jason nie mógł zrobić wszystkiego. Niemniej jednak zdobył moje uznanie swoją pomysłowo...

Rozwiń

Zwiń

Zawsze jest czas, żeby wszystko zacząć od nowa - takie to słowa napisane zostały przed ostatnią kropką. I to jest jedna z wartościowszych prawd tego świata. Jednakże akcja książki nie toczy się w takim świecie, lecz w jakimś innym, równoległym, absolutnie odrealnionym, stanowiącym swoistą mieszankę fantastyki i grozy. Chyba dla zatwardziałych miłośników gatunku, bo mnie wir akcji przerósł, ze względu na niekontrolowane zmiany, niestety nadmiar chaotyczne. Może lepiej by mi się oglądało? Zawsze doszedłby jeden zmysł. I to może właśnie dzięki oczom dostrzegłabym lepiej całokształt. A tak pozostałam z niesmakiem i świadomością miernoty swojej wyobraźni.

Zawsze jest czas, żeby wszystko zacząć od nowa - takie to słowa napisane zostały przed ostatnią kropką. I to jest jedna z wartościowszych prawd tego świata. Jednakże akcja książki nie toczy się w takim świecie, lecz w jakimś innym, równoległym, absolutnie odrealnionym, stanowiącym swoistą ...

Rozwiń

Zwiń

Doskonale napisany reportaż, idealnie z definicją gatunku. Widać godziny spędzone na czytaniu dokumentów, zapewne niejednokrotnie zdobytych w trudzie. Niełatwo było, jak domniemam, zdobyć zaufanie rozmówców, by wydobyć od nich tak szczegółowe, nieraz wręcz intymne informacje. Nic więcej dodać chyba nie mogę, no może tylko to, że chciałabym wykazywać się takim profesjonalizmem w swoim zawodzie.

Doskonale napisany reportaż, idealnie z definicją gatunku. Widać godziny spędzone na czytaniu dokumentów, zapewne niejednokrotnie zdobytych w trudzie. Niełatwo było, jak domniemam, zdobyć zaufanie rozmówców, by wydobyć od nich tak szczegółowe, nieraz wręcz intymne informacje. Nic więcej do...

Rozwiń

Zwiń

Smętna, dżdżysta jesień 1966 roku. By jakoś rozwiać ponure nastroje społeczeństwo tłumnie szturmuje sale kinowe,bo grają "Lekarstwo na miłość". Kalina Jędrusik bawi do łez w roli Joasia, dziewczyny absolutnie szalonej, próbującej rozwikłać sprawę szajki fałszerzy banknotów. Nasza bohaterka Krysia czyni to samo, prowadząc śledztwo w sprawie tajemniczych śmierci młodych mężczyzn. W swojej konsekwencji bywa irytująca,ale przecież liczy się skuteczność. A jak nasza Krysia dąży do celu? Tym razem może inspiracją stał się wielki przebój radiowy z 1966 roku "Jak dobrze mieć sąsiada" Alibabek. I tak jak w tekście - do drzwi sąsiada zapukają puk puk, do drzwi sąsiada zapukaj bum,bum. Krysia moim zdaniem wybierała te drugą opcję. Opłaciło się. Podobnie i mnie, bo zyskałam doskonale spędzony czas z książką.

Smętna, dżdżysta jesień 1966 roku. By jakoś rozwiać ponure nastroje społeczeństwo tłumnie szturmuje sale kinowe,bo grają "Lekarstwo na miłość". Kalina Jędrusik bawi do łez w roli Joasia, dziewczyny absolutnie szalonej, próbującej rozwikłać sprawę szajki fałszerzy banknotów. Nasza...

Rozwiń

Zwiń