Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka Kuki Gallmann pt. "Marzyłam o Afryce" długo leżała w mojej biblioteczce, czekając na przeczytanie. Może dlatego, że wciąż żywe mam wspomnienia z lektury "Pożegnanie z Afryką" Karen Blixen i filmu ze wspaniałą Meryl Streep. A może dlatego, że do niej po prostu trzeba dojrzeć, by zrozumieć kwestię trudnych pożegnań.

"Marzyłam o Afryce" to książka autobiograficzna o miłości autorki do Czarnego Lądu, o zakładaniu posiadłości w Laikipii w Kenii, o zmaganiu z trudną codziennością, ale przede wszystkim o podnoszeniu się z tragedii, które ją spotkały.
Wydarzenia opisane w książce ciągną się od początku lat 70-tych do założenia Gallmann Memorial Foundation i parku narodowego w Laikipii.
Dla tej kenijskiej działaczki włoskiego pochodzenia Afryka stała się niejako odskocznią od nieudanego pierwszego małżeństwa. Jej drugi mąż, Paolo Gallmann, przed przeprowadzką do Kenii bywał w Afryce wiele razy i skutecznie swoją miłością do Czarnego Kontynentu zaraził Kuki. Oboje podróżowali po Kenii, by ostatecznie osiąść w Laikipii, gdzie założyli ranczo i zatrudnili wielu tubylców. Ich dom, podobnie do innych domów w Kenii, był otwarty na odwiedziny innych Europejczyków, którzy postanowili swoje życie wieść w Afryce. Dlatego nie sposób nie porównywać tej książki do "Pożegnania z Afryką", zwłaszcza że Karen Blixen jest kilka razy wspomniana w książce Gallmann.
Są to jednak odmienne pozycje. U Karen Blixen przeczytamy więcej o Afryce i trudach prowadzenia farmy. Kuki Gallmann skupia się bardziej na życiu rodzinnym, ogromnym bólu po stracie najważniejszych mężczyzn swojego życia. Podnosząc się po tych tragediach, założyła fundację, która działa do dziś i wspiera dziką naturę w Kenii. A zaczęło się od ratowania gatunku czarnych nosorożców i nierównej walki z kłusownikami, którzy chcieli pozyskiwać kość słoniową.

Jeśli ktoś chce poznać Czarny Ląd z książek, musi sięgnąć po inną pozycję. "Marzyłam o Afryce" to biografia rosnącej w siłę kobiety, która mimo swoich przeczuć i wielkiego osobistego cierpienia postanowiła postawić kres odstrzałom zwierząt, powiedziała stanowcze weto kłusownikom i naprawdę zadbała o to, co w Afryce najpiękniejsze - dziką zwierzynę i dziką przyrodę.

Książka Kuki Gallmann pt. "Marzyłam o Afryce" długo leżała w mojej biblioteczce, czekając na przeczytanie. Może dlatego, że wciąż żywe mam wspomnienia z lektury "Pożegnanie z Afryką" Karen Blixen i filmu ze wspaniałą Meryl Streep. A może dlatego, że do niej po prostu tr...

Rozwiń Zwiń

Po serii "Jak pies z kotem" Liliany Fabisińskiej postanowiłam przeczytać książki pisarki, która mnie nie zawodzi. A ponieważ niedawno zaintrygowało mnie zakończenie "Cudów i cudeniek", to wiadomo było, że sięgnę po "Listy i szepty" 😀

Lena (właściwie Helena) nadal opiekuje się schorowaną babcią, przy okazji próbując poznać jej przeszłość na zesłaniu i po powrocie do Polski.
Pozostaje w kontakcie z Borysem, tajemniczym pisarzem, przebywającym gdzieś na zachodzie Europy.
Poznajemy też dawną historie Franceski i powód, dla którego zamieszkała w Polsce.
Dużo dzieję się też u Markiewiczów. Bunt ich córki wobec nowych wyzwań rodzinnych zamienia się w coś naprawdę wartościowego, o czym przekonacie się, czytając "Listy i szepty".

Mnie książka bardzo przypadła do gustu. W tym tomie fabuła jest znacznie bardziej dynamiczna. Nadal jednak najważniejsza jest kobieca przyjaźń, i bezinteresowność. Nadal mamy historię zwykłych ludzi z ich wątpliwościami, zawiedzionymi nadziejami, tajemnicami i wielkimi niewiadomymi przed sobą. Z kart książki wyczuwa się wszechobecną dobroć i trochę żal, że drastyczne wydarzenia powodują zwrot w historiach bohaterów, wywołując zatwardziałość i niezłomność w ich sercach.
Niemniej książka jest bardzo ciepła, optymistyczna i przyjemna w odbiorze

Po serii "Jak pies z kotem" Liliany Fabisińskiej postanowiłam przeczytać książki pisarki, która mnie nie zawodzi. A ponieważ niedawno zaintrygowało mnie zakończenie "Cudów i cudeniek", to wiadomo było, że sięgnę po "Listy i szepty" 😀

Lena (właściwie Helena) n...

Rozwiń Zwiń

Natalia staje przed trudnym wyborem Wiktor czy Stefan? I nareszcie przystępuje do skończenia doktoratu.
Za namową sióstr Nina wyjeżdża do Paryża, który do tej pory wszystkie omijały szerokim łukiem. Seria niefortunnych wydarzeń sprawia, że jest zmuszona pozostać w mieście i zaprzestać kontaktu z siostrami, co oznacza dla niej obowiązkowy urlop bez laptopa i telefonu.
Po lekturze "Werandy na Czarcim Cyplu" postanowiłam poprawić sobie wrażenia i przeczytać od razu ostatni tom serii "Jak pies z kotem", czyli "Zielarnię nad Sekwaną" Liliany Fabisińskiej.

Gdy już czytelnik pogodzi się z wyssaną z palca Nagrodą Nobla dla jednego z bohaterów i przestanie myśleć o niesamowitości SIS-4, a skupi się na wątku kryminalnym, to książkę naprawdę zaczyna się czytać z zainteresowaniem.
Przyznaję, że dopiero w tym tomie znalazłam uzasadnienie, dlaczego tak różne kobiety, jakimi są Natalia i Nina, zaprzyjaźniły się ze sobą. Dotarło do mnie bowiem, że Nina poniekąd w Natalii odnalazła matkę, której nigdy nie miała. A że życie zmusiło ją do wczesnej dorosłości połączonej z opieką nad młodszymi siostrami, Natalia jakby nadrabia opiekuńczość i troskę, której Ninie wcześniej zabrakło.

Ufff... Cieszę się, że mam już tę serię za sobą.

Natalia staje przed trudnym wyborem Wiktor czy Stefan? I nareszcie przystępuje do skończenia doktoratu.
Za namową sióstr Nina wyjeżdża do Paryża, który do tej pory wszystkie omijały szerokim łukiem. Seria niefortunnych wydarzeń sprawia, że jest zmuszona pozostać w mieście i zaprzestać kont...

Rozwiń Zwiń

Po powrocie z sanatorium Nina nie poznaje swoich sióstr i ma wrażenie, że kierowanie firmą wymyka się jej z rąk. Narzeczony zniknął bez śladu i przestał odbierać telefony od niej. W dodatku Ninie nie wychodzi pozbycie się sukni ślubnej. Ta wciąż do niej wraca.
Natalia z kolei szokuje sąsiadów z Helu nie tylko posiadaniem specyficznego psa, ale też makijażem, a nade wszystko publicznym całowaniem się z Wiktorem, który się do niej wprowadził. To niestety skutkuje mniejszym utargiem i zmniejszeniem zamówień na jej usługi fotograficzne. Postanawia też dokończyć doktorat.
Przyjaciółki tym razem spotykają się w Warszawie u Niny. Niestety niedługo cieszą się swoim towarzystwem. Wkrótce wychodzi na jaw zabójstwo dawnej przyjaciółki Natalii. Z powodu różnych trujących roślin w otoczeniu ofiary, podejrzenie pada właśnie na Natalię, specjalistkę od roślin.

Szczerze przyznam, że tym razem książka nie bardzo przypadła mi do gustu. Nina po raz kolejny nie wzbudziła we mnie sympatii. Miałam wrażenie, że jest jeszcze bardziej arogancka, o czym świadczy jej stosunek do recepcjonistek w SIS-4. Jej zachowanie wobec Pompona też pozostawia wiele do życzenia. Poza tym niby jest szefową wielkiej, międzynarodowej i świetnie prosperującej firmy, a daje sobie wcisnąć tandetne i absurdalne przyrządy dla psa.
Fabuła wydaje mi się nieco niedopracowana i naciągana. Niby Nina wyjeżdża do Helu, by popracować w samotności, a tymczasem z kart książki w ogóle tego nie czuć. Powód aresztowania i sposób prowadzenia sprawy Natalii też jakiś taki na siłę. Pan mecenas też jakby bezwolny i nieprofesjonalny. No i ta cudowna moc Szprota. Nie i nie! Cieszyłam się, gdy już książkę miałam za sobą i wciąż uważam, że nie było podstaw do takiego zakończenia śmierci Doroty.

W porównaniu z pierwszy tomem, ten wypadł bardzo słabo.

Po powrocie z sanatorium Nina nie poznaje swoich sióstr i ma wrażenie, że kierowanie firmą wymyka się jej z rąk. Narzeczony zniknął bez śladu i przestał odbierać telefony od niej. W dodatku Ninie nie wychodzi pozbycie się sukni ślubnej. Ta wciąż do niej wraca.
Natalia z kolei szokuje sąsia...

Rozwiń Zwiń

John Boyne pisze książki, które zostają we mnie na lata. Dlatego też Jego twórczość sobie dawkuję. "Chłopca w pasiastej piżamie" znałam do tej pory z amerykańsko-brytyjskiego filmu Marka Hermana z 2008 r. Książka powstała 2 lata wcześniej.

Bruno ma 8 lat. Jest synem wysoko postawionego oficera niemieckiej armii, od czasu do czasu goszczącego samego Hitlera w swoim berlińskim domu.
Pewnego dnia cała rodzina musi się przeprowadzić, bo ojciec dostaje rozkaz pokierowania obozem koncentracyjnym (z kontekstu czytelnik dowiaduje się, że chodzi o obóz w Oświęcimiu). Bruno bardzo się nudzi w nowym domu. Nie lubi go ze względu na mniejszą wielkość, kiepski widok i mnóstwo wojskowych, którzy przewijają się przez dom i gabinet ojca.
Pewnego dnia chłopiec udaje się na dłuższą wyprawę zaintrygowany dziwnym ogrodzeniem wokół terenu, po którym poruszają się dziwni ludzie w pasiastych piżamach. Spotyka wtedy Szmula, ogolonego i wychudzonego chłopca w tytułowej, pasiastej piżamie.

Cała historia przedstawiona jest z punktu widzenia dzieci. Nic zatem nie jest podane wprost. Nazwiska Hitlera czytelnik zatem raczej się domyśla, a nazwę Oświęcim poznaje tylko dzięki zdaniu starszej siostry Bruna narzekającej na sposób mówienia chłopca. A miejsce pobytu rodziny Bruna po przeprowadzce rozpoznajemy tylko dzięki znajomości historii i opisowi miejsca. Bo zarówno dla Bruna, jak i Szmula, obóz jest miejscem, w którym w dziwnych okolicznościach giną ludzie, gdzie na małej powierzchni mieszka dużo ludzi pozbawionych swoich prywatnych rzeczy i jednakowo ubranych w piżamy.
W opisach książki często przeczytać można, że obu chłopców łączy przyjaźń. Dla mnie to raczej szukanie alternatywy na nudę i wzajemne zaciekawienie pozycjami, w jakich znajdują się chłopcy. Bruna intryguje wychudzenie Szmula, dziwaczność jego stroju i imienia oraz poruszanie się w obrębie powierzchni ograniczonej drutami i mieszkanie w dziwacznych domach. Sam widzi siebie w opłakanej sytuacji, bo mieszka w dużo mniejszym domu niż ten trzypiętrowy, pozostawiony w Berlinie. Nie ma kolegów. Nie ma dokąd pójść, bo mieszka na odludziu. W ogóle nie zwraca uwagi na opowieść Szmula, który wyznaje, że przed przyjazdem do Oświęcimia też musiał się przeprowadzić do jednopokojowego mieszkania, w którym zamieszkało 11 osób z różnych rodzin. Bruno jest tak pochłonięty zmianami w swoim życiu, że ani nie wczuwa się w położenie Szmula, ani nie stara się zrozumieć jego opłakanej sytuacji.
W Brunie odnajduję zachowania współczesnych dzieci z bogatych domów, którzy jedynie dziwią się niższemu statusowi swoich kolegów, ale nawet nie starają się zrozumieć ich położeniu, bo skupieni są na swoich problemach, które dla przeciętnego Kowalskiego wydają się wyssane z palca. I tylko fakt, że fabuła rozgrywa się w czasie II wojny światowej, sprawia, że książkę odbiera się bardzo poważnie.

Niemniej książka, choć krótka, pozostaje w człowieku i daje do myślenia. A zakończenie tym bardziej podbija jakość całej fabuły i sprawia, że całość jest bardzo wstrząsająca.

John Boyne pisze książki, które zostają we mnie na lata. Dlatego też Jego twórczość sobie dawkuję. "Chłopca w pasiastej piżamie" znałam do tej pory z amerykańsko-brytyjskiego filmu Marka Hermana z 2008 r. Książka powstała 2 lata wcześniej.

Bruno ma 8 lat. Jest synem wysoko posta...

Rozwiń Zwiń

Po lekturze "Nikt nie idzie" Jakuba Małeckiego obiecałam sobie, że jeszcze kiedyś sięgnę po książkę tego pisarza. I tak się stało...

Jest lato 1926 roku. Krystian Dzierzba przygotowuje trumnę dla kobiety, która podobno umarła z tęsknoty. Mężczyzna prowadzi zeszyt, w którym zapisuje wszystkie swoje zamówienia i powody śmierci swoich "klientów". Śmierć Iwony wywołuje w mężczyźnie falę przemyśleń.
Córki Krystiana wybierają się nocą do lasu, by spotkać Diabła, który pojawił się w okolicy.
Szalona Leokadia każdego wieczoru czai się ze strzelbą na kormorana, który zjada ryby, dzięki którym kobieta się utrzymuje.
Na uwagę zasługuje też wątek syna miejscowego lekarza planującego skok z mostu. Chłopak nie chce zawieść ojca, ale też ma swoje marzenia.

Książka jest dość specyficzna, bardzo nostalgiczna i niestety przygnębiająca. Ma się wrażenie, że wszyscy bohaterowie i mieszkańcy Koła skazani są na niepowodzenia, smutek, tragedie i brak szczęścia. Tym razem muszę przyznać, że autor lepiej nakreślił swoje postaci i fabułę. Mimo wielu wątków, jest coś co je scala i co powoduje, że książka ma sens.
Jednak przyznaję, że odetchnęłam z ulgą, gdy skończyłam tę książkę, której wcale łatwo się nie czyta. Lekturę przerywałam bardzo często, by nie popaść w depresję oraz nabrać dystansu do sytuacji i bohaterów.

Po lekturze "Nikt nie idzie" Jakuba Małeckiego obiecałam sobie, że jeszcze kiedyś sięgnę po książkę tego pisarza. I tak się stało...

Jest lato 1926 roku. Krystian Dzierzba przygotowuje trumnę dla kobiety, która podobno umarła z tęsknoty. Mężczyzna prowadzi zeszyt, w którym zapis...

Rozwiń Zwiń

To moje drugie spotkanie z twórczością Anny Karpińskiej po "Odnajdę Cię"). Być może nie ostatnie...

Nagła śmierć naukowca z Torunia sprawia, że przed jego żoną Jagodą otwierają się drzwi do kariery naukowej. Kobieta ma możliwość rozwinąć skrzydła zarówno na uczelni, jak i w życiu prywatnym. Jednak nie daje jej spokoju, że wypadek Dariusza jest grubymi nićmi szyty. A to za sprawą mężczyzny łudząco podobnego do Dariusza, który mignął jej w czasie pogrzebu. Podobne wrażenie ma przyjaciółka Jagody.
Wkrótce wychodzi na jaw tajemnica Dariusza, którą odkrywa 17-letni syn Wojtek.
W książce poznajemy rodzinę Elwiry i Karola z Wybrzeża. Oboje pracują w firmie ojca Elwiry i wiodą dostatnie życie. Przypadkiem zobaczona informacja o śmierci toruńskiego chemika sprawia, że Karol znika z domu, a Elwira zachodzi w głowę i wymyśla kolejne powody dziwnego zachowania męża.
Czytelnik nie musi długo czekać na wiadomość, że Karol i Dariusz to bliźniacy. Sytuacja materialna ich biologicznej matki spowodowała, że mężczyźni poznali się dopiero w dorosłym życiu, gdy Dariusz poprosił Karola o niecodzienną przysługę, skutkiem której stał się Wojtek.

Szybko wciągnęłam się w fabułę, która płynie wartko. Książka napisana jest lekkim językiem, więc czyta się ją bardzo szybko. Do tego Jagoda ma w sobie tyle ciepła, że wątek z nią w roli głównej czytało się z niezwykłą przyjemnością.
Ciekawy jest też wątek Wojtka i jego rozterki zarówno w wieku dziecięcym, jak i młodzieńczym.
Denerwowała mnie natomiast Elwira i jej ojciec.
Nie spodziewałam się takiego zakończenia, jakie zaserwowała pisarka. Niestety jest na duży minus. Do tego kilka niewyjaśnionych kwestii (np. maile Dariusza i nieznanej kobiety) odebrały sens całej książce :(

To moje drugie spotkanie z twórczością Anny Karpińskiej po "Odnajdę Cię"). Być może nie ostatnie...

Nagła śmierć naukowca z Torunia sprawia, że przed jego żoną Jagodą otwierają się drzwi do kariery naukowej. Kobieta ma możliwość rozwinąć skrzydła zarówno na uczelni, jak i w życi...

Rozwiń Zwiń

Kiedyś słyszałam achy i ochy o książce "Życie Violette" Valérie Perrin. Gdy zobaczyłam nową książkę pisarki, postanowiłam poznać jej twórczość i sięgnęłam po "Cudowne lata", książkę, której polski wydawca zmienił tytuł z oryginalnego "Trois".

Adrien Bobin, Étienne Beaulieu i Nina Beau chodzili do tej samej klasy w szkole podstawowej. Przypadek sprawił, że nazwiska całej trójki zaczynają się na literę „B”, a w szkole zawsze wyczytywani byli jedno po drugim. Wkrótce - mimo ogromnej różnicy charakterów i osobowości - stali się nierozłączni w szkole i poza nią.
Z czasem przeszli do tego samego gimnazjum, a potem liceum. Studiować zamierzali różne kierunki, ale wszyscy chcieli wyrwać się z miasteczka na prowincji i zamieszkać w Paryżu.
Los jednak miał dla nich przykrą niespodziankę i ich drogi rozdzieliły się, aż w pewnym momencie zaniechali jakichkolwiek kontaktów.

Jednak po ponad 30 latach znów zaczęli kontaktować się ze sobą. A to za sprawą odkrycia na dnie jeziora wraku samochodu i podejrzenia, do kogo ten samochód należał. Swoje prywatne dochodzenie prowadzi lokalna dziennikarka niezależna Virginie, która w przeszłości bardzo dobrze znała Adriena, Étienne’a i Ninę. To i inne zdarzenia sprawiają, że dawna nierozłączna trójka znów zawęża relacje i wspiera siebie w trudnych chwilach, dzieląc się swoimi historiami z lat, gdy zerwali znajomość.

Podejrzewam, że w zamyśle autorki książka miała opowiadać o przyjaźni. Polski tytuł dodatkowo sugeruje, że bohaterowie tęsknić będą za cudownymi latami lub będą je wspominać z pewnym rozrzewnieniem lub z przyjemnością. Niczego z tego w tej książce nie doświadczyłam. Miałam wrażenie, jakby pisarka ciągle "kopała" swoich bohaterów na zasadzie, co tu jeszcze wymyślić, by było im źle lub żeby ich żałować. Wydaje się to tak na siłę i tak nierealne, że efekt tego taki, że książkę czyta się też na siłę i ciągle oczekuje się tych tytułowych cudownych lat. Nie było ich w dzieciństwie, nie było ich w młodości. Czas studiów też do cudownych nie należał. To może teraz, gdy bohaterowie przekroczyli czterdziestkę?
Postać Virginie też naciągana, domyślna od pierwszej wzmianki o niej. Liczyłam na to, że przynajmniej śledztwo w sprawie znalezionego samochodu doda jakiegoś smaczku lekturze. Niestety :(
Książka w ogóle mnie nie przekonała. Wszystko jakieś takie rozmyte, mdłe i na siłę. Nazwanie więzi międzyludzkich przyjaźnią, która kończy się z tak błahych powodów, powinna być przedefiniowana albo pisarka powinna wymyślić bardziej wiarygodny powód zaprzestania kontaktów.

Zastanawia mnie, dlaczego polski wydawca (Albatros) zmienił tytuł. Dlaczego "Cudowne lata", a nie wierne tłumaczenie np. "Troje" czy "Trójka"? Tytuł zupełnie nietrafiony w tak nijakiej powieści.

Kiedyś słyszałam achy i ochy o książce "Życie Violette" Valérie Perrin. Gdy zobaczyłam nową książkę pisarki, postanowiłam poznać jej twórczość i sięgnęłam po "Cudowne lata", książkę, której polski wydawca zmienił tytuł z oryginalnego "Trois".

Adrien Bobin, Ét...

Rozwiń Zwiń

Pogoda w miniony, świąteczny weekend tak przyjemnie nastrajała, że w wyborze lektury na ten czas kierowałam się głównie optymizmem. "Pracownia dobrych myśli" Magdaleny Witkiewicz nadała się do tego idealnie :)

W kamienicy, której niegdyś właścicielką była babcia Pelagia mieszka kilka ciekawych postaci. Jedną z nich jest Grażyna, ekscentryczna malarka, której pracownia znajduje się na dole kamienicy. Na drugim piętrze mieszka niedawno owdowiała Ewa z córeczką Amelią. Do mieszkania obok właśnie wprowadziła się Giga, asystentka w lokalnej stacji telewizyjnej. Dziewczyna nienawidzi swojego prawdziwego imienia i wiedzą o tym wszyscy jej znajomi, ale jej zwierzchniczka nagminnie zwraca się do niej per Genowefo.
Na trzecim piętrze mieszka wiekowa pani Wiesia, która "gazety czyta i telewizję ogląda, więc się zna" i której ulubionym zajęciem jest przyglądanie się otoczeniu przez otwarte okno. Obok niej mieszka równie wiekowy pan Zbyszek, na którego ekscesy z młodymi rehabilitantkami pani Wiesia reaguje bardzo żywiołowo. Nie zmienia to faktu, że oboje wieczorami oglądają program z takimi scenami, że ho ho ho 😊😃
Jest jeszcze syn Grażyny, Florian, który właśnie wykupił miejsce zajmowane wcześniej przez firmę pogrzebową, a potem przez usługi szambiarskie. Dawni mieszkańcy kamienicy wiedzą jednak, że jeszcze wcześniej mieściła się tam Pracowni Dobrych Myśli, gdzie babcie Pelagia prowadziła usługi krawieckie. Szyld pracowni zachował się w prawie nienaruszonym stanie i Florian postanowił wykorzystać go w swojej pracowni florystycznej.
Częstym gościem kamienicy jest też 55-letni były mąż Grażyny, który zdaniem pani Wiesi dopiero teraz zaczyna dojrzewać i zachowywać dorośle.

"Pracownia dobrych myśli" to książka o przyjaźni, przywiązaniu, miłości, wielopokoleniowej rodzinie i artystycznych genach przekazywanych z pokolenia na pokolenie.
Gdy w tym samym miejscu zbierze się grupa ludzi o pozytywnych emocjach i zwykle życząca innym wszystkiego co najlepsze, wychodzi z tego ciekawa mieszanka osobowości i zachowań. Ma się wrażenie, że gdyby wprowadziło się do kamienicy przy Przytulnej 26, zostałoby się mile przywitanym dobrym słowem i oczywiście nalewką malinową "ku zdrowotności" od pani Wiesi.
Przyznaję, że postać pani Wiesi niesamowicie mnie urzekła. To kobieta, która szybko rozpoznaje, czy w człowieku mieszka dobro i w związku z tym stara się to dobro jeszcze pomnożyć, łącząc ludzi w pary i podsuwając im same dobre rozwiązania mocno zakrapiane nalewką malinową. I nic to, że codziennie na parapecie kładzie poduszkę, na której się wspiera, by wygodniej jej było obserwować ludzi w pobliżu i słuchać ich rozmów. Taki miejscowy monitoring bywa naprawdę pomocny.

Jak zwykle w przypadku książek Magdaleny Witkiewicz czytelnik styka się z lekkim stylem pisarki oraz zwykłymi ludzkimi sprawami i kłopocikami. Czas płynie leniwie, ale najważniejsze, że towarzyszy temu dobro i optymizm.
To lekkie czytadło na świąteczny wieczór lub chwile smutku, lub zwykłe odreagowanie codzienności.

Pogoda w miniony, świąteczny weekend tak przyjemnie nastrajała, że w wyborze lektury na ten czas kierowałam się głównie optymizmem. "Pracownia dobrych myśli" Magdaleny Witkiewicz nadała się do tego idealnie :)

W kamienicy, której niegdyś właścicielką była babcia Pelagia mieszka ...

Rozwiń Zwiń