Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka to obraza dla Słowian i wikingów.
Nie liczyłam na jakąś ambitną lekturę, ale miałam nadzieję, że będzie to historyjka osadzona w realiach historycznych.
Realia? Historia? Słowa obce autorowi.
Mamy X wiek. Powtórzę, żeby była jasność: X, nie XX. Dziesięć!
Bohaterowie posiadają domowe biblioteczki. Brzydzą się zabijaniem. Starymi bogami, w których wierzyli za młodu też się brzydzą. Nie klną, bo to brzydko. Dla wikingów wojna jest nudna i brudna i lepiej paktować niż walczyć. Wikingowie to pijane, brudne świnie, a Obodryci są lilią chrześcijaństwa w tych podłych, barbarzyńskich okolicach (zapewne dlatego była potrzebna krucjata połabska jakieś 200 lat później).
Książka, wbrew tytułowi i zapewnieniom we wstępie, nie jest historią o Tofie. Głównym bohaterem jest czarodziej Bocian, kumpel Haralda Sinozębego. Tofa pojawia się na siłę, włóczy po kartach książki nie wiadomo po co, kompletnie nijaka i nie dająca się lubić czy nienawidzić.
Nic nie zależy od bohaterów. Nic nie zdobyli dzięki swojemu sprytowi, rozumowi czy pracą własnych rąk. To magia wszystko załatwia. Magia, która również nie jest dobrze pokazana. Ewentualnie konie, które są zorientowane w polityce lepiej od wszystkich bohaterów razem wziętych. Nic w tej książce nie jest dobrze pokazane. Nawet walka opisana jest jako "coś krzyczeli, coś robili".
Stanowczo odradzam.

Ta książka to obraza dla Słowian i wikingów.
Nie liczyłam na jakąś ambitną lekturę, ale miałam nadzieję, że będzie to historyjka osadzona w realiach historycznych.
Realia? Historia? Słowa obce autorowi.
Mamy X wiek. Powtórzę, żeby była jasność: X, nie XX. Dziesięć!
Bohaterowie posiadają domowe biblioteczki. Brzydzą się zabijaniem. Starymi bogami, w których wierzyli za młodu...

Gdy wybuchła wojna, poszłam pomagać. Odbierałam uchodźców z pociągu, dbałam by mieli co zjeść i wypocząć. Ponieważ trochę ich rozumiałam, opowiadali mi swoje historie. Przepłakałam dwa dni i do dziś nie umiem powiedzieć na głos tego, czego się dowiedziałam.
Joanna Racewicz natomiast mogła. W niezbyt grubej ksiażeczce umieściła wiele historii, takich od których serce truchleje i takich, od których serce rośnie. Pozwoliła spojrzeć na wojnę z innej perspektywy, pokazać jaka jest naprawdę.
Polecam

Gdy wybuchła wojna, poszłam pomagać. Odbierałam uchodźców z pociągu, dbałam by mieli co zjeść i wypocząć. Ponieważ trochę ich rozumiałam, opowiadali mi swoje historie. Przepłakałam dwa dni i do dziś nie umiem powiedzieć na głos tego, czego się dowiedziałam.
Joanna Racewicz natomiast mogła. W niezbyt grubej ksiażeczce umieściła wiele historii, takich od których serce...

Cóż, więcej tu fantastyki niż logicznej powieści obyczajowej. Czarno-białe postaci, nieprawdopodobne zbiegi okoliczności, które zabijają zamysł pokazania bohaterki jako twardej i niezależnej kobiety, która zmienia świat. Czyta się fajnie, ale zostaje uczucie przecukrzenia.

Cóż, więcej tu fantastyki niż logicznej powieści obyczajowej. Czarno-białe postaci, nieprawdopodobne zbiegi okoliczności, które zabijają zamysł pokazania bohaterki jako twardej i niezależnej kobiety, która zmienia świat. Czyta się fajnie, ale zostaje uczucie przecukrzenia.