Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka to taki trochę dowcip wycięty przez Strugackich. Z przekory wobec sztampowych kryminałów z galeriami dziwaków zaserwowali jeszcze dziwniejszą obsadę i w ogóle szalone rozwiązanie intrygi, które sympatyków klasycznego kryminału zapewne doprowadzało i wciąż doprowadza do czarnej rozpaczy. Szkoda tylko, że jednocześnie niezadowoleni są też i miłośnicy fantastyki, wsadzonej tu trochę na doczepkę. Jak by jednak nie było, opowieść napisana jest żwawo, i do tego ładnym językiem.

Ta książka to taki trochę dowcip wycięty przez Strugackich. Z przekory wobec sztampowych kryminałów z galeriami dziwaków zaserwowali jeszcze dziwniejszą obsadę i w ogóle szalone rozwiązanie intrygi, które sympatyków klasycznego kryminału zapewne doprowadzało i wciąż doprowadza do czarnej r...

Rozwiń

Zwiń

Fantastyka w starym wydaniu - pogodna, z eksploracją kosmosu prowadzoną z jakąś taką wewnętrzną radością, z założeniem, że ewentualni obcy będą przyjaźnie nastawieni do Ziemian, a technologia będzie wciąż szła do przodu, pomagając ludzkości w uczynieniu kroku w głębszy kosmos. Żadnej broni, wojen, katastrof pochłaniających setki ofiar, braknie nawet pośpiechu.

Dziś czyta się to lekko i z pewną nutką nostalgii za czasami, w których powieść mogła zmieścić się w dwustu stronach, a autorzy świetnie się obchodzili bez dopisywania kolejnych części historii...

Fantastyka w starym wydaniu - pogodna, z eksploracją kosmosu prowadzoną z jakąś taką wewnętrzną radością, z założeniem, że ewentualni obcy będą przyjaźnie nastawieni do Ziemian, a technologia będzie wciąż szła do przodu, pomagając ludzkości w uczynieniu kroku w głębszy kosmos. Żadnej broni...

Rozwiń

Zwiń

O-jej. Propagitka pod tezę o pożądanym komunistycznym porządku świata, z chwaleniem sowieckiego ładu i ganieniem chciwości Zachodu, dostarczającego stal i paliwo swoim własnym wrogom (kontakty handlowe z Japonią Stany Zjednoczone zaczęły wygaszać dopiero w 1940 roku). Wells proponuje m.in. światową kontrolę nad transportem międzynarodowym, nad bogactwami naturalnymi i poddanie państw ogólnemu, podstawowemu prawu. Przy czym nie wyklucza wprowadzania tych zmian drogą rewolucji. Czyli wszystkim po równo.

Dziś ta broszura to już wyłącznie zabytek, aczkolwiek nie da się ukryć, że echa przekonań Wellsa wciąż gdzieś tam pobrzmiewają...

W związku z doznaną konsternacją - nie jestem w stanie wystawić książce żadnej konkretnej oceny.

O-jej. Propagitka pod tezę o pożądanym komunistycznym porządku świata, z chwaleniem sowieckiego ładu i ganieniem chciwości Zachodu, dostarczającego stal i paliwo swoim własnym wrogom (kontakty handlowe z Japonią Stany Zjednoczone zaczęły wygaszać dopiero w 1940 roku). Wells proponuje m.in....

Rozwiń

Zwiń

"Ostatni eksperyment" to dziwna powieść. W teorii jej akcja rozgrywa się na obcej planecie, zwanej Ziemią Beta, ale jest to rodzaj zabiegu literackiego, bo głównie chodzi o przedstawienie świata, w którym ludzie pozbawieni są uczuć. Autorka jednak nie tyle wymyśliła sobie taki świat od podstaw, ile raczej próbowała ekstrapolować pewne zaobserwowane za oknem trendy - coraz wyraźniejsze izolowanie się ludzi od bujniejszego życia towarzyskiego, pogrążanie się w rozrywkach niewymagających interakcji, zanikanie wśród bliźnich empatii i współczucia. Zapewne Iwanowa byłaby przerażona, gdyby wiedziała, że w przyszłości proces ten mocno przyspieszy dzięki choćby komputerom, telewizji kablowej i smartfonom.

Kłopot w tym, że Ziemia Beta nie jest udaną kreacją. Za brak uczuć odpowiada tam konkretna cząsteczka w atmosferze. Poza tym glob nie różni się niczym od naszego. A mimo to WSZYSCY, którzy na niego trafią, z miejsca są nim zachwyceni i uważają go za najprawdziwszy raj. Dlaczego? Tak naprawdę niezbyt wiadomo. Na Becie powstaje cywilizacja stworzona przez przybyszów z naszej Ziemi - taka sama, jak nasza, z tą samą technologią i rozrywkami, ale znów: nie za bardzo wiadomo, dlaczego, skoro nie ma tam uczuć i pewne rzeczy raczej nie mogłyby zaistnieć w przedstawionej sytuacji. Nie wiadomo też, jakim sposobem tamtejsi ludzie się rozmnażają, bo niby po co mieliby to robić, skoro mają roboty, a długość życia sięga 130 lat? Po co szarpać się z rodzeniem i wychowywaniem dzieci? Równie dziwna sprawa jest z ogólnym funkcjonowaniem cywilizacji - jest tam bowiem obowiązek pracy, przestrzegany przez służby bezpieczeństwa. Dlaczego? Tego już autorka nie wyjaśniła, choć ten akurat brak może wynikać z obawy przed sowiecką cenzurą.

Sama fabuła jest bardzo kobieca w formie i koncentruje się na próbach - w sumie nieudanych - wyobrażenia sobie świata, w którym jednostki żyją w swoim własnym świecie i w najmniejszym stopniu nie obchodzi ich, co robi krewniak czy sąsiad. Bohaterką opowieści jest sędziwa właścicielka salonu eutanazji, która - korzystając z okazji - w ramach (tytułowego) eksperymentu przerzuca swoją osobowość w ciało 19-latki mającej dość życia. I próbuje przejąć jej życie, nic w sumie o nim nie wiedząc. Tyle że w pewnym momencie orientuje się, że dziewczyna mimo wszystko miała problemy zdrowotne. Otóż w wyniku splotu okoliczności zaczęły się w niej wytwarzać uczucia. Jak do tego doszło - to już warto przekonać się samemu.

Powieść jest krótka i czyta się szybko, proponuje też nietuzinkowe zakończenie, aczkolwiek posiada słabo nakreślony świat, nieprzekonująco zarysowane społeczeństwo bez uczuć, a akcja biegnie jednotorowo, bez najmniejszego pobocznego wątku. Mimo to lekturę można zaliczyć do doświadczeń pozytywnych, zwłaszcza na tle ówczesnej produkcji polskich autorów sf (za wykluczeniem dwóch czy trzech wyjątków).

"Ostatni eksperyment" to dziwna powieść. W teorii jej akcja rozgrywa się na obcej planecie, zwanej Ziemią Beta, ale jest to rodzaj zabiegu literackiego, bo głównie chodzi o przedstawienie świata, w którym ludzie pozbawieni są uczuć. Autorka jednak nie tyle wymyśliła sobie taki św...

Rozwiń

Zwiń

O ile P.G. Wodehouse mnie rozczarował, to Richard Gordon bez problemu poprawił humor. Owszem, nie jest to powieść, przy której można się zaśmiewać do rozpuku, ale nie stanowi to żadnego problemu. Historia jest napisana ciepło, z objawiającym się tu czy ówdzie pazurem humoru, opisywane sytuacje bywają rozczulająco absurdalne, a finał faktycznie wieńczy dzieło. I nawet jeśli nie jest to dzieło wybitne czy niezapomniane, jego lektura z łatwością jest w stanie zapewnić kilka chwil przyjemnego odprężenia.

Zaś co do zawartości - ot, kapitan pływający przez wiele lat na rozpadającym się drobnicowcu zostaje niespodziewanie postawiony za sterem dużego statku pasażerskiego. I nie dość, że ma sobie poradzić z załogą przyzwyczajoną do poprzednika, to jeszcze jego zadaniem jest błyszczenie na salonach i zabawianie pasażerów. Co z tego wychodzi - można się domyślić.

O ile P.G. Wodehouse mnie rozczarował, to Richard Gordon bez problemu poprawił humor. Owszem, nie jest to powieść, przy której można się zaśmiewać do rozpuku, ale nie stanowi to żadnego problemu. Historia jest napisana ciepło, z objawiającym się tu czy ówdzie pazurem humoru, opisywane sytu...

Rozwiń

Zwiń

Książka zaledwie poprawna, w której z dziesięciu tekstów do czegokolwiek nadają się może ze cztery. Wynika to stąd, że tak naprawdę jest to antologia wprawek literackich popełnionych przez autorów, którzy później na stałe związali się ze światem Dragonlance'a i co jakiś czas dostarczali pełnoprawne powieści, zresztą wydawane też i u nas. Na osłodę dorzucono najstarszy tekst literacki z Dragonlance'a, czyli "Próbę bliźniaków" Margaret Weis, a także coś, co wydawca humorystycznie nazwał powieścią (też na okładce!), czyli niespełna 90-stronicowe opowiadanie Weis i Hickmana - tym razem z Próbą (nazywaną w tekście jednak Testem) syna Caramona.

Najjaśniejszą stroną książki są "Odnaleźć wiarę" Marty Kirchoff o wyprawie po smoczą kulę, "Żniwa" Nancy Varian Berberick z Tanisem i Flintem udzielającymi pomocy zagubionemu w lesie dziewczęciu, wspomniana "Próba bliźniaków" oraz słaba literacko, ale nawet zabawna "Miłość i piwo" Nicka O'Donohoe, przedstawiająca czytelnikowi efekty zetknięcia się kendera z kadzią piwa. Od biedy ujdzie też ta nieszczęsna "powieść", czyli "Dziedzictwo", aczkolwiek jest ona przegadana i marna pod względem psychologii postaci.

O pozostałych pięciu tekstach, z których cztery - jak na złość - zostały umieszczone z przodu antologii, nie będę pisał, bo są zupełnie jałowe, a jeden z nich to w ogóle krótki poemat wierszem.

Książka zaledwie poprawna, w której z dziesięciu tekstów do czegokolwiek nadają się może ze cztery. Wynika to stąd, że tak naprawdę jest to antologia wprawek literackich popełnionych przez autorów, którzy później na stałe związali się ze światem Dragonlance'a i co jakiś czas dostarczali pe...

Rozwiń

Zwiń