Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gregory Ashe najwyraźniej zainspirował się wersją cozy mystery spod znaku Josh Lanyon - Secrets and Scrabble - przy pisaniu swojej nowej serii. I pomimo, że nie jest to mój ulubiony gatunek, to powiem szczerze, że chyba nawet wolę The Last Picks od Secrets and Scrabble - mam wrażenie, że jest tu więcej do ugryzienia, choć z drugiej strony być może czyni to tę serię mniej cozy?

Bardzo młody (przynajmniej duchem) i bardzo niezręczny Dashiell Dawson Dane (just Dash) przybywa do rezydencji Hemlock House i Vivienne Carter, jednej z najbardziej znanych autorek kryminałów, żeby jej służyć jako asystent, odzyskać siły do pisania własnej książki, a przy okazji wyrwać się z dotychczasowego życia. Następnego dnia jednak znajduje Vivienne martwą w rzece, i przez sekretny korytarz prowadzący z jego sypialni do jej pokoju staje się pierwszym podejrzanym. Przez co, jak zwykle w takich wypadkach, bierze sprawy w swoje ręce.

Dash nie działa sam, bo po drodze wpakowuje się w przyjaźń z grupką osób, które też Vivienne służyły - bardzo energiczna i 100% bardziej awkward od głównego bohatera Millie, artystyczny, z szalonymi pomysłami Fox, jedyna rozsądna Indira i milczący nastolatek Keme, który chyba na ten moment jest moim ulubieńcem. Sami siebie nazwali Last Picks, bo zawsze wybierani byli jako ostatni czy to na lekcjach WFu, czy gdziekolwiek indziej - z tego powodu Dash pasuje do nich bardzo dobrze. Taki wątek found family, zresztą w sam raz dla gatunku cozy - grupa się prawie od początku dogaduje, bo chociaż dla innych mogą wydawać się dziwni i niepasujący, w swoim towarzystwie czują się świetnie. Nie mówiąc już o tym, że postanawiają pomóc rozwiązać sprawę głównemu bohaterowi, bo tak.

Romans z tego co rozumiem w cozy mystery powinien być PG 13 i raczej wolno się rozwijać, i tak też jest tutaj - Deputy Bobby ma w sumie chłopaka i z Dashem spotyka się głównie wtedy, gdy coś się dzieje. Romansu jako takiego tutaj jeszcze nie ma, ale nie tylko my dopiero poznajemy bohaterów, oni siebie samych też dopiero zaczynają poznawać. Już pod koniec można się zastanawiać, czy Bobby czasem nie chciałby czegoś więcej, gdyby tego swojego chłopaka nie miał. Ale to wszystko pozostaje tylko w sferze domysłów, bo pierwsza część skupia się raczej na rozwiązaniu zagadki.

No właśnie, zagadka. Powiem szczerze, że zaskoczyła mnie cała intryga więcej niż raz, bo ja prostą dziewczyną jestem, za każdym razem obstawiałam kogoś, kogo chyba w sumie autor chciał, żeby obstawiać, a potem bum! - i w następnym rozdziale okazywało się, że pudło. Jednocześnie wskazówki co do rozwiązania były już od początku rozsiane, między innymi dlatego, że sprawy typu zamkniętego pokoju mają ograniczoną liczbę rozwiązań. Cały ten główny wątek zdecydowanie u mnie na plus.

Jeżeli miałabym na coś narzekać, to to, że nie lubię second hand embarassment, a tutaj zarówno Dash, jak i Millie potrafią go bez problemów dostarczyć. Nie do końca też przekonał mnie do siebie główny bohater - wydaje mi się tak bardzo młody: rodzice załatwili mu tę pracę, cały czas myśli, jak bohater jego nienapisanej książki by coś zrobił, chce zdrowiej jeść, bo to adult thing to do - chyba za stara jestem, bo jakoś mnie to męczyło.

Generalnie jednak, lekki i przyjemny wstęp do serii - na pewno sięgnę po dalsze części, szczególnie, że jakoś w odstępie miesiąca wychodzą (z tego co zrozumiałam, to Kickstarter tutaj wchodził w grę).

Gregory Ashe najwyraźniej zainspirował się wersją cozy mystery spod znaku Josh Lanyon - Secrets and Scrabble - przy pisaniu swojej nowej serii. I pomimo, że nie jest to mój ulubiony gatunek, to powiem szczerze, że chyba nawet wolę The Last Picks od Secrets and Scrabble - mam wrażenie, że jest tu więcej do ugryzienia, choć z drugiej strony być może czyni to tę serię mniej...

Zdążyłam zapomnieć, że poprzednia część skończyła się cliffhangerem.

Powiem szczerze, że z każdym cyklem podoba mi się coraz bardziej ta seria. Nie tylko wydaje mi się, że zdecydowanie łatwiej mi się ją czyta niż jedynkę (miałam z nią problemy - być może namnożenie australijskiego slangu, być może słaba edycja, teraz nie pamiętam), ale też postacie mają coraz bardziej skomplikowane relacje, i autorka z tego robi użytek. Wątek porwania Athelasa i jego rozmowy z Pet to chyba najlepsze, co do tej pory w tym cyklu widziałam - bardzo niejednoznaczne, rozwijające ich relacje, a jednocześnie trzymające w napięciu i łamiące serce. Jestem też usatysfakcjonowana zakończeniem tego wątku, a łatwo sknocić rozładowanie tylu emocji przy bardziej skomplikowanych charakterach.

No i w końcu i czytelnik zaczyna rozumieć JinYeona - pozostanie przy koreańskim przy tym charakterze miało swoje plusy, ale jednocześnie ciężko wtedy tę relację pogłębić (albo może i nie ciężko, bo Pet do pewnego stopnia rozumiała, ale czytelnik już nie).

Jednocześnie - Pet potrafi być irytująca. Jej narracja jest świetna, ale jej chęć do pchania się w kłopoty bez wyraźnego powodu, gdy jej właściciele mówią, że jest to niebezpieczne - to już irytuje. Szczególnie że w tej części robi to z początku często. Jednocześnie ma altruistyczne serce, którego bym się nie spodziewała po kimś, kto musiał we wczesnym wieku nauczyć się przetrwania, jakoś nie pasuje mi to do niej. Chyba że autorka chciała skontrastować jej "ludzkość" z bezdusznością Fae, i postawiła na takie zachowanie.

W każdym razie coraz bardziej mnie ciekawią ich losy i coraz więcej okruszków wiedzy do nas spływa na tematy bardziej magiczne, pewnie w zaniedługim czasie sięgnę po następną część.

Zdążyłam zapomnieć, że poprzednia część skończyła się cliffhangerem.

Powiem szczerze, że z każdym cyklem podoba mi się coraz bardziej ta seria. Nie tylko wydaje mi się, że zdecydowanie łatwiej mi się ją czyta niż jedynkę (miałam z nią problemy - być może namnożenie australijskiego slangu, być może słaba edycja, teraz nie pamiętam), ale też postacie mają coraz bardziej...

Szczerze? Oprócz końcówki drugi tom bardziej mi się spodobał niż pierwszy. Humor dużo lepiej wypada - jak już człowiek zna te wszystkie postacie z biura, to dużo łatwiej jest mi się śmiać z ich wygłupów, szczególnie że tego typu biurowe środowisko potrafi generować naprawdę zabawne sytuacje. Nie mówiąc już o tym, że Zhao Yunlan jest shameless i w zestawieniu z powagą i intensywnością Shen Wei czasem wychodzą świetne kawałki:

---Shen Wei's eyes were still locked on him. "If you must die, it must be in my arms and by my hand."

"Please shut up." Zhao Yunlan applied heavy pressure to Shen Wei's wrist. "Why do you go insane at the drop of a hat?"---

Tak więc komediowe wstawki dobrze rozładowują napięcie wynikające z tego, że czytelnik przeczuwa tragiczność losu ZY i jego relacji z SW. Szczególnie, że to jest ten tom, w którym dostajemy większość odpowiedzi na trapiące pytania o tak ważną przeszłość naszych bohaterów - w następnym tomie głównie zostanie rozwiązanie wątku intrygi we współczesnej linii czasowej, no i pytanie, czy związek naszych bohaterów przetrwa.

Bo na szczęście związek formuje się już na początku tomu - za co jestem super wdzięczna SW, że przestał się biczować, że nie może, i zgodził się jednak spróbować - jeżeli miałabym czytać o tym, jak to on pragnie i ZY jest centrum jego wszechświata, ale nie jest wart/nie może z nim być, to chyba bym rzuciła kindlem o ścianę pokoju. A tak dostajemy całkiem dużo scenek związanych z naszą parą, znalazło się nawet miejsce dla rodziców ZY. Może dlatego, że zawsze czytam te historyczno-fantastyczne danmei, ale pierwszy raz widziałam typowy coming out bohatera w gronie rodzinnym - miło zobaczyć.

W tym tomie zresztą na pierwszym planie wychodzi relacja SW/ZY, którą w sumie bardzo polubiłam. SW jest tym opiekuńczym i raczej poważnym, martwiącym się partnerem, który łatwo się zawstydza - szczególnie że ZY potrafi wszystko obrócić w żart i z różnych dziwnych sytuacji wykręcić się zabawnym lub bezwstydnym zdaniem.

Nie będzie chyba dużym spoilerem ujawnienie, że ostatni rozdział to jest opowiedzenie historii Kunlun-juna - i tu trochę poległam. Nie wiem, czy to kwestia tłumaczenia, czy samej historii, czy może to mój angielski tutaj siada (wolałabym wierzyć, że nie, tyle już czasu spędzam na czytaniu w tym języku...), ale ten rozdział był koszmarny do czytania. Być moze to jednak fakt, że jest dosyć dużo nazw własnych w tej historii, i nawet jeśli większość znam, to i tak zaczynają mi się mylić. Być może też, że historia specjalnie jest napisana jak to mitologie bywają - metaforycznie i niejasno, skupiając się raczej na ogóle niż szczególe i szybko przechodząc od jednego wydarzenia do drugiego. Myślę, że sobie powtórzę jeszcze raz ten rozdział, tym razem dużo bardziej skupiając się na typowym who is who.

Polubiłam też bardziej Guo Changchenga, może dlatego, że zaaklimatyzował się i przestał tak bardzo wszystkiego bać. Zastanawiam się, czy autorka ma na niego jakiś pomysł na dłuższą metę.

Teraz pozostało mi czekanie na ostatni tom, ale po tym myślę, że będzie warto.

Szczerze? Oprócz końcówki drugi tom bardziej mi się spodobał niż pierwszy. Humor dużo lepiej wypada - jak już człowiek zna te wszystkie postacie z biura, to dużo łatwiej jest mi się śmiać z ich wygłupów, szczególnie że tego typu biurowe środowisko potrafi generować naprawdę zabawne sytuacje. Nie mówiąc już o tym, że Zhao Yunlan jest shameless i w zestawieniu z powagą i...